Χαιρετισμὸς Μητροπολίτου Ναυπάκτου στὴν «1η Πανελλήνια Ποιητικὴ Συνάντηση Ναυπάκτου»

Χαιρετισμὸς σὲ ποιητές

Ἡ Ναύπακτος εἶναι πόλη ποιητική
φτιαγμένη μέ ὀμορφιά καί μουσική
πού βγαίνει ἀπ’ τά μνημεῖα καί τήν ἱστορία
τά νερά καί τά πλατάνια
τό λιμάνι τό ἐρωτικό
καί τό κάστρο τό ὑπερήφανο
τήν ἀμμουδιά μέ τήν δροσιά
ἀκόμη καί σέ καύσωνες δυνατούς.

Ἡ πόλη εἶναι ἕνα ποίημα
τῆς διαδρομῆς τῆς ἱστορίας
μέ τήν ἀγκαλιά τοῦ κάστρου
καί τό ἄνοιγμα τοῦ λιμανιοῦ
πού σέ σφίγγει ἐλεύθερα κι ἀέρινα
καί σέ ἐξαποστέλλει ἀγαπητικά.

Οἱ κάτοικοί της εἶναι ποιητές
μουσικοί καί χορευτές
ἀφοῦ ἡ ποίηση εἶναι εἰκόνα καί ζωγραφιά
καί ἡ ζωγραφιά ποίημα μουσικό
καί περίεργος χορός.

Ἀκοῦς τούς ἦχους τῆς ἱστορίας
τούς τρόπους τῆς ὑμνωδίας
χαϊδεύεις τόν πονεμένο καί κλαμμένο
εὐφραίνεσαι ἀπ’ τόν χορευτή
τοῦ τόπου καί τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς.

Γιά νά εἶσαι ποιητής αὐθεντικά
χρειάζεται ὑπέρβαση τῶν αἰσθητῶν
ξαναχτίσιμο τῶν λέξεων καί τῶν ὁρισμῶν
μέ ἀποφατικότητα καί ὑπερβατικότητα
φιλοσοφική καί θεολογική.

Οἱ ποιητές τῶν λέξεων καί τῶν ρυθμῶν
δέν χαίρονται μέ τά φαινόμενα
πού πρέπει νά σταυρωθοῦν
ἑνώνονται μέ τά νοούμενα
πού ὀφείλουν κι αὐτά νά ἐνταφιαστοῦν
γιά ν’ ἀναστηθεῖ ὁ ἔσωθεν λόγος
ὁ ἄγνωστος στούς πολλούς
καί ὁ αἰσθαντικός στούς τολμηρούς.

Τό ἀσυνείδητο μετατρέπεται σέ ὑποσυνείδητο
καί τό ὑποσυνείδητο γίνεται ὅλο συνειδητό
ἀπ’ τήν εὐωδιά καί τήν ὀμορφιά.

Τέτοια αἰσθαντική εἶναι ἡ πόλη μας
πού μαγεύει μέ τήν αἰσθητή ὁμορφιά
καί ξελογιάζει τόν ἀνώριμο αἰσθητηριακά
γι’αὐτό χρειάζεται ἀσκητική
ὡς τρόπο καί μέθοδο ζωῆς
γιά νά αἰσθανθεῖ κάποιος τόν ἦχο τῆς ἱστορίας
τοῦ καϋμοῦ τῆς ἔσω καρδίας
τόν πόνο τοῦ λιμανιοῦ
τό βογγητό τοῦ θηρίου τοῦ ὁρεινοῦ.

Κάθεσαι στό κέντρο τοῦ λιμανιοῦ
στήν ἀπὀληξη τοῦ διπλοῦ βραχίονα
πού σχηματίζει μιά μεγάλη ἀγκαλιά
καί ἀφήνεσαι στό μεταξένιο σύννεφο
τοῦ παρελθόντος καί τοῦ μέλλοντος
βλέπεις ἀνατολές καί δύσεις
τοῦ ἥλιου τοῦ ὀρθρινοῦ καί ἑσπερινοῦ
μαζί μέ τήν ὄμορφη Ἀφροδίτη
τοῦ Αὐγερινοῦ καί τοῦ Ἀποσπερίτη.

Ἄν ξέρεις ἀπό ποίηση ἐρωτική
τοῦ νοῦ καί τῆς καρδιᾶς
τῶν ἐσωτερικῶν θείων ἐρώτων
ἀκοῦς κι ἄλλους ξέφρενους ρυθμούς
βγαλμένους ἀπ’ τό βάθος τῆς Ἀνατολῆς
πληγωμένων ἀνθρώπων μέ ἔρωτα βαθύ.

Αὐτή ἡ πόλη τοῦ θρύλου καί τῆς ἱστορίας
δέχεται σήμερα πολλούς ἀληθινούς ποιητές
τεχνίτες τοῦ λόγου καί τῶν ἐννοιῶν
μέ ἔργο καί κριτική
πού ξέρουν νά κρίνουν ἐπιστημονικά
τόν δικό μου ἐρασιτεχνικό πόνο
πού ἐπειδή εἶναι βίος βαθύς καί ὀξύς τρόπος
ἐκφράζει μιά βιοτή
βγαλμένη ἀπ’ τόν ἐσωτερικό κλαυθμό
καί εἶναι ἀληθινή.

Καλωσορίζουμε τούς δημιουργούς καί κριτικούς
στήν πόλη τοῦ κάστρου καί τοῦ λιμανιοῦ
καί τούς εὐχόμαστε ὁλοκάρδια
νά ἀπαγγείλουν ποιήματα αἰσθαντικά
νά κρίνουν δημιουργικά
καί νά χαροῦν μέ χορό καί ποτό.

Δέν μέ τρομάζει ἡ κριτική τῶν ποιητῶν
γιατί ὅποιος εἶναι πεθαμένος αἰσθητά
ἔχει αἴσθηση νοερή
πού χαίρεται καί τά ψεύτικα καί τά ἀληθινά,
ἔστω κι ἄν δέν εἶναι ποιητικά.

Ὁ πεθαμένος δέν φοβᾶται κανένα
ὅλοι ὅμως οἱ θνητοί τόν σέβονται
ἐπειδή διαπνέεται ἀπ’ τήν ταφική ζωή
μιά ἄλλη ὄσφρηση ὑπαρκτική.

Αὐτόν τόν ἁπλό χαιρετισμό
δῆθεν καί τάχα ποιητικό
τόν ὀφείλω στήν εὐαισθησία τῆς Μαρίας
τοὐπίκλην Σφήκας,
στήν οὐσία μέλισσας ποιητικῆς
πού μέ παρακινεῖ τολμηρά
μέ ἑρμηνεύει ἀγαπητικά
καί μέ αἰσθάνεται ποιητικά.

Εὐχή στούς παρόντες ποιητές
νά ζωγραφίζουν πάντα ποιητικά
καί νά γράφουν ζωγραφιστά
γιά νά ρεύσει μιά φλέβα ζωῆς
καί ἕνα φῶς ἀπ’ τά ἔγκατα τῆς γῆς,
νά βγῆ μιά λάβα ὁρμητική
μήπως κι ἀλλάξει κάπως ἡ γῆ
ἡ ἀναίσθητη ποιητικά.

                                                                    27-9-2024