Ουρανίας Σπανού: Κληρικός γνήσιος, αληθινός Καλόγερος

Όταν ένας άγιος μεταφυτεύεται από τον παρόντα κόσμο στον αιώνιο, το αίσθημα που κυριαρχεί στις καρδιές δεν είναι πένθος και κατήφεια, αλλά χαρμολύπη και ελπίδα αθανασίας. Και τούτο, γιατί ο άνθρωπος του Θεού, όπως με την ζωή του ήταν ενωμένος με τον Θεό, έτσι και με τον θάνατό του εξακολουθεί να μένη συνδεδεμένος με την πηγή της ζωής και της αθανασίας.

“Θεού γαρ ζώσιν, πάντες οι κατά Θεόν ζήσαντες καν ενθένδε απαλλαγώσι” λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.

Τα λόγια του Γρηγορίου είναι ο πιο ακριβής χαρακτηρισμός, που αναφέρεται στην ζωή του εκδημήσαντος προς Κύριον π. Ιεροθέου Κατσάνου.

Όλοι οι Ναυπάκτιοι τον γνωρίσαμε σαν λαμπρή φυσιογνωμία. Άνθρωπο φωτεινό, κληρικό γνήσιο και άξιο της αποστολής του. Απλό, ταπεινό, καλωσυνάτο, διακριτικό, καλόκαρδο, φιλάνθρωπο, αληθινό καλόγερο, ειλικρινή και αφιλοχρήματο, υπομονετικό και συγχωρητικό, άνθρωπο υποδειγματικής υπακοής.

Διέθετε πολλή αγάπη και εσέβετο τους πάντας, γι’ αυτό τον εσέβοντο οι πάντες.

Η παρουσία του ήταν ευλογία και ένα σημείο της Παρουσίας του Θεού ανάμεσά μας. Στην πόλη μας εργάσθηκε ακούραστα, για την Πνευματική προκοπή όλων των Ναυπακτίων.

Είναι γνωστό ότι με την καθοδήγησή του λειτούργησαν όλα τα εδώ χρόνια του, οι Κατασκηνώσεις Θηλέων, το Οικοτροφείο, τα Κατηχητικά σχολεία όλων των βαθμίδων, οι κύκλοι Κυριών, Κυρίων και πολλές πνευματικές συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, που πάρα πολύ βοήθησαν τα παιδιά μας και όλους τους συμπολίτες μας.

Σαν καλός Σαμαρείτης έτρεχε σε πένθη και κηδείες να συμπαρασταθή, να ανακουφίση, να παρηγορήση, κάνοντας και δικό του τον πόνο κάθε ψυχής.

Σε ασθενείς έδιδε πάντα το παρών κι ακούραστος καθώς ήταν, έκανε παρακλήσεις, ευχέλαια, εξομολογούσε και ετοίμαζε τις ψυχές για τον ουρανό.

Σε χαρές πάντα πρώτος. Σε γάμους, σε γιορτές, σε επιτυχίες, έκανε δική του την χαρά τους.

Κάθε οικογένεια στην Ναύπακτο, κάθε Ναυπάκτιος, αισθάνεται και θα αισθάνεται υποχρεωμένος από τον εργάτη αυτόν της Εκκλησίας. Έζησε την κατά Θεόν ζωή και οδήγησε στην κατά Χριστόν σωτηρία πλήθος ανθρώπων.

Υπάρχουν άραγε πολλοί τέτοιοι άξιοι Κληρικοί που τιμούν την Ιερωσύνη και εργάζονται ταπεινά, αθόρυβα και θετικά, όχι για την προβολή τους, αλλά για την δόξα του Θεού και της Εκκλησίας;

Όλοι μας, υποκλινόμενοι προ του νωπού τάφου του αειμνήστου π. Ιεροθέου, ανάβουμε ταπεινό κερί βαθυτάτου σεβασμού και ευγνωμοσύνης, ζητώντας την ευχή του.

Ας δέεται η μακαρία ψυχή του στον Άγιο Θεό για την Ναύπακτό μας.

Ουρανία Σπανού, Εκπαιδευτικός