Γεγονός καὶ Σχόλιο:  “Η μοναξιά σέ ὠριμάζει”

Σέ μιά συνέντευξή του ὁ καλλιτέχνης Γιῶργος Κόρδης, μεταξύ πολλῶν ἀξιοπρόσεκτων σημείων, μίλησε γιά τήν ἀξία τῆς μοναξιᾶς. Σέ ἐρώτηση τοῦ δημοσιογράφου: “βλέπουμε ἐπίσης κάποιους μοναχικούς ὀνειροπόλους σέ πίνακές σας. Ἡ μοναξιά εἶναι λυτρωτική;”, ἀπάντησε: “Ἡ μοναξιά εἶναι κατ’ ἀρχάς ἀπαραίτητη. Κάτι πού εἶναι καί τῆς δικῆς μας παράδοσης... Τό κατά μόνας εἶναι μιά διαδικασία ὡρίμανσης... Θά κάτσεις νά βρῆς τόν ἑαυτό σου, νά τόν μετρήσεις, νά ἀναλογιστεῖς τόν ἄλλον πού ἀπουσιάζει καί νά αἰσθανθῆς τήν ἀνάγκη του. Μιά σημαντική διδασκαλία, τήν ὁποία σήμερα ὁ ἄνθρωπος τήν ἀποφεύγει ὅσο τίποτε ἄλλο. Φοβᾶται τόν ἑαυτό του στήν πραγματικότητα”.

Ἡ ὑγιής μοναξιά εἶναι χαρακτηριστικό γνώρισμα ὅλων των ἀνθρώπων πού θέλουν νά δημιουργήσουν. Οἱ ἐπιστήμονες ἐρευνητές ἀπομονώνονται στά ἐργαστῆριά τους, οἱ καλλιτέχνες ὡριμάζουν μέσα στήν σιωπή καί τήν ἡσυχία, ὅσοι κατέχουν θέσεις μέσα στήν κοινωνία, στήν μοναξιά στήν ὁποία εἴτε εἶναι ἀναγκασμένοι νά ζοῦν εἴτε εἶναι ἡ ζωή πού ἐπιλέγουν, βρίσκουν λύσεις σέ διάφορα προβλήματα. Πόσα δέν χρωστᾶ ὁ κόσμος σέ τέτοιες ἀπομονώσεις πού γίνονται μέ ἀγάπη καί ἀπό ἀγάπη; Δηλαδή, ἀγαπᾶ κανείς κάτι καί θέλει νά τό ἀντιμετωπίση σωστά.

Στόν λόγο τοῦ καλλιτέχνου αὐτοῦ ὑπάρχουν μερικές φράσεις πού εἶναι κλειδιά καί δείχνουν τήν ἀξία τῆς δημιουργικῆς μοναξιᾶς.

Ἡ μοναξιά “εἶναι μιά διαδικασία ὠρίμανσης”. Παρατηρεῖ κανείς στίς σύγχρονες κοινωνίες ὅτι παρατείνεται ἡ ἐφηβική ζωή καί σέ “ὤριμες” βιολογικά ἡλικίες. Ἄλλο εἶναι ἡ βιολογική ὡριμότητα καί ἄλλο εἶναι ἡ ψυχολογική ὡριμότητα. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ὡριμάζη συνεχῶς καί σέ αὐτό βοηθᾶ ἀποτελεσματικά ἡ μοναξιά, τό νά τά βρῆ κανείς μέ τόν ἑαυτό του.

Μέσα στήν μοναξιά ὁ ἄνθρωπος βρίσκει τόν ἑαυτό του. “Θα κάτσης νά βρῆς τόν ἑαυτό σου, νά τόν μετρήσης”. Σέ περίοδο ἔντονης κοινωνικῆς καί ἐπαγγελματικῆς δραστηριότητας ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τά βρῆ μέ τόν ἑαυτό του, νά δή τίς ἐσωτερικές του πλευρές. Τό νά καθησυχάση κανείς γιά λίγες ὧρες στό σπίτι τοῦ μόνος βοηθιέται πάρα πολύ. Τότε ἔρχονται ἀπό τά βάθη τοῦ ἐαυτοῦ τοῦ ὅλες οἱ πραγματικές του καταστάσεις καί τουλάχιστον τίς γνωρίζει.

Ταυτόχρονα, ἡ ἀπουσία τοῦ ἄλλου τόν κάνει νά δή τήν πραγματική του πλευρά. “Να ἀναλογιστής τόν ἄλλον πού ἀπουσιάζει καί νά αἰσθανθῆς τήν ἀνάγκη τού”. Πολλές φορές δέν μποροῦμε νά αἰσθανθοῦμε τόν ἄλλο, δέν μποροῦμε νά τόν καταλάβουμε μέ τήν παρουσία του. Ἡ ἀπουσία τοῦ κάνει αἴσθηση. Πολλές φορές μέσα ἀπό τήν ἀφαίρεση ἀντιλαμβανόμαστε τά πράγματα καλύτερα. Καί μάλιστα, αὐτό γίνεται ὅταν ἀφαιροῦμε πράγματα πού προκαλοῦν δυσαρέσκεια. Γιά παράδειγμα ὅταν ἐπιστρέφουμε ἀπό μιά ἐκδρομή, χαιρόμαστε ἐκεῖνα πού ζήσαμε, ἀφοῦ ἐν τῷ μεταξύ ἀφαιρέσαμε τήν κούραση καί τήν ἀκαταστασία.

Δυστυχῶς, ὁ ἄνθρωπος αὐτήν τήν δημιουργική μοναξιά, πού εἶναι διαδικασία ὡρίμανσης, ἀφοῦ στίς ὧρες τῆς ὄχι μόνο γνωρίζει τόν ἑαυτό του, ἀλλά καταλαβαίνει καί τήν ἀξία τοῦ ἄλλου, τήν ἀποφεύγει. “Σήμερα ὁ ἄνθρωπος τήν ἀποφεύγει ὅσο τίποτε ἄλλο”, καί αὐτό γιατί “φοβᾶται τόν ἑαυτό του στήν πραγματικότητα”.

Ὅλοι μας χρειαζόμαστε ὧρες δημιουργικῆς μοναξιᾶς γιά νά πραγματοποιήσουμε αὐτά πού πρέπει, ἀλλά κυρίως γιά νά ἑνοποιήσουμε τόν τραυματισμένο καί τεμαχισμένο ἑαυτό μας καί νά ἀποκαταστήσουμε τίς πραγματικές διαπροσωπικές σχέσεις.

Ν.Ι.