Γεγονότα καὶ Σχόλια: Χωρίς περίσκεψη καί αἰδῶ - Ἐμπειρική ἀπόδειξη ἀποστολικῆς διδασκαλίας

Χωρίς περίσκεψη καί αἰδῶ

Πολλά ἔχουν γραφεῖ γιά τήν ἔναρξη τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων στό Παρίσι· αὐστηρές κριτικές, ἔπαινοι ἀπό κάποιους λίγους, ἀναλύσεις καί διεισδυτικές παρατηρήσεις πού ἴσως κάνουν περιττή κάθε ἐπιπλέον ἐνασχόληση μαζί της. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀδιαφορήσουμε γιά τό γεγονός. Μιά τέτοια τελετή, μέ παγκόσμια προβολή, ἀπό μιά χώρα πού φημίζεται ὡς μιά ἀπό τίς σημαντικότερες πηγές τοῦ σύγχρονου πολιτισμοῦ, δέν ἔγινε γιά νά σβήση, ἔγινε γιά νά ἔχη διάρκεια, νά ἀφομοιωθῆ καί νά μεταλλάξη συνειδήσεις. Θεωροῦμε, λοιπόν, ὅτι ἔχει δυό στοιχεῖα πού πρέπει νά ἐπισημανθοῦν:

Πρῶτον, ἐπεδίωξε νά προβάλη τόν σημερινό πολιτισμό τῆς χώρας, τά βασικά στοιχεῖα του, αὐτά πού χαρακτηρίζουν τούς προσανατολισμούς τῆς ζωῆς τῶν σημερινῶν κατοίκων της. Εἶναι ἀμφίβολο ὅμως ἄν κάποιος κοινός λαϊκός ἄνθρωπος, πού διατηρεῖ τά βασικά στοιχεῖα τῆς παράδοσης τῶν πατέρων του, θά ἤθελε ἡ ζωή του νά χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ὕβρη τῶν ἱερῶν καί τῶν ὁσίων καί τῆς ἴδιας τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Προφανῶς ἡ τελετή δέν ἐξέφραζε τήν πλειονότητα τῶν Γάλλων πολιτῶν, ἀλλά μιά ὀλιγάριθμη ἐλίτ θιασωτῶν τοῦ ἀποδομητικοῦ γουοκισμοῦ, οἱ ὁποῖοι «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αἰδῶ» ὁδηγοῦν στά ἄκρα ἀρχές πού τούς δίδαξαν παλαιότεροι διδάσκαλοί τους καί χωρίς νά τό καταλαβαίνουν «μεγάλα κ' ὑψηλά τριγύρω [τους κτίζουνε] τείχη». Δέν τούς ἀπασχολεῖ ἄν κάποιοι ἀπό αὐτούς, εύαίσθητοι, ἀπελπίζονται μέσα σ’ αὐτήν τήν φυλακή, ἀφοῦ μέσα στήν τύρβη τοῦ ἀποστάτη κόσμου «δέν ἄκουσαν ποτέ κρότον κτιστῶν ἤ ἦχον» καί αἰσθάνονται ὅτι «ἀνεπαισθήτως τούς ἔκλεισαν ἀπό τόν κόσμον ἔξω», ἀπό τόν κόσμο δηλαδή πού εἶναι ἔξω ἀπό τίς κοντόφθαλμες ἐπιδιώξεις καί τίς ὑλικές καί φευγαλέες ἀπολαύσεις.

Δεύτερον, ἡ τελετή θέλει νά περάση ἕνα μήνυμα, νά προβάλλη τρόπο ζωῆς, νά ἀποκαθηλώση παραδοσιακές ἀρχές, νά προβάλη νέες. Δέν τόλμησε, βέβαια, νά ἀποκαθηλώση τόν ἐπιθετικό Μουσουλμανισμό, πού ἀνθεῖ στήν Γαλλία, ἴσως ἀπό φόβο, τό πιθανότερο ὅμως γιατί αἰσθάνεται οἰκειότητα μέ τόν αἰσθησιακό παράδεισο πού ἐπαγγέλλεται. Πάντως δέν τό ἔκανε ἀπό σεβασμό σέ ὅ,τι εἶναι ἱερό γιά κάποιους ἀνθρώπους, γιατί, ἄν διακατεχόταν ἀπό τέτοιες εὐαισθησίες, θά τό ἔκανε καί γιά ὅ,τι ἔχουν ἱερό οἱ Χριστιανοί.

Ἐμπειρική ἀπόδειξη ἀποστολικῆς διδασκαλίας

Ὁ πνευματικός νόμος λειτουργεῖ ἐν ἀγνοίᾳ τῶν σοφῶν τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἀπό τό Παρίσι προβλήθηκε παγκοσμίως τό πῶς ἡ ἑκούσια ἀποστασία ἀπό τόν ἀληθινό Θεό ὁδηγεῖ σέ πάθη πού δέν ἁρμόζουν στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ τελετή ἦταν μιά ἐμπειρική ἀπόδειξη τῆς διδασκαλίας τοῦ ἀποστόλου Παύλου στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του (1,18-32). Ἔδειξαν τό πῶς αὐτοί πού μεταλλάσσουν «τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει» καί σέβονται καί λατρεύουν τήν κτίση καί ὄχι τόν «κτίσαντα», παραδίδονται ἀπό τόν Θεό «ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν».

Γύρω στά 1870, οἱ Γάλλοι καθηγητές, διακήρυξαν: «Ὁ Θεός εἶναι μιά ἄχρηστη καί πολυέξοδη ὑπόθεση, τόν καταργοῦμε, ἀλλά εἶναι ἀναγκαῖο, γιά νά ὑπάρχει μιά ἠθική, μιά κοινωνία, ἕνας εὐνομούμενος κόσμος, ὁρισμένες ἀξίες νά παίρνονται στά σοβαρά». Ἦλθε κατόπιν ὁ Σάρτρ στόν 20ο αἰώνα καί διακήρυξε ὅτι οὔτε Θεός, οὔτε καμμιά δεδομένη ἀξία ὑπάρχει. Σχολιάζει: «Ὁ Ντοστογιέφσκυ εἶχε γράψει: “ἄν δέν ὑπῆρχε Θεός θά ἐπιτρέπονταν τά πάντα”... Πραγματικά, τά πάντα ἐπιτρέπονται ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός». Αὐτό θέλησε νά δείξη ἡ τελετή ἐνάρξεως τῶν Ὀλυμπικῶν ἀγώνων τοῦ Παρισιοῦ.

π.Θ.Α.Β.