Γεγονότα καὶ Σχόλια: Καταστροφή καί φιλοκτημοσύνη - Τηλεόραση καί θρησκευτική συνείδηση

Καταστροφή καί φιλοκτημοσύνη

“Ό,τι σκοτώνεις, εἶναι γιά πάντα δικό σού”. Δέν ξέρω ἄν αὐτή ἡ φράση εἶναι στίχος σύγχρονου τραγουδιοῦ ἤ δήλωση κάποιου “δημοφιλούς” ἐγκληματία, πού σκότωσε, τυφλωμένος ἀπό τό πάθος του, ἀγαπημένο τοῦ πρόσωπο. Εἶναι πάντως μιά φράση πού ἀνατριχιάζει κανείς, ὅταν τήν βλέπει γραμμένη μέ μεγάλα γράμματα πάνω σε μαθητικό θρανίο.

Τό νόημά του μέ πιό πολλές λέξεις -ἄν ἡ ἀποκρυπτογράφησή του εἶναι σωστή- θά μποροῦσε νά γραφή ὡς ἑξῆς: “Ὅ,τι σκοτώνεις”, ἀδιάκριτα, εἴτε εἶναι ζωή, εἴτε ὀ,τιδήποτε ἄλλο, “εἶναι γιά πάντα δικό σού”, ἐπειδή ἐσύ τό ἐξουδετέρωσες, ἐσύ τό ἀχρήστευσες, ἐσύ τό ἔκανες νά μήν ὑπάρχη. Νεκρό δέν μπορεῖ πλέον νά ἀντιδράση, νά ἀποδράση, νά κινηθῆ ἐλεύθερα• εἶναι γιά πάντα δικό σου. Ὁ φόνος ἐδῶ συνδέεται μέ τήν φιλοκτημοσύνη καί τήν ἀδυναμία νά ἀρθῆ ὁ σταυρός τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἄλλου. Ἡ σύνδεση αὐτή, στή συγκεκριμένη φράση, ὑποκρίνεται τό πάθος τῆς ἀγάπης. Ὄχι βέβαιά το ἀπαθές πάθος τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, ἀλλά τῆς φίλαυτης ἀγάπης, πού θέλει νά καταναλώνη φιλήδονα, ὅ,τι ἡ ἐπιθυμία λυσσωδῶς ἐπιδιώκει νά θηρεύση. Ἄλλωστε, ἡ “θήρα” (τό κυνήγι) συνδέεται μέ φόνους. Ἡ ὕπαρξη αὐτῆς τῆς νοσηρῆς ἀγάπης σημαίνει νέκρωση τῆς εὐαισθησίας ἀπέναντί σε ὅ,τι ζῆ καί αὐτεξούσια κινεῖται. Δέν μπορεῖ νά συνυπάρχη μέ τόν σεβασμό τῆς ἄλλης ὕπαρξης. Κυριαρχεῖ ἡ ἀπαίτηση ὅλα νά εἶναι κτῆμα ἑνός σκοτεινοῦ συναισθήματος μέ βιολογική βάση.

Αὐτή ἡ καταστρεπτική πράξη ἔχει μέσα της τήν ὕβρη ἐναντίον τοῦ δημιουργοῦ, τόν σφετερισμό τῆς ἐξουσίας τοῦ Θεοῦ. Μόνο πού ὁ Θεός δέν σκοτώνει. Εἶναι αὐτός πού κρατᾶ τήν πνοή μας, ἀλλά δέν θέλει “τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τό ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτόν”. Θέλησή Του εἶναι ἡ ζωή. Ὁ φόνος εἶναι κίνηση ἀντίθετη πρός τήν ὁρμή τοῦ θελήματός Του, πού ἔφερε τά ὄντα ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη.

Τελικά, εἶναι δυσκολοκατόρθωτο πράγμα ἡ βίωση τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία συνυπάρχει ἀδιαίρετα μέ τό σεβασμό τῆς ἐλευθερίας τῶν ἄλλων. Εἶναι, ἐπίσης, ἔξω ἀπό τήν ὀπτική πολλῶν ἀνθρώπων ἡ ἀληθινή ἀγάπη, ἡ ὁποία δέν δεσμεύει, δέν τραυματίζει, πολύ περισσότερο, δέν σκοτώνει, ἀλλά θυσιάζεται, χωρίς νά ἀπαιτῆ τίποτα, παρά μόνο τήν προκοπή τῶν ἄλλων, ἡ ὁποία εἶναι δυνατή μόνο μέσα σέ ἀτμόσφαιρα ἐλευθερίας.

Ὁ ἐφηβικός νοῦς, πού ζωγράφισε στό θρανίο τά συναισθήματα πού τόν ἔπνιγαν, δέν ἦταν ἱκανός νά καταλάβη πῶς “ὅ,τι σκοτώνεις δέν ἦταν ποτέ στήν πραγματικότητα δικό σού”, οὔτε ἐπίσης μποροῦσε νά σκεφθῆ πῶς “γιά ὅ,τι σκοτώνεις θά εἶσαι γιά πάντα ὁ φονιάς τού”, ἐκτός καί ἄν περάσης ἀπό τό λουτρό τῆς μετάνοιας, πού ἀνακαινίζει τήν φύση καί ἀποκαθιστᾶ τά πάντα στήν ἀρχική τους ἀκεραιότητα μέ τή δύναμη τῆς Ἀναστάσεως.

Τηλεόραση καί θρησκευτική συνείδηση

Στίς μέρες τῆς Μ. Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα, γνωστοί γελωτοποιοί τῆς τηλεόρασης, ἔφθασαν στό ἔσχατο ὅριο τῆς ἀσέβειας, παίρνοντας ὡς ὑλικό γιά τίς ἐκπομπές τους, γεγονότα ἀπό τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ὁ Μυστικός Δεῖπνος, ἡ δίκη τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιόν του Πιλάτου καί ἡ ἄρνηση τοῦ Πέτρου.

Στεγνοί ἀπό πηγαῖο χιοῦμορ συνέδεσαν τετριμμένες πολιτικές ὑποθέσεις μέ τήν ἱστορία τῆς σωτηρίας, περιμένοντας “νά βγάλουν γέλιο” ἀπό τήν σκωπτική ἀποϊεροποίηση ἱερῶν γεγονότων καί προσώπων.

Ἕνα ἐρώτημα μόνο θά ἐκφράσω, χωρίς ἄλλα σχόλια: Ὑπάρχει Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο ποῦ σέβεται τήν θρησκευτική συνείδηση τῶν χριστιανῶν τηλεθεατῶν;

π.Θ.Α.Β.