Μέθοδος Ὀρθοδόξου Ψυχοθεραπευτικῆς

Στά πλαίσια τῆς ποιμαντικῆς φροντίδας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως γιά τόν λαό, πραγματοποιοῦνται κάθε Δευτέρα ἀπόγευμα, στό Πνευματικό Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, συνάξεις κατά τίς ὁποῖες ὁ Σεβασμιώτατος ἀναλύει στούς Χριστιανούς διάφορα θέματα πνευματικῆς οἰκοδομῆς.

Οἱ συνάξεις αὐτές πραγματοποιοῦνται κατά τήν διάρκεια τοῦ ἔτους, ἐκτός ἀπό τίς περιόδους τῶν Τεσσαρακοστῶν, κατά τίς ὁποῖες οἱ συνάξεις αὐτές μεταφέρονται, ὑπό μορφή κηρυγμάτων, στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, καί ἐκτός του καλοκαιριοῦ, κατά τό ὁποῖο ὁ Σεβασμιώτατος περιοδεύει τίς ὀρεινές Ἐνορίες.

Τίς τελευταῖες Δευτέρες πρίν τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ὁ Σεβασμιώτατος ἀνέπτυξε μιά σειρά θεμάτων, πού θά ἀναφέρονταν στήν μέθοδο πού διαθέτει ἡ Ἐκκλησία μας, γιά τήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ σειρά αὐτή τῶν ὁμιλιῶν ἄρχισε μέ τήν ἀνάλυση ὁρισμένων ἐπιστολῶν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, μέσα στίς ὁποῖες φαίνεται ἡ νηπτική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου, ἡ βαθειά γνώση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, ἡ ὀξεία ἀντίληψη τῶν κινήσεων τοῦ νοῦ, ἡ συνετή, φιλάνθρωπη καί δίκαιη ἀντιμετώπιση τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν, ἡ γεύση τῆς καθαρτικῆς, φωτιστικῆς καί θεοποιοῦ θείας Χάριτος. Σέ αὐτές τίς πρῶτες ὁμιλίες, παρουσίασε τήν πτωτική κατάστασή μας σέ σχέση μέ τήν καθαρότητα καί τήν ἁπλότητα τῶν πρωτοπλάστων καί τῶν θεραπευμένων πνευματικῶν ἀνθρώπων. Ἀποσαφήνισε δέ τίς ἔννοιες “ἀσθένεια”, “ὑγεία” καί “θεραπεία”, στίς ὁποῖες ἔδωσε πνευματικό περιεχόμενο καί ὄχι ψυχολογικό ἤ σωματικό. Ὁπωσδήποτε, ὅμως, ἡ πνευματική κατάσταση ἀντανακλᾶ καί στήν βιολογική ζωή καί μάλιστα σέ δύο χρόνους: ἅπαξ, κατά τήν πτώση, μέ ἀποτέλεσμα ὁ ἄνθρωπος νά ὑπόκειται πλέον στήν φθορά, καί ἐν συνεχεία στόν κάθε ἄνθρωπο προσωπικά, μέ τήν καθημερινή ἐπίδραση πάνω στόν ψυχοσωματικό του ὀργανισμό.

Μετά τίς πρῶτες αὐτές ὁμιλίες, δημιουργήθηκε ἡ ἐπιθυμία στούς ἀκροατές νά μάθουν καί τό πῶς, δηλαδή τήν μέθοδο διά τῆς ὁποίας ἀποκαθίσταται ἡ φυσική λειτουργία τῶν ἀνθρωπίνων δυνάμεων καί λειτουργιῶν, καί πῶς γίνεται ἡ “πνευματική ρύθμιση”, πού ἔχει ὡς τέλος τήν ἀτέλεστη ἁγιότητα.

Ἔτσι, ἀκολούθησαν ἄλλες δύο ὁμιλίες, στίς ὁποῖες ἔγινε περιγραφή τῆς μεθόδου αὐτῆς, ἡ ὁποία εἶναι πολύ φυσική καί ἀνθρώπινη, ἀφοῦ δέν παραπέμπει σέ εἰδικές καί ἀπόκρυφες γνώσεις, οὔτε χρειάζεται ξεχωριστές ἱκανότητες καί προσόντα καί οὔτε ἀπαιτεῖ ἀποκλειστικό χῶρο ἐφαρμογῆς της. Πρόκειται γιά τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, πού ταυτίζεται μέ τήν πατερική, ἡσυχαστική παράδοση, καί ἔχει ὡς στίβο τήν καθημερινή ζωή.

Βεβαίως, ὁ Σεβασμιώτατος ἔκανε ἐξ ἀρχῆς τήν διάκριση, ὅτι ἄλλο ὁ λόγος περί τῆς μεθόδου, καί ἄλλο αὐτή καθ’ ἐαυτή ἡ μέθοδος, ὅπως ἄλλο εἶναι τό ὁδοιπορικό καί ἄλλο ἡ πορεία, ἡ ὁποία εἶναι προσωπική γιά κάθε Χριστιανό καί προϋποθέτει, ἐκτός ἀπό τόν προσωπικό (ἐλαφρύ) ζυγό, τήν Ἐκκλησία (μυστήρια, λατρεία, ποιμένα, κοινότητα).

Ἡ τελευταία ὁμιλία τοῦ Σεβασμιωτάτου πρίν τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή εἶχε ὡς ἀντικείμενο τήν ἐπίκαιρη καί ἐνδιαφέρουσα διάκριση μεταξύ ψυχολογίας καί ὀρθόδοξης ψυχοθεραπείας, τό ὁποῖο ἦταν συνάρτηση καί συνέχεια ὅλης αὐτῆς τῆς σειρᾶς ὁμιλιῶν πού ἔκανε στό λογικό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ, καί πού θά μπορούσαμε νά τίς ὀνομάσουμε “μαθήματα μεθόδου ὀρθόδοξης ψυχοθεραπευτικής”.

Ἀρχιμ. Κ.Ε.Γ.