Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μήνος: Ἅγιοι Μάρτυρες Παῦλος καί Ἰουλιανή, 4 Μαρτίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες Παῦλος καί Ἰουλιανή ἦταν ἀδέλφια. Κατάγονταν ἀπό τήν Πτολεμαΐδα τῆς Συρίας καί ἔζησαν τόν 3ο αἰώνα μ.Χ., ἐπί αὐτοκράτορος Αὐρηλιανοῦ. Ὁ Παῦλος, πού ἦταν Ἀναγνώστης καί κήρυξ τοῦ Εὐαγγελίου, συνελήφθη πρῶτος καί ἀκολούθησε ἡ Ἰουλιανή. Ὑπεβλήθησαν σέ σκληρά καί ἀπάνθρωπα βασανιστήρια, ἀλλά ὁ Χριστός τούς διεφύλαξε ἀπό ὅλα σώους καί ἀβλαβεῖς, γι’ αὐτό καί στό τέλος τούς ἀποκεφάλισαν, «καί ἔτσι οἱ τοῦ Χριστοῦ καλλίνικοι Μάρτυρες ἔλαβον τούς στεφάνους τῆς ἀθλήσεως».

Μερικά ἀπό τά βασανιστήρια στά ὁποῖα τούς ὑπέβαλαν ἦταν: Νά κατακοπῆ μεληδόν τό σῶμα τους• νά ριχθοῦν στήν φυλακή τραυματισμένοι καί δεμένοι• νά βληθοῦν σέ καζάνι γεμάτο ἀπό πίσσα βρασμένη• νά κλεισθοῦν σέ ἕναν τόπο πού εἶχε θηρία, φίδια καί ἄλλα ἑρπετά θανατηφόρα. Καί ἐπειδή μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ παρέμειναν ἀπό ὅλα ἀβλαβεῖς, διατάχθηκαν οἱ δήμιοι, τόν μέν Παῦλο νά τόν κτυποῦν ἀνελέητα στά σαγόνια καί σέ ὅλο του τό σῶμα, τήν δέ Ἰουλιανή νά τήν κλείσουν σέ πορνεῖο. Ὁ Παῦλος καί πάλι διεφυλάχθη ἀβλαβής, ἀλλά καί ἡ Ἰουλιανή, ἀφοῦ δέν μπόρεσαν νά τήν ἀτιμάσουν οἱ ἀκόλαστοι ἐκεῖνοι πού προσπάθησαν νά τό πράξουν αὐτό, ἐπειδή παρουσιάστηκε ἄγγελος Κυρίου καί τούς τύφλωσε. Κατόπιν πέταξαν τούς Μάρτυρες σέ λάκκο, ὅπου ὑπῆρχε φωτιά καί ἔριξαν ἀπό πάνω τους πολλές πέτρες. Φάνηκε, ὅμως, στούς οὐρανούς ἕνα νεφέλωμα γεμάτο ἀπό φωτιά, τό ὁποῖο ἀφοῦ πλησίασε τόν ἡγεμόνα, ἔβρεξε ἐπάνω του φωτιά. Τότε ἐκεῖνος φοβήθηκε καί ἔβγαλε ἀπό τόν λάκκο τούς ἁγίους, ὅμως, δέν συνετίσθηκε, ἀλλά διέταξε καί πάλι νά κατακάψουν ὅλο τό σῶμα τους μέ ἀναμμένες λαμπάδες, καί ἐπειδή παρέμειναν καί πάλι ἀβλαβεῖς, τούς ἀποκεφάλισε. Ὁ τύραννος, δυστυχῶς, ἔμεινε ἀδιόρθωτος, ὅμως κάποιοι ἀπό τούς δημίους πίστευσαν στόν Χριστό, τόν ὁμολόγησαν Θεόν ἀληθινό, καί σφράγισαν τήν ὁμολογία τους μέ τό αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους.

Ὁ βίος τους καί ἡ πολιτεία τους μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Πρῶτον. Σέ ὅλες τίς ἐποχές ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, αὐτοί οἱ «ὀλίγοι καί ἐκλεκτοί» πού Τόν ἀγαποῦν ἀληθινά, ἐφαρμόζουν τό θέλημά Του καί εἶναι ἕτοιμοι ἀνά πᾶσαν στιγμή νά θυσιαστοῦν γι’ Αὐτόν. Ὁ Θεός τούς γνωρίζει, τούς ἀγαπᾶ, τούς ἐνισχύει στόν πνευματικό τους ἀγώνα, τούς παρηγορεῖ καί τούς προστατεύει ἀπό τίς παγίδες τοῦ ἀνθρωποκτόνου διαβόλου μέ πολλούς καί διαφόρους τρόπους. Ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ τονίζει αὐτήν τήν ἀλήθεια, καί ἀπευθυνόμενος στόν κάθε πιστό τοῦ λέγει ὅτι ὁ Θεός «τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς σου∙ ἐπί χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρός λίθον τόν πόδα σου», καί ὅτι «ἐπί ἀσπίδα καί βασιλίσκον ἐπιβήσῃ καί καταπατήσεις λέοντα καί δράκοντα». Καί στήν συνέχεια παρουσιάζει τόν Θεό νά ἀπευθύνεται στόν ἄνθρωπο, πού πιστεύει καί στηρίζει τήν ἐλπίδα του σέ Αὐτόν, καί νά τόν διαβεβαιώνη ὅτι θά ἀκούη τίς προσευχές του, θά εἶναι πάντοτε μαζί Του στίς θλίψεις του καί τούς πειρασμούς του, καί θά τόν λυτρώνη, θά τόν προστατεύη, θά τόν παρηγορῆ, θά τόν μακροημερεύση, καί τέλος θά τόν σώση, θά τόν δοξάση.

Ἐπίσης, ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε γιά τούς Μαθητές Του καί Ἀποστόλους, καθώς, ἐπίσης, γιά τούς Μαθητές καί φίλους Του ὅλων τῶν ἐποχῶν, ὅτι στό ὄνομά Του «δαιμόνια ἐκβαλοῦσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς· ὄφεις ἀροῦσι· κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψει· ἐπί ἀρρώστους χεῖρας ἐπιθήσουσι, καί καλῶς ἕξουσιν». Καί αὐτό τό βλέπουμε νά ἐπαληθεύεται στήν ζωή τῶν ἁγίων, παλαιῶν καί συγχρόνων, οἱ ὁποῖοι, ἐπειδή, μέ τήν Χάρη του Θεοῦ καί τόν ἀγώνα τους μεταμόρφωσαν τά πάθη τους καί ἀπέκτησαν τήν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, ἔλαβαν τό χάρισμα νά θεραπεύουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τίς σωματικές καί τίς ψυχικές ἀσθένειες καί νά τούς ἐλευθερώνουν ἀπό τήν καταδυναστεία τοῦ διαβόλου. Καί μέ τό παράδειγμά τους ἐμπνέουν καί διδάσκουν καί ὅλους ἐμᾶς νά ὑπομένουμε τούς πειρασμούς, τίς θλίψεις καί τίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς μέ πίστη καί πνευματική ἀνδρεία, χωρίς γογγυσμό, ἀλλά εὐχαριστώντας καί δοξολογώντας τόν Θεό γιά ὅλα.

Δεύτερον. Ὁ ἀγώνας γιά τήν τήρηση ὅλων τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά εἶναι καθημερινός, ἰσόβιος, καί τά ἀπαραίτητα ἐφόδια τοῦ πιστοῦ στόν ἀγώνα του αὐτόν, ὅπως τονίζει ὁ ὅσιος Φιλόθεος ὁ Σιναΐτης, εἶναι ἡ μετοχή του στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, καί κυρίως στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, ἡ ἄσκηση, ἡ προσευχή καί ἡ ἀνάγνωση τῶν Θεοπνεύστων Γραφῶν. Λέγει χαρακτηριστικά ὅτι, ὅσοι θέλουμε καὶ ἀγωνιζόμαστε, νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὀφείλουμε νά ἐκλέγουμε ἀπό τίς θεῖες Γραφές ἐργασίες πνευματικές καί νά τίς βάζουμε πάνω στόν νοῦ σάν ὑγιεινά ἐπιθέματα. Καί ἀπό τό πρωΐ, μόλις ξυπνήσουμε, μέ ἀκριβῆ μνήμη τοῦ Θεοῦ καί ἀδιάλειπτη μέσα στήν ψυχή τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἤτοι τό «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐλέησόν με», νά στεκόμαστε μέ ἀνδρεία καί ἀποφασιστικότητα στήν πύλη τῆς καρδιᾶς καί μέ τήν φρούρηση τοῦ νοῦ νά θανατώνουμε ὅλους τούς ἁμαρτωλούς τῆς γῆς, ὅπως λέει ὁ Προφητάναξ Δαυΐδ• καί ἐννοεῖ τούς πονηρούς καί ἐφάμαρτους λογισμούς, καί μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ νά κόβουμε τά κεφάλια τῶν τυράννων αὐτῶν, ἤτοι τῶν ἐχθρικῶν λογισμῶν.

Στήν συνέχεια τονίζει ὅτι ἔτσι πρέπει νά ζοῦμε καθημερινά, μέ προθυμία, ζῆλο καί συνέπεια, οὕτως ὥστε νά μπορέσουμε, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά ξεφύγουμε ἀπό τίς παγίδες καί τά δίκτυα τοῦ νοητοῦ ἐχθροῦ. Ἐπειδή ὅλα αὐτά, δηλαδή ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅταν πολυκαιρίζουν μέσα μας, γεννοῦν τήν πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη. Ἡ πίστη μᾶς προδιαθέτει στό νά φοβόμαστε ἀληθινά τόν Θεό, ἤτοι νά Τόν σεβόμαστε καί νά βιώνουμε τήν παρουσία Του. Ἡ ἐλπίδα, πού δέν καταισχύνει, ἀφοῦ ὑπερπηδήσει τόν δουλικό φόβο μᾶς ἑνώνει μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἀπό τήν ὁποία ἐξαρτῶνται ὅλος ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆτες. Καί ἡ ἀγάπη δέν χάνει ποτέ τήν ἀξία της, ἀλλά, ἀφοῦ γίνει αἰτία νά ἐκπληρώση ὁ κάτοχός της στόν παρόντα αἰώνα τούς θείους νόμους, τόν συνοδεύει καί στόν μέλλοντα αἰώνα.

Ἡ ἀπόγνωση καί ἡ ἀπελπισία δέν ἔχουν θέση στίς καρδιές ἐκείνων πού ποθοῦν τήν σωτηρία τους, ἤτοι τήν ἕνωσή τους μέ τόν Θεό «ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ», ἐπειδή ἐπαναλαμβάνουν, καί κυρίως βιώνουν τούς ψαλμικούς λόγους: «Σύ ἡ ἐλπίς μου, μερίς μου εἶ ἐν γῇ ζώντων» καί «ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σύ μετ’ ἐμοῦ εἶ».