Στυλιανού Γερασίμου: “Πεντηκοστιανοί, Αἵρεση καί πλάνη”

Στυλιανοῦ Γερασίμου

Α' Ποιά εἶναι ἡ ἀντίληψη τῶν Πεντηκοστιανῶν γιά τόν Σταυρό

Σύμφωνα μέ τούς Πεντηκοστιανούς ὁ Σταυρός δέν εἶναι σύμφωνος μέ τήν παράδοση τῶν Ἀποστόλων καί τοῦ Κυρίου. Ὑποστηρίζουν ὅτι οἱ Ἀπόστολοι ποτέ δέν ἔκαναν σταυρό, οὔτε βέβαια καί ὁ Χριστός• ποτέ δέν χρησιμοποίησαν τόν σταυρό μέ ὁποιοδήποτε τρόπο. Ποτέ ἀκόμη δέν δίδαξαν τίποτε ἀπό αὐτά πού πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα γιά τόν σταυρό. Ὅταν μιλοῦσαν γιά σταυρό Χριστοῦ δέν ἐννοοῦσαν κανένα ἀντικείμενο, ἀλλά τόν σταυρικό του θάνατο, μέ ὅλα τα πνευματικά ὀφέλη του γιά μᾶς. Ἐπίσης ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ προσκύνηση τῶν διαφόρων σταυρῶν τοῦ ἐμπορίου ὁδηγεῖ στήν εἰδωλολατρεία καί εἶναι ἀντίθετη μέ τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ πού λέει, ὅτι οἱ ἀληθινοί προσκυνητές πρέπει νά προσκυνοῦν τόν Πατέρα “ἐν πνεύματι καί ἀληθεία”.

Διδάσκουν ἀκόμη ὅτι τό νά θεωροῦμε ὁποιονδήποτε μικρό ἤ μεγάλο, χρυσό ἤ ξύλινο σταυρό, σάν φυλακτό, εἶναι ἀντίθετο μέ τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ πού μᾶς λέει ὅτι ἡ προσευχή μας δέν πρέπει νά εἶναι στραμμένη σέ ἀντικείμενα, ἀλλά στόν Οὐράνιο Πατέρα καί στόν ζωντανό Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Ἡ νίκη στόν πιστό ἔρχεται μέ τήν δύναμη τοῦ αἵματος τοῦ Κυρίου. Αὐτό πρέπει νά ἐπικαλούμαστε κατά τοῦ πονηροῦ. Οἱ Ἀπόστολοι χρησιμοποιοῦσαν μόνο το ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό μποροῦμε καί ἐμεῖς νά χρησιμοποιοῦμε κατά τοῦ πονηροῦ.

Διδάσκουν ὅτι τό νά κάνουμε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ σάν προσευχή, δέν εἶναι σύμφωνο μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ πού μᾶς λέγει ὅτι ὁ Θεός δέν θέλει τίς συμβολικές μας χειρονομίες, ἀλλά τήν ζωντανή ἀπό τήν καρδιά προσευχή μας. Καί προσευχή σημαίνει κάτι νά πεῖς στόν Θεό. Ἀληθινός Χριστιανός εἶναι αὐτός πού σηκώνει τόν σταυρό τοῦ καθημερινά καί ἀκολουθεῖ τόν Χριστό. Δέν χρησιμοποιεῖ τόν σταυρό σάν κόσμημα, ἀλλά μεταφορικά τόν βαστᾶ στόν ὦμο του καί ἀρνεῖται τήν ἁμαρτωλή ζωή.

Β' Τί λέει σύμφωνα μέ τούς Πεντηκοστιανούς ἡ Καινή Διαθήκη γιά τόν σταυρό;

Σύμφωνα μέ τίς ἀπόψεις τῶν Πεντηκοστιανῶν ἡ Καινή Διαθήκη λέει ὅτι ὁ Χριστός πέθανε πάνω στόν σταυρό σάν κακοῦργος. Ὁ θάνατός του πολύ σκληρός καί ὀδυνηρός. Ἐμεῖς ἔπρεπε νά πεθάνουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας. Ὡστόσο ὅμως ὁ σταυρός ὡς ἀντικείμενο δέν ἔχει καμμία ἰδιαίτερη ἀξία γιά μᾶς οὔτε ὑπάρχει ἡ δυνατότητα νά συνδέεται ἕνα ἀντικείμενο μέ τήν σωτηρία μας. Πραγματικός μαθητής τοῦ Χριστοῦ εἶναι αὐτός πού συνδέει τήν ζωή τοῦ ὄχι μέ τήν σταυρική θυσία τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά μέ τό αἷμα τοῦ Κυρίου.

Γ' Τί ἀναφέρει ἡ Ἐκκλησιαστική Ἱστορία γιά τό θέμα τοῦ σταυροῦ;

Ἀπόψεις Πεντηκοστιανῶν κύκλων:

- Ὅτι οἱ πρῶτοι Χριστιανοί δέν χρησιμοποιοῦσαν τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ.
- Ὅτι ἀπό τόν δεύτερο μ.Χ. αἰώνα ἄρχισε ὁ σταυρός νά χρησιμοποιεῖται σάν ἀντικείμενο, σάν σύμβολο σέ τοίχους, σκεύη, κοσμήματα καί σάν χειρονομία πού γινόταν στό μέτωπο καί στό στῆθος.
- Ἡ προσκύνηση τοῦ σταυροῦ ἄρχισε ἀπό τόν τέταρτο αἰώνα καί μετά.
- Ἦταν γνωστός σέ εἰδωλολατρικούς λαούς, εἶχε θρησκευτική σημασία καί χρησιμοποιόταν σάν ἱερό σύμβολο.
- Μέχρι τόν ἕκτο μ.Χ. αἰώνα οἱ σταυροί ἦταν ἁπλοί χωρίς ἐσταυρωμένο. Ὁ ἐσταυρωμένος ἄρχισε νά τοποθετῆται μέ ἀπόφαση τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τό 691 μ.Χ.

Δ' ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΨΗ

“Ημείς δέ κηρύττομεν Χριστόν ἐταυρωμένον... Θεοῦ δύναμιν”. Ὁ ἐσταυρωμένος “δύναμις Θεού”; Μπορεῖ νά ὑπάρξη κάτι ἰσχυρότερο;

Γιατί ἡ γῆ συγκλονίζεται καί τρέμει καί ὁ ἥλιος ἀμαυρώνεται κατά τήν σταύρωση; Μήπως ἔφτασε τό τέλος τοῦ κόσμου; Ὄχι. Ἀλλά δέν μποροῦσε διαφορετικά νά συμβῆ. Γιατί “ὁ ἐπί τοῦ σταυροῦ ἀποθανῶν ὡς ἄνθρωπος, ὡς Θεός φέρει τά πάντα τῷ ρήματι τῆς δυνάμεως αὐτού”. “Το ἀσθενές του Θεοῦ ἰσχυρότερόν των ἀνθρώπων ἐστί”, βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἀπ’ αὐτό πηγάζει τόση δύναμη, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά συγκριθῆ ἡ δύναμη ὅλων των ἀνθρώπων. Μέ τήν δύναμη τοῦ ἐσταυρωμένου νικᾶ ὁ Χριστιανός τήν ἁμαρτία. Μέ τήν δύναμη τοῦ ἐσταυρωμένου, ἐνδυναμώνεται ὁ θλιβόμενος. Ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκόμη εὐεργετικός γιατί ὁ Υἱός φανέρωσε μιά ὑπέρτατη δύναμη μέ τήν ὑποταγή του σέ μιά ὑπέρτατη ὀδύνη. Ἔτσι κατατρόπωσε τόν θάνατο μέ τήν ἀνάσταση.

Μεγάλη λοιπόν ἡ ἀξία τοῦ σταυροῦ γιά κάθε Χριστιανό. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου “ζωή καί ἀναστασις” προσωπική γιά κάθε Χριστιανό. Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου, ὁ φύλακας ὅλου του κόσμου καί σύμβολο τῆς νίκης ἐνατίον τοῦ θανάτου. Δέν ἐνεργεῖ ὁ σταυρός μέ μαγικό τρόπο, οὔτε ἀναγκαστικά, ἀλλά μέ τήν χάρη τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Χριστοῦ. Δέν πρόκειται γιά κάτι φονταμενταλιστικό, ἀλλά γιά κάτι ὀντολογικό, πού ἀναγεννᾶ κάθε φορᾶ τόν Χριστιανό ἀκολουθώντας Τόν. Μέσω τοῦ σταυροῦ ὁ Θεός βρίσκεται σέ μιά σχέση πιό πραγματική μέ τά πράγματα καί μέ τά κτιστά ὄντα. Πρόκειται γιά μιά σχέση καί παρουσία τοῦ Θεοῦ περισσότερο προσιτή πού εἶναι πέρα γιά πέρα ὑπερβατικός. Καί ἅς μήν ξεχνοῦμε ὅτι πρῶτοι οἱ Χριστιανοί μέ εὐλάβεια λέγουν: “Ἐσταυρώθης δί’ ἐμέ, ἴνα ἐμοί πηγάσης τήν ἄφεσιν. Ἐκεντήθης τήν πλευράν, ἴνα ζωῆς ἀναβλύσης μοί”. Ἅς μήν ἀναζητοῦμε αἰτία ἀντιθέσεως μέ τόν Ἐσταυρωμένο. Ἐκεῖνος “χθές καί σήμερον καί εἰς τούς αἰώνας”. Παραμένει ὁ ἴδιος πανάγαθος, πανοικτίρμων, φιλάνθρωπος, θεμέλιος ἀναντικατάσταστος τῆς Οἰκουμένης καλεῖ ὅλους κοντά του: “Δεῦτε πρός μέ παντες”, ἀνακράζει ἀπό τό ὕψος τοῦ σωτηρίου Σταυροῦ Του.