Γεγονὸς καὶ Σχόλιο: Ὁ στεναγμός καί οἱ ὠδίνες τῆς κτίσης

Τό καλοκαίρι πού πέρασε τά εἴδαμε ὅλα τά λεγόμενα ἀκραῖα φαινόμενα πού μποροῦσαν νά ἐμφανισθοῦν μαζί, καί μάλιστα διαδοχικά, ἤτοι καύσωνες, δασικές πυρκαγιές πού ἐπεκτάθηκαν καί σέ οἰκισμούς πόλεων καί χωριῶν, ἐκκενώσεις περιοχῶν, ἀκραῖες καταιγίδες καί πλημμύρες σέ χωριά καί πόλεις, καί σέ ὅλα αὐτά τραγικές καταστάσεις τῶν ἀνθρώπων καί θάνατοι.

Ἔγραψαν: «Καλωσήρθατε στό κλιματικό χάος», τά ἀκραῖα αὐτά φαινόμενα «εἶναι ἀποτέλεσμα κλιματικῆς ἀλλαγῆς». Ὁ Καθηγητής Κώστας Καρτάλης, Καθηγητής στό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο καί μέλος τῆς Ἐπιστημονικῆς Ἐπιτροπῆς τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης γιά τήν κλιματική ἀλλαγή, γράφει: «Ἡ θερμοκρασία ἔχει αὐξηθεῖ κατά 1,2 βαθμούς Κελσίου σέ σύγκριση μέ τήν προβιομηχανική περίοδο, μέ ἀποτέλεσμα μιά γενικευμένη κλιματική ἀστάθεια, πού ἀποτυπώνεται σέ ὅλες τίς περιοχές τοῦ πλανήτη καί ἐκδηλώνεται μέ κατά τόπους ἀκραῖα καιρικά καί κλιματικά φαινόμενα» (Καθημερινή 10-9-2023, σελ. 12).

Σέ ἄλλο ἄρθρο γινόταν λόγος γιά τό ὅτι ἔγιναν «οἱ γάμοι τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς Κόλασης», καί «δέν θά ξεχάσουμε τούς χιλιάδες κεραυνούς πού ἔκαναν τήν νύχτα μέρα καί τό νερό τῆς βροχῆς πού ἔσμιγε μέ τή θάλασσα». Τελικά, τό μήνυμα εἶναι «ἡ φύση δέν ἐκδικεῖται, ὁ ἄνθρωπος αὐτοκτονεῖ» (Κώστας Ἀκρίβος, Καθημερινή 10-9-2023, σελ. 10).

Σκέφτομαι: Ποῦ πῆγαν τόσα χρόνια τά Συνέδρια γιά τό οἰκολογικό πρόβλημα, τήν οἰκολογική συνείδηση, τήν ἀγάπη στό περιβάλλον; Ποῦ πῆγαν οἱ σχεδιασμοί, οἱ ἀποφάσεις γιά τά ἀντιπλημμυρικά ἔργα, γιά νά ἀναχαιτίσουν τίς πλημμύρες ἀπό τίς παρεμβάσεις στίς κοίτες τῶν ποταμῶν;

Ὅλοι μιλοῦν ἀπό ἀνθρωπίνης πλευρᾶς, ἀπό πλευρᾶς ἐπιστήμης καί Κράτους. Ἄλλοι λένε ὅτι χρειάζεται νά σχεδιαστοῦν τεχνικά ἔργα «μέ νέες διαστάσεις», ἀλλά «πρέπει νά ἀποφεύγουμε φαραωνικά ἔργα, πού δέν ἀντέχει οὔτε τό περιβάλλον οὔτε ἡ οἰκονομία». Ἀγνοοῦν, ὅμως, τήν θεολογία τοῦ γεγονότος. Ποιά εἶναι αὐτή;

Ὁ ἄνθρωπος μέ τά ποικίλα πάθη του «βιάζει» τήν φύση, τό φυσικό περιβάλλον καί ἔπειτα δέχεται τά ἐπίχειρα αὐτοῦ τοῦ βιασμοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «Οἴδαμεν γάρ ὅτι πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καί συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν», «τῇ γάρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὐχ ἑκοῦσα, ἀλλά διά τόν ὑποτάξαντα» (Ρωμ, η΄, 20-22).

Ἐδῶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος προσδιορίζει τήν κτίση σάν μιά γυναίκα πού στενάζει καί κραυγάζει μέ πόνο, καί εἶναι ἕτοιμη κάτι νά γεννήση. Στενάζει, λοιπόν, ἡ κτίση ἀπό τόν «βιασμό» πού ἐπέφερε καί ἐπιφέρει ὁ ἄνθρωπος μέ τά πάθη του, τήν φιληδονία, τήν φιλοκτημοσύνη, τήν πλεονεξία καί γεννᾶ καταστροφή. Πρόκειται γιά μεγάλη συλλογική ἁμαρτία, γιά τήν ὁποία δέν φαίνεται οὔτε τώρα οὔτε στό μέλλον νά ζητηθῆ μετάνοια. Κάπως ἔτσι θά ἐπέλθη καί ὁ «οἰκολογικός ἀφανισμός», καί κυρίως ἡ καταστροφή τῆς κτίσης ἀπό τήν ἐμπαθῆ ζωή μας.

Μετάνοια δέν φαίνεται πουθενά!

Ν. Ι.