Ἡμερολόγιον Ἀτζέντα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως 2000

Πρόκειται νά κυκλοφορήση σύντομά το ἡμερολόγιο - ἀτζέντα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας γιά τό 2000.

Τό νέο ἡμερολόγιο εἶναι ἀφιερωμένο στό ἔτος 2000 καί τήν νέα χιλιετία.

Περιέχει κείμενα τοῦ Σεβασμιωτάτου, ὅπου παρουσιάζεται ἡ ἐκκλησιαστική ἄποψη γιά τόν χρόνο, καθώς καί ἡ διαχρονική ποιμαντική της Ἐκκλησίας.

Ὅπως καί τό προηγούμενο ἡμερολόγιο τοῦ 1999, θά εἶναι συγχρόνως ἕνα μικρό προσευχητάριο καί μιά μικρή ἀτζέντα, θά περιέχει καθημερινές προσευχές, Κυριακοδρόμιο, ὠφέλιμα μηνύματα, χῶρο καθημερινῶν σημειώσεων, χῶρο γιά τηλεφωνικό κατάλογο, χρήσιμα τηλέφωνα τῆς περιοχῆς Ναυπάκτου καί τίς ἀπαραίτητες πληροφορίες γιά τήν Μητρόπολή μας.

Τό ἡμερολόγιο εἶναι δεμένο γιά σκληρή χρήση.

Εἶναι ἀπαραίτητο νά τό προμηθευθῆ κάθε Χριστιανός τῆς Μητροπόλεώς μας, γιά ὅλα αὐτά πού ἀναφέραμε, ἀλλά καί γιατί συγχρόνως μ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐνισχύεται καί τό ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητρόπολης.

Ἐν συνεχεία δημοσιεύουμε τόν πρόλογο τοῦ νέου ἡμερολογίου, τόν ὁποῖο ἔγραψε ὁ Μητροπολίτης μας.

“Η εἴσοδός μας στό 2000 μ.Χ. ἀποτελεῖ ἕνα ἰδιαίτερο σημαντικό σταθμό στήν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ καί γι’ αὐτό ἔχουμε αὐτό τό φοβερό προνόμιο νά καυχόμαστε γιά τά δύο χιλιάδες χρόνια πού πέρασαν καί νά ἀτενίζουμε μέ ἐλπίδα καί πίστη στόν Θεό τόν ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς μας καί ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος.

Οἱ δύο χιλιετίες πού πέρασαν ἀνέδειξαν ὅλη τήν ἀξία καί σπουδαιότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ καί κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, τά γεγονότα τῆς ζωῆς Του, ἰδιαιτέρως ἐκεῖνα πού συνδέονται μέ τό τέλος τῆς κατά ἄνθρωπον ζωῆς Του, ἤτοι ἡ Μεταμόρφωση, τά Πάθη, ὁ Σταυρός, ἡ Ἀνάσταση καί ἡ Ἀνάληψή Του, ὅπως ἐπίσης καί τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς ἔφεραν μιά καινούρια διάσταση στήν ἀνθρωπότητα, ἔδωσαν μιά νέα ζωή καί προοπτική. Εἰσῆλθε στήν ἀνθρωπότητα μιά καινούρια καί δυνατή τροφή, ἡ ὁποία εἶναι ἀκένωτη διά μέσου των αἰώνων. Ἡ ζωή τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, ἡ συγγραφή καί τό ἔργο τῶν ἀπολογητῶν, τά ἑκατομμύρια τῶν μαρτύρων τῆς πίστεως, οἱ διδασκαλίες τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὀσιακή ζωή τόσων ἀσκητῶν πού ἔζησαν στά Μοναστήρια, τίς σκῆτες καί τά σπήλαια, ἡ ἁγιασμένη ζωή δισεκατομμυρίων Χριστιανῶν πού ἔζησαν μέ ποικίλους τρόπους ζωῆς, δέν ἐξήντλησαν τόν ἀκένωτο θησαυρό τῆς ἀποκαλυπτικῆς ζωῆς πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Χριστός, ἀλλά καί δέν μπόρεσαν νά φθάσουν στό ὕψος καί τό μέγεθος αὐτῆς τῆς μεγαλειώδους ζωῆς.

Στήν πρώτη χιλιετία ὁ Χριστιανισμός ἔχει νά ἐπιδείξη τό δυνατό ρεῦμα τῆς ἀποστολικῆς ἐποχῆς, τό θάρρος τῶν ἀπολογητῶν, τόν ζῆλο καί τήν ἀποφασιστικότητα τῶν μαρτύρων, πού ἀντιμετώπισαν τούς διώκτας τοῦ Χριστιανισμοῦ μέ θάρρος, τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων πού ἀπέβαλαν ἀπό τήν Ἐκκλησία τίς ἀπόψεις τῶν αἱρετικῶν, τήν ὀσιακή ζωή τῶν ἀσκητῶν, τήν δόξα τῆς Ρωμηοσύνης, ὅπως ἐκφράστηκε στίς λειτουργικές τέχνες (ἁγιογραφία, μουσική, ἀρχιτεκτονική) καί στήν διοίκηση.

Στήν δεύτερη χιλιετία ξεκαθαρίστηκαν ἀκόμη περισσότερό τα πράγματα. Ἡ ἀποκοπή τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπό τήν ἀποστολική Ἐκκλησία, σηματοδότησε καθαρά τήν ἐξέλιξη τῶν πραγμάτων. Καί ἐνῶ ὁ δυτικός Χριστιανισμός συνδέθηκε μέ μιά ἀνθρωποκεντρική παράδοση καί τήν φιλοσοφία καί δημιούργησε ἀμέσως καί ἐμμέσως ποικίλα ρεύματα καί πολιτικές καταστάσεις, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία προχώρησε στήν ἔκφραση τοῦ μεγαλείου της. Ἡ ἐμφάνιση τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου στήν ἀρχή τῆς δεύτερης χιλιετίας, ἡ μεγάλη μορφή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ στό μέσον αὐτῆς τῆς περιόδου καί ἡ φιλοκαλική κίνηση, ὅπως ἀναπτύχθηκε στό τέλος τῆς δεύτερης χιλιετίας, παρουσίασαν τό μεγαλεῖο της ἡσυχαστικῆς παραδόσεως, ἔδειξαν τήν μέθοδο πού διαθέτει ὁ Χριστιανισμός γιά τήν μέθεξη τοῦ Θεοῦ. Ἀκόμη, οἱ σταυροφορίες, ἡ φραγκοκρατία καί ἡ τουρκοκρατία ἀνέδειξαν περισσότερο τήν δύναμη τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὅπως ἐκφράστηκε καί βιώθηκε ἀπό τούς Προφῆτες, Ἀποστόλους, Μάρτυρες, Πατέρες καί Ἀσκητές.

Προνόμιο, λοιπόν, καί εὐθύνη εἶναι γιά μᾶς τούς σημερινούς Χριστιανούς ὅλη αὐτή ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅλη αὐτή ἡ βαρειά κληρονομιά. Ἔχουμε μιά βαθειά παράδοση, ἕνα βαθύ πνευματικό DNA, ἕναν ὑπέροχο καί δυνατό πλοῦτο παραδόσεως, ὁ ὁποῖος μᾶς καθορίζει καί μᾶς ἐμπνέει. Ἔχουμε δέ χρέος καί εὐθύνη νά τόν ζοῦμε καί νά τόν μεταδώσουμε στίς ἑπόμενες γενιές.

Μέσα σέ αὐτά τά πλαίσια βλέπουμε τόν ἑορτασμό τῆς εἰσόδου μας στήν τρίτη χιλιετία. Δέν πρόκειται γιά ἕνα κοσμικό γεγονός καί ἕναν ἀνθρωποκεντρικό ἑορτασμό, ἀλλά γιά μιά προσπάθεια νά δοῦμε μέ θαυμασμό καί σεβασμό αὐτήν τήν παράδοση καί στήν συνέχεια νά εἰσέλθουμε μέσα στό ζωοποιό της ρεῦμα καί νά τήν μεταγγίσουμε καί στήν σύγχρονη παραπαίουσα κοινωνία μας, πού τήν ἔχει μεγάλη ἀνάγκη.

Αὐτό τόν σκοπό θέλει νά ἐξυπηρετήση καί τό μικρό αὐτό ἡμερολόγιο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τό ὁποῖο λειτουργεῖ ὡς ἡμερολόγιο πού δείχνει τό παρόν, ὡς “ἀτζέντα” πού προσπαθεῖ νά καθορίση τήν καθημερινότητα, ὡς ἐκκλησιαστική ἱστορία μέ τίς μνῆμες τῶν ἁγίων, πού δείχνει τό παρελθόν τῆς Ἐκκλησίας καί βεβαίως δείχνει τό μέλλον, ἀφοῦ ἀναφέρεται στήν προσευχή καί τήν πίστη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν περιφρονεῖ τό παρόν, ἀφοῦ προσπαθεῖ νά τό ἀξιοποιήση, ὅμως ταυτόχρονα ἀποβλέπει στό αἰώνιο. Δέν περιορίζεται στό ἐνθάδε, ἀλλά προχωρεῖ καί στό ἐπέκεινα. Δέν ἐξαντλεῖται στό παρόν, ἀλλά ἀναμένει καί τό μέλλον. Καί, φυσικά, ὅταν κάνουμε λόγο γιά τό μέλλον δέν ἐννοοῦμε ἁπλῶς τήν τρίτη χιλιετία, ἀλλά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία πρέπει νά καθορίζη καί τό παρόν, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε προσανατολισμένοι στήν ἀποκαλυπτική ἀλήθεια πού μᾶς παραδόθηκε. Γιατί εἶναι γνωστός ὁ λόγος τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: “οὐ γάρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητούμεν” (Ἑβρ. ἰγ', 14) καί “ἠμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὐ καί σωτήρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, ὅς μετασχηματίσει τό σῶμα τῆς ταπεινώσεως ἠμῶν εἰς τό γενέσθαι αὐτό συμμορφον τῷ σώματι τῆς δόξης αὐτοῦ κατά τήν ἐνέργειαν τοῦ δύνασθαι αὐτόν καί ὑποτάξαι αὐτῶ τά πάντα” (Φίλ. γ', 20-21).”