Γεγονὸς καὶ σχόλιο: «Συγκάλυψη» καί «διχασμός»

Τίς τελευταῖες ἡμέρες ἀκοῦμε συνέχεια την λέξη συγκάλυψη, μέ ἀφορμή το μεγάλο δυστύχημα στα Τέμπη πού σκοτώθηκαν πολλά νέα παιδιά, πρίν δύο χρόνια. Ἀναζητοῦνται τα αἴτια τοῦ τραγικοῦ δυστυχήματος αὐτοῦ, τὸ ἐρευνοῦν ἡ δικαιοσύνη, οἱ πραγματογνώμονες καί γίνονται εὐρύτατες συζητήσεις στον λαό, καί στό Κοινοβούλιο ἀπό ὅλα τά Κόμματα, προκειμένου νά ἀνευρεθῆ ἡ ἀλήθεια τοῦ τραγικοῦ αὐτοῦ γεγονότος.

Ὅλοι φωνάζουν γιά τήν ἀποκάλυψη τῶν πραγματικῶν αἰτίων καί τήν μή συγκάλυψη αὐτῶν πού εὐθύνονται γιά τό δυστύχημα αὐτό. Αὐτό εἶναι δίκαιο αίτημα τῆς κοινωνίας γιατί γιά ὅλα τά θέματα πρέπει νά άνευρίσκονται τα αἴτια, ὥστε ἀφ' ἑνός μέν νὰ ἐπικρατῆ ἡ δικαιοσύνη μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, ἀφ' ἑτέρου δε να προλαμβάνονται ἄλλα παρόμοια δυστυχήματα.

Το ρῆμα συγκαλύπτω εἶναι ἀντίθετο τοῦ ἀποκαλύπτω, πού σημαίνει ὄχι μόνον ἀποτρέπεται ἡ συγκάλυψη μιᾶς παράνομης καί ἀνήθικης πράξης, ἀλλά καί γίνονται προσπάθειες για να μή ἀποκαλυφθῆ, δηλαδή να σκεπασθῆ καί νά ἀμνηστευθῆ. Καί, βέβαια, ἡ συγκάλυψη στο βάθος της ἐνέχει καί μιά συνενοχή, οπότε δέν θέλει κανείς νὰ καλύψη τόν ἄλλον, ἀλλά νά καλύψη καί τόν ἑαυτό του, έπειδή εὐθύνεται.

Ἡ ἀποκάλυψη τῶν παράνομων ένεργειῶν εἶναι βαθύτατο αἴτημα δικαιοσύνης σε μια εὐνομούμενη κοινωνία, ἡ δέ συγκάλυψη συνιστᾶ παρανομία καί κατάλυση τοῦ Κράτους δικαίου. Μέσα σε διαδικασίες συγκάλυψης κρύπτονται μεγάλες παρανομίες, συνενοχές, δείχνεται ὅτι ὁ ἕνας κρατᾶ τόν ἄλλο από διάφορα μυστικά, πράγμα πού εἶναι ἀπαράδεκτο σε μιά κοινωνία δικαίου.

Αὐτό τό αἴτημα τῆς μή συγκάλυψης πρέπει να ἰσχύη σε ὅλες τίς πλευρές τῆς κοινωνίας, ἀκόμη καί στόν ἐκκλησιαστικό χώρο, σὲ θέματα διαχείρισης τοῦ χρήματος πού καταβάλλεται ἀπό τούς εὐσεβεῖς Χριστιανούς ἤ ἀπό Κρατικές επιχορηγήσεις. Ἰδίως, μάλιστα, ὅταν ἀσκῆ κανείς διοίκηση σε έκκλησιαστικούς ὀργανισμούς, εἶναι ἀπαράδεκτο να συγκαλύπτη παρανομίες σὲ οἰκονομικές καί διαχειριστικές πράξεις, χάριν μιᾶς ἀναιμικῆς καί ψεύτικης ἀγαπολογίας ἤ μιᾶς εὐλαβοῦς συμπεριφορᾶς.

Ἀλλά ἡ τραγικότητα τῆς κοινωνίας μας εἶναι ὅτι, ἐνῶ φωνάζει καί διαμαρτύρεται, δικαίως, γιὰ περιπτώσεις πού διαβλέπει προσπάθειες συγκάλυψης, σὲ ἄλλες περιπτώσεις καταφέρεται ἐναντίον ὑπευθύνων προσώπων πού δέν ἐπιθυμοῦν νὰ συγκαλύψουν παρανομίες καί κακές διαχειριστικές ἐνέργειες, μέ τό ἀπαράδεκτο σκεπτικό ὅτι δῆθεν οἱ ὑπεύθυνοι, αὐτοί πού ἐπιδιώκουν μιά χρηστή διοίκηση καί διαχείριση, διχάζουν τήν κοινωνία!

Δυστυχῶς, πολλοί ἄνθρωποι εἶναι ἀντιφατικοί, ἀφοῦ ἀπό τήν μιά πλευρά διαμαρτύρονται έναντίον τῆς προσπάθειας συγκάλυψης παρανόμων ένεργειῶν, καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά μεμψιμοιροῦν καί στρέφονται έναντίον ἀνθρώπων πού δέν συγκαλύπτουν παράνομες ἐνέργειες, ὅτι δῆθεν διχάζουν την κοινωνία. Αὐτό συνιστᾶ τραγική συμπεριφορά!

Ν. Ι.