Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Κυπριανὸς καὶ Ἰουστίνη

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Στίς 2 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ἱερομάρτυρος Κυπριανοῦ καί τῆς Παρθενομάρτυρος Ἰουστίνης. Ὁ Κυπριανός ἦταν μάγος, δηλαδή διώκτης τοῦ Χριστοῦ καί ὑπηρέτης τῶν δαιμόνων. “Δαιμόνων ἥν θεραπευτῆς καί διώκτης Χριστοῦ πικρότατος” (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Ἔκανε ὅμως τό ἔργο αὐτό ὄχι συνειδητά, ἀλλά ἀπό ἄγνοια, ἐπειδή νόμιζε ὅτι δέν ὑπάρχει ἀνώτερος καί ἰσχυρότερος ἀπό τόν διάβολο. Ὅταν ἀργότερα κατάλαβε, ἐξ αἰτίας κάποιου περιστατικοῦ, πού θά διηγηθοῦμε παρακάτω, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι πιό δυνατός καί νικᾶ καί καταισχύνει τόν διάβολο, τότε ἔκαψε τά μαγικά του βιβλία, βαπτίστηκε καί στήν συνέχεια χειροτονήθηκε, ἀλληλοδιαδοχικά, Διάκονος, Ἱερεύς καί Ἐπίσκοπος. Μάλιστα ἀξιώθηκε νά χύση καί τό αἷμα του γιά τόν Χριστό καί γι’ αὐτό ὀνομάζεται Ἱερομάρτυς. Ἀπό ὑπηρέτης τοῦ σκότους καί τοῦ ψεύδους ἔγινε κήρυκας τοῦ Φωτός καί “μέγας της ἀληθείας ἀγωνιστής”.

Ἡ Ἰουστίνη ἦταν “μία παρθένος ἀπό ἄρχοντας καί ἐπισήμους, γνησία νύμφη τοῦ Χριστοῦ, ἄγαλμα ἔμψυχον, ἀφιέρωμα ἀσύλητον, ἱερόν ἀπαραβίαστον, κῆπος κλεισμένος καί σφραγισμένος, πηγή πού ἐφυλάσσετο μόνο γιά τόν Χριστό” (ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος). Αὐτήν, πού ἦταν σέ ὅλα ἀπόρθητη καί σεμνή, ἐρωτεύθηκε ἕνας εἰδωλολάτρης καί ἐπειδή ἦταν ἀδύνατο νά τήν κάνη δική του, ἐσκέφτηκε ἕναν τρόπο σατανικό γιά νά μπορέση νά τήν ἀποκτήση. Παρακάλεσε τόν Κυπριανό νά τῆς ἀλλάξη τά μυαλά μέ τίς μαγεῖες του καί νά τήν φέρη κοντά του. Ὁ Κυπριανός πού εἶχε κάνει κι’ ἄλλα τέτοια, τό θεώρησε εὔκολο πράγμα, ἀφοῦ πίστευε ὅτι ἡ δύναμη τῶν δαιμόνων εἶναι ἀκατανίκητη. Ὅμως παρά τίς προσπάθειές του, αὐτή τήν φορά ἀπέτυχε. Ἡ Ἰουστίνη μέ τήν καθαρότητα τῆς ζωῆς της καί τήν δύναμη τῆς προσευχῆς τῆς ἔδιωχνε τούς δαίμονες, οἱ ὁποῖοι δέν μπόρεσαν νά τήν βλάψουν στό ἐλάχιστο. Γύρισαν νικημένοι καί ντροπιασμένοι καί δήλωσαν στόν Κυπριανό ὅτι δέν μποροῦν τίποτε νά κάνουν, ἀφοῦ ἡ κοπέλα αὐτή προστατεύεται ἀπό δύναμη ἀνώτερη ἀπό τήν δική τους. Τό γεγονός αὐτό συγκλόνισε τόν Κυπριανό καί ἔγινε ἡ αἰτία νά ἐγκαταλείψη τά εἴδωλα καί τήν μαγεία, νά γνωρίση καί νά βιώση τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ἔτσι νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν καταδυνάστευση τοῦ διαβόλου καί νά αἰσθανθῆ τήν πραγματική ἐλευθερία, “τήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεού”.

Ὅποιος ὑπηρετεῖ τόν Χριστό καί τηρώντας τίς ἐντολές Τοῦ προσπαθεῖ νά νικήση καί νά μεταμορφώση τά πάθη του, αὐτός ἐλευθερώνεται ἀπό τήν τυραννία τῶν παθῶν καί τοῦ διαβόλου καί ἀποκτᾶ τήν ἐσωτερική ἐλευθερία, πού εἶναι καί ἡ ἀληθινή ἐλευθερία. Ἄλλωστε τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νά καταργήση τά ἔργα τοῦ διαβόλου. Ὁ Χριστός, τό δεύτερον πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, γιά νά λυτρώση τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου.

Ἡ ἐνασχόληση μέ τήν μαγεία ὑποδουλώνει τόν ἄνθρωπο στόν διάβολο. Βέβαια, ὅσοι ἀσχολοῦνται μέ τήν μαγεία ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπάρχει λευκή καί μαύρη μαγεία, καλά καί κακά πνεύματα. Ὅμως αὐτό δέν ἰσχύει, ἀφοῦ σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχουν καλοί καί κακοί δαίμονες, ἀλλά οἱ δαίμονες εἶναι ὅλοι κακοί. Στήν ἀρχή ἤσαν ἄγγελοι, ἀφοῦ ὁ Θεός δέν δημιούργησε τό κακό. Λόγω τῆς ὑπερηφάνειάς τους, “ἐξέπεσαν τῆς οὐρανίου φρονήσεως”, ἀπέβαλαν τήν ἀϋλία, ἀπόκτησαν ὑλική παχύτητα καί ἔγιναν νεκρά πνεύματα, πού νεκρώνουν ὅσους τούς πλησιάζουν. Σύμφωνα μέ τήν Πατερική διδασκαλία ὑπάρχουν πονηρά καί πονηρότερα πνεύματα. Εἶναι οἱ λεπτότεροι δαίμονες πού πολεμοῦν τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου διά τῶν λογισμῶν, τῶν ἐπιθυμιῶν κ.λ.π. καί οἱ ὑλικότεροι πού πολεμοῦν ἰδιαιτέρως τό σῶμα μέ τά σαρκικά πάθη, ὥστε μέ τόν τρόπο αὐτό νά αἰχμαλωτισθῆ ἡ ψυχή.

Σήμερα εἴμαστε μάρτυρες πολλῶν ἐκδηλώσεων σατανισμοῦ καί σατανολατρείας. Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἀναφέρει πολλά εἴδη μαγείας, πού μποροῦν νά χωριστοῦν σέ τρία βασικά: 1) στόν λεγόμενο σατανισμό, μέ τόν ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται σέ ἐπικοινωνία μέ τούς δαίμονες, 2) στήν οἰωνοσκοπία, κατά τήν ὁποίαν ἐξετάζουν τά ζῶα, τά πουλιά, τόν ἥλιο τό φεγγάρι κ.λ.π., γιά νά διακρίνουν τό μέλλον τῶν ἀνθρώπων καί 3) στήν ἀστρολογία μέ τήν ὁποία ἀσχολοῦνται δυστυχῶς πάρα πολλοί ἄνθρωποι, ἀφοῦ προβάλλεται καί ἀπό τά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης καί ἀναφέρεται παραπλανητικά ὡς ἐπιστήμη, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι μαντική τέχνη. Ἐπιστήμη εἶναι ἡ ἀστρονομία πού εἶναι κάτι τό ἐντελῶς διαφορετικό.

Πολλοί ἐπισκέπτονται τούς ἀστρολόγους καί ἄλλους διαφόρους μάγους ἀπό περιέργεια, ἄλλοι γιά νά λύσουν, ὅπως νομίζουν, κάποια προβλήματά τους καί ἄλλοι πάλι γιά νά μάθουν τό μέλλον. Πρέπει ὅμως νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ διάβολος δέν λύνει, ἀλλά ἀντίθετα δημιουργεῖ πολλά προβλήματα καί προξενεῖ πολλούς καί ποικίλους πειρασμούς, καί ὅτι κανείς δέν γνωρίζει τό μέλλον παρά μόνο ὁ Θεός. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού δίνει ἀπάντηση σέ ὅλα τα μεγάλα θέματα πού ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπο, καί λύνει ὅλα του τά προβλήματα καί κυρίως τά λεγόμενα ὑπαρξιακά, ὅπως εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς, τό μυστήριο τοῦ θανάτου, ἡ ὕπαρξη κολάσεως καί παραδείσου κ.λ.π. Καί ὁ βασικός λόγος πού πολλοί συνάνθρωποί μας πέφτουν θύματα τῶν σατανιστῶν, τῶν πνευματιστῶν, τῶν μάγων, εἶναι ἡ ἄγνοια τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, καθώς καί ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἔχουμε ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μιά ζωντανή καί πλούσια παράδοση καί ἐμεῖς δυστυχῶς τήν ἀγνοοῦμε ἤ ἀλαζονικά τήν περιφρονοῦμε καί περιφερόμαστε σάν νηστικοί ἐπαῖτες ζητώντας νά τραφοῦμε ἀπό τά ὕποπτα παρασκευάσματα τῆς ὑποκουλτούρας καί τά ξυλοκέρατα τῆς ἁμαρτίας.

Στίς ἡμέρες μᾶς παρατηρεῖται καί τοῦτο. Ὑπάρχει μιά μαγική ἀντίληψη γιά ὅλα τα θέματα. Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά λύνη ὅλα του τά προβλήματα μέ μαγικό τρόπο, χωρίς νά θέλη νά καταβάλλη καμμιά προσπάθεια καί κανένα κόπο. Ἀκόμη καί τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τά ἀντιλαμβάνεται σάν μαγικές τελετές, πού λύνουν ὅλα ὅσα τόν ἀπασχολοῦν χωρίς τήν δική του συμβολή καί τόν προσωπικό του ἀγώνα. Ὁ διάβολος ἐκδιώκεται μέ τήν προσευχή “ὀνόματι Ἰησοῦ μάστιζε πολεμίους”, τήν βίωση τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἐν χάριτι ἄσκηση. Δηλαδή μέ τόν προσωπικό ἀγώνα γιά μεταμόρφωση τῶν παθῶν καί ἀπόκτηση προσωπικῆς κοινωνίας μέ τόν προσωπικό Θεό τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἐμπιστοσύνη στήν ἀγάπη καί τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί ἡ βίωση τῆς ζωηφόρου παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας χαρίζει τήν δυνατότητα τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπό τήν τυραννία τῶν παθῶν, τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου καί τόν φόβο τοῦ θανάτου.