«Θά λαλήση ὁ οὐρανός»

 Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένο Κήρυγμα κατά τήν θεία Λειτουργία, τῆς ἐπετείου ἁγιοκατατάξεως τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, Μητροπολίτου Ἐδέσσης, στόν Ἱερό Ναό Ἁγίας Παρασκευῆς Ναυπάκτου, τήν 23 Ἰουνίου 2023

Δεῖτε τὸ θεῖο Κήρυγμα

Θά ἀρχίσω σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν σύντομη αὐτήν ὁμιλία μου μέ ἕνα σημαντικό γεγονός, τό ὁποῖο ἔγινε κατά τήν διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος Του, ὅπως τό περιγράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης.

Ὅταν διαβάσουμε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου, θά δοῦμε ἐκεῖ ὅτι ὁ Χριστός μετά τήν εἴσοδό Του, τήν ἡμέρα τῶν Βαΐων, στά Ἱεροσόλυμα καί πρίν παραδοθεῖ, τότε, λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅτι ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος, γιατί ἦταν Θεός καί ἄνθρωπος, καί φαίνεται ὅτι ἄλλοτε προσευχόταν καί ἀκουγόταν ἡ ἀνθρώπινη φύση καί ἄλλοτε ἡ θεία φύση, τώρα ἐδῶ ὡς ἄνθρωπος, εἶπε: «Νῦν ἡ ψυχή μου τετάρακται καί τί εἴπω; Πάτερ, σῶσόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης, δόξασόν σου τό ὄνομα (Ἰωάν, ιβ΄, 27-30). Δηλαδή, βλέποντας τά Πάθη τά ὁποῖα θά ἀκολουθήσουν, ἐκεῖνα τά ὁποῖα θά ὑποστῆ, τούς χλευασμούς καί τούς ὀνειδισμούς καί στήν συνέχεια τόν Σταυρό καί ὅλα καί τά ὁποῖα θά ἐπικρατήσουν, εἶπε «ἡ ψυχή μου τετάρακται». Ἐπαναλαμβάνω ὅτι ὡς ἄνθρωπος ὁμιλοῦσε: «Καί τί εἴπω; πάτερ, σῶσόν με ἐκ τῆς ὥρας ταύτης, δόξασόν σου τό ὄνομα». Σέ παρακαλῶ, σῶσε με, βοήθησέ με δηλαδή, θά μποροῦσε κανείς νά πῆ καί νά δοξάσης μέ ὅλα αὐτά πού θά γίνουν τό ὄνομά σου. Καί τότε ἀκούστηκε φωνή ἀπό τόν οὐρανό πού εἶπε, «καί ἐδόξασα καί πάλιν δοξάσω» (Ἰω. ιβ΄, 28). Δηλαδή, σέ ἐδόξασα, ἐννοεῖ ἐδῶ, βέβαια, τόν ἄνθρωπο Ἰησοῦ, ὄχι τόν Θεό, γιατί ὡς Θεός ἦταν δοξασμένος. Καί σέ ἐδόξασα καί θά σέ δοξάσω.

Ἦταν μία φωνή πού ἀκούστηκε ἀπό τόν οὐρανό. Καί μάλιστα γράφει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὅτι πολλοί ἄκουσαν, ὁ ὄχλος ἄκουσε τήν φωνή καί ἄλλοι ἔλεγαν, «βροντή ἐκ τοῦ οὐρανοῦ γεγονέναι», τί εἶναι αὐτή ἡ βροντή πού ἀκούστηκε ἀπό τόν οὐρανό; Καί ἄλλοι ἔλεγαν, «ἄγγελος αὐτῷ λελάληκεν», ἄλλοι ἔλεγαν ὅτι πράγματι ὑπάρχει, ὄχι ἁπλῶς βροντή, ἀλλά ἄκουσαν καθαρά τήν φωνή, αὐτό πού εἶπε, καί ἔλεγαν ὅτι ἄγγελος τοῦ μίλησε. Καί τότε ὁ Χριστός εἶπε: «Οὐ δι’ ἐμέ αὕτη ἡ φωνή γέγονεν, ἀλλά δι’ ὑμᾶς» ( Ἰω. ιβ΄ 30), αὐτή ἡ φωνή πού ἀκούστηκε ἀπό τόν οὐρανό δέν ἔγινε γιά μένα, ἀλλά ἔγινε γιά σᾶς, γιά νά ἀκούσετε ἐσεῖς καί νά δεῖτε ὅτι δέν εἶμαι ἁπλός ἄνθρωπος, εἶμαι Υἱός τοῦ Θεοῦ, καί δοξάστηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση, θεώθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση καί θά δοξάση ἀκόμη περισσότερο τήν ἀνθρώπινη φύση• καί, βέβαια, ἡ δόξα εἶναι ὁ Σταυρός καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτό εἶναι ἕνα ἐκπληκτικό περιστατικό πού δείχνει ὅτι ὑπάρχει περίπτωση ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ἔχουν εὐλάβεια καί ἀγαποῦν τόν Θεό νά ἀκοῦνε φωνή ἀπό τόν οὐρανό. Αὐτό τό βλέπουμε καί στήν Παλαιά Διαθήκη, ἄνθρωποι, ὅπως γιά παράδειγμα ὁ Σαμουήλ στό βιβλίο τῶν Βασιλειῶν παρουσιάζεται ἐκεῖ ὡς νέος πού ἦταν μέσα στόν Ναό, ἄκουσε τό βράδυ πού κοιμόταν φωνή, «Σαμουήλ», τρεῖς φορές τήν ἄκουσε καί εἶπε, «Ναί, Κύριε, λάλει», καί τοῦ εἶπε τί πρέπει νά κάνη. Ἀκόμη ἄκουγαν τήν φωνή ἀπό τόν οὐρανό καί οἱ Προφῆτες, γι’ αὐτό καί ἔλεγαν οἱ Προφῆτες, «Λάλει, Κύριε, ὅτι ὁ δοῦλος σου ἀκούει», μίλα, Κύριε, καί ἐγώ θά ἀκούσω• καί τότε ἄκουγαν τήν φωνή τοῦ Θεοῦ καί μιλοῦσαν στόν λαό, «Τάδε λέγει Κύριος».

Ἀλλά καί στά Εὐαγγέλια, τουλάχιστον σέ τρεῖς περιπτώσεις φαίνεται ὅτι μιλοῦσε ὁ Θεός, ἀκουγόταν φωνή ἀπό τόν οὐρανό. Ἡ μία, ὅταν βαπτιζόταν ὁ Χριστός, «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός ἐν ᾧ ηὐδόκησα» (Ματθ. γ΄, 16)• τήν δεύτερη κατά τήν διάρκεια τῆς Μεταμορφώσεως, ὅταν ἀκούστηκε ἡ φωνή ἀπό τόν οὐρανό, «οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, αὐτοῦ ἀκούετε» (Μάρκ. θ΄, 7)∙ τρίτη φορά λίγο πρίν ἀπό τό Πάθος, ὅπως μᾶς τό διασώζει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης (Ίωάν. ιβ΄, 27-30), πού ἀνέφερα προηγουμένως.

Ἀκούγεται, λοιπόν, φωνή ἀπό τόν οὐρανό καί ἄλλες φορές πού δέν τό ἀκοῦνε οἱ ἄνθρωποι, ἀκούγεται μέσα στό βάθος τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου• ἄλλοτε, βέβαια, ἀκούγεται καί ἀπό τούς ἀνθρώπους• γενικά ἀκοῦνε, ἄλλοι τό καταλαβαίνουν, οἱ ἄλλοι δέν τό καταλαβαίνουν, ἄλλοι νομίζουν ὅτι εἶναι μία βροντή, πάντως ἀκούστηκε καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, «βιαία πνοή», (Πράξ. β΄, 2), ἀκούστηκε μία πνοή, ἕνας ἄνεμος βίαιος. Εἶναι αὐτή ἡ φωνή τοῦ οὐρανοῦ καί ὄχι ἁπλῶς τοῦ οὐρανοῦ, δηλαδή μέ τήν ἔννοια ὅτι εἶναι ἕνα φυσικό φαινόμενο, ὅπως γίνεται μέ τήν βροντή, μέ τόν κεραυνό, ἀλλά καθαρά φωνή τοῦ Θεοῦ πού κατοικεῖ στούς οὐρανούς, πού εἶναι πάνω ἀπό τήν γῆ• μέ αὐτήν τήν ἔννοια ὅτι ὁ Θεός εἶναι καθαρός, δέν εἶναι κτιστός, εἶναι ἄκτιστος.

Καί σκέφθηκα αὐτό τό περιστατικό, διότι αὐτό ἐπεκαλεῖτο πολλές φορές ὁ ἅγιος Καλλίνικος στήν ζωή του. «Θά λαλήση ὁ οὐρανός» ἔλεγε. Ὅταν εἶχε δυσκολίες στήν ζωή του, προβλήματα, ὅταν εἶχε πειρασμούς, συκοφαντίες, διαβολές, διάφορες δυσκολίες, ἐκεῖνος ἔλεγε «Θά λαλήση ὁ οὐρανός». Τό ἔλεγε μέ αὐτήν τήν ἔννοια πού σᾶς εἶπα προηγουμένως τό περιστατικό καί ἄλλα περιστατικά τά ὁποῖα διηγοῦνται καί καταγράφονται μέσα καί στήν Παλαιά Διαθήκη καί στήν Καινή Διαθήκη.

Ἔλεγε «Θά λαλήση ὁ οὐρανός». Αὐτή ἡ φράση, «Θά λαλήση ὁ οὐρανός», ἔχει τήν ἔννοια ὅτι ὁ ἄνθρωπος πού τό λέει αὐτό ἔχει μεγάλη ὑπομονή• δέν θέλει μόνος του νά ἀντιμετωπίζη τά θέματα. Ξέρει ὅτι ὑπάρχει Θεός καί κάνει ὑπομονή καί στίς δυσκολίες πού ἔρχονται στήν ζωή καί λέει, «θά ὁμιλήση ὁ Θεός» καί ὁ Θεός λαλεῖ, λαλεῖ μέ διαφορετικούς τρόπους. Ὁ ἕνας τρόπος εἶναι αὐτό πού ἀκούγεται ἡ φωνή, ἄλλος τρόπος εἶναι ὅτι ἔρχονται τά γεγονότα τῆς ζωῆς τά ὁποῖα ἀλλάζουν τά πράγματα καί ἀλλάζουν τά δεδομένα• ἔρχονται τά γεγονότα τῆς ζωῆς πού δημιουργοῦν καί δίνουν ἄλλες ἀπαντήσεις καί ἑπομένως ἀποκαθίσταται τρόπον τινά ὁ ἄνθρωπος.

Ὁ ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ταλαιπωρεῖται, βασανίζεται, ἔχει δοκιμασίες στήν ζωή, ὅταν λέη «Θά λαλήση ὁ οὐρανός», δηλαδή ὁ Θεός θά ἀποκαλύψη τό θέλημά Του, τότε αὐτό σημαίνει ὅτι ἔχει πίστη στόν Θεό, σημαίνει ὅτι ἔχει ἀγάπη στόν Θεό, σημαίνει ὅτι ἔχει ὑπομονή καί μακροθυμία, σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζει ὅτι δέν εἶναι ἁπλῶς οἱ φυσικοί νόμοι, ἀλλά ὑπάρχουν καί ἄλλοι νόμοι, οἱ πνευματικοί νόμοι, καί ὁ Θεός εἶναι ἐκεῖνος πού ἐνεργεῖ στήν ζωή μας.

Εἶναι αὐτό πού λέμε στήν θεία Λειτουργία: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα». Καί αὐτό τό εἶχε ὡς «δόγμα» ὁ ἅγιος Καλλίνικος. Τοῦ τό εἶχε δώσει ὁ π. Ἐπιφάνιος, πού ἦταν ἀγαπητός του φίλος, καί τό εἶχε ἐκεῖ στό Ἐπισκοπεῖο: «Ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα», μέ τόν τίτλον ὡς «ἡ ὑπερτάτη φιλοσοφία». Ἡ μεγαλύτερη φιλοσοφία εἶναι αὐτή, τούς ἑαυτούς μας καί τούς γύρω μας, «ἑαυτούς καί ἀλλήλους» καί ὁλόκληρη τήν ζωή μας νά τήν δώσουμε καί νά τήν ἀφιερώσουμε στόν Θεό. Καί ὅταν τό λέη αὐτό ὁ Διάκονος ἤ ὁ Ἱερέας, τότε ὁ ψάλτης ἐξ ὀνόματος τοῦ λαοῦ λέει, «Σοί, Κύριε», σέ σένα, Κύριε, ἀφιερώνω τήν ζωή μου.

«Θά λαλήση ὁ οὐρανός». Καί ἐλάλησε ὁ οὐρανός στήν περίπτωση τοῦ ἁγίου Καλλινίκου πολλές φορές. Ἐλάλησε ὁ οὐρανός κατά τήν διάρκεια τῆς ζωῆς του, κατά τήν διάρκεια τοῦ πειρασμοῦ τῆς ἀσθενείας του. Καί συνέβη αὐτό πού εἶπε ὁ Θεός, «καί ἐδόξασα καί πάλιν δοξάσω»• καί τόν ἐδόξαζε ἐπί τῆς γῆς καί πάλιν ὑποσχέθηκε ὅτι θά τόν δοξάση. Καί ἡ ἁγιοκατάταξή του, δηλαδή ἡ Πράξη μέ τήν ὁποία κατατάχτηκε στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἦταν μία φωνή ἀπό τόν οὐρανό καί ἐλάλησε ὁ Θεός, ὅπως ὁ ἴδιος ἔλεγε «Θά λαλήση ὁ οὐρανός». Ὅταν τοῦ ἔλεγα, «μά, γιατί συμβαίνουν ὅλα αὐτά, γιατί γίνονται ἐκεῖνο, τό ἄλλο», ἔλεγε: «Παιδί μου, μήν ἀνησυχεῖς, θά λαλήση ὁ οὐρανός». Καί ἐλάλησε πολλάκις ὁ οὐρανός, καί μέ τήν ἁγιοκατάταξή του, ἀλλά καί κάθε φορά πού γίνεται ἕνα θαυμαστό γεγονός• μέ τίς πρεσβεῖες του γίνεται ἕνα θαῦμα καί πάλι λαλεῖ ὁ οὐρανός, λαλεῖ ὁ Θεός.

Μακάρι νά τό λέμε αὐτό μέ ὅλη μας τήν καρδιά καί νά ἔχουμε τέτοια καθαρότητα ἐσωτερική, ὥστε νά ἀκοῦμε τήν φωνή τοῦ Θεοῦ, νά ἀκοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά τόν ἐφαρμόζουμε, διότι ἔτσι πραγματικά θά δοξαστοῦμε καί θά λέη ὁ Θεός, «καί ἐδόξασα καί πάλιν δοξάσω».

Ἄρα, νά ζοῦμε μέ αὐτήν τήν πεποίθηση σέ ὅλες τίς δυσκολίες καί σέ ὅλα τά προβλήματα πού ἔχουμε στήν ζωή μας, μέ τήν πεποίθηση ὅτι θά λαλήση ὁ οὐρανός καί νά λέμε, «Λάλει, Κύριε, ὅτι ὁ δοῦλος σου ἀκούει». Ἀμήν.