Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ἅγιος Ἱερώνυμος ὁ Σιμωνοπετρίτης, 9 Μαΐου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ὁ Ἅγιος Ἱερώνυμος ὁ Σιμωνοπετρίτης γεννήθηκε τό 1871 σέ χωριό τῆς ἐπαρχίας Κρήνης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπό γονεῖς εὐλαβεῖς. Ἀπό τήν μικρή του ἡλικία ἀγάπησε τόν Χριστό καί ἐντρύφησε στούς βίους τῶν ἁγίων, μέσα ἀπό τίς διηγήσεις τῆς μητέρας του, ἡ ὁποία, ἐπίσης τόν δίδαξε νά νηστεύη καί νά προσεύχεται. Στό σχολεῖο ἦταν ὑπόδειγμα μαθητοῦ καί ξεπερνοῦσε στήν ὀξύνοια καί τήν φρόνηση τούς συμμαθητές του, γι’ αὐτό ὁ δάσκαλος, μόλις τελείωσε τό Δημοτικό, τόν ἔστειλε, γιά μικρό χρονικό διάστημα, ὡς δάσκαλο σέ κοντινή Κωμόπολη. Ὅταν ἔγινε 17 ἐτῶν πῆγε στό Ἅγιον Ὄρος καί ἐγκαταβίωσε στήν Ἱερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, ὅπου ἐκάρη μοναχός καί ἀπό Ἰωάννης ὀνομάστηκε Ἱερώνυμος. Ἔζησε μέ ἄσκηση, προσευχή, ὑποδειγματική ὑπακοή, ἀσχολεῖτο δέ καί μέ τήν ὑμνογραφία.

Τό 1920 χειροτονήθηκε Διάκονος καί Πρεσβύτερος καί τό ἴδιο ἔτος ἐξελέγη Ἡγούμενος. Συκοφαντήθηκε γιά οἰκονομικές ἀτασθαλίες, μέ ἀποτέλεσμα ἡ Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὄρους νά τόν ἐκδιώξη ἀπό τήν Ἱερά Μονή του καί νά τόν στείλη κατ’ ἀρχάς στήν Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου καί στήν συνέχεια, τό ἔτος 1931, στό μετόχι τῆς Ἀναλήψεως στήν Ἀθήνα, τό ὁποῖο ἀνῆκε στήν Ἱερά Μονή τῆς μετανοίας του. Ἐκεῖ μετέφερε τό πνευματικό ἄρωμα τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Οἱ καθημερινές ἀκολουθίες, οἱ συχνές ἀγρυπνίες, ἡ ἐξομολόγηση, οἱ πνευματικές συμβουλές καί νουθεσίες του ὠφέλησαν χιλιάδες ἀνθρώπους. Τό φιλανθρωπικό του ἔργο ἦταν τόσο μεγάλο, σέ σημεῖο πού ἡ Μονή του τόν ἐπέπληξε θεωρώντας ὅτι ἔκανε ὑπερβολές. Σέ μιά ἐποχή μεγάλης ἀνέχειας ὁ Ἅγιος ἔθρεψε πολλούς φτωχούς, χῆρες καί ὀρφανά. Πολλοί ἄνθρωποι ὠφελήθηκαν πνευματικά ἀπό τήν ἀγάπη του καί τήν διακριτική συμβουλή του, ὅπως καί πολλοί ἀσθενεῖς, μέ δική του δαπάνη, βρῆκαν τήν ὑγεία τοῦ σώματος.

Συνδέθηκε πνευματικά μέ τόν ἅγιο Νεκτάριο, ἡ ζωή τοῦ ὁποίου εἶχε πολλά κοινά σημεῖα μέ τήν δική του. Ἔκανε, ὅπως καί ἐκεῖνος, πολλή ὑπομονή στούς πειρασμούς, τίς θλίψεις, τίς συκοφαντίες καί τήν ἄδικη ἐξορία του, γι’ αὐτό καί χαριτώθηκε ἀπό τόν Θεό. Ἐπίσης, εἶχε ἐπικοινωνία καί μέ ἄλλους συγχρόνους του ἁγιασμένους ἀνθρώπους, ὅπως τόν Γέροντα Παρθένιο τῆς Χίου, τόν ἅγιο Ἰωσήφ τόν Ἡσυχαστή, τόν ἅγιο Σάββα τόν ἐν Καλύμνῳ, καί ἄλλους.

Ἐτελειώθη ἐν εἰρήνῃ τά Θεοφάνεια τοῦ 1957 καί τό σκήνωμά του ἐτάφη πίσω ἀπό τό Ἱερό Βῆμα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς Ἀναλήψεως. Τό 1965 μεταφέρθηκαν τά ἱερά λείψανά του στήν Ἱερά Μονή τῆς μετανοίας του.

Τήν 27η Νοεμβρίου 2019 τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο προέβη στήν ἁγιοκατάταξή του, καί ὅρισε νά ἑορτάζεται τήν 9η Μαΐου.

Ὁ βίος του καί ἡ πολιτεία του μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα.

Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πού δέν δοκίμασε ἤ δέν θά δοκιμάση στήν ζωή του πειρασμούς, ὅσους ἐπιτρέπει ὁ Θεός, ἀνάλογα μέ τίς δυνάμεις τοῦ καθενός. Οἱ πειρασμοί εἶναι ἀπαραίτητοι στήν ζωή μας, διότι, ὅταν ἀντιμετωπίζονται μέ πίστη, ὑπομονή, προσευχή καί ἐλπίδα στόν Θεό, μᾶς κατευθύνουν στήν «στενή καί τεθλιμμένη ὁδό» πού ὁδηγεῖ στήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί τήν κοινωνία μαζί Του. Ὁ ἅγιος Ἱερώνυμος τόνιζε ὅτι οἱ πειρασμοί «εἶναι ἀπαραίτητοι σάν τήν ἀναπνοή μας», ὅπως τά κύματα στήν θάλασσα. Χωρίς ἀναπνοή ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ἐπιβιώση, οὔτε καί θάλασσα ὑπάρχει χωρίς κύματα. «Χωρίς κύματα», ἔλεγε, «θάλασσα δέν ταξιδεύεται» καί «ὁ ἄνθρωπος χωρίς πειρασμούς δέν σώζεται». Καί ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος στήν Καθολική Ἐπιστολή του, προτρέπει: «Ἀδελφοί μου, νά χαίρεστε πάρα πολύ, ὅταν ἀντιμετωπίζετε διάφορους πειρασμούς, γιατί πρέπει νά ξέρετε ὅτι, ὅταν δοκιμάζεται ἡ πίστη σας, ἐξασκεῖται ἡ ὑπομονή σας, ἡ δέ ὑπομονή νά σᾶς ἐξασκῆ στήν τελειότητα, γιά νά εἶστε τέλειοι καί ὁλοκληρωμένοι καί νά μή ὑστερῆτε σέ τίποτε». Καί, βέβαια, ἐδῶ ἀναφέρεται στούς ἀκούσιους πειρασμούς, διότι σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τήν ἐκφράζει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὑπάρχουν οἱ ἑκούσιοι πειρασμοί πού προξενοῦνται ἀπό τά πάθη μας καί τίς ἁμαρτίες μας, καί οἱ ἀκούσιοι πειρασμοί τούς ὁποίους ἐπιτρέπει ὁ Θεός γιά τόν καταρτισμό μας καί τήν σωτηρία μας. Στήν Κυριακή προσευχή, τό «Πάτερ ἡμῶν», πού μᾶς δίδαξε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, παρακαλοῦμε τόν Θεό νά μᾶς ἀπαλλάξη ἀπό τούς ἀκούσιους πειρασμούς καί νά μᾶς λυτρώση ἀπό τόν πονηρό διάβολο, ὁ ὁποῖος, ὅπως τονίζει ὁ ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, δέν ἔχει ἀπό μόνος του ἐξουσία νά βλάψη τούς ἀνθρώπους, ἀλλά τούς πειράζει τόσο μόνο, ὅσο τοῦ ἐπιτρέπει ὁ Θεός. Διότι, ὅπως λέγει, «ἄν ὁ Θεός τοῦ ἐπέτρεπε νά ἐνεργῆ μέ ἀπεριόριστη ἐλευθερία, τότε δέν θά μποροῦσε νά ἐπιβιώση κανένα ζωντανό πλάσμα».

Οἱ πειρασμοί πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται μέ ἀνδρεία, ὑπομονή, προσευχή, ἐμπιστοσύνη στήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί μέ μεγάλη προσοχή, ἐπειδή, ὅπως διδάσκει ὁ ὅσιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής, ὁ διάβολος τήν περίοδο τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων δελεάζει τούς ἀγωνιστές μέ τήν ἡδονή. Καί τό κάνει αὐτό, διότι τότε ἡ ἡδονή εὔκολα γίνεται παραδεκτή, ἀφοῦ παρηγορεῖ τήν θλίψη.

Οἱ ἅγιοι δέν ζητοῦν ἀπό τόν Θεό νά τούς ἀπαλλάξη ἀπό τούς πειρασμούς, ἀλλά νά τούς δίνει τήν δύναμη νά τούς ἀντιμετωπίζουν, ἐπειδή γνωρίζουν ἀπό τήν πείρα τους τήν ὠφέλεια πού προξενοῦν. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὁ ὁποῖος δοκιμάσθηκε στήν ζωή του ὅσο λίγοι, ἐνθαρρύνει ὅλους ὅσοι ἀγωνίζονται τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως, νά μή φοβοῦνται τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις. Λέγει: «Ὁ Κύριος παρακολουθεῖ ὅσους ὑπομένουν τίς δοκιμασίες καί τίς θλίψεις γιά τήν δική του ἀγάπη». Γι’ αὐτό «μή λιποψυχεῖτε καί μή δειλιάζετε». «Μετά τίς δοκιμασίες ἀκολουθεῖ ἡ πνευματική χαρά». Καί ὁ ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής, ὁ ὁποῖος ὑπέμεινε καί αὐτός πολλούς πειρασμούς, λέγει ὅτι «μέσα στούς πειρασμούς εὑρίσκεται ὁ Χριστός». Καί προτρέπει: «Μή φοβᾶσαι τούς πειρασμούς. Κἄν πέσης πολλές φορές ἀνάστα. Μή χάνεις τήν ψυχραιμία σου, μήν ἀπογοητεύεσαι. Σύννεφα εἶναι θά περάσουν».

Οἱ διάφορες δοκιμασίες, οἱ ἀσθένειες, οἱ θλίψεις μᾶς κρατοῦν σέ ἐγρήγορση καί μᾶς βοηθοῦν νά ἐνθυμούμαστε τόν Θεό καί νά προσευχόμαστε, ὅπως λέγει ὁ ἱερός ψαλμωδός: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθημέν σου» καί «πρός Κύριον ἐν τῷ θλίβεσθαί με ἐκέκραξα καί ἐπήκουσέ μου».  Ἐπειδή κατά τήν διάρκεια τῶν πειρασμῶν ὑπάρχει περίπτωση νά «σαλευθῆ» ἡ διάνοιά μας ἀπό τήν ὑπερβολική θλίψη, γι’ αὐτό πρέπει νά ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό καί νά τοῦ λέμε: «Μή χωρίζου τῶν ψυχῶν ἡμῶν ἐν θλίψεσιν, μή μακρύνου τῶν φρενῶν ἡμῶν ἐν περιστάσεσιν». Ἐπίσης, πρέπει νά στηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, κατά τό ἁγιογραφικό λόγιο «ἀδελφός ὑπ’ ἀδελφοῦ βοηθούμενος ὡς πόλις ὀχυρά».