Στυλιανοῦ Γερασίμου: Πεντηκοστιανοί - αἵρεση καί πλάνη

Στυλιανοῦ Γερασίμου

Α' ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΙΑΣ

Συνεχίζοντας τά ἄρθρα μας γιά τήν Πεντηκοστιανή Κίνηση, θά ἀναφερθοῦμε καί σέ μία βασική πτυχή τῆς διδασκαλίας τῶν Πεντηκοστιανῶν, πού εἶναι ἡ διδασκαλία γιά τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς.

Παρατηρεῖται λοιπόν τό φαινόμενο σέ συνάξεις Πεντηκοστιανῶν, ὁμάδες ἀνδρῶν καί γυναικών νά ἐνθουσιάζονται, νά ἐκστασιάζονται καί νά ἐκστομίζουν ἄναρθρες κραυγές, σέ βαθμό πού νά μήν καταλαβαίνει κανείς τά λεγόμενα. Τό φαινόμενο αὐτό ἀποτελεῖ ἀπόδειξη, σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τους, πῶς ὁ πιστός ἔλαβε τήν πληρότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἑπομένως καί τήν σωτηρία. Ἡ κατάσταση τῆς “γλωσσολαλιάς” εἶναι ἐκτός ἐλέγχου. Ὁ “γλωσσολαλών” ὁμιλεῖ ἀδιάκοπα μή κατανοώντας τά λεγόμενα. Ἄν ἐρωτηθοῦν γιά τά παράξενα καί ἀκατανόητα ὑποστηρίζουν ὅτι πρόκειται περί ὑπερφυσικῆς καί Ἁγιοπνευματικής καταστάσεως.

Οἱ Πεντηκοστιανοί ὑποστηρίζουν ὅτι τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς δέν ἦταν μοναδικό, ἀλλά ἐπαναλαμβάνεται στόν καθένα ἀπό αὐτούς. Ὅπως οἱ Ἀπόστολοι μίλησαν ξένες γλῶσσες ἔτσι καί αὐτοί μέ τό “Ἁγιοπνευματικό βάπτισμα” μιλοῦν “ξένες γλώσσες”. Ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει μιά διαφορά. Οἱ Ἀπόστολοι μιλοῦσαν καί ὁ κάθε ἀκροατής ἄκουγε τήν ὁμιλία τους στήν δική του γλώσσα, γιατί μιλοῦσαν “ἐν Πνεύματι Ἁγίω”. Γιατί ἡ γλωσσολαλιά τῶν Ἀποστόλων εἶχε σκοπό τό κήρυγμα καί τήν εἰσαγωγή τῶν ἐθνῶν στήν Ἐκκλησία. Ἀντίθετα, ἡ γλωσσολαλιά τῶν Πεντηκοστιανῶν δέν ἀποτελεῖ σημεῖο ἑνότητος, ἀλλά δημιουργεῖ συνεχῶς νέα σχίσματα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἴδιοι ὑποστηρίζουν ὅτι ἀποτελοῦν ἐπανάληψη τῆς Πεντηκοστῆς, ἀλλά οἱ “γλώσσες” πού μιλοῦν δέν γίνονται κατανοητές. Ἀντίθετα, στήν Πεντηκοστή ὅλοι κατανοοῦσαν τούς Ἀποστόλους.

Στήν Ἅ' Κορ. Ἰδ', 2-27 ἀναφέρεται τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς. Ὅμως δέ θεωρεῖται ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο βασικό χάρισμα. Ἄλλωστε, κι ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι τό χάρισμα τοῦτο στήν ἐποχή τοῦ εἶχε ἀτονήσει. Κι ἅς μή ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λαμβάνει κριτική στάση ἀπέναντι σ’ αὐτό τό φαινόμενο καί διατηρεῖ ἐπιφυλάξεις γιά τήν χρήση τῆς γλωσσολαλιᾶς, ἰδιαίτερα στίς συναθροίσεις, κι αὐτό γιατί ὑπῆρχε ἡ ἀνάγκη τῆς ἑρμηνείας (Ἅ' Κορ. Ἰβ' 10-30, Ἰδ' 13, 26-28). Μάλιστα, ὁ Ἀπόστολος τοποθετεῖ τήν γλωσσολαλιά σέ κατώτερο ἐπίπεδο χαρισμάτων (Ἅ' Κορ. Ἰβ' 28) καί πολλές φορές οὔτε κάνει ἀναφορά σέ τοῦτο τό χάρισμα (Ρωμ. Ἰβ', 4 ἐξ.). Ἐξάλλου οἱ πιστοί δέν ἔχουν ἀνάγκη ἐνθουσιαστικῶν καταπλήξεων, ἀλλά κατηχήσεως, μελέτης, πίστεως καί διδασκαλίας. Καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία στηριζομένη στήν Ἁγιοπνευματική ἐμπειρία τῶν Θεοφόρων Πατέρων, ἀντιμετωπίζει τό σημερινό φαινόμενο τῆς “γλωσσολαλιάς”, ὅπως παρουσιάζεται ἀπό τούς Πεντηκοστιανούς καί μέ τήν σημασία πού τοῦ δίνουνε, ὡς ἀπάτη τοῦ διαβόλου καί πλάνη τῶν ἀνθρώπων.

Β' ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΓΛΩΣΣΟΛΑΛΟΥΝΤΩΝ

Οἱ σημερινοί γλωσσολαλοῦντες ὅπως εἴπαμε μιλοῦν σέ κατάσταση ἐνθουσιασμοῦ καί ἐκστάσεως χωρίς νά κατανοοῦν καί νά ἔχουν τήν αἴσθηση τῶν λεγομένων. Μάλιστα ἰσχυρίζονται ὅτι σέ ἀνάλογες καταστάσεις βρίσκονταν οἱ Ἀπόστολοι ὅταν μιλοῦσαν. Ὅμως ἔντονη εἶναι ἡ ἀντίδραση τοῦ Πέτρου σ’ αὐτές τίς ἰδέες, καί τονίζει ὅτι οἱ ἐνεργούμενοι καί μιλοῦντες ἐξ Ἁγίου Πνεύματος βρίσκονται σέ κατάσταση εἰρήνης καί γνωρίζουν τί λένε, ἐρμηνεύοντας καί τήν δική του ἐσωτερική κατάσταση.

Γ' “ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ”

Πολλοί ἀπό τούς “χαρισματούχους γλωσσολαλούντες”, ἐκμεταλλευόμενοι τό χωρίο “ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καί τῶν ἀγγέλων” (Ἅ' Κορ. ἰγ', 1) ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτά τά ὁποῖα λένε εἶναι λόγια ἀγγελικά. Στήν Γραφή συναντοῦμε ἀγγέλους νά μιλοῦν, παρατηροῦμε ὅτι κάνουν χρήση τῆς γλώσσας τῶν ἀνθρώπων στούς ὁποίους ἀπευθύνονται. Ἐάν σύμφωνα μέ τήν Γραφή οἱ Ἄγγελοι μιλοῦν ἀνθρωπίνως, τότε τί ἐννοεῖ ὁ Παῦλος λέγοντας γλῶσσες ἀγγέλων; Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει ὅτι οἱ Ἄγγελοι δέν ἔχουν λόγο προφορικό ὅπως οἱ ἄνθρωποι, ἀλλά μέ νοήματα μεταδίδουν ὁ ἕνας στόν ἄλλο τά θεία νοήματα (Ἅ' Κορ. ἰγ'). Τέλος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός σημειώνει ὅτι οἱ Ἄγγελοι εἶναι δεύτερα πνευματικά φῶτα, πού παίρνουν τόν φωτισμό ἀπό τό πρῶτο ἄναρχο φῶς καί δέν ἔχουν ἀνάγκη γλώσσας καί ἀκοῆς, ἀλλά χωρίς προφορικό λόγο μεταδίδουν μεταξύ τους τά προσωπικά διανοήματα καί θελήματα (Ἔκδοσις ἀκριβής της ὀρθοδόξου πίστεως, Β' (3) περί Ἀγγέλων).

Διαπιστώνουμε λοιπόν ὅτι ἡ χωρίς προϋποθέσεις, ἀντορθόδοξη διδασκαλία γιά τό χάρισμα τῆς γλωσσολαλιᾶς, ὁδηγεῖ σέ πλάνη τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι τελικά μπορεῖ νά ἀπατηθοῦν καί νά χαρακτηρίσουν ὡς ἁγιοπνευματικές διάφορες ἄλλες ψυχολογικές –στήν καλύτερη περιπτωση– καταστάσεις. Καί τό πρόβλημα, βεβαίως ἐντείνεται, ὅταν οἱ καταστάσεις αὐτές ἐπενδύονται θρησκευτικά καί παρουσιάζονται ὡς ἀποκαλύψεις τοῦ Θεοῦ.