Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Ἁγία Βερονίκη, 12 Ἰουλίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ἡ ἁγία Βερονίκη εἶναι ἡ αἱμορροοῦσα γυναίκα τήν ὁποία θεράπευσε ὁ Χριστός, μᾶλλον θεραπεύθηκε, ὅταν ἄγγιξε τό ἱμάτιο τοῦ Χριστοῦ. Τό θαῦμα αὐτό περιγράφεται ἀπό τούς Εὐαγγελιστές Ματθαῖο, Μάρκο καί Λουκᾶ. Ὁ Χριστός πορευόταν μαζί μέ τούς Μαθητές Του -καί τόν ἀρχισυνάγωγο Ἰάειρο ὁ ὁποῖος Τόν παρεκάλεσε νά πάη στό σπίτι του γιά νά θερεπεύση τήν ἄρρωστη θυγατέρα του- καί ἀκολουθοῦσαν πολλοί ἄνθρωποι. Τότε μία αἱμορροοῦσα γυναίκα, ἡ ὁποία δέν μπόρεσε νά θεραπευθῆ ἀπό τούς ἰατρούς, πλησίασε τόν Χριστό καί ἄγγιξε τό ἄκρο τοῦ ἱματίου Του καί ἀμέσως θεραπεύθηκε, διότι πίστευε καί ἔλεγε ὅτι «καί μόνο νά ἀγγίξω τά ἱμάτιά Του θά θεραπευθῶ». Ὁ Χριστός ἐρώτησε ποιός τόν ἄγγιξε καί οἱ Μαθητές Του τοῦ εἶπαν ὅτι ὁ κόσμος σέ ἔχει περικυκλωμένο καί σέ συνθλίβει καί ἐρωτᾶς ποιός σέ ἄγγιξε! Ὁ Χριστός καί πάλι εἶπε «κάποιος μέ ἄγγιξε, διότι αἰσθάνθηκα ὅτι βγῆκε δύναμη ἀπό ἐμένα». Τότε ἡ θεραπευθεῖσα γυναίκα ὁμολόγησε τήν αἰτία γιά τήν ὁποία τόν ἄγγιξε καί ὅτι θεραπεύθηκε ἀμέσως. Ὁ Χριστός τήν εἰρήνευσε, τῆς εἶπε νά ἔχη θάρρος καί τήν διαβεβαίωσε ὅτι ἡ πίστη της τήν ἔσωσε.

Στόν «Συναξαριστή» τοῦ ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου διαβάζουμε ὅτι ἡ αἱμορροοῦσα αὐτή γυναίκα, ἡ μετέπειτα ἁγία Βερονίκη, προκειμένου νά εὐχαριστήση τόν Χριστό γιά τήν θεραπεία της, φιλοτέχνησε τόν ἀνδριάντα Του μπροστά στό σπίτι της γιά νά προσκυνῆται ἀπό ὅλους. Καί γράφει ὅτι στήν βάση τοῦ ἀνδριάντα φύτρωσε ἕνα βότανο τό ὁποῖο θεράπευε διάφορες ἀσθένειες.

Ἡ Ἁγία ἐτελειώθη ἐν εἰρήνῃ. Ὁ βίος της καί ἡ πολιτεία της μᾶς δίνουν τήν ἀφορμή νά τονίσουμε τά ἀκόλουθα:

Πρῶτον. Ὁ Θεάνθρωπος Χριστός εἶναι «ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν», ὅπως τό ὁμολογοῦμε σέ κάθε θεία Λειτουργία, καί σέ Αὐτόν πρέπει νά καταφεύγουμε μέ πίστη, σέ κάθε ἀσθένεια πού ἡ θεραπεία της εἶναι ἀνθρωπίνως ἀδύνατη. Αὐτό σημαίνει ὅτι δέν ὑποτιμοῦμε τήν ἰατρική ἐπιστήμη, ἀλλά ὅτι παρακαλοῦμε τόν Θεό νά κάνη αὐτό πού δέν μποροῦν νά κάνουν οἱ ἰατροί. Δηλαδή, πηγαίνουμε στούς ἰατρούς καί λαμβάνουμε τά φάρμακα, ἀφοῦ γνωρίζουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων ὅτι ὁ Θεός ἐνεργεῖ καί διά τῶν ἰατρῶν καί τῶν φαρμάκων. Ὅταν, ὅμως, ἡ ἰατρική ἐπιστήμη ἀδυνατῆ νά μᾶς θεραπεύση, τότε καταφεύγουμε στόν Θεό, ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι «τά ἀδύνατα παρ’ ἀνθρώποις, δυνατά ἐστι παρά τῷ Θεῷ», καί ὅτι «οὐκ ἀδυνατήσει παρά τῷ Θεῷ πᾶν ρῆμα». Καί ὁ Θεός, ὡς φιλόστοργος Πατέρας μας, κατανοεῖ τόν πόνο μας καί θά ἱκανοποιήση τό αἴτημά μας, ἐάν, βέβαια, αὐτό εἶναι πρός τό συμφέρον τῆς ψυχῆς μας. Ἐπειδή μεγαλύτερη σημασία ἀπό τήν θεραπεία τοῦ σώματος ἔχει ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς, ἀφοῦ αὐτό ἔχει ἄμεση σχέση μέ τήν σωτηρία μας, μέ τό αἰώνιο μέλλον μας. Γι’ αὐτό πρέπει νά προσευχόμαστε σύμφωνα μέ τό ὑπόδειγμα πού μᾶς παρέδωσε ὁ Χριστός στήν Γεθσημανῆ, καί νά ὑποτασσόμαστε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δηλαδή, νά ζητᾶμε τήν θεραπεία, ἀλλά στό τέλος νά προσθέτουμε: Κύριε, «ὄχι ὅπως θέλω ἐγώ, ἀλλά ὅπως θέλεις Ἐσύ, ἄς γίνη τό θέλημά Σου». Ἡ σωματική ὑγεία εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ, ὅμως, πολλές φορές ἡ ἀσθένεια ἀποδεικνύεται μεγαλύτερο δῶρο, ἀφοῦ ὁδηγεῖ τόν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο στήν μετάνοια, τήν γνώση τοῦ Θεοῦ καί τήν σωτηρία του. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔλεγε, ὅτι οἱ ἀσθενεῖς πού ὑπομένουν τήν ἀσθένειά τους χωρίς γογγυσμό, ἀλλά μέ εὐχαριστία καί δοξολογία στόν Θεό, ἔχουν ἕνα βιβλιάριο στήν «Τράπεζα» τοῦ οὐρανοῦ καί καταθέτουν σέ αὐτό.

Δεύτερον. Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ διαπορθμεύεται στούς ἀνθρώπους καί διά τῶν ὑλικῶν ἀντικειμένων, τά ὁποῖα ἔχουν σχέση μέ τόν Ἴδιον, τήν Μητέρα Του, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, καί τούς φίλους Του, τούς Ἁγίους. Καί αὐτή ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ὅταν κατασκηνώνη στούς ἀνθρώπους πού Τόν ἀγαποῦν, τούς ἀλλοιώνει ἐσωτερικά, κατά τό μέτρον τῆς χωρητικότητας τοῦ καθενός, καί τούς θεραπεύει, τούς παρηγορεῖ, τούς εἰρηνεύει, τούς ἐνδυναμώνει καί τούς ὁπλίζει μέ θάρρος καί ἀνδρεία. Τέτοια ὑλικά ἀντικείμενα μπορεῖ νά εἶναι οἱ εἰκόνες τους, καθώς ἐπίσης τά ἱερά λείψανα τῶν ἁγίων, τεμάχια ἀπό τά ἐνδύματά τους, τά ἄμφιά τους, τά προσωπικά ἀντικείμενά τους ἤ τό λαδάκι τῆς κανδήλας τους. Ὅμως, αὐτά δέν ἐνεργοῦν «μαγικά», ἀλλά ἀνάλογα μέ τήν πίστη τοῦ κάθε ἀνθρώπου καί τόν τρόπο τοῦ βίου καί τῆς πολιτείας του. Ἄλλωστε, ἡ πίστη εἶναι αὐτή πού γεννᾶ τό θαῦμα καί ὄχι τό θαῦμα τήν πίστη. Βέβαια, ὑπάρχουν καί περιπτώσεις ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι βλέποντας τό θαῦμα ὁδηγήθηκαν στήν πίστη, αὐτό ὅμως εἶναι ἡ ἐξαίρεση καί γίνεται κυρίως στούς ἀλλοθρήσκους, οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν μέ πόθο τόν ζῶντα Θεόν, Αὐτόν τόν «μέγαν», ὁ Ὁποῖος εἶναι «ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος».

Ἡ πίστη στήν αὐθεντική της μορφή δέν εἶναι κάτι τό ἀφηρημένο, ἕνα ἁπλό συναίσθημα, μιά ἰδεολογία, ἀλλά εἶναι τρόπος ζωῆς καί ὁδός σωτηρίας. Εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού δίδεται σέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀναζητοῦν μέ πόθο καί ταπείνωση τόν Θεό, τόν Δημιουργό τους, καί ἐπιθυμοῦν διακαῶς νά Τόν γνωρίσουν. Ἄλλωστε, ἡ πίστη συνδέεται ἄμεσα μέ τήν ταπείνωση, ἐνῶ ἡ ἀπιστία εἶναι ἀποκύημα τῆς ὑπερηφάνειας.

Οἱ ὑπερήφανοι καυχῶνται γιά τήν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τήν κατάκτηση τῆς ἀνθρώπινης δόξας καί ἐξουσίας, γιά διάφορα «κατορθώματά» τους -πραγματικά καί φανταστικά- ἐνῶ οἱ ταπεινοί δέν καυχῶνται, ἤ μᾶλλον καυχῶνται γιά τίς ἀσθένειές τους καί τίς ἀδυναμίες τους. Χαρακτηριστικό πρότυπο ταπεινοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν Παῦλος, ὁ ὁποῖος, παρά τό ὅτι δέχθηκε ἀπό τόν Θεό ὑπερβολικές ἀποκαλύψεις, δέν καυχόταν γι’ αὐτές, ἀλλά καυχόταν γιά τίς ἀδυναμίες Του. Γράφει στήν Β΄ πρός Κορινθίους Ἐπιστολή του ὅτι, γιά νά μήν ὑπερηφανεύεται γιά τίς πολλές ἀποκαλύψεις πού δέχθηκε, ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά τοῦ δοθῆ ἀσθένεια πού τόν ταλαιπωροῦσε, γιά τήν ὁποία παρεκάλεσε τρεῖς φορές τόν Χριστό νά τόν θεραπεύση καί Αὐτός τοῦ εἶπε: «Παῦλε, σοῦ εἶναι ἀρκετή ἡ Χάρη μου, διότι ἡ δύναμή μου φανερώνεται τελεία ἐκεῖ πού ὑπάρχει ἀδυναμία». Γι’ αὐτό καί ὁ μέγας αὐτός Ἀπόστολος ὁμολογεῖ ταπεινά: «Πολύ εὐχαρίστως, λοιπόν, θά καυχηθῶ μᾶλλον γιά τίς ἀδυναμίες μου, γιά νά κατασκηνώση σέ μένα ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ».

Νά ἀγαπήσουμε τήν ζωή πού μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἄσκηση, τήν προσευχή, τήν μελέτη, τίς ἱερές ἀκολουθίες καί τήν θεία Λειτουργία. Καί νά καυχόμαστε μόνον γιά τίς ἀδυναμίες μας, γιά νά ἐπισκηνώση καί σέ ἐμᾶς ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία παρηγορεῖ, θεραπεύει, ἀναγεννᾶ, σώζει.