Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης

Ὁ παπα-Ἐφραίμ ἦταν ἕνας ἁγιασμένος μοναχός πού ζοῦσε μέσα στήν ἔγκαρπο ἡσυχία. Συνεχῶς προσευχόταν καί ζοῦσε τίς ἐμπειρίες τοῦ Φωτός. Πολλές φορές δεχόταν καί τίς σατανικές ἐμφανίσεις. Ἀγωνίστηκε χρόνια γιά νά καθαρθῆ ἀπό τά πάθη, μέ τήν ἀρετή τῆς ὑπακοῆς στόν Γέροντά του. Ἔκανε τελεία καί ἀδιάκριτη ὑπακοή, σάν ἐκείνη πού ἰσοδυναμεῖ μέ μαρτύριο, καί μόνον λίγοι μποροῦν νά τήν καταλάβουν. Γι' αὐτό ἀκριβῶς καί ἦταν κατάφορτος ἀπό ὅλους ἐκείνους τούς ξηρούς, ἀλλά εὔχυμους καρπούς τῆς ἡσυχαστικῆς καί ἐρημικῆς αὐτῆς ζωῆς. Ἔτρεφε μεγάλη ἀγάπη πρός τούς ἀνθρώπους πού τόν πλησίαζαν, εἶχε μιά ἀγάπη πού ὑπερέβαινε ἀκόμη καί τήν μεγαλύτερη ἀγάπη τῆς μάννας γιά τά παιδιά τῆς. Ὅταν τόν πλησίαζε κανείς μέ ἁπλότητα, ἀφηνόταν στήν θάλασσα τῆς ἀρρενωπῆς ἀγάπης του. Γιατί ἡ ἀγάπη του ἦταν ἄλλης προελεύσεως καί ἄλλης ὑφῆς. Μιλοῦσε ἀκόμη γιά τήν ὑπακοή στούς πνευματικούς πατέρες καί μάλιστα συνιστοῦσε τήν ἀδιάκριτη ὑπακοή. Καί ἐνῶ συνιστοῦσε ἀδιάκριτη ὑπακοή, ἐν τούτοις ἦταν πολύ διακριτικός κατά τήν διάρκεια τῆς πνευματικῆς καθοδηγήσεως τῶν ἄλλων. Εἶχε σέ ἔντονο βαθμό τό διορατικό χάρισμα, ἀφοῦ ἔβλεπε μέ τά λαμπερά μάτια του καί κυρίως μέ τόν διορατικό ὀφθαλμό τῆς ψυχῆς του ὅλα ὅσα συνέβαιναν μέσα στήν καρδιά τοῦ συνομιλητοῦ του. Καί μέ τήν ἀγάπη του ἐπενέβαινε διακριτικά καί σοφά.

Ὁ Γέροντας ἀγαποῦσε πολύ αὐτούς πού εἶχαν ἁμαρτήσει, ἀλλά μέσα τους αἰσθάνονταν βαθύτατο πόνο. Καταλάβαινε αὐτόν τόν πόνο καί ἔλουζε τόν ἄλλον μέ τήν ἀγάπη του. ( Μνήμη τοῦ ὁσίου 27 Φεβρουαρίου)

Ναυπάκτου Ἱεροθέου: Ὁ ὀρθόδοξος μοναχισμός