Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Ὁ ἀγαθός λευΐτης

Μέ βαθειά συγκίνηση γράφω λίγα λόγια γιά τόν ἐκλεκτό καί ἀγαθό λευΐτη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τόν ἀείμνηστο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἱερόθεο Κατσάνο, στό ἀφιέρωμα τό ὁποῖο γίνεται στήν Ἐφημερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, τήν ὁποία Μητρόπολη καί ἐκεῖνος ὑπηρέτησε ὡς Πρωτοσύγκελλος γιά πολλά χρόνια.

Εἶναι γνωστό ὅτι καί οἱ δυό μας καταγόμαστε ἀπό τά Γιάννενα, ἀλλά ἴσως δέν εἶναι γνωστό ὅτι οἱ οἰκογένειές μας εἶχαν μιά μεγάλη ἐπικοινωνία καί σχέση, μάλιστα δέ ἡ μητέρα μου εἶχε μιά μακρινή συγγένεια μέ τήν μητέρα τοῦ ἀειμνήστου π. Ἱεροθέου. Λόγω τῆς γνωριμίας καί τῆς συγγένειάς μας, ἀπό μικρό παιδί πολλές φορές πήγαινα στό σπίτι του καί εἶχα ἐντυπωσιασθή ἀπό τούς δύο Κληρικούς τῆς οἰκογενείας, τόν ἀείμνηστο π. Κοσμᾶ καί τόν π. Ἱερόθεο.

Τό πιό ἄγνωστο ἴσως στούς πολλούς γεγονός εἶναι ὅτι ὁ π. Ἱερόθεος ὡς μαθητής Γυμνασίου, πρίν γίνη Κληρικός, ἐργαζόταν τά καλοκαίρια στό παντοπωλεῖο πού ἐκεῖνο τόν καιρό εἶχε ὁ πατέρας μου, ὁ ὁποῖος πατέρας μου ἐκτός ἀπό τό μεροκάματο πού τοῦ ἔδινε κάθε ἡμέρα, μοιραζόταν μέ τόν ὑπάλληλό του τά κέρδη, ἐμπνεόμενος ἀπό τήν χριστιανική ἀγάπη. Ἀλλά, βέβαια, μέ αὐτήν τήν ἀρχή ὁ πατέρας μου δέν μπόρεσε νά κρατήση τό παντοπωλεῖο γιά πολύ!

Ἀργότερα ἐνθυμοῦμαι, ἐνῶ ἤμουν στό Δημοτικό Σχολεῖο, ἔντονα τόν π. Ἱερόθεο Κατσάνο νά λειτουργῆ καί νά ὁμιλῆ στά Γιάννενα, ὅταν ὑπηρετοῦσε ἐκεῖ ὡς Στρατιωτικός Ἱερεύς. Μάλιστα διατηρῶ τήν εἰκόνα τοῦ μπροστά στά μάτια μου νά ὁμιλῆ, νεώτατος στήν ἡλικία, περίπου στά 20 μέ 25 ἐτῶν, στόν Ἱερό Ναό τῆς Περιβλέπτου, ἔχοντας τά διακριτικά γνωρίσματα τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

Ἔκτοτε, παρακολουθοῦσα τήν δράση τοῦ μέσα στήν Ἐκκλησία. Πολλά μάθαινα ἀπό τόν κοινό μας γνωστό, τόν ἀείμνηστο π. Σπυρίδωνα Ξένο, πού ἀσκήτευε ἐκεῖνο τόν καιρό στό Ἅγιον Ὅρος, καθώς ἐπίσης ἄκουγα τά καλύτερα λόγια γι’ αὐτόν ἀπό τόν ἀείμνηστο Γέροντά μου, μακαριστό Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κυρό Καλλίνικο. Πολλές φορές ὁ ἀείμνηστος π. Ἱερόθεος ἐρχόταν στήν Ἔδεσσα, ὅταν ἐπέστρεφε ἀπό τό Ἅγιον Ὅρος, καί ἔλεγε στόν Καλλίνικο τίς δυσκολίες πού περνοῦσε. Μιά δέ φορᾶ τόν εἶδα νά κλαίη μπροστά του, διηγώντας τά προβλήματα πού εἶχε κατά τήν διάρκεια τῆς Πρωτοσυγκελλίας του στήν Ἱερά Μητρόπολη Ναυπάκτου.

Ἀπό τήν προσωπική γνώση πού εἶχα καί ἀπό τίς διάφορες πληροφορίες πού μάθαινα ἀπό γνωστούς, συγγενεῖς καί φίλους, διαπίστωνα καθημερινά τήν ἀφοσίωση τοῦ μακαριστοῦ Λευΐτου στήν Ἐκκλησία, τήν τελεία καί ἀδιάκριτη ὑπακοή στόν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κυρό Δαμασκηνό, καί μάλιστα δέν θέλησε νά τόν ἀφήση, ὅταν τοῦ προτάθηκε νά δεχθῆ νά γίνη Βοηθός Ἐπίσκοπός της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, τήν μεγάλη του ἀγάπη στήν Ἐκκλησία, τόν ἀκάματο ἱεραποστολικό του ζῆλο, τήν ὑπομονή του στίς δοκιμασίες τῆς ζωῆς του, καί τήν γλυκύτητα τῶν λόγων του, ἀκόμη καί σέ αὐτόν τόν πόνο του, ὅταν ἐκφραζόταν μέ τό μικρό δάκρυ πού ἔτρεχε ἀπό τά μάτια του.

Τά μάτια ἑνός ἀνθρώπου δείχνουν τήν ἁπαλή ἤ σκληρή καρδιά, τήν ἀγάπη ἤ τήν πονηριά, τήν γλυκύτητα ἤ τήν σκληράδα. Μέσα στά μάτια, ὅπως λέει ὁ λαός μας φαίνονται οἱ ρίζες τῆς καρδιᾶς. Καί τά μάτια τοῦ μακαριστοῦ π. Ἱεροθέου ἔδειχναν τήν καθαρότητα τῆς ψυχῆς, τήν ἁπλότητα τοῦ χαρακτῆρος, τήν ἀγάπη του στόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, τήν εἰλικρίνεια καί τήν ἀφοσίωση.

Τό μικρό διάστημα πού βρίσκομαι ἐδῶ στήν Ναύπακτο, ἀκούω ἀπό πολύ κόσμο πάρα πολλά κολακευτικά λόγια γιά τόν ἀείμνηστο Πρεσβύτερό της Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δούλεψε πολύ, ἀγάπησε τόν λαό. Πολλοί τόν ἐνθυμοῦνται καί κλαῖνε. Ἄφησε βαθειά μνήμη στόν τόπο αὐτό.

Ὁ Θεός ἐπέτρεψε στό τέλος τῆς βιολογικῆς του ζωῆς νά περάση ἀπό δεινή δοκιμασία. Ὅμως καί τότε, ὅταν δέν λειτουργοῦσε καλά ἡ σκέψη του, φαινόταν ἔντονα ἡ καθαρότητα τῆς ψυχῆς του, ἡ ἁγνότητα τῶν αἰσθημάτων του, πράγμα τό ὁποῖο βεβαιώνουν οἱ πνευματικοί του Πατέρες καί τά πνευματικά του παιδιά.

Ἔμαθα ἀπό ἄλλο δημοσίευμα ὅτι ὁ πρῶτος πνευματικός του Πατέρας ὁ ἀείμνηστος π. Βενέδικτος Πετράκης στήν κουρά του ὡς μοναχοῦ τοῦ εἶπε τόν φρικτό λόγο: “Ἄν δέν γίνεις καλός κληρικός καί ἀντί νά ὠφελήσεις βλάψεις καί ζημιώσεις τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐτή τήν στιγμή νά πεθάνης, νά πεθάνης μπροστά μας!”

Ὡς Κληρικός καί ὡς Ἐπίσκοπος δίδω τήν μαρτυρία ὅτι ὄχι μόνο δέν ἔβλαψε τήν Ἐκκλησία, ἀλλά τήν ὠφέλησε πολύ μέ τό ἐκκλησιαστικό του φρόνημα, τήν ἀγάπη του, τήν προσευχή, τήν ἐξομολόγηση πού ἀσκοῦσε μέ ἐπιτυχία, τήν γλυκύτατη διδαχή του, τήν ἀμνησικακία του, τήν σιωπή του. Γιατί, ὅπως πολύ εὔστοχα λέγει ὁ Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης, “ἡ Ἐκκλησία δέν σώζει οὔτε μέ αὐτά πού λέει, οὔτε μέ αὐτά πού κάνει, ἀλλά μέ αὐτό πού εἶναι (Χριστός)”. Καί ὁ ἀείμνηστος π. Ἱερόθεος εἶχε αἰσθανθῆ καί βιώσει αὐτό πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.