Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία

Κατά καιρούς ἀναφύονται διάφορες διενέξεις μεταξύ των μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, εἴτε Κληρικῶν εἴτε λαϊκῶν. Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή γνωρίζουμε καλά ὅτι ἀπό τήν πρώτη ἐποχή οἱ Χριστιανοί, παρά τό ὅτι εἶχαν λάβει τό Ἅγιον Πνεῦμα, εἶχαν μερικές διαφωνίες γιά καθημερινά ζητήματα. Γνωστή εἶναι ἡ διαφωνία τῶν πρώτων Χριστιανῶν στά Ἱεροσόλυμα, ὥστε ἔγινε ἀφορμή νά ἐκλεγοῦν οἱ πρῶτοι διάκονοι. Ἐπίσης γνωστά εἶναι τά σχίσματα τῶν Χριστιανῶν στήν Κόρινθο.

Δέν πρέπει νά κλονίζεται ἡ πίστη μας οὔτε νά στρεφόμαστε ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τέτοια γεγονότα. Μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπάρχουν ἄρρωστα μέλη, τά ὁποῖα ἀγωνίζονται νά θεραπευθοῦν, καθώς ἐπίσης καί ἄλλα πού ἀγνοοῦν τήν ἀσθένειά τους καί παραμένουν ἀθεράπευτα. Ὁ ἄνθρωπος δέν ἁγιάζεται ἀμέσως, ἀλλά καί, ὅταν φθάνη στόν ἁγιασμό, δέν χάνεται τό ἀνθρώπινο στοιχεῖο καί ὁ προσωπικός χαρακτήρας. Βλέπουμε σέ ὅλα αὐτά τήν ἀγάπη, τήν φιλανθρωπία καί τήν ἀνοχή τοῦ Θεοῦ.

Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι μερικοί Χριστιανοί, βλέποντας διάφορες ἀκαταστασίες μεταξύ των μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, κλονίζονται, σκανδαλίζονται. Καλόν εἶναι νά μήν ὑπάρχουν σχίσματα καί διαιρέσεις, καί νά ὑπακούουμε στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά μερικές φορές, λόγω ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί παθῶν, ὁδηγούμαστε σέ ἐσφαλμένες πράξεις. Τελικά, ὅπως λέγει καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, “δεῖ γάρ καί αἱρέσεις ἐν ὑμίν εἶναι, ἴνα οἱ δόκιμοι φανεροί γενήσωνται” (Ἅ’ Κορ. ἴα’, 19).

Λόγω τέτοιων γεγονότων, μερικοί Χριστιανοί φθάνουν στό σημεῖο νά ποῦν: “Ἀγαπῶ τόν Χριστό, πιστεύω στόν Θεό, ἀλλά δέν θέλω νά ἔχω καμμία σχέση μέ τή Ἐκκλησία καί τούς Κληρικούς”. Αὐτή ὅμως ἡ σκέψη εἶναι ἀρκετά ἐσφαλμένη. Γιατί ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν πιστεύουμε ὅτι ἄλλο εἶναι ὁ Χριστός καί ἄλλο ἡ Ἐκκλησία. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας καί δέν νοεῖται ἔξω ἀπό αὐτήν. Καί οἱ Κανονικοί Κληρικοί εἶναι εἰς τύπον καί τόπον τοῦ Χριστοῦ. Δέν μποροῦμε νά πιστεύουμε στόν Χριστό ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, οὔτε νά ἐκκλησιαζόμαστε καί νά μή ἔχουμε κοινωνία μέ τούς κανονικούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, ἰδιαιτέρως μέ τούς Ἐπισκόπους.

Ἕνας Κληρικός, ὅσο ἁμαρτωλός κι ἄν εἶναι, ἄν δέν ἔχη καθαιρεθῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία, εἶναι κανονικός καί τελεῖ τά μυστήρια. Τό πρόβλημα ὅμως δημιουργεῖται, ἄν δέν εἶναι κανονικός Κληρικός καί ἄν ὁ τρόπος ζωῆς τοῦ ὁμοιάζει μέ σχισματική κατάσταση. Ἡ κανονικότητα τοῦ Κληρικοῦ δέν ἀποδεικνύεται ἀπό τήν ἐνδεχόμενη πληθώρα τῶν ἀρετῶν του, ἀλλά ἀπό τήν σχέση του μέ τήν Ἐκκλησία, στήν ὁποία ἀνήκει, καί κυρίως ἀπό τήν στάση τοῦ ἔναντί του ἐπισκόπου του. Αὐτό σημαίνει ὅτι, ἄν ἕνας Κληρικός δέν ἔχει καθαιρεθῆ ἀπό τήν Ἐκκλησία του, εἶναι κανονικός καί τελεῖ ὀρθόδοξά τα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει σωτηρία. Ὅσο κι ἄν εἴμαστε ἁμαρτωλοί, πρέπει νά παραμένουμε μέσα στήν Ἐκκλησία γιά νά ἐλπίζουμε στήν ἀγάπη καί τήν φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἡ νομιζόμενη ἁγιότητα ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία μπορεῖ νά εἶναι ἕνας οὐμανισμός, πού μπορεῖ νά εἶναι ἕνας ἰδιότυπος ἀθεϊσμός.

Καί ὅταν κάνουμε λόγο γιά Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε τόσο τήν κανονική συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς (Ἐπίσκοποι - Πρεσβύτεροι - διάκονοι - μοναχοί - λαϊκοί) ὅσο καί τήν συμμετοχή στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας.

Ν.Ι.