Γεγονότα καὶ Σχόλια: Παιδικές μνῆμες - Τέχνη τοῦ ἐπαναπατρισμοῦ

Παιδικές μνῆμες

Μία ἀπό τίς θετικές συνέπειες τῆς “κρίσης τῶν ταυτοτήτων” ἦταν ἡ ἀναμόχλευση τῆς μνήμης ἀρκετῶν “δημοσίων προσώπων”, πού ἔφερε στήν ἐπιφάνειά της παιδικές ἐμπειρίες τους ἀπό τήν ἐκκλησιαστική ζωή στήν πατρική τους οἰκογένεια. Ὁρισμένοι, μάλιστα, ἀπό αὐτούς θυμήθηκαν τή διακονία τους στό Ἱερό Βῆμα τοῦ Ναοῦ τῆς Ἐνορίας τους. Γενικά ἔδειξαν, ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι βαθιά ριζωμένη στήν καρδιά τοῦ λαοῦ καί εἶναι δύσκολο κανείς νά τήν ξεριζώση.

Κάποιοι ἀπό τούς “ὁμολογητές” τῶν παιδικῶν τους ἐμπειριῶν συντάχθηκαν ἔνθερμα μέ τίς ἐπίσημες θέσεις τῆς Ἱεραρχίας. Ἄλλοι ἦταν ἀδιάφοροι γιά τήν πίστη ἤ δήλωναν ἄθεοι, ἀλλά ἔβλεπαν τό θέμα μέσα ἀπό τήν πολιτιστική παράδοση τοῦ τόπου, γι’ αὐτό ἀντέδρασαν ἔντονα στήν ἀδιάλλακτη στάση τῆς Κυβέρνησης. Κάποιοι, τέλος, ἴσως λόγω θέσεως, διατύπωσαν μαχητικά ἀντίθετες ἀπόψεις ἀπό αὐτές πού ἐξέφρασε ἡ Ἱερά Σύνοδος. Ἀπό ὅσα ἀκούσθηκαν, θά σταθῶ σέ δύο ἐκφράσεις πολύ χαρακτηριστικές, πού δείχνουν το πῶς δροῦν οἱ παιδικές ἐμπειρίες μέσα στήν συνείδηση ὥριμων ἀνθρώπων, ἀνεξάρτητα μέ τό ἄν οἱ τωρινές τους ἀπόψεις καί ἡ ζωή τούς εἶναι σύμφωνες μέ αὐτές.

Διανοούμενος τοῦ ἀριστεροῦ χώρου, σέ ἐκπομπή πού σχολίαζε τή “λαοσύναξη” τῆς Θεσσαλονίκης, εἶπε, ὅτι στά πρόσωπα τῶν συγκεντρωμένων Χριστιανῶν ἔβλεπε τήν μητέρα του καί ἄλλους δικούς του ἀνθρώπους καί δήλωσε ὅτι στή “λαοσύναξη” τῆς Ἀθήνας θά πήγαινε καί αὐτός. Χαρακτηριστική ἦταν ἡ ἀντίδραση ἑνός πολιτικοῦ, ὅταν δέχθηκε αὐστηρή κριτική ἀπό μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἀντιμετωπίζοντας τήν λανθασμένη φήμη γιά τό ἐνδεχόμενο ἀποκλεισμοῦ του ἀπό ἐκκλησιαστικές συνάξεις, εἶπε, ὅτι τώρα εἶναι ἀργά γιά νά ἀλλάξη συνήθειες, τίς ὁποῖες εἶχε ἀποκτήσει ἀπό τά παιδικά του χρόνια, ὅταν διακονοῦσε στό Ἱερό Βῆμα τόν Ἱερέα τῆς Ἐνορίας του, πηγαίνοντάς του τό Ζέον. Δέν ἔχει σημασία ἄν ἡ ἐξωτερίκευση αὐτῆς τῆς μνήμης μπροστά στίς κάμερες τῆς τηλεοράσεως ἦταν εἰλικρινής ἤ ὄχι, ἄν, δηλαδή, ἦταν μιά πράξη μέ ἐπικοινωνιακή σκοπιμότητα καί ὄχι ἕνα ξέσπασμα ψυχῆς. Πιστεύω ὅτι, μᾶλλον, συνέβαιναν καί τά δυό μαζί• ἡ ἐπικοινωνιακή σκοπιμότητα βρῆκε ὑλικό στή συναισθηματική φόρτιση, στό νυγμό τῆς ψυχῆς ἀπό τή μνήμη. Εἶναι, πάντως, χαρακτηριστικό ὅτι ἀπέναντι στό φάσμα τοῦ ἀποκλεισμοῦ του ἀπό τή Σύναξη τῆς Ἐκκλησίας, θυμήθηκε ἀπό τή διακονία του στό Ἱερό Βῆμα ἐκείνη τή στιγμή, κατά τήν ὁποία πλησίαζε πολύ κοντά στήν Ἁγία Τράπεζα, σέ μιά ἀπό τίς ἱερότερες στιγμές τῆς θ. Λειτουργίας. Αὐτό εἶναι πάρα πολύ σημαντικό καί ἐνδεικτικό της ἐπιδράσεως πού ἀσκεῖ στήν ψυχή τοῦ μικροῦ παιδιοῦ αὐτή ἡ διακονία, μιά ἐπίδραση πού μένει ἀναλλοίωτη στή μνήμη.

Τέχνη τοῦ ἐπαναπατρισμοῦ

Ὅταν ἀπό τά Μ.Μ.Ε. ἀνακοινώθηκε ἡ ἀνυποχώρητη θέση τῆς Κυβέρνησης στό θέμα τῶν Ταυτοτήτων, ἐπειδή τό θέμα ἦταν γιά Ταυτότητες καί ὄχι γιά Διαβατήρια ἤ Βεβαιώσεις Ἀποδοχῶν, τό αἴσθημα πού δημιουργήθηκε, πρός στιγμήν, ἦταν ὅτι ἐκπατρισθήκαμε, ὅτι ζοῦμε σέ μιά ξένη χώρα, ἀφοῦ ἡ νομοθεσία δέν ἀναγνωρίζει τήν ἰδιαιτερότητα τοῦ λαοῦ καί δέν λαμβάνει ὑπόψη τῆς τίς εὐαισθησίες του.

Μετά ἀπό λίγο ὁ σταθμός μέ τόν ὁποῖο εἶχε συντονισθῆ ὁ δέκτης τῆς τηλεόρασης παρουσίασε δυό νέους ἀνθρώπους, μέ παραδοσιακά ὄργανα, πού τραγούδησαν τούς βαθεῖς καημούς τῆς Ρωμηοσύνης, τόν πόνο, τήν ἀγάπη, τήν ἐλπίδα. Μιά ἀτμόσφαιρα ἄσχετη μέ τό πνεῦμα τῆς “κυβερνητικῆς ἀνακοίνωσης”. Αὐτά τά τραγούδια μᾶς “ἐπαναπάτρισαν”.

π.Θ.Α.Β.