Κύριο ἄρθρο: Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὡς ζωντανὴ Ἁγία Γραφή

Ποιμαντορική Ἐγκύκλιος Δεκαπενταυγούστου

Κατ’ ἀρχάς θά ἤθελα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, νά σᾶς εὐχηθῶ «χρόνια πολλά» μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῆς Θεοτόκου, γιά τήν σημερινή λαμπρά ἡμέρα τῆς Κοιμήσεώς της, τῆς Μητέρας τοῦ Χριστοῦ, νά περάσετε καλά κατά τίς διακοπές σας στήν Ἐπαρχία μας καί στά ὀρεινά χωριά τῆς Ναυπακτίας καί τοῦ Ἁγίου Βλασίου, μέ ὑγεία σώματος καί ψυχῆς. Κάθε Κυριακή τοῦ Καλοκαιριοῦ στά κηρύγματα πού ἀπεστάλησαν καί ἀναγινώσκονται κατά τήν διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, μέ τρόπο σύντομο παρουσιάζονται τά θεόπνευστα βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τόσο τῆς Παλαιᾶς, ὅσο καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, τά ὁποῖα ἱστοροῦν τήν δημιουργία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τήν ἀναδημιουργία του, καί φαίνεται ἔντονα ἡ ἀγάπη καί φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, κυρίως πρός τόν ἄνθρωπο πού εἶναι τό τελειότερο δημιούργημά Του.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ὁ Κύριος τῆς Δόξης, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἐμφανιζόταν στούς Προφῆτες καί Δικαίους μέσα στό Φῶς καί τούς καθοδηγοῦσε, ἰδιαιτέρως τούς προετοίμαζε γιά τήν ἐνανθρώπησή Του. Καί στήν Καινή Διαθήκη Αὐτός ὁ Κύριος τῆς Δόξης προσέλαβε σῶμα, ἔγινε ἄνθρωπος καί μᾶς δίδαξε, ἔκανε θαύματα, ἔπαθε, σταυρώθηκε, ἀναστήθηκε, ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς καί ἀπέστειλε τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖον ἔκανε τήν Ἐκκλησία Σῶμα Του. Αὐτό ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιά τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τῆς ὁποίας τήν Κοίμηση καί τήν εἰς οὐρανούς Μετάσταση ἑορτάζουμε σήμερα, διότι ὁ Ἄσαρκος Λόγος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προσέλαβε σῶμα καί ἐνηνθρώπησε ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἔτσι, ἡ Παναγία μας ὑπῆρξε τό μεταίχμιο μεταξύ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ἡ Παρθένος Μαρία γεννήθηκε καί μεγάλωσε, ἐνῶ ἀκόμη ὅλος ὁ κόσμος ζοῦσε πρό Χριστοῦ, δηλαδή τήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης• εἰσῆλθε μέσα στόν Ναό τοῦ Σολομῶντος, στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, μέχρι τόν Εὐαγγελισμό της. Καί κατά τόν Εὐαγγελισμό, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀπό αὐτήν καί ἀρχίζει ἡ Καινή Διαθήκη μέ τήν ἐνσάρκωση τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, μέσα στήν μήτρα της ἔγινε αὐτή ἡ συνάντηση καί ἕνωση ἐν Χριστῷ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἑνώθηκαν οἱ δύο Διαθῆκες τοῦ Θεοῦ. Αὐτό δείχνει τό μεγαλεῖο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Δέν ἦταν μιά καλή, ἐνάρετη γυναίκα, δέν ἦταν ἕνας Προφήτης καί ἕνας Ἀπόστολος, μιά Ἁγία, ἔστω Παναγία, ἄν καί εἶχε ὅλα αὐτά τά γνωρίσματα, ἀλλά ἦταν μιά ζωντανή Ἁγία Γραφή, διότι μέσα στήν κοιλία της, ὅπως εἶπα προηγουμένως, ἔγινε ἡ ἕνωση τῆς Παλαιᾶς μέ τήν Καινή Διαθήκη, ἑνώθηκε ὁ Θεός μέ τόν ἄνθρωπο, ὁ Κύριος τῆς Δόξης μέ τόν Θεάνθρωπο. Ἔτσι, ὑπῆρξε ὁ τελευταῖος ἄνθρωπος καί ἅγιος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καί ὁ νέος ἄνθρωπος καί ἅγιος τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ἀπό τριῶν ἐτῶν μέχρι τόν Εὐαγγελισμό ἔζησε στά Ἅγια τῶν Ἁγίων, στό πιό εὐλογημένο μέρος τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος, ὅπου δέν εἰσερχόταν κανένας ἄλλος παρά μόνον ὁ Ἀρχιερεύς καί αὐτός εἰσερχόταν μία φορά τόν χρόνο, τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ ἐξιλασμοῦ. Μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων φύλασσαν οἱ Ἑβραῖοι τά πιό ἱερά ἀντικείμενα πού εἶχαν ἀπό τήν ἔξοδό τους ἀπό τήν Αἴγυπτο καί τήν πορεία τους πρός τήν γῆ τῆς Ἐπαγγελίας. Αὐτά ἦταν οἱ Πλάκες τοῦ Νόμου, ἡ Ράβδος τοῦ Ἀαρών πού ἐβλάστησε, ἡ Στάμνα πού εἶχε τό μάννα πού ἔστελνε ὁ Θεός κατά τήν πορεία τους στήν ἔρημο.

Αὐτό τό γεγονός, κατά τρόπο προφητικό ἐφαρμόστηκε πλήρως στό πρόσωπο καί τό ἔργο τῆς Παναγίας μας. Οὐσιαστικά τά ἅγια αὐτά ἀντικείμενα προτύπωναν τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, διότι αὐτή εἶναι τοῦ «Χριστοῦ βίβλον ἔμψυχον», «ὁ τόμος ἐν ᾧ δακτύλῳ ἐγγέγραπται Πατρός ὁ Λόγος», «ἡ στάχυς ἡ βλαστήσασα τόν Θεόν», «τό ρόδον τό ἀμάραντον, ἡ μόνη βλαστήσασα τό μῆλον τό εὔοσμον», «ἡ στάμνος, μάννα φέρουσα», ὅπως ψάλλουμε στήν ἀκολουθία τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης προφήτευσαν τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, ὅπως ὁ Προφήτης Ἡσαΐας ὀκτακόσια χρόνια πρίν τήν ἐμφάνιση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Μητέρας Του. «Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός» (Ματθ. α΄, 23).

Προχωρώντας ἀκόμη περισσότερο μποροῦμε νά δοῦμε τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο μέσα στήν προοπτική τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, διότι δέν εἶναι μόνον ἡ γυναίκα ἐκείνη στήν ὁποία συναντήθηκε ἡ Παλαιά μέ τήν Καινή Διαθήκη ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἀφοῦ ἔδωσε τήν σάρκα της στόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ γιά νά ἐνανθρωπήση, ἀλλά εἶναι καί ὁ τύπος τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Αὐτό τό δείχνει ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὡς ἄνθρωπος καί ἡ Παναγία πέθανε, ἀλλά ἀμέσως μετά τόν θάνατό της ἡ ψυχή της προσελήφθη ἀπό τόν Υἱό της καί Θεό της, καί μετά ἀπό τρεῖς ἠμέρες ὁ Χριστός ἀνέστησε τό σῶμα της καί τώρα βρίσκεται στούς οὐρανούς καί συμμετέχει ἀπό τώρα σωματικά στήν οὐράνια δόξα.
Φαίνεται καθαρά ὅτι αὐτό πού θά γίνη γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, κατά τήν Δευτέρα ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, αὐτό ἔχει πραγματοποιηθῆ στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἔτσι, αὐτή ὄχι μόνον ἔζησε στήν Καινή Διαθήκη πρίν τήν γνωρίσουν οἱ Ἀπόστολοι, πού θά ἄκουγαν τόν Χριστό, ἀλλά ἔζησε καί μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, πρίν ἀκόμη ἔλθει ὁ Χριστός στήν Δευτέρα Του Παρουσία. Αὐτό δείχνει τό ἐκπληκτικό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Ἔτσι, ὅπως ἡ Παναγία μας ἔγινε ἡ ἑνότητα μεταξύ Παλαιᾶς καί Καινῆς Διαθήκης ἀπό τήν στιγμή τῆς σύλληψης τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ στήν μήτρα της, ἔτσι ζῆ ἀπό τώρα στήν οὐράνια Βασιλεία μέ τό Σῶμα της, ὅπως θά ζήσουν οἱ ἅγιοι μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό φαίνεται στήν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, πού εἶναι ἕνα βιβλίο πού δείχνει τήν οὐράνια θεία Λειτουργία καί τήν πορεία τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας γιά νά ζήσουν αὐτήν τήν οὐράνια θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ, μεταξύ τῶν ἄλλων, γράφεται: «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ, γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον, καί ἡ σελήνη ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς, καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα... καί ἡ γυνὴ ἔφυγεν εἰς τήν ἔρημον, ὅπου ἔχει ἐκεῖ τόπον ἡτοιμασμένον ἀπό τοῦ Θεοῦ» (Ἀπ. ιβ΄, 1-6).

Ὅλα αὐτά δείχνουν τό ὑψηλό, εὐλογημένο καί πάναγνο πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Σέ αὐτήν ὄχι μόνον ἑνώθηκε ἡ Παλαιά καί ἡ Καινή Διαθήκη ἐν Χριστῷ καί εἶναι ἡ ζωντανή Ἁγία Γραφή, ἀλλά ἀκόμη ἕνωσε καί τήν ἐπίγεια ζωή τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν οὐράνια ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀπολαμβάνει ἀπό τώρα ὅσα θά ζήσουν οἱ ἅγιοι μέ τό σῶμα τους, μετά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός εἶναι τό πρότυπό μας καί ἡ ζωή μας, κατά τόν Λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ» (Κολ. γ΄, 4), ἀλλά καί ἡ Παναγία μας Μητέρα Του, ὡς Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι τό ὑπόδειγμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἀφοῦ ἐκείνη πρώτη γεύθηκε τήν Πεντηκοστή πρό τῆς Πεντηκοστῆς, μέ τόν Εὐαγγελισμό της, καθώς ἐπίσης ἔζησε καί τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, πρίν τήν Δευτέρα Παρουσία Του.

Ἔχουμε μεγάλη τιμή καί εὐλογία πού μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς προστατεύει, ἀλλά καί μεγάλη τιμή πού ἐμεῖς τήν ἀγαπᾶμε καί ἔχουμε τήν δυνατότητα νά ἐπικαλούμαστε τήν μεσιτεία της, μέ τίς Ἀκολουθίες τῶν Χαιρετισμῶν, τῶν Παρακλήσεων, ἀλλά καί μέ τόν Ἑσπερινό, τόν Ὄρθρο καί τήν θεία Λειτουργία τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Θά πρέπει νά τήν ἑορτάζουμε πνευματικά, νά τήν μεγαλύνουμε ὀρθόδοξα, νά τήν παρακαλᾶμε μέ μετάνοια, νά τήν δοξολογοῦμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Μέ αὐτές τίς σκέψεις σᾶς εὔχομαι ἔτη πολλά Χριστοκεντρικά καί Θεομητορικά.