Ἐξομολόγηση ἑνός πρώην Πεντηκοστιανοῦ Α'

Ἡ ἀντιαιρετική αὐτή στήλη ἀσχολεῖται ἐδῶ καί ἕνα χρόνο περίπου μέ τήν Πεντηκοστιανή Κίνηση, ἡ ὁποία ἀναπτύσσει ἔντονη διδασκαλία περί χαρισμάτων καί ἐνεργειῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παραβλέποντας, βεβαίως, τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Στό τεῦχος αὐτό θά παρουσιάσουμε ἐν ὀλίγοις τήν ζωντανή καί καταλυτική μαρτυρία ἑνός Ὀρθοδόξου –ἤδη κάναμε λόγο σέ ἄλλη στήλη τοῦ προηγούμενου τεύχους–, ὁ ὁποῖος προέρχεται ἀπό περιβάλλον Νότιο-Βαπτιστῶν (συντηρητικῶν Προτεσταντῶν) καί ἔπειτα ἔγινε “χαρισματικός ἄνθρωπος τοῦ Ἰησού” γιά εἴκοσι χρόνια, ὥσπου γνώρισε τήν Ὀρθοδοξία τό 1974, βαπτίσθηκε καί ἔγινε μέλος τῆς Ἐκκλησίας.

Κατ’ ἀρχάς, ὁ Σεραφείμ ἅ. α. δίδει μεγάλη σημασία στούς ἁγίους, σέ ἀντίθεση μέ τούς Πεντηκοστιανούς, καί ὁμολογεῖ τήν σωτήρια ἐπίδραση τῶν παραδειγμάτων τους: “Ἦταν αὐτή ἡ ὕπαρξη τῶν ζωντανῶν φώτων (τῶν ἁγίων) διαμέσου τῆς ἱστορίας, πού μέ ἔπεισε ὅτι ἡ πληρότητα τοῦ θησαυροῦ τοῦ Κυρίου συνετηρεῖτο στήν καρδιά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας”.

Εἶναι ἄξιον προσοχῆς τό γεγονός ὅτι δέν τόν προσείλκυσε στήν Ἐκκλησία κάτι ἐξωτερικό, γιά παράδειγμα ἡ μεγαλοπρέπεια τῶν ἀκολουθιῶν μας ἤ τό πλῆθος τῶν πιστῶν. Ὁ ἴδιος ζῆ 2000 μίλια μακρυά ἀπό τήν Ἐνορία του, μόνος Ὀρθόδοξος σέ ἕνα νησί τοῦ Εἰρηνικοῦ, ἀποκεκομμένος ἀπό τήν ἐνοριακή ζωή.

Ο O.R.J. βρίσκει ὁρισμένα σημεῖα ἐπαφῆς μεταξύ της Πεντηκοστιανῆς Κίνησης καί τῆς Ἐκκλησίας:

“Η συζήτησή σας γιά τίς διάφορες δωρεές χαρισμάτων μου φάνηκε πολύ ἐνδιαφέρουσα γιά πολλούς λόγους. Ἀνάμεσά σε αὐτούς ἦταν τό γεγονός ὅτι ὁρισμένες πλευρές τῶν ὅσων ἀναφέρετε εἶναι παράλληλες μέ διδασκαλία πού συνάντησα κατά τήν Προτεσταντική Χαρισματική περίοδό μου. Πράγματι, σέ πολλές περιπτώσεις ἡ διδασκαλία καί τό “πνευματικό” λεξιλόγιο καί οἱ ἐμπειρίες πού κέρδισα ἐκεῖ μου ἐπέτρεψαν νά ἀναγνωρίσω στήν Ὀρθόδοξη παράδοση κάτι βαθύτατα οἰκεῖο, κάτι πού ἀναγνώρισα σχεδόν ἀμέσως ὡς ἀληθινό, κάτι πού μέ γέμισε πληρότητα ὅπως μποροῦσα νά περιγράψω τίς πρῶτες ἐμπειρίες πρόγευσής μου (ἐκεῖνες πού δέν ἦταν πλαστές, ἄν ὑπῆρχαν τέτοιες)...”.

Γνωρίζουμε ὅτι οἱ αἱρέσεις δέν εἶναι κάτι ἐντελῶς ξένο ἀπό τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία, ἀλλά κάθε αἵρεση ἀναφέρεται καί τονίζει ἕνα μέρος τῆς ἀλήθειας, ἡ ὁποία διασώζεται καθ’ ὁλοκληρίαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ὅταν ὅμως ἡ ἀλήθεια κομματιάζεται, τότε παύει νά εἶναι ἀλήθεια. Οἱ Πεντηκοστιανοί, λοιπόν, ἔχουν ἔντονη διδασκαλία περί χαρισμάτων καί ἐμπειριῶν, κάτι πού ἐκ πρώτης ὄψεως ἔχει τό ἀντίστοιχό του καί στήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Γι’ αὐτό γράφει ὅτι στήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία συνάντησε κάτι οἰκεῖο μέ ὅ,τι εἶχε ζήσει ὡς “χαρισματικός” ἄνθρωπος. Πλήν ὅμως αὐτό δέν τοῦ εἶχε πληρώσει τήν ζωή, ἀλλά τοῦ ἄφησε πολλά κενά, γι’ αὐτό καί ὁδηγήθηκε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Καί μάλιστα ὁμολογεῖ ὅτι δέν εἶναι καί σίγουρος ἄν ὑπῆρχε κάτι ἀληθινό, “μή πλαστό”, στίς “χαρισματικές” τοῦ ἐμπειρίες. Ἀντίθετα, ὅταν ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπισκιάση τόν ἄνθρωπο –αὐτό ἐννοοῦμε στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅταν μιλᾶμε γιά πνευματική ἐμπειρία (βλ. Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου: “Εἰσαγωγή στήν Ὀρθόδοξη Πνευματικότητα”)–, τότε “πληροφορεί” τήν καρδία του γιά τήν ἀληθινότητα τῆς δωρεᾶς, ὅπως τό βλέπουμε διάχυτα μέσα στήν διδασκαλία (διήγηση θά λέγαμε) τῶν ἁγίων, καί δέν μπορεῖ πλέον τίποτε πάνω στήν γῆ –οὔτε καί ὁ ἔσχατος ἐχθρός του ἀνθρώπου, ὁ θάνατος– νά χωρίση τόν ἄνθρωπο πού χαριτώθηκε ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, νά τοῦ δημιουργήση ἀμφιβολία ἤ νά τόν πείση ὅτι ὑπάρχει κάτι ἄλλο δυνατότερο ἤ ἀληθινότερο.

(συνεχίζεται στό ἑπόμενο)