Γιά τόν π. Θεόκλητο Διονυσιάτη

Τά δύο κλασσικά βιβλία του (π. Θεοκλήτου) τό ἕνα μέ τίτλο Μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς καί τό ἄλλο μέ τίτλο Ἀθωνικοί διάλογοι, ἡ θεολογία τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀναφέρονται διεξοδικά στά θέματα τοῦ μοναχισμοῦ καί τῆς ἱερᾶς ἡσυχίας. Καί τά δύο αὐτά βιβλία εἶναι γραμμένα μέ διαλογική μορφή, καί ὅπως πιστεύω καί ὅπως ὁ ἴδιος μοῦ τό διαβεβαίωσε, πρόκειται γιά μιά μορφή τήν ὁποία ἐκεῖνος ἐπέλεξε. Προφανῶς πρόκειται γιά βιώματα τοῦ ἰδίου τοῦ π. Θεοκλήτου, πού ἔβαλε στό στόμα ἐρημιτῶν καί γερόντων ἡσυχαστῶν καί στούς συνομιλητές τους. Στήν πραγματικότητα ἦταν τό περιεχόμενο τῆς σκέψεως καί τῆς ζωῆς του. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι τίς ὑψηλές διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας τίς ἔθετε στό στόμα ἐρημιτῶν μοναχῶν. Αὐτό δέν γινόταν χωρίς λόγο. Πίστευε ἀπόλυτα ὅτι ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι καρπός ἐμπειρίας. Γιά τόν Γέροντα Θεόκλητο τό πρότυπο καί ἡ ἀναφορά του ἦταν ὁ ἐρημίτης θεόπτης ἡσυχαστής. […]

Παρουσιάζει τό Ἅγιον Ὄρος ὡς «χῶρο» διαλόγων καί κυρίως διαλόγων γιά πνευματικά ζητήματα. Σέ μιά περίοδο πού τό Ἅγιον Ὄρος ἐθεωρεῖτο ὡς ἕνας πολιτιστικός χῶρος μέ ἔργα τέχνης καί ὑπέροχες βιβλιοθῆκες, ὁ Γέρων Θεόκλητος θεωρεῖ τό Ἅγιον Ὄρος ὡς χῶρο διαλόγου γιά τήν προσευχή, πού ἀποτελεῖ τήν καρδιά καί τόν παλμό του. […]

Ἰσχυρίζεται ἀκόμη, καί αὐτό δείχνει τήν προφητική του ἐνέργεια, ὅτι «ἡ σύγχυσις, ἡ νοθεία, ἡ αἵρεσις» εἰσέρχονται στήν Ἐκκλησία μέ ποικίλες μορφές καί ὁ διάβολος ἁρπάζει τά πρόβατα ἀπό τήν ποίμνη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ μόνη μέθοδος γιά νά ἀποφύγη κανείς αὐτούς τούς πειρασμούς, πού πλανοῦν τούς ἀνθρώπους, εἶναι ὁ ἡσυχασμός, γι’ αὐτό καί ὑπενθυμίζει τόν λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: «δεῖ τῷ ὄντι σχολάσαι, καί γνῶναι Θεόν».

Πρακτικά Θ´ Θεολογικοῦ Συνεδρίου Μητροπόλεως Ναυπάκτου