Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου Ἱεροθέου

Ἀπομαγνητοφωνημένη Ὁμιλία κατά τόν Ἑσπερινό τῆς ἀνακομιδῆς τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, στήν Καστοριά τήν 14-10-2024

***

Σεβασμιώτατε Μητροπολῖτα Καστορίας καί ἀγαπητέ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ κ. Καλλίνικε,

Σᾶς εὐχαριστῶ πολύ γιά τήν ἀγάπη σας καί γιά τήν ὑποδοχή τήν ὁποία μᾶς ἐπιφυλάξατε καί εὐχαριστῶ πολύ, ἐπειδή μοῦ δώσατε τήν δυνατότητα καί νά χοροστατήσω κατά τήν διάρκεια τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς σας καί νά ἐπιτελέσω τήν διακονία τοῦ θείου κηρύγματος. Σᾶς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη σας γιά τά καλά λόγια καί ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα κάνετε στήν Μητρόπολή σας.

1. Μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, κύριοι Δήμαρχοι, Πανοσιολογιώτατε Ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἀγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί,

Αἰσθάνομαι συγκίνηση πού σήμερα ἑορτάζουμε τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Καλλινίκου, Ἐπισκόπου Ἐδέσσης, καί μάλιστα κατά τήν ἑορτή τῆς ἀνακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Ἱεράρχου τῆς Ἐκκλησίας μας. Νομίζω ὅτι ὁ καθένας ἀπό σᾶς τό καταλαβαίνει, ὄχι μόνον ἐπειδή ἤμουν δεκαπέντε χρόνια μαζί του στήν Ἱερά Μητρόπολη, ἀλλά καί ἐπειδή πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, πού πέρασε μαρτυρική ζωή μέσα στό νοσοκομεῖο, ἤμουν κοντά του ἑπτά ὁλόκληρους μῆνες καί εἶδα τήν ὁσιακή ζωή του, τήν ὁσιακή βιοτή του καί τήν κοίμησή του πού ἦταν καί ὁσιακή καί μαρτυρική.

Καί στήν συνέχεια εἶχα πολύ μεγάλη συγκίνηση, ὅταν συνόδευσα τό ἱερό σκήνωμά του ἀπό τήν Ἀθήνα πρός τήν Ἔδεσσα, γιά νά γίνη ἡ ἐξόδιος ἀκολουθία του καί ἡ ταφή του. Τότε ἤμουν δίπλα στό φέρετρο καί στόν τάφο μέ βαθύτατο πόνο καί ἔλεγα: «Τώρα ἔχασα τόν Γέροντά μου, ἔχασα τόν πνευματικό μου πατέρα, τί θά γίνη στά μετέπειτα χρόνια της ζωῆς μου;». Ὅμως, ἐκεῖνος μέ παρακολουθοῦσε καί μάλιστα ἐμφανίστηκε στό ὄνειρό μου καί μοῦ εἶπε νά πάω στόν Μητροπολίτη Θηβῶν καί Λεβαδείας κ. Ἱερώνυμο γιά νά μέ προστατεύση, καί ἔτσι ἀκριβῶς ἔγινε. Καί ὁ Ἅγιος μέ προστάτευε σέ ὅλη τήν διάρκεια τῆς μετέπειτα ζωῆς μου.

Καί καταλαβαίνετε τήν μεγάλη συγκίνησή μου, νά εἶμαι ἐκεῖ στόν τάφο καί νά κατεβάζουμε τό ἱερό σκήνωμά του στό βάθος τῆς γῆς, καί μετά ἀπό 36 χρόνια, ὅταν ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξή του, νά βρεθῶ στόν ἴδιο τόπο καί νά σκάβω μαζί μέ τόν Μητροπολίτη Ἐδέσσης Ἰωήλ καί τόν μακαριστό Μητροπολίτη Καστορίας Σεραφείμ, καί τόν νῦν Μητροπολίτη Καστορίας Καλλίνικο, γιά νά βροῦμε τά λείψανά του καί νά τά βγάλουμε μέσα ἀπό τό μέρος πού τά εἴχαμε ἐνταφιάσει, ἀπό ἐκεῖ πού εἴχαμε ἐναποθέσει τήν εὐλογημένη καί ἁγία του κεφαλή.

Καί στήν συνέχεια, ὅταν συγκεντρώθηκαν τά ἱερά λείψανά του, τά βάλαμε σέ ἕνα κάνιστρο καί τά κρατοῦσα στήν ἀγκαλιά μου στό αὐτοκίνητο, καθώς ἐπιστρέφαμε πρός τήν Ἱερά Μητρόπολη. Καί, ἐνῶ τόν εἴχαμε βγάλει ἀπό τήν Μητρόπολη γιά νά τόν ἐνταφιάσουμε, τώρα τόν ἐπέστρεφα στήν Μητρόπολη ὡς ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Δέν μπορεῖτε νά φανταστεῖτε τό τί συγκίνηση αἰσθανόμουν αὐτή τήν ἡμέρα. Βεβαίως, ἡ εὕρεση τῶν λειψάνων του ἔγινε λίγες μέρες προηγουμένως, ἀλλά τότε, τήν 15η Ὀκτωβρίου, ἔγινε ἡ ἐπίσημη τοποθέτησή τους στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἁγίας Σκέπης.

Αὐτό εἶναι ἕνα μεγάλο δῶρο ἀπό τόν Θεό, ἄν καί ἀνάξιος, καί δέν ξέρω πῶς θά ἀνταποδώσω αὐτήν τήν μεγάλη δωρεά καί τήν μεγάλη εὐλογία τήν ὁποία μοῦ ἐπεφύλαξε ὁ Θεός.

2. Σκοπός «τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας»

Ὅπως εἶπε καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας, ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μοῦ ἀρέσει πάρα πολύ ἡ λέξη Ἱεράρχης. Ἄλλωστε, καί ἐμεῖς λεγόμαστε Ἱεράρχες καί ἀποτελοῦμε τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ λέξη Μητροπολίτης προέρχεται ἀπό τό πολιτικό δίκαιο, ὁ Ἐπίσκοπος, βεβαίως, εἶναι ἐκκλησιαστικός ὅρος, ἀλλά ἔχει ἀξία ἡ λέξη Ἱεράρχης. Λέμε Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οἱ τρεῖς Μεγάλοι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ψάλλουμε «Ἱεράρχα Νικόλαε», ὅταν τιμᾶται ἡ μνήμη τοῦ ἁγίου Νικολάου τοῦ ἐν Μύροις. Ὁ ὅρος «Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ» εἶναι πάρα πολύ σημαντικός καί ἔχει θεολογικό βάθος.

Ὑπάρχουν τά περίφημα συγγράμματα τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, Ἐπισκόπου Ἀθηνῶν, μαθητοῦ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μέ τίτλους «Περί Οὐρανίου Ἱεραρχίας» καί «Περί Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας».

Ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης κάνει λόγο γιά τήν Ἱεραρχία, γιατί ὅλα τά ὄντα, ὅλα τά κτιστά, οἱ ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι, κινοῦνται, εἶναι σέ μιά ἱεράρχηση, τά πάντα κινοῦνται ἱεραρχικά. Στήν Ἐκκλησιαστική Ἱεραρχία εἶναι ὁ Διάκονος, ὁ Πρεσβύτερος καί τό κορύφωμα ὁ Ἱεράρχης. Ὁ Διάκονος συνδέεται μέ τήν κάθαρση, ὁ Πρεσβύτερος μέ τόν φωτισμό καί ὁ Ἱεράρχης μέ τήν τελείωση. Καί κάνει λόγο, λοιπόν, ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης γιά τήν πνευματική αὐτή Ἱεραρχία μέσα στήν Ἐκκλησία.

Εἶναι ἕνα πάρα πολύ ὡραῖο τό χωρίο στό ὁποῖο ἀναλύει ὁ ἅγιος Διονύσιος γιά τό ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς κατά Θεόν Ἱεραρχίας. Γράφει ὅτι «τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱεραρχίας σκοπός ἡ πρός Θεόν ἡμῶν, ὡς ἐφικτόν, ἀφομοίωσίς τε καί ἕνωσις». Ὁ σκοπός τῆς δικῆς μας Ἱεραρχίας, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας, εἶναι ἡ πρός Θεόν, ὅσο εἶναι δυνατόν, ἀφομοίωση καί ἕνωση. Διότι ὁ Θεός εἶναι ἄκτιστος, ἐμεῖς εἴμαστε κτίσματα, κτιστοί, καί δέν μποροῦμε ποτέ νά φθάσουμε στήν ἀπόλυτη ὁμοιότητα μέ τόν Θεό. Ἐκεῖνος εἶναι κατά φύσιν Θεός, ἐμεῖς μποροῦμε νά γίνουμε κατά Χάριν Θεοί, ἄρα «ὡς ἐφικτόν ἀφομοίωσίς τε καί ἕνωσις». Ὁ σκοπός τῆς Ἱεραρχίας εἶναι νά φθάσουμε στήν ἑνότητα μέ τόν Θεό, ὅσο εἶναι δυνατόν.

Καί ἐπειδή εἴμαστε ἄνθρωποι κτιστοί καί ἀδύναμοι, καί μάλιστα μετά τήν ἁμαρτία τήν ὁποία διαπράξαμε καί σκοτίστηκε ὁ νοῦς μας, ἐνῶ πρῶτα ἦταν φωτισμένος, μετά ταυτίστηκε μέ τήν λογική, τά πάθη καί τό περιβάλλον -καί αὐτό εἶναι ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου- τώρα πρέπει νά γίνη ἡ ἀνακαίνιση καί ἡ ἀναγέννησή μας.

Ἀκατόρθωτο εἶναι νά τό ἐπιτύχη αὐτό μόνος του ὁ ἄνθρωπος, γι’ αὐτό ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση, ἔγινε Θεάνθρωπος καί μᾶς ὁδηγεῖ σέ αὐτόν τόν σκοπό τῆς Ἱεραρχίας. Θά πῆ ὁ ἅγιος Διονύσιος ὅτι ἡ Ἱεραρχία «αὐτόν ἔχουσα πάσης ἱερᾶς ἐπιστήμης καί ἐνεργείας κηδεμόνα», δηλαδή ἡ Ἱεραρχία ἔχει τόν Χριστό «κηδεμόνα» καθε ἱερᾶς ἐπιστήμης καί ἐνεργείας.

Ἐπίσης, ὀνομάζει ὅλη αὐτήν τήν πορεία τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν θέωση καί τόν ἁγιασμό «ἐπιστήμη», ὄχι βέβαια ἀνθρώπινη ἐπιστήμη, διότι ἡ ἀνθρώπινη ἐπιστήμη συνδέεται μέ τήν λογική, ἀλλά «ἱερά ἐπιστήμη», εἶναι αὐτή πού συνδέεται μέ τήν καθαρότητα τῆς καρδιᾶς. «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται» (Ματθ. ε΄ 8). Ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Ἴδιου τοῦ Θεοῦ στήν καθαρή καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι «ἱερά ἐπιστήμη» καί «ἐνέργεια», διότι ὅλα αὐτά γίνονται μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καί, βέβαια, ἡ Ἱεραρχία «κηδεμόνα» ἔχει αὐτόν τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο Χριστό.

Προχωρεῖ γιά νά πῆ, ὅτι ὁ Θεός στέλνει τήν χάρη Του καί τήν ἐνέργειά Του σέ ὅλη τήν κτίση, ὅπως τό κάνει ὁ ἥλιος. Ὅλη ἡ θεολογία τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου ἔχει ὡς παράδειγμα τόν ἥλιο. Ὅπως ἔχουμε τόν κτιστό ἥλιο πού στέλνει τίς ἀκτίνες του καί ἄλλους φωτίζει, ἄλλους θερμαίνει καί ἄλλους καίει, ἔτσι καί ὁ Θεός, ὁ ἄκτιστος Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, στέλνει τήν ἐνέργειά Του σέ ὅλη τήν κτίση καί πρέπει νά ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι νά εἶναι δεκτικοί αὐτῶν τῶν ἐνεργειῶν Του. Γι’ αὐτό γράφει ὅτι οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ προσφέρονται πρός ὅλη τήν κτίση καί ὅσοι εἶναι δεκτικοί τῆς «ἀρχιφώτου καί θεαρχικής ἀκτῖνος», ἁγιάζονται ποικιλοτρόπως. Προσέξτε τήν φράση ὅτι, ὅσοι εἶναι δεκτικοί «τῆς ἀρχιφώτου καί θεαρχικῆς ἀκτῖνος», τοῦ πρώτου Φωτός, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁδηγοῦνται στήν θεοπτία.

Αὐτή στήν πραγματικότητα εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί ἡ ἐν Ἐκκλησίᾳ ζωή. Διότι ὁ Θεός εἶναι τό Ἕν καί ἡ κτίση εἶναι τά πολλά, τό Ἕν «πληθύνεται ἑνικῶς», γιά νά προσελκύση ὅλα τά ὄντα πρός τόν ἑαυτό Του σάν ἕνας μαγνήτης. Ὁπότε, ὁ Θεός πού μᾶς ἀγαπᾶ, στέλνει τίς ἀκτίνες Του καί ἑλκύει αὐτούς πού εἶναι ἄξιοι αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἕλξεως πρός ἕνωση. Αὐτό σημαίνει τό νά εἶναι κανείς δεκτικός τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ.

Γίνεται λόγος γιά «τήν ἀφομοίωσίν τε καί ἕνωσιν», πού εἶναι σκοπός τῆς πνευματικῆς Ἱεραρχίας, πού δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά νά φθάση ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό κατ΄ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωση. Βλέπουμε ἐδῶ τόν ἅγιο Διονύσιο τόν Ἀρεοπαγίτη πού ἔχει μιά καθαρά ἁγιογραφική θεμελίωση, καί κυρίως ἐκφράζει τήν θεολογία τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, πού εἶναι ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά μέ ἕναν δικό του πιό φιλοσοφικό τρόπο. Γιατί αὐτό πού γράφει ὅτι ὁ σκοπός τῆς Ἱεραρχίας πρέπει νά εἶναι ὅσο τό δυνατόν, ὅσον ἐφικτόν, ἀφομοίωσίς τε καί ἕνωσις, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά τό κατ’ εἰκόνα καί καθ' ὁμοίωση, ἀπό τό κατ’ εἰκόνα νά φθάση κανείς στό καθ' ὁμοίωση.

Καί πῶς γίνεται αὐτή ἡ ἀφομοίωση καί ἕνωση, ὅσο εἶναι ἐφικτό; Αὐτό εἶναι σημαντικό, γιατί ὅλοι μιλᾶμε γιά τό «τί», ἀλλά παραθεωροῦμε τό «πῶς». Ὅλοι μιλᾶμε γιά τό τί εἶναι ὁ Θεός, χωρίς νά μιλᾶμε γιά τό πῶς θά γνωρίσουμε τόν Θεό. Ὅλοι μιλᾶμε γιά τό τί εἶναι οἱ ἅγιοι, χωρίς νά καθορίζουμε πῶς θά γίνουμε ἅγιοι. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα τῆς σύγχρονης, θά ἔλεγα, θεολογικῆς παιδείας. Πῶς, λοιπόν, θά γίνη αὐτή «ἡ ὡς ἐφικτόν ἀφομοίωσις καί ἕνωσις»;

Γράφει ὁ ἅγιος Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης ὅτι αὐτό «ταῖς τῶν σεβασμιωτάτων ἐντολῶν ἀγαπήσεσι καί ἱερουργίαις μόνως τευξόμεθα». Αὐτό εἶναι ἕνα μεγάλο μυστήριο, πού γίνεται μέ τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν ἱερουργία πού κάνουν οἱ σεβασμιώτατες ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί γίνεται μιά ἱερουργία μέσα μας. Καί ὅταν μιλᾶμε γιά ἐντολές τοῦ Θεοῦ, δέν ἐννοοῦμε κάποιες ἐντολές πού ἀναφέρονται μόνο στήν ἠθική ζωή. Ἡ ὅλη πνευματική ζωή εἶναι ἐντάλματα, λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος, σωτηρίας.

Γιά παράδειγμα, τό ὅτι τελεῖται ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε στούς Ἀποστόλους «τοῦτο ποιεῖτε εἰς τήν ἐμήν ἀνάμνησιν...» (Λουκ. κβ΄, 19). Ἄρα, ὅταν εἰσερχόμαστε στό Ἱερό Βῆμα γιά νά τελέσουμε τήν θεία Λειτουργία, ἐφαρμόζουμε τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ. Καί ὅταν ἔρχονται στήν θεία Λειτουργία οἱ λαϊκοί γιά νά λειτουργηθοῦν καί νά κοινωνήσουν, τηροῦν τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ. Τό Βάπτισμα, τό Χρίσμα, τά Μυστήρια, ὁ ἐν Χριστῷ γάμος ἐν τῇ Ἐκκλησία κλπ. εἶναι τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.

Ἑπομένως, οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ δέν ἀναφέρονται σέ μιά ἐξωτερική ἠθική ζωή, ὅπως ἐμεῖς τήν ἐκλαμβάνουμε, μόνο γιά τήν ἀγάπη καί τήν εἰρήνη, φυσικά καί αὐτά εἶναι πάρα πολύ σημαντικά, ἀλλά ὅλες οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἶναι «ἐντάλματα σωτηρίας». Τηρώντας, λοιπόν, τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ στήν ζωή μας, πού εἶναι τό νά γινόμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νά ζοῦμε ἐκκλησιαστική ζωή κλπ., ἀφοῦ δεχθοῦμε τίς ἀκτίνες τῆς θείας ἀγάπης, πορευόμαστε πρός τήν κατά Θεόν θέωση, μέσα σέ αὐτήν τήν πνευματική Ἐκκλησιαστική Ἱεραρχία.

Τά εἶπα αὐτά μέ πολύ μεγάλη συντομία καί ὅσο μποροῦσα πιό ἁπλά, ἄν καί αὐτά τά θέματα εἶναι πολυσύνθετα καί πάρα πολύ σημαντικά. Δηλαδή, τό νά παρουσιάση κανείς ὁλόκληρη τήν θεολογία τοῦ ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, πού ἔχει τρεῖς βασικές ἀρχές, τήν ἀρχή τῆς ἑνώσεως, τήν ἀρχή τῆς κινήσεως καί τήν ἀρχή τῆς τάξεως καί τῆς συγγενείας, δέν εἶναι εὔκολο ἔργο, καί μάλιστα σέ ἕνα κήρυγμα.

3. Ὁ ἅγιος Καλλίνικος, ἕνας ἅγιος Ἱεράρχης

Ὅμως, θά ἤθελα νά πῶ ὅτι ὁ ἅγιος Καλλίνικος, τοῦ ὁποίου σήμερα ἑορτάζουμε τήν ἀνακομιδή τῶν τιμίων λειψάνων του, ἦταν ἕνας τέτοιος Ἱεράρχης. Ὄχι μόνο συμμετεῖχε στήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς ἐκλεκτόν μέλος της, ἀλλά εἶναι καί ὁ μόνος Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέχρι τώρα, τουλάχιστον ἀπό τήν ἀπελευθέρωσή μας ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό καί μετά, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα γράφηκε στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅταν κανείς ἐπισκεφθῆ τόν Ἀρχιεπίσκοπο, στό Γραφεῖο του στήν Ἱερά Σύνοδο, θά δῆ ὅτι στήν βιβλιοθήκη, δίπλα στό γραφεῖο του, ἔχει τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Καλλινίκου.

Ὁ ἅγιος Καλλίνικος ἦταν ἕνας Ἱεράρχης πού ζοῦσε αὐτόν τόν σκοπό τῆς Ἱεραρχίας, δηλαδή συμμετεῖχε στήν Ἱεραρχία μέ τόν ἱεραρχικό τρόπο τῶν ἁγίων. Ἀγαποῦσε τόν Χριστό, ἀγαποῦσε τούς ἁγίους καί ὁμιλοῦσε μέ πολύ μεγάλο ζῆλο, μέ προφητική δύναμη καί προφητική ἔμπνευση γι’ αὐτούς, εἶχε ἀποστολική ζωή καί ἀγάπη γιά τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, τούς ἁγίους Προφήτας, τούς ἁγίους Ἀποστόλους, τούς ἁγίους Πατέρας καί τούς Ὁσίους διά μέσου τῶν αἰώνων. Σεβόταν τόν θεσμό τῆς Ἱεραρχίας καί τῆς Ἐκκλησίας μας μέ ἕναν τρόπο πού φαίνεται σέ ἕνα γράμμα πού μοῦ ἔστειλε, ὅταν πήγαινε νά συμμετάσχη στήν Ἱερά Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, καί μέ προέτρεπε νά γονατίσω καί νά παρακαλέσω τόν Χριστό νά τόν φωτίση, κατά τίς Συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας γιά νά ὁμιλήση σωστά. Εἶχε φόβο Θεοῦ καί σεβασμό στό ἱεραρχικό πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας.

Καί ὅταν ἐπέστρεφε ἀπό τίς Συνεδριάσεις τῆς Ἱεραρχίας, καί τόν ρωτοῦσα νά μοῦ πῆ διάφορες λεπτομέρειες ἀπό ὅσα γίνονταν καί λέγονταν ἐκεῖ, ἐκεῖνος μοῦ ἀπαντοῦσε: «Παιδί μου, μήν ἀσχολεῖσαι μέ αὐτά, μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό παρασκήνιο τῆς Ἐκκλησίας. Νά βλέπης τήν Ἐκκλησία στήν ὡραιότητά της μέσα στήν μυστηριακή δομή καί ζωή της».

Ἐπίσης, δεχόταν τόν Χριστό ὡς «καθηγεμόνα». Ὅταν πήγαιναν κάποιοι Χριστιανοί στό γραφεῖο του καί τόν παρακαλοῦσαν νά τούς στείλη Ἱερέα, ἐκεῖνος τούς ἔδειχνε τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τούς ἔλεγε: «Προσευχηθεῖτε στό Ἀφεντικό νά στείλη». Ἀκόμη μέσα του εἶχε σαφῆ εἰκόνα τό τί σημαίνει ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική ποιμαντική, αὐτό πού εἶπα προηγουμένως, «ἡ πρός Θεόν, ὡς ἐφικτόν, ἀφομοίωσίς τε καί ἕνωσις».

Τόν τελευταῖο καιρό ἐπεξεργάζομαι θεολογικά τίς Ἐγκυκλίους πού ἀπέστειλε ὁ ἅγιος Καλλίνικος στούς Ἱερεῖς καί στό ποίμνιό του. Σέ αὐτές παρουσιάζεται ἕνας Ἱεράρχης μεγάλων διαστάσεων, μέ θεολογία, μέ ἐμπειρία, μέ ζωή, μέ γνώση τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Καί μάλιστα ἀπό πέρυσι κάνω διάφορες ὁμιλίες στά Ἱερατικά Συνέδρια στήν Ἱερά Μητρόπολη Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου καί θά συνεχίσω καί ἐφέτος, ἀναλύοντας τίς Ἐγκυκλίους τοῦ ἁγίου αὐτοῦ Ἱεράρχου. Καί βλέπω τό ὕψος καί τό βάθος καί τό πλάτος καί τό μῆκος αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ σκοπός του ἦταν τό πῶς ὁ ἴδιος θά ὁδηγηθῆ ἀπό τό κατ’ εἰκόνα στό καθ’ ὁμοίωση καί πῶς θά ὁδηγήση τό ποίμνιό του σέ αὐτήν τήν προοπτική.

Ἀκόμη, ἀγαποῦσε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Πάνω ἀπό ὅλα στήν ζωή του ἔβαζε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, πάνω ἀπό τούς νόμους τῆς Πολιτείας εἶχε μπροστά του τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Ξέρετε, ὅταν γίνεται χειροτονία Ἀρχιερέως, ἀντί νά βάλουν μόνον τό ὠμόφορο στήν κεφαλή τοῦ χειροτονούμενου, τοποθετοῦν καί τό ἱερό Εὐαγγέλιο. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ Ἱεράρχης πρέπει νά εἶναι τηρητής τοῦ Εὐαγγελίου. Καί πατάει ἐπάνω στόν ἀετό, γιά νά δείξη ὅτι ὁ Ἱεράρχης εἶναι ἀετός τοῦ πνεύματος. Ἔτσι τό ζοῦσε ἐκεῖνος. Τηροῦσε πάνω ἀπ’ ὅλα στήν προσωπική του ζωή τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ καί ἀξιώθηκε ἀπό τόν Θεό, ἐνῶ ὁ ἴδιος δέν τό ἐπιθυμοῦσε καί δέν ἐπεδίωκε τήν προβολή, νά προβληθῆ καί νά γίνη ἡ ἁγιοκατάταξή του καί νά τόν τιμοῦμε σήμερα ὡς ἅγιο.

Καί πολλά θαύματα γίνονται, ὅπως τό ξέρω καί ἐγώ καί τό ξέρει καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας, ἀγαπητός ἀδελφός Ἰωήλ. Τό ξέρει καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἄρτης Καλλίνικος, πού ἔχει τό ὄνομά του καί ἔχει σήμερα καί τήν ἑορτή του, ξέρει καί ἐκεῖνος τό πῶς τοῦ ἐμφανίσθηκε ὁ Ἅγιος στόν ὕπνο του κατά ἕναν τρόπο θαυματουργικό πρίν τήν ἁγιοκατάταξη του, καί τόν προετοίμασε γιά τήν καταγραφή του στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

4. Εὐχές γιά καλή ἱεραρχία

Σήμερα ἑορτάζει καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης σας, πού ἔχει τό ὄνομα τοῦ ἁγίου Καλλινίκου. Καί αὐτός βοήθησε στήν συλλογή τοῦ ὑλικοῦ γιά τόν σχηματισμό τοῦ φακέλου γιά τήν ἀποστολή του στήν Ἱερά Σύνοδο καί στήν συνέχεια στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο. Ἑορτάζει σήμερα τήν μνήμη του, γιατί εἶναι δύσκολο τόν Αὔγουστο μέ τίς Παρακλήσεις. Καί θέλω νά τοῦ εὐχηθῶ νά ἔχη πάντοτε στήν ζωή του πρότυπο - καί ὅπως τόν ἔχει - αὐτόν τόν ἅγιο Ἱεράρχη.

Παρακολουθῶ τήν ζωή του καί μέσα ἀπό τήν ἱστοσελίδα τῆς Μητροπόλεώς του καί μέσα ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα μαθαίνω, καί αἰσθάνομαι ὅτι ἔχει καλή προοπτική καί βαδίζει σωστά τόν δρόμο αὐτόν, καί δέν συνέβη σ’ αὐτόν κάτι πού λέει ὁ λαός: «Τί ἔγινε στήν χειροτονία τοῦ τάδε Ἐπισκόπου; Ὅταν χειροτονηθηκε Ἐπίσκοπος, κάτι τοῦ ἔβαλαν καί ἄλλαξε ἀμέσως χαρακτήρα. Τόν ξέραμε ὡς Ἀρχιμανδρίτη, ἀλλά τώρα πού ἔγινε Ἐπίσκοπος κάτι ἄλλαξε. Τούς κάνετε κάτι καί ἀλλάζουν;». Νομίζω ὅτι ἐκεῖνος δέν ἔχει ἀλλάξει καί ἀκολουθεῖ αὐτήν τήν ὁδό.

Εὔχομαι νά ἔχη προστάτη του τόν ἅγιο Καλλινικο, φυσικά πρῶτα τόν Χριστό, τούς ἁγίους Ἱεράρχες καί μετά τόν ἅγιο Καλλίνικο, τόν ὁποῖο γνώρισε ἀπό μικρός, πού ἦταν παπαδάκι μέσα στό Ἱερό Βῆμα, καί ἐκεῖνος νά χαίρεται γιά τήν παρουσία του στήν Ἐκκλησία. Νά παραμείνη πάντα ὁ ἴδιος, νά μήν ἀλλάξη, νά μήν ἀποκτήση ἄλλη νοοτροπία πέρα ἀπό αὐτήν πού ἤθελε ὁ ἅγιος Καλλίνικος, τοῦ ὁποίου ἔχει καί τό ὄνομα.

Καί εὔχομαι γιά ὅλους μας ὁ ἅγιος Καλλίνικος νά γίνη προστάτης, πρεσβευτής μας καί νά ζοῦμε καί ἐμεῖς μέσα στήν Ἐκκλησία μέσα στήν προοπτική αὐτῆς τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱεραρχίας. Ἀμήν.