Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου: Ο αγαθός λευΐτης

Με βαθειά συγκίνηση γράφω λίγα λόγια για τον εκλεκτό και αγαθό λευΐτη της Εκκλησίας του Χριστού, τον αείμνηστο Αρχιμανδρίτη π. Ιερόθεο Κατσάνο, στο αφιέρωμα το οποίο γίνεται στην Εφημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεώς μας, την οποία Μητρόπολη και εκείνος υπηρέτησε ως Πρωτοσύγκελλος για πολλά χρόνια.

Είναι γνωστό ότι και οι δυο μας καταγόμαστε από τα Γιάννενα, αλλά ίσως δεν είναι γνωστό ότι οι οικογένειές μας είχαν μια μεγάλη επικοινωνία και σχέση, μάλιστα δε η μητέρα μου είχε μια μακρινή συγγένεια με την μητέρα του αειμνήστου π. Ιεροθέου. Λόγω της γνωριμίας και της συγγένειάς μας, από μικρό παιδί πολλές φορές πήγαινα στο σπίτι του και είχα εντυπωσιασθή από τους δύο Κληρικούς της οικογενείας, τον αείμνηστο π. Κοσμά και τον π. Ιερόθεο.

Το πιο άγνωστο ίσως στους πολλούς γεγονός είναι ότι ο π. Ιερόθεος ως μαθητής Γυμνασίου, πριν γίνη Κληρικός, εργαζόταν τα καλοκαίρια στο παντοπωλείο που εκείνο τον καιρό είχε ο πατέρας μου, ο οποίος πατέρας μου εκτός από το μεροκάματο που του έδινε κάθε ημέρα, μοιραζόταν με τον υπάλληλό του τα κέρδη, εμπνεόμενος από την χριστιανική αγάπη. Αλλά, βέβαια, με αυτήν την αρχή ο πατέρας μου δεν μπόρεσε να κρατήση το παντοπωλείο για πολύ!

Αργότερα ενθυμούμαι, ενώ ήμουν στο Δημοτικό Σχολείο, έντονα τον π. Ιερόθεο Κατσάνο να λειτουργή και να ομιλή στα Γιάννενα, όταν υπηρετούσε εκεί ως Στρατιωτικός Ιερεύς. Μάλιστα διατηρώ την εικόνα του μπροστά στα μάτια μου να ομιλή, νεώτατος στην ηλικία, περίπου στα 20 με 25 ετών, στον Ιερό Ναό της Περιβλέπτου, έχοντας τα διακριτικά γνωρίσματα του Αρχιμανδρίτου.

Έκτοτε, παρακολουθούσα την δράση του μέσα στην Εκκλησία. Πολλά μάθαινα από τον κοινό μας γνωστό, τον αείμνηστο π. Σπυρίδωνα Ξένο, που ασκήτευε εκείνο τον καιρό στο Άγιον Όρος, καθώς επίσης άκουγα τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν από τον αείμνηστο Γέροντά μου, μακαριστό Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κυρό Καλλίνικο. Πολλές φορές ο αείμνηστος π. Ιερόθεος ερχόταν στην Έδεσσα, όταν επέστρεφε από το Άγιον Όρος, και έλεγε στον Καλλίνικο τις δυσκολίες που περνούσε. Μια δε φορά τον είδα να κλαίη μπροστά του, διηγώντας τα προβλήματα που είχε κατά την διάρκεια της Πρωτοσυγκελλίας του στην Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου.

Από την προσωπική γνώση που είχα και από τις διάφορες πληροφορίες που μάθαινα από γνωστούς, συγγενείς και φίλους, διαπίστωνα καθημερινά την αφοσίωση του μακαριστού Λευΐτου στην Εκκλησία, την τελεία και αδιάκριτη υπακοή στον αείμνηστο Μητροπολίτη Ναυπάκτου κυρό Δαμασκηνό, και μάλιστα δεν θέλησε να τον αφήση, όταν του προτάθηκε να δεχθή να γίνη Βοηθός Επίσκοπος της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, την μεγάλη του αγάπη στην Εκκλησία, τον ακάματο ιεραποστολικό του ζήλο, την υπομονή του στις δοκιμασίες της ζωής του, και την γλυκύτητα των λόγων του, ακόμη και σε αυτόν τον πόνο του, όταν εκφραζόταν με το μικρό δάκρυ που έτρεχε από τα μάτια του.

Τα μάτια ενός ανθρώπου δείχνουν την απαλή ή σκληρή καρδιά, την αγάπη ή την πονηριά, την γλυκύτητα ή την σκληράδα. Μέσα στα μάτια, όπως λέει ο λαός μας φαίνονται οι ρίζες της καρδιάς. Και τα μάτια του μακαριστού π. Ιεροθέου έδειχναν την καθαρότητα της ψυχής, την απλότητα του χαρακτήρος, την αγάπη του στον Θεό και τον άνθρωπο, την ειλικρίνεια και την αφοσίωση.

Το μικρό διάστημα που βρίσκομαι εδώ στην Ναύπακτο, ακούω από πολύ κόσμο πάρα πολλά κολακευτικά λόγια για τον αείμνηστο Πρεσβύτερο της Εκκλησίας του Χριστού. Δούλεψε πολύ, αγάπησε τον λαό. Πολλοί τον ενθυμούνται και κλαίνε. Άφησε βαθειά μνήμη στον τόπο αυτό.

Ο Θεός επέτρεψε στο τέλος της βιολογικής του ζωής να περάση από δεινή δοκιμασία. Όμως και τότε, όταν δεν λειτουργούσε καλά η σκέψη του, φαινόταν έντονα η καθαρότητα της ψυχής του, η αγνότητα των αισθημάτων του, πράγμα το οποίο βεβαιώνουν οι πνευματικοί του Πατέρες και τα πνευματικά του παιδιά.

Έμαθα από άλλο δημοσίευμα ότι ο πρώτος πνευματικός του Πατέρας ο αείμνηστος π. Βενέδικτος Πετράκης στην κουρά του ως μοναχού του είπε τον φρικτό λόγο: “Αν δεν γίνεις καλός κληρικός και αντί να ωφελήσεις βλάψεις και ζημιώσεις την Εκκλησία του Χριστού, αυτή την στιγμή να πεθάνης, να πεθάνης μπροστά μας!”

Ως Κληρικός και ως Επίσκοπος δίδω την μαρτυρία ότι όχι μόνο δεν έβλαψε την Εκκλησία, αλλά την ωφέλησε πολύ με το εκκλησιαστικό του φρόνημα, την αγάπη του, την προσευχή, την εξομολόγηση που ασκούσε με επιτυχία, την γλυκύτατη διδαχή του, την αμνησικακία του, την σιωπή του. Γιατί, όπως πολύ εύστοχα λέγει ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης, “η Εκκλησία δεν σώζει ούτε με αυτά που λέει, ούτε με αυτά που κάνει, αλλά με αυτό που είναι (Χριστός)”. Και ο αείμνηστος π. Ιερόθεος είχε αισθανθή και βιώσει αυτό που είναι η Εκκλησία.