Χριστιανοροκάδες

Πολύς λόγος γίνεται για την ρόκ μουσική, ιδιαιτέρως όταν χρησιμοποιείται από ανθρώπους της Εκκλησίας. Το θέμα αυτό έχει πολλές πλευρές, αλλά στο σχόλιο αυτό θα αναφερθούμε απλώς σε μερικά ενημερωτικά, ουσιαστικά θα καταγράψουμε μερικές σκέψεις, που μας δημιουργήθηκαν τον τελευταίο καιρό.

Η ρόκ μουσική έχει τις ρίζες της στην αφρικάνικη από την οποία την ήντλησε ο δυτικός κόσμος και βέβαια διαδόθηκε ταχύτατα στις αστικές τάξεις της δεκαετίας του ’50. Παρουσιάσθηκε ως σύμβολο της επανάστασης, της αντίδρασης στην κατεστημένη τάξη, ως απελευθέρωση από κάθε τί το παραδοσιακό. Η μουσική αυτή, και το είδος και τα λόγια, προσφέρθησαν ως απελευθέρωση των εφήβων από την καταπίεση των γονέων, της κοινωνίας, της εκπαίδευσης, η οποία εκπαίδευση θεωρήθηκε ως –έλεγχος της σκέψης– της πατρίδος. Οπότε η ρόκ μουσική απέκτησε μια ιδιαίτερη φιλοσοφία, εξέφραζε διάφορες επαναστατικές αντιλήψεις. Σε κάποια φάση χρησιμοποιήθηκε και από τους σατανιστές.

Βεβαίως, στην συνέχεια παρουσιάστηκε ως μουσική που ψυχαγωγεί και απευθύνεται στην ευδαιμονία και τον ηδονισμό, τόσο ως προς το είδος της μουσικής και του χορού, όσο και ως προς τα λόγια. Και είναι γεγονός ότι η μουσική που επιλέγεται από κάθε άνθρωπο συνδέεται με την νοοτροπία του ή δημιουργεί και εμπνέει μια ιδιαίτερη νοοτροπία. Υπάρχει ένας αλληλοεπηρεασμός.

Το χαρακτηριστικό είναι ότι τα τελευταία χρόνια στον προτεσταντικό κόσμο, ιδίως της Αμερικής, χρησιμοποιήθηκε ή απευθύνθηκε σε αυτούς η ρόκ μουσική. Εμφανίστηκαν μερικοί λεγόμενοι “χριστιανοροκάδες”, οι οποίοι δημιούργησαν ρόκ μουσική με Χριστιανικά τραγούδια και χάρισαν τις διαφημιστικές κασέτες τους σε τέσσαρες χιλιάδες πάστορες στην Αμερική, που ασχολούνται με τους εφήβους. Προέβαλαν μάλιστα και τα αρχικά ά ά, ήτοι άάάάαε άάάαέεααα (Έντιμος Χριστιανός). Στα τραγούδια τους χρησιμοποιούν διάφορους εκρηκτικούς λόγους, όπως “σήκωσέ με, σε χρειάζομαι να με κρατάς”, “δέν σερβίρεται πρόγευμα στην κόλαση”, “τό κάνω για τους ανθρώπους; το κάνω για τον Κύριο; Ή μήπως απλώς για τα πράγματα, που πρέπει να καταναλώνω;”

Το σχόλιο γνωστής ελληνικής Εφημερίδας που αναφέρεται σε αυτό το φαινόμενο, που παρατηρείται στην Αμερική, γράφει: “Είναι μόδα πλέον στην Αμερική οι... ηλεκρικοί ιεροκήρυκες. Πολλά γκρούπ το έχουν ρίξει στο χριστιανισμό και η ανταπόκριση των “πιστών” δεν είναι μικρή”.

Τα συμπεράσματα είναι πολλά. Το ένα ότι πολλοί αναζητούν μια εύκολη σωτηρία, κατά έναν προτεσταντικό τρόπο, που δεν περνά μέσα από την σταυρική ζωή και τον πόνο, ο οποίος θεραπεύει την ηδονή, οπότε ο άνθρωπος ψυχαγωγείται, αλλά παραμένει αλύτρωτος, αφού δεν υπερβαίνει τον θάνατο. Το άλλο είναι ότι μερικοί αντιγράφουν κακόγουστα “κόλπα” των προτεσταντών, οι οποίοι προτεστάντες το κάνουν για να αντιμετωπίσουν την ανία τους. Άλλοτε αντιγράφουν τα προτεστάντικα “τερτίπια” περί της ελεύσεως του αντιχρίστου, και άλλοτε τους πεντηκοστιανούς “χριστιανοροκάδες”, που είναι το νέο φρούτο των προτεσταντικών ομάδων της Αμερικής. Δηλαδή είναι οπορτουνιστές.

Μόδα είναι και θα περάση!!

Μ.Ν.

“Βότρυν μεν γαρ και άσταχυν λαγόνες εκφέρουσι γής, και τρέφουσιν όμβρων επιρροαί, και γηπόνων θεραπεύουσι χείρες· ύμνον δε ιερόν τίτκει μεν ευλάβεια ψυχής, τρέφει δε συνειδώς αγαθόν, δέχεται δε εις τα ταμεία των ουρανών ο Θεός”

“Καθάπερ γαρ επί των στεφάνων ουχί τα άνθη μόνον είναι χρή καθαρά, αλλά και την υφαίνουσαν αυτά χείρα· ούτω και επί των ύμνων των ιερών ουχί τους λόγους ευλαβείας μετέχειν χρή μόνον, αλλά και την πλέκουσαν αυτούς ψυχήν”.

(άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)