Στήν ἀείμνηστη Θεοδώρα Κοτίνη - Κοιμήθηκε μιά ἀφανής ἐργάτις τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας

Ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίω τήν ἡμέρα τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἡ κ. Θεοδώρα Κοτίνη, μία ἀφανής, σιωπηλή ἀλλά καί πολύτιμη ἐργάτις στήν ποιμαντική φροντίδα τῶν νεανίδων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Στήν νεκρώσιμη ἀκολουθία πού ἔγινε στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Δημητρίου προέστη ὁ Σεβασμιώτατος, ὁ ὁποῖος μίλησε φανερά συγκινημένος καί μέ τά καλύτερα λόγια γιά τήν κεκοιμημένη.

Ἡ κ. Θεοδώρα Κοτίνη, γέννημα θρέμμα τῆς Ναυπάκτου, ἦταν μοδίστρα, ἀλλά ἀφιερώθηκε στό ἔργο τῆς φροντίδας τῶν παιδιῶν ὡς μαγείρισσα γιά 18 ἔτη στό οἰκοτροφεῖο θηλέων καί τίς κατασκηνώσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως. Ἔμενε ὅλη τήν ἡμέρα στό οἰκοτροφεῖο καί στίς κατασκηνώσεις καί ἦταν μόνιμος φύλακας τῶν παιδιῶν.

Ἦταν ἄνθρωπος ἀνεξίκακος καί θυσιαζόταν καθημερινά.

Ὅλες τίς ὑπηρεσίες τῆς προσέφερε ἀφιλοκερδῶς.

Ἐξέφρασε ἀκόμη τήν ἐπιθυμία της νά προσφέρη τό πατρικό της σπίτι στήν Ἱερά Μητρόπολη γιά νά χρησιμεύση ὡς οἰκοτροφεῖο θηλέων, διότι τό οἰκοτροφεῖο δέν εἶχε μόνιμη στέγη, ἀλλά ἐφιλοξενεῖτο ἄλλοτε σέ ἰδιωτική κατοικία καί ἄλλοτε σέ κάποιο Κληροδότημα. Τελικά γιά λόγους διάκρισης ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Δαμασκηνός δέν θέλησε νά τελεσφορήση ἡ ἐπιθυμία τῆς αὐτή.

Ἦταν ἄνθρωπος τῆς Ἐκκλησίας καί μέχρι τίς τελευταῖες ἐπίγειες ἡμέρες τῆς ἐκκλησιαζόταν καί κοινωνοῦσε.

Ἐπίσης, ἐπικήδειο ἐκφώνησε καί ἡ φιλόλογος κ. Χρυσούλα Σπυρέλη - Ὑφαντή, παλαιά οἰκότροφος, τόν ὁποῖο καί δημοσιεύουμε.

Στήν ἀείμνηστη Θεοδώρα Κοτίνη

Λόγια ἀδέξια θά σού πῶ σήμερα, καθώς αὐτή ἡ ἱερή στιγμή πού ἔφερε δίπλα σου πρόσωπα ἀγαπημένα, γυρίζει τόν χρόνο δυόμισυ δεκαετίες περίπου πίσω, σταματᾶ στήν εἴσοδο τοῦ Οἰκοτροφείου Θηλέων της Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας –ποῦ στεγαζόταν τότε δωρεάν στήν οἰκία τοῦ ἀειμνήστου γιατροῦ Λεωνίδα Τσώνη ἐδῶ στήν Ναύπακτο, στήν ὁδό Μεσολογγίου 17– καί μέ γεμίζει ἱερή συγκίνηση καί εὐγνωμοσύνη ἀπέραντη.

Ἦταν τότε Σεπτέμβρης μήνας πού μ’ ἔφερε ὁ πατέρας μου ἀπ’ τά Ὀρεινά, μικρή μαθήτρια, νά μείνω γιά νά τελειώσω τό Γυμνάσιο.

Κι ἐσύ, μέ περίμενες λουσμένη καλωσύνη. “Καλώς τήν, καλῶς την” εἶπες. “Έλα!” Καί μέ φίλησες μέ στοργή.

Μέ ὁδήγησες στήν τραπεζαρία καί μοῦ ἔδωσες τήν χαρά τῆς μικρῆς κοινωνίας τῶν 25-30 οἰκοτρόφων. Καί ἁπλώσαμε ρίζες γερές, ἁγνῆς ἐφηβικῆς φιλίας πού θρέψαν γερά τα κλωνάρια μας.

Ἀκόμα ἀκοῦμε τά ὀνόματά μας χρωματισμένα μέ τήν εὐγενική σου φωνή κάθε πρωί πού ἐπέμενες νά μᾶς ξυπνᾶς γιά τό σχολεῖο.

Κι ἐσύ συγύριζες, μαγείρευες καί μᾶς περίμενες πάλι χαμογελαστή μ’ ἕνα τραπέζι στρωμένο καί γεμάτο ἀπ’ τήν ἀγάπη σου.

Στό ἀναγνωστήριο διάβαζες μαζί μας. Ἐμεῖς τά σχολικά μαθήματα κι ἐσύ εἶχες πάντα τους Ψαλμούς τοῦ Δαβίδ κι ὅλο συλλάβιζες ψιθυριστά “Ἐλέησον μέ ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός σου...”.

Μέρα καί νύχτα μᾶς συντρόφευες στό πρόγραμμά μας. Ἡ αἴσθηση πῶς κοιμόσουν στό διπλανό δωμάτιο ἔδιωχνε τούς νυχτερινούς μας φόβους.

Ἀγαπημένη μας, Ἀφοσιωμένη μας, δεύτερη Μάνα μας, στά τρυφερά μας χρόνια!

Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τό παράθυρο πού ἄνοιξες νά μπεῖ ὁ ἥλιος τοῦ Θεοῦ στήν δειλή μας ψυχούλα.

Σ’ εὐχαριστοῦμε πού ἀνέχτηκες τά ἐφηβικά μας καμώματα.

Σ’ εὐχαριστοῦμε γιά τό ζεστό φαγητό πού μᾶς ἑτοίμαζες.

Σ’ εὐχαριστοῦμε πού μᾶς ἔμαθες στίς δύσκολες στιγμές νά ψέλνουμε: “Κύριέ των Δυνάμεων μεθ’ ἠμῶν γενοῦ. Ἄλλον γάρ ἐκτός Σου βοηθόν ἐν θλίψεσι οὐκ ἔχομεν” κι ἄρχιζες πρώτη...

Κεράκι ἀναμμένο πού ἔτρεφες τήν φλόγα σου μέ τήν διαρκῆ προσφορά!

Ὅλες ἐμεῖς οἱ οἰκότροφοι ἀπό τό 1968 μέχρι τό 1986, πού νιώσαμε τήν εὐλογία τῆς “ἐν Χριστῷ διακονίας σού” γιά 18 ὁλόκληρα χρόνια, σήμερα 27 Ὀκτωβρίου, ἐδῶ στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Δημητρίου, σκύβουμε μέ εὐγνωμοσύνη καί εὐλάβεια, νά φιλήσουμε τά σταυρωμένα σου χεράκια καί νά σέ παρακαλέσουμε στήν

Μακαρία Ὁδό πού πορεύεσαι νά δεηθῆς καί γιά μᾶς.

Χρυσούλα Σπυρέλη - Ὑφαντή
Φιλόλογος
Παλαιά οἰκότροφος