Γερασίμου Στυλιανοῦ: Πτυχές διδασκαλίας τῶν Πεντηκοστιανῶν

Γερασίμου Στυλιανοῦ

Ἡ κάθε Πεντηκοστιανή ὁμάδα ἔχει δική της διδασκαλία, πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά προσωπική διδασκαλία τοῦ ἱδρυτῆ κάθε ὁμάδας. Ἐάν παρατηρήσουμε τήν διδασκαλία τους, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἀποδέχονται τήν Ἁγία Γραφή ἀπορρίπτοντας τήν Ἱερά Παράδοση, ἐκτός ἀπό κάποια σημεῖα της, πού ἀναφέρονται σέ κανονικά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης.

Δέχονται τήν κατά γράμμα ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί πιστεύουν ὅτι τούς δόθηκε ἰδιαίτερο χάρισμα ἐξηγήσεώς της. Ὑποστηρίζουν τήν Ἅ’ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἐξαιτίας τοῦ συμβόλου τῆς πίστεως, προκειμένου νά μήν ἀποδοκιμαστοῦν ἀπό τούς Χριστιανούς καί ἀποδέχονται τούς κανόνες τῶν βιβλίων τῆς Κ. Διαθήκης εἴτε εἶναι προσώπων εἴτε εἶναι Συνόδων.

Διδάσκουν ὅτι ἀρκεῖ κάποιος νά πιστεύη στόν Χριστό, στό Αἷμα Του, ὥστε νά τόν ἐπισκεφθεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα, προκειμένου νά βαπτισθῆ. Ἐπιβεβαίωση τῆς σωτηρίας τούς εἶναι τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς, ἀφοῦ τό θεωροῦν προϋπόθεση τῆς ἀναγεννήσεως. Ὁ Πεντηκοστιανός πού ἔχει ἀναγεννηθῆ, εἶναι σεσωσμένος καί δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἁμαρτία. Ἀπό τά μυστήρια δέχονται μόνο το βάπτισμα καί τήν θεία Κοινωνία ὡς ἁπλές τελετουργίες, ἀπορρίπτοντας ἔτσι καί τό δόγμα πού ἀναφέρεται στό θέμα τῆς μεταβολῆς τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι ὁ κάθε Πεντηκοστιανός μπορεῖ νά λάβη τό χάρισμα τοῦ ποιμένος ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα γι’ αὐτό καί ἀντιτίθεται στήν εἰδική ἱερωσύνη. Τό βάπτισμα εἶναι μιά ἁπλή πράξη, πού συνιστᾶ ὅτι ὁ πιστός πού πίστεψε κι ἔλαβε τά ἁγιοπνευματικά χαρίσματα εἶναι σεσωσμένος καί, ὡς σεσωσμένος, ἐντάσσεται στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ νηπιοβαπτισμός γι’ αὐτούς εἶναι ἄκυρος καί, ἐάν κάποιος βαπτίστηκε ὡς νήπιο σέ κάποια ἄλλη θρησκευτική κίνηση, πρέπει νά ξαναβαπτιστή, ἐφ’ ὅσον ἀποδεχθεῖ τήν πεντηκοστιανή διδασκαλία.

Σύμφωνα μέ τίς δοξασίες τῶν Πεντηκοστιανῶν, ὁ γάμος εἶναι μιά ἁπλή πράξη συμβιώσεως, ἐνῶ ἀρνοῦνται τήν πολυγαμία καί τό διαζύγιο. Τό μυστήριο τῆς ἐξομολογήσεως σέ ἱερέα εἶναι ἄκυρο, γιατί ἰσχυρίζονται ὅτι μπορεῖ ὁ πιστός νά ἐξαγορεύση τίς ἁμαρτίες του καί νά μετανοήση μπροστά στόν Χριστό, ἐπικαλούμενος ἁπλά το Ὄνομά Του. Τήν ἐξαγόρευση θεωροῦν μιά συζήτηση μέ χαρισματικούς της Κίνησης, πού θά ἐπιφέρουν τήν ψυχική ἀγαλλίαση.

Ὡς σύμβολα πίστεως ἀποδέχονται μόνο τόν Σταυρό, ἀπορρίπτουν τίς εἰκόνες καθώς καί τήν τιμή στά εἰκονιζόμενα πρόσωπα. Ἀρνοῦνται νά δεχθοῦν τά μνημόσυνα καί πιστεύουν ὅτι οἱ ψυχές κρίνονται ἀπ’ τόν Θεό μετά τήν ἔξοδό τους ἀπό τό σῶμα, πού βρίσκεται σέ κατάσταση ναρκώσεως.

Στό θέμα τῆς ἐσχατολογίας πιστεύουν ὅτι, πρίν τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, θά ἔρθη ὁ Χριστός γιά νά ἁρπάξη “τήν Ἐκκλησία”, ὥστε γιά ἑπτά χρόνια νά μήν ὑποστῆ τίς συνέπειες τοῦ Ἀντιχρίστου.

Στήν διάρκεια θά ὑποφέρουν ὅσοι βρίσκονται στήν γῆ καί δέν μετάσχουν τῆς ἁρπαγῆς. Στήν ἴδια περίοδο θά γίνη καί ὁ πόλεμος τοῦ Ἀρμαγεδῶνος. Ὅταν λήξη ἡ ἑπταετία, θά κατέβη ὁ Χριστός στήν γῆ μέ τούς ἁρπαγέντας καί θά ἐγκαθιδρύση χιλιετῆ βασιλεία, ὅπου στό τέλος της θά πραγματοποιηθῆ ἡ γενική ἀνάσταση - κρίση καί ἀπόδοση.

Ἀξιοσημείωτο εἶναι τό γεγονός ὅτι δέν δέχονται τήν Θεοτόκο ὡς ἀειπάρθενο καί διδάσκουν ὅτι εἶχε γεννήσει κι ἄλλα παιδιά. Αὐτές σε γενικές γραμμές εἶναι οἱ θέσεις τῆς διδασκαλίας τῶν Πεντηκοστιανῶν κι ἅς ἔχουμε ὑπόψη μᾶς ὅτι διαφοροποιοῦνται ἀπό κίνηση σέ κίνηση, ἀφοῦ προβάλλονται προσωπικές γνῶμες τῶν ποιμένων τους. Παρατηροῦμε ὅτι γενικά ἡ κίνηση τῶν Πεντηκοστιανῶν δέ συνέβαλε στήν ἑνότητα, ἀλλά στήν μεγαλύτερη διαίρεση τῶν Προτεσταντικῶν ὁμάδων.

Δέν πρέπει ὅμως νά παραλείψουμε ὅτι στόχος τῶν Πεντηκοστιανῶν εἶναι νά συγκροτήσουν τήν Ἐκκλησία τῶν ἐσχάτων καιρῶν, τήν ὁποία θά παραλάβη ὁ Κύριος καί ἐπικαλοῦνται τήν ἔκχυση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στίς Πεντηκοστιανές ὁμάδες τοῦ αἰῶνος μας. Ἀνεξάρτητα ἀπ’ τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὑφίσταται διά μέσω τῶν αἰώνων καί δέν εἶναι δυνατό νά ἐμφανίστηκε στόν αἰώνα μας, παρατηροῦμε ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα ὁδηγεῖ στήν ἑνότητα κι ὄχι στήν διαίρεση. Ἀντίθετα οἱ Πεντηκοστιανές ὁμάδες παρουσιάζουν σημαντικές διαφορές ὄχι μόνο στήν δογματική διδασκαλία ἀλλά καί στήν πίστη.

Οἱ Πεντηκοστιανοί μιλοῦν γιά τό “μικρό ποίμνιο”, πού ταυτίζεται μέ τήν Ἐκκλησία τῶν ἐκλεκτῶν, καί τήν Ἐκκλησία τῶν “μαζών” πού ταυτίζεται μέ τόν κόσμο. Τό “μικρό ποίμνιο” ἀναφέρεται στήν ἐποχή τῆς Κ. Διαθήκης. Τότε ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀντιμέτωπη μέ τήν κοινωνία πού δέν εἶχε δεχθεῖ τήν Χριστιανική πίστη. Ἐπίσης διδάσκουν ὅτι, ὅταν ἡ “ἐκκλησία” τούς ἀπόκτησε τήν πλειοψηφία μέσα στήν κοινωνία, συνέχισε νά κατέχη τήν ἀλήθεια. Αὐτό ἔρχεται ὅμως σέ ἀντίθεση μέ τό γεγονός ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ Πεντηκοστιανοί ὑποστηρίζουν ὅτι τό κίνημά τους στήν Νότιο Ἀμερική, τό μόνο μέρος ὅπου μπορεῖ νά θεωρηθοῦν πλειοψηφία, ἔπεσε σέ ἀποστασία.

Ἐμεῖς πιστεύουμε ὅτι ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία εἶναι Μία• εἶναι αὐτή πού διατηρεῖ καθαρό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ χωρίς ἀνθρώπινες ἐπινοήσεις καί συμφέροντα. Εἶναι αὐτή πού στολίζεται μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γιά τό πῶς θεωροῦν τά χαρίσματα οἱ Πεντηκοστιανοί, θά μιλήσουμε σέ ἑπόμενο ἄρθρο τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παρέμβασης.