Γεγονός καὶ Σχόλιο:  “Εἶναι ἀρκετή ἡ συγγνώμη;”

Ἡ πρόθεση νά ἐπισκεφθῆ ὁ Πάπας τήν Ἑλλάδα καί ἡ ματαίωσή της, ἔδωσε ἀφορμή γιά διάφορες συζητήσεις πολιτικοῦ, θρησκευτικοῦ καί ἐκκλησιολογικού περιεχομένου. Μάλιστα ὑπῆρχαν περιπτώσεις πού ἦλθαν στό προσκήνιο καί ἱστορικά γεγονότα, στά ὁποῖα φαίνεται τό μίσος καί ἡ ἐπιθετικότητα τοῦ Βατικανοῦ σέ βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Πραγματικά ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες ἔχουμε πολλές τραυματικές ἐμπειρίες ἀπό τήν Φραγκοκρατία, ἡ ὁποία τίς περισσότερες φορές ἦταν χειρότερη ἀπό τήν Τουρκοκρατία.

Ἀκούστηκε, μάλιστα καί ἡ ἄποψη ὅτι ὁ Πάπας πρέπει νά ζητήση συγγνώμη γιά τά λάθη του, τά ὁποῖα ἔκανε ἀπέναντι στούς Ὀρθοδόξους, ὅπως ἄλλωστε ζήτησε συγγνώμη καί ἀπό τούς Μουσουλμάνους.

Νομίζω ὅτι εἶναι λάθος αὐτή ἡ τοποθέτηση. Γιατί ὁ Πάπας θά μποροῦσε μέ μεγάλη εὐκολία νά ζητήση συγγνώμη γιά διάφορα ἱστορικά γεγονότα, πού ἔγιναν ἀπό μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, καί νά τά ἀναγνωρίση ὡς λάθη, χωρίς ὅμως νά γίνη καμμία ἀλλαγή στό παπικό δίκαιο καί τήν παπική ἐκκλησιολογία. Πρόκειται γιά μιά παγίδα, στήν ὁποία μπορεῖ νά πέσουν οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες καί νά προδώσουν τήν δική τους ἐκκλησιολογία.

Σέ προηγούμενο σχόλιο εἶχα ἀναφερθῆ σέ ἄρθρο πού ἔγραψε ἕνας Καθολικός, πού τότε εἶχε γίνει Ὀρθόδοξος βλέποντας τήν νοοτροπία τοῦ Πάπα ἀπέναντι στόν Ἀπόστολο Παῦλο. Ὅμως, στό ἄρθρο τοῦ Καθολικοῦ αὐτοῦ ὑπάρχουν καί ἄλλες ἀλήθειες πού μᾶς ἐνδιαφέρουν ὡς πρός τό σημεῖο αὐτό.

Ὁ Παῦλος Μπάλλεστερ - Κουβαλιέρ ὑπογράμμιζε τήν ἐκκλησιολογία τοῦ Παπισμοῦ, πού βέβαια διαφέρει πολύ ἀπό τήν ἐκκλησιολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί, γενικά, τῆς ἀποκαλυπτικῆς Παραδόσεως. Εἶναι πολύ ἐκφραστικός ὡς πρός τό σημεῖο αὐτό. Γράφει ὅτι, σύμφωνα μέ τήν ρωμαίϊκη θεολογία “ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει τότε μόνον, ὅταν στηρίζεται καί ἐναρμονίζεται μέ τήν θέλησι τοῦ Πάπα. Σέ ἀντίθετη περίπτωσι ἐκμηδενίζεται”. Σημειώνει τήν ἄποψη τοῦ Ἐπισκόπου Μαρέ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία “θά ἦταν πιό ἀκριβεῖς οἱ ρωμαιοκαθολικοί ἄν ἐκφωνώντας τό “Πιστεύω” ἔλεγαν: “καί εἰς ἕνα Πάπαν” παρά νά λένε: “καί εἰς μίαν ... Ἐκκλησίαν””.

Μέσα στά πλαίσια αὐτά καί αὐτοί οἱ Ἐπίσκοποι ἐκμηδενίζονται, ἀφοῦ “ἡ σημασία καί ὁ ρόλος τῶν ἐπισκόπων μέσα στήν ρωμαϊκή Ἐκκλησία, δέν εἶναι παρά ἁπλή ἐκπροσώπηση τῆς παπικῆς ἐξουσίας, στήν ὁποία καί οἱ ἴδιοι οἱ ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται, ὅπως οἱ ἁπλοί πιστοί”. Οἱ Ἐπίσκοποι δέν εἶναι, κατά τό παπικό δίκαιο, οἱ διάδοχοί των Ἀποστόλων, γιατί, ὅπως δογμάτισε ἡ Ἐκκλησία αὐτή, “ἡ ἀποστολική ἐξουσία ἐξέλιπε μέ τούς ἀποστόλους καί δέν μετεδόθη στούς διαδόχους της ἐπισκόπους. Μονάχα ἡ παπική ἐξουσία τοῦ Πέτρου, ὑπό τήν ὁποίαν βρίσκονταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, μετεδόθη στούς διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στούς Πάπες”. Ἀκόμη καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι δέν ἔχουν ἀξία ὅση ὁ Πάπας. Γράφει ὅτι, σύμφωνα μέ τίς ἀντιλήψεις τοῦ παπισμοῦ, οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι “δέν εἶναι οὔτε μποροῦν νά εἶναι ἄλλο πράγμα παρά συνέδρια τοῦ Χριστιανισμοῦ, πού συγκαλοῦνται ὑπό τήν αὐθεντία καί τήν ἐξουσία καί τήν προεδρία τοῦ Πάπα”. “Αρκεί ὁ Πάπας νά βγῆ ἀπό τήν αἴθουσα τῆς Συνόδου λέγοντας “δέν βρίσκομαι πλέον ἐκεῖ μέσα”, γιά νά παύση ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος νά ἔχη κύρος. Οἱ ὄροι τῆς Συνόδου, ἐπίσης, δέν ἔχουν καμμιά ἀξία ἄν δέν ἐγκριθοῦν καί δέν ἐπικυρωθοῦν ἀπό τόν Πάπα, ὁ ὁποῖος καί θά τούς ἐπιβάλη μέ τήν αὐθεντία του στούς πιστούς”.

Ὕστερα ἀπό αὐτή τήν ἐσφαλμένη ἐκκλησιολογία πού ἔχει ὁ παπισμός, μποροῦμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νά πέσουμε στήν “παγίδα” νά θέτουμε θέμα νά ζητήση συγγνώμη ὁ Πάπας γιά μερικά ἱστορικά λάθη, μερικῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία συγγνώμη καί ὅταν δοθῆ δέν θά ἀναιρέση τήν ὅλη δομή τοῦ Παπισμοῦ; Γιατί μιά πραγματική συγγνώμη συνίσταται στήν ἐπάνοδο τοῦ Παπισμοῦ στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία. Ἐπί τέλους τά θέματα αὐτά πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται μέ γνώση καί σοβαρότητα.

Ν.Ι.