Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ (1759 -1833), 2 Ἰανουαρίου

Πρωτοπρεσβύτερου Π. Γεώργιου Παπαβαρνάβα

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπως ὁμολογοῦμε στό “Σύμβολο τῆς Πίστεως”, εἶναι Καθολική, ἐπειδή κατέχει ὅλη τήν ἀποκεκαλυμένη ἀλήθεια, ἀλλά καί γιατί περικλείει ὅλη τήν οἰκουμένη. Δέν περιορίζεται σέ στενά γεωγραφικά πλαίσια, οὔτε κάνει διακρίσεις φύλων, φυλῶν καί ἐθνῶν. Εὔχεται ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου καί τήν θεία Λειτουργία τῆς τήν προσφέρει ὑπέρ τῆς οἰκουμένης. Στό Ἁγιολόγιό της περιλαμβάνονται ἅγιοι ἀπό ὅλη τήν ὑφήλιο. Ὁ ὅσιος Σεφαφείμ ἦταν Ρῶσος τήν καταγωγή καί ὅμως ὅταν μελετοῦμε τόν βίο τοῦ τόν αἰσθανόμαστε κοντά μας, τόν θεωροῦμε δικό μας ἄνθρωπο, γιατί ἔχουμε τήν ἴδια πίστη καί τήν ἴδια παράδοση.

Ὀρφανός ἀπό τριῶν ἐτῶν, μεγάλωσε μέ τήν μητέρα του, ἡ ὁποία τόν ἔμαθε νά ἀγαπᾶ τήν προσευχή καί τήν θεία Λειτουργία. Στά δεκαεπτά του χρόνια ἀνεχώρησε γιά τήν Μονή τοῦ Σαρώφ καί στά τριανταπέντε τοῦ ἀπεσύρθη στήν ἔρημο, ὅπου “πτερωμένος ἀπό θεῖο ἔρωτα” ἐβίωσε τήν μακαρία ζωή τῆς ἐρήμου. Ἀγάπησε τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση, τήν ὑπακοή, τήν σιωπή καί τήν ταπείνωση καί ἀπέκτησε τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἴδιος ἔλεγε ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μᾶς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὅτι οἱ μωρές παρθένες τῆς γνωστῆς μας παραβολῆς ἔμειναν ἔξω του νυμφῶνος, γιατί δέν εἶχαν Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἐκεῖ στήν ἔρημο τόν συναντοῦμε νά κάνη παρέα μέ μιά ἀρκούδα, ἡ ὁποία καθόταν κοντά του σάν ἀρνάκι καί τήν τάϊζε στό στόμα. Τό γεγονός αὐτό τό μαρτυρεῖ μιά μοναχή, ἡ ὁποία τόν ἐπισκέφθηκε γιά νά τόν συμβουλευθῆ γιά κάποιο πρόβλημα πού τήν ἀπασχολοῦσε καί, ὅπως διηγεῖται ἡ ἴδια, παρά λίγο νά πάθη συγκοπῆ. Στήν συνέχεια ὅμως ἐπείσθη νά ταΐση τήν ἀρκούδα καί αἰσθανόταν μεγάλη χαρά.

Ὅταν γίνη κανείς ἀληθινός ἄνθρωπος, δηλαδή, ὅταν ἀποκτήση ταπείνωση καί γεμίση ἀπό Ἅγιο Πνεῦμα, τότε γίνεται ἀθῶος καί ἄκακος σάν μικρό παιδί καί τά ἄγρια θηρία ὑποτάσσονται σέ αὐτόν καί τόν ὑπακούουν. Ἡ κτίση πρίν ἀπό τήν πτώση τοῦ πρώτου Ἀδάμ ὑποτασσόταν στόν ἄνθρωπο. Μετά τήν πτώση ὅμως ἐπαναστάτησε ἐναντίον τοῦ ἀποστάτη. Ὁ ἀέρας δέν ἤθελε νά πνεύση στούς μυκτῆρες του. Οἱ πηγές δέν ἤθελαν νά ἀναβλύσουν τό νερό τους, ἡ γῆ δέν ἤθελε νά δώση τούς καρπούς της καί τά θηρία μετέβαλαν τήν ἡμερότητά τους σέ ἀγριότητα. Ὅταν ὅμως ἕνας ἄνθρωπος ἁγιάζεται καί φτάνη στήν κατάσταση τοῦ Ἀδάμ πρίν ἀπό τήν πτώση, τότε ἡ κτίση τοῦ ὑποτάσσεται καί τά ἄγρια θηρία τόν ὑπηρετοῦν.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ἡ χαρά καί ἡ εἰρήνη εἶναι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ὅποιος ἔχει μέσα του τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτός ἔχει εἰρήνη καί χαρά. Αὐτό τό βλέπουμε νά ἐπαληθεύεται στό πρόσωπο τοῦ ὁσίου Σεραφείμ κατά τόν πιό κατηγορηματικό τρόπο. Ἦταν ἄνθρωπος μέ χαρούμενη διάθεση. Προσπαθοῦσε καί ξεπερνοῦσε τά ὅποια προβλήματά του, γιατί πίστευε πῶς οἱ ἄλλοι δέν ἦταν ὑποχρεωμένοι νά τόν βλέπουν σκυθρωπό, μουτρωμένο. Χαιρόταν ἀληθινά γιά τά δῶρα τοῦ Θεοῦ, γιά τήν νίκη τῆς ζωῆς ἐπί τοῦ θανάτου, πού τήν βίωνε στά ὅρια τῆς προσωπικῆς του ζωῆς, γιά τήν παρουσία τῶν ἐπισκεπτῶν του στήν “μικρή του ἔρημο”, πού τούς ὑποδεχόταν μέ τόν ἀγαπημένο τοῦ χαιρετισμό “Χριστός Ἀνέστη χαρά μού”. Βέβαια αἰσθανόταν θλίψη καί πόνο γιά τίς ἁμαρτίες καί τίς θλίψεις τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ εἶχε ἀγάπη, ἀλλά ἡ ἀληθινή χαρά εἶναι κάτι βαθύτερο. Δέν ἐγκαταλείπει τόν ἄνθρωπο καί στίς μεγαλύτερες θλίψεις.

Ἔλεγε γιά τήν ἐσωτερική εἰρήνη: “Ἀπόκτησε τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς σου καί τριγύρω σου θά εἰρηνεύσουν χιλιάδες ἀνθρωποι”.

Μέσα στήν Ἐκκλησία ἀγωνιζόμαστε ἀπό ἄτομα νά γίνουμε πρόσωπα ἤ, κατά μιά ἄλλη ἔκφραση, προσπαθοῦμε νά γίνουμε πρόσωπα γιά νά μή γίνουμε “μούτρα”. Ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς, τό χαμόγελο καί ἡ χαρούμενη διάθεση συνδέονται ἄμεσα μέ τήν ἐσωτερική ἀναγέννηση καί τό Ἅγιο Πνεῦμα.