Γεγονότα καί Σχόλια: Ὑπακοή ἀπό ἀγάπη - Ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀνομία

Ὑπακοή ἀπό ἀγάπη

Στίς μέρες μας ὅσα βλέπουμε νά εἰσβάλλουν μέσα στήν καθημερινότητά μας, ὡς ἀπόψεις γιά τήν ζωή, ὡς κοινωνική συμπεριφορά καί ὡς κρατικοί νόμοι ἀνατρεπτικοί παραδοσιακῶν θεσμῶν, θεσμῶν πού ἔχουν τό θεμέλιό τους στήν φύση τῶν ἀνθρώπων, ἔχουν τήν θεολογική τους ἱστορική ὑποδομή, ἔχουν παρελθόν ὄχι μόνον φιλοσοφικῶν καί πολιτικῶν διεργασιῶν, ἀλλά καί θεολογικῶν ζυμώσεων, στίς ὁποῖες παρεισέφρησαν διαστρεβλώσεις τῆς θεολογίας καί νοθεύτηκε ἡ ἐκκλησιαστική ζωή πολλῶν ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.

«Ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου», τό πρόσωπο πού «ἐλευθερώνεται ἀπό τή φύση καί συνιστᾶ καθεαυτό ὑπόσταση ζωῆς ἀδέσμευτης ἀπό κάθε φυσικό προκαθορισμό», εἶναι λέξεις καί νοήματα πού ἔχουν ἐμποτίσει τόν λόγο πολλῶν ἀποφοίτων τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν. Ἀφήνουν, ὅμως, περιθώρια γιά πολλές (καί ἐπικίνδυνες) ἑρμηνεῖες, πού κάποιες ἤδη διατυπώθηκαν, ὅπως γιά τόν γάμο τῶν ἑτεροφύλων, ὡς ὑποταγμένο σέ φυσική ἀναγκαιότητα. Ὅταν, ὅμως, κατηγοροῦμε τήν φύση, τό ἀφύσικο παραμονεύει νά πάρη τήν θέση του. Ὅταν βλέπουμε τόν γάμο ὡς ὑποταγμένο σέ φυσική ἀναγκαιότητα, σημαίνει ὅτι τόν παραθεωροῦμε ὡς Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, τό ὁποῖο συνδέεται μέ τήν θεία Λειτουργία καί ὑποτυπώνει τελετουργικά τήν ποιμαντική καθοδήγηση τοῦ ἀνδρογύνου μέ ὁδηγό τό Εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο κρατᾶ συμβολικά ὁ Ἱερέας κατά τόν χορό τοῦ Ἡσαΐα.

Στό πεδίο τῆς πολιτικῆς ζωῆς ὑπάρχει ἡ «εὐλάβεια» στά πάσης φύσεως δικαιώματα, στό πεδίο ἐνίων τῆς θεολογικῆς διανόησης ὑπάρχει μιά «ἀνευλάβεια» πρός κάθε τι πού μπορεῖ νά θεωρηθῆ ὑπακοή σέ νόμο, ἀκόμη καί νόμο τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπακοή ἀπό ὁρισμένους γίνεται ἀντιληπτή «σάν ἀτομική συμμόρφωση σέ ἀντικειμενικές-φυσικές ἀπαιτήσεις», δηλαδή ὡς ἠθικισμός. Δέν ἀντιλαμβάνονται τόν λόγο τοῦ ἁγίου Μαξίμου, ὅτι ὑπακούοντας σέ μιά ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, μέσω τῆς ὑπακοῆς συναντᾶμε αὐτόν πού τήν ἔδωσε, δηλαδή τόν Χριστό. Οὔτε, ἐπίσης, συνδέουν τήν ὑπακοή μέ τήν ἀγάπη, ὅπως τήν φανερώνει ὁ Χριστός· «ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει» (Ἰω. 14,23). Ὑπάρχει μιά ἀποσύνδεση τῆς ζωῆς ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο πιθανῶς ταυτίζουν μέ λατρευτικές διατάξεις τοῦ Παλαιοῦ Νόμου, πού ἐν Χριστῷ καταργήθηκαν.

Ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀνομία

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ π. Συμεών Κραγιοπούλου, «Ἀδάμ, ποῦ εἶ;» παραθέτω ἕνα ἀπόσπασμα γιά τό πῶς ἡ ἀνομία δέν εἶναι κάτι ἀκίνδυνο· εἶναι ἁμαρτία.

«Ὅπως λέει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, «ἁμαρτία ἐστὶν ἡ ἀνομία» (Α’ Ἰω. 3:4). Καὶ κάνουμε πάρα πολὺ μεγάλο λάθος κι ἐμεῖς οἱ πνευματικοὶ καὶ οἱ ἱεροκήρυκες ποὺ δὲν τὸ τονίζουμε, καὶ γενικότερα οἱ χριστιανοὶ ποὺ δὲν τὸ προσέχουμε. Ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀνομία.

Ὁ Θεὸς τακτοποιεῖ τὴ σχέση του μαζί μας καὶ τὴ σχέση μας μαζί του μὲ νόμο. Αὐτὸ ἔκανε καὶ μὲ τοὺς πρωτοπλάστους, ποὺ τοὺς ὅρισε ἕναν νόμο, τοὺς ἔδωσε μία ἐντολή. Ἐκεῖ, μέσα σ’ αὐτὴ τὴν ἐντολὴ κρυβόταν ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Θεοῦ ὅλο τὸ ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅλη ἡ ἀγάπη, ὅλη ἡ εὐσπλαχνία γιὰ τὸν ἄνθρωπο.

Καὶ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἀνθρώπου, στὴν τήρηση αὐτῆς τῆς ἐντολῆς κρυβόταν ἡ στάση του ἀπέναντι στὸν Θεὸ· ἂν θὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεό, ἂν θὰ ὑποτάσσεται στὸν Θεό, ἂν θὰ προτιμάει τὸν Θεὸ ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο, ἂν εὐχαριστεῖται νὰ εἶναι μὲ τὸν Θεό. Αὐτὰ ὅλα κρύβονται μέσα στὴ μία αὐτὴ ἐντολή».

π. Θ.Α.Β.