Γεγονότα καὶ Σχόλια: Καλοκαιρινό τοπίο 

Μνήμη Χαριλάου Τρικούπη 

Στις 90 Μαρτίου 1996 συµπληρώθηκαν 100 χρόνια ἀπό τόν θάνατο τοῦ μεγάλου πολιτικοῦ Χαριλάου Τρικούπη, γιοῦ τοῦ Μεσολογγίτη πολιτικοῦ καὶ ἱστορικοῦ Σπυρίδωνα Τρικούπη. Ἀντί ἄλλου µνηµοσύνου γιά τὸν µεγάλο πολιτικό ἄνδρα ἀντιγράφουμε λίγες γραµµές ἀπό τή νεκρολογία ποὺ ἔγραψε γι' αὐτόν ὁ μεγάλος τῶν γραμμάτων µας Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης. «Ὁ Τρικούπης εἶχε τοῦτο τό ἐξαιρετικόν ὅτι ἐνῶ οἱ πλεῖστοι τῶν μεγάλων ἀνδρῶν φαίνονται μεγαλύτεροι µακρόθεν καί μικρότεροι ἐκ τοῦ σύνεγγυς, αὐτός ὅσον ἐγγύτερον παρετηρεῖτο, τοσοῦτον μεγαλύτερος ἐφαίνετο. Φεῦ! πῶς ἐχάθη ὁ γίγας οὗτος». 

Ἡ γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ 

Δέν θά ἀναφερθοῦμε στήν µατωµένη ἱστορία τῆς γενοκτονίας τοῦ ποντιακοῦ ἑλληνισμοῦ, πού ὀφείλει ἡ διεθνῆς κοινότητα νά ἀναγνωρίση. Θά ὑπογραμμίσουμε µόνο µιά ἀλήθεια ποὺ διατυπώθηκε κατά τή φετινή ἐπέτειό της. Εἰπώθηκε, λοιπόν, ὅτι ἡ γενοκτονία δέν ἐξαντλεῖται µόνο στήν σφαγή τῶν χιλιάδων Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, ἀλλά ἐκτείνεται καὶ στήν καταστροφή τῶν μνημείων καί στήν ἀμφισβήτηση τῆς συνεισφορᾶς τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὀν πολιτισµό τῶν χωρῶν τοῦ Εὐξείνου Πόντου. Ἡ γενοκτονία δηλαδή ἔχει καί τήν πολιτιστική της πλευρά, ἡ ὁποία δέν πρέπει νά παραθεωρῆται. Θά πρέπη βέβαια νά σηµειώσουµε ὅτι, ὁρισμένες φορές, σ' αὐτή τήν πτυχή τοῦ θέματος, δὲν χρειαζόμαστε ξένους βαρβάρους λαούς. Ἀποδεικνυόμαστε οἱ νεοέλληνες «ἰδανικοί αὑτόχειρες». 

Τηλεοπτική χωµατερή.. 

Στό περιοδικό «Καταρτισµός», πού ἐπιμελεῖται ὁ κ. Γεώργιος Μαυρομάτης διαβάσαµε: «Ὁ γνωστὸς ἠθοποιός Γούντι Ἄλεν εἶπε σαρκαστικά: «Οἱ δρόμοι φαίνονται καθαροί, γιατί ὅλα τά σκουπίδια εἶναι στήν τηλεόραση» Καὶ τό εἶπε γιά τίς ξένες τηλεοράσεις. Ἄν τό ἔλεγε γιά τήν ἑλληνική, μᾶλλον θά εὔρισκε τήν Ἀθήνα ὡς τήν πιό καθαρή πόλη... Νά συμπληρώσουμε, ὅτι ἡ δικτατορία τοῦ τηλεοπτικοῦ θεάµατος, πού ἀποκοιμίζει τό λαό, γιά νά ἀνατραπῆ, χρειάζονται µεθοδική ἀντίσταση µέσα καί ἔξω ἀπό τούς σταθμούς. Κάποιες ἐλάχιστες καλές ἐκπομπές πείθουν ὅτι τά κανάλια μποροῦν νά «πωλοῦν» καί σέ ἄλλες ἀγορές, ὄχι μόνο στήν ἀγορά τοῦ κούφιου ἐντυπωσιασμοῦ καί τῶν κατώτερων παθῶν. 

Καλοκαιρινό τοπίο 

Τό Ναυπακτιακό τοπίο τήν ἄνοιξη καί τό καλοκαίρι δείχνει τήν καλύτερή του εἰκόνα. Τό λιμάγι ἡ Φανή, τό Γρίμποβο καὶ τό Κάστρο, ποὺ δεσπόζει, τέρπουν τήν ὅραση συνθέτοντας µιά εἰκόνα ἁπαράμιλλης φυσικῆς ὁμορφιᾶς. Αὐτό τό τοπίο ὅμως ἀλλοιώνεται, δυστυχῶς, ἀπό τόν ἐπωφελὴ γιά τὴν οἰκονομία τουρισμό, γιατί ἔχουμε τή γνώµη ὅτι τό σηµαντικότερο στοιχεῖο ἑνός τοπίου εἶναι οἱ ἄνθρωποι πού ζοῦν σ' αὐτό -ντόπιοι ἤ ἐπισκέπτες -πού σέβονται ἤ ἀγνοοῦν τήν ἰδιομορφία του, δηλαδή τήν Φύση ἀλλά καὶ τήν παράδοση πού βιώθηκε καί βιώνεται στόν συγκεκριµένο χῶρο. Δυστυχῶς τὰ πιὸ πολλά τουριστικὰ µέρη τῆς χώρας µας, κυρίως τούς θερινούς µῆνες χάνουν τὴν φυσιογνωμία τους. Δική µας ὑπόθεση εἶναι ἡ Ναυπακτος νά µή παθαίνη τό ἴδιο.