Κύριο Θέμα: Ἀντιδράσεις γιὰ τὸ προσκύνημα τοῦ “ἀλάθητου” - Γιὰ μιὰ προσκύνηση...

Πρὶν χίλια χρόνια ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πέντε Πατριάρχες τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Στὶς ἀρχὲς τῆς δεύτερης χιλιετίας ἀποσπάσθηκε ἀπὸ τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, η, καλύτερα, ὁ θρόνος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου τῆς Ρώμης κατελήφθη ἀπὸ τοὺς Φράγκους, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νὰ χρησιμοποιήσουν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης γιὰ νὰ πραγματοποιήσουν τὰ ἐπεκτατικά τους σχέδια.

Σήμερα εἶναι ἐπικεφαλῆς, μᾶλλον δὲ κεφαλὴ “ἀλάθητη”, τῆς θρησκείας τοῦ Παπισμοῦ, καθὼς ἐπίσης καὶ ἀρχηγὸς τοῦ πανίσχυρου κράτους τοῦ Βατικανοῦ.

Πολλὲς ἀντιδράσεις δημιουργήθηκαν μὲ τὴν ἀναγγελία τῆς ἔλευσής του στὴν Ἑλλάδα, στὴν Ἀθήνα, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία. Ἔγινε ἀφορμὴ νὰ ἀνακινηθοῦν ὅλες οἱ διαφορὲς ποὺ χωρίζουν τὸν Παπισμὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Διαφορὲς ποὺ ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν θεολογία καὶ τὴν ἐκκλησιολογία καὶ φθάνουν ἕως τὴν ἠθικὴ καὶ τὴν τέχνη. Διαφορὲς ποὺ ἔλαβαν δραματικὲς διαστάσεις μέσα καὶ στὴν πρόσφατη ἀκόμη ἱστορία.

Ἡ ἐπιθυμία του νὰ ἔλθη στὴν Ἑλλάδα ἔφερε στὴν ἐπιφάνεια καὶ μιὰ ἄλλη “συνομοταξία” προβλημάτων ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν ἀμβλυμένη δογματικὴ συνείδηση τῶν Χριστιανῶν.

Διότι ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ἔχουμε τὰ “θεολογικὰ” μορφώματα ποὺ μένουν ἰσχυρὰ στὸν δυτικὸ χῶρο καὶ τὰ ὁποῖα ἔχουν γεννήσει μιὰ “συνοδεία” παρενεργειῶν, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη παρατηροῦμε τὴν ἀδυναμία τμήματος τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ καὶ μερικῶν κληρικῶν, νὰ διακρίνουν μεταξὺ Παπισμοῦ καὶ Ἐκκλησίας, λόγω τῆς ἐπιφανειακῆς θεώρησης τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καὶ τῆς ἐλλιποῦς ἱστορικῆς γνώσεως. Μὴ ξεχνοῦμε ὅτι πολλὰ ἐπίθετα ἔχει διατηρήση ὁ Παπισμὸς κοινὰ μὲ τὰ τῆς Ἐκκλησίας (Χριστιανός, Ρωμαῖο-καθολικός, Διάδοχός των Ἀποστόλων κ.α.). Στὸ πρόσωπο δὲ τῶν Οὐνιτῶν ἔχει διατηρήση ὅλα τα ἐξωτερικὰ σχήματα κοινά, καὶ ζητᾶ μόνον τὴν μνημόνευση - προσκύνηση• τὰ πάντα γιὰ μιὰ προσκύνηση!

Χρειάζεται, λοιπόν, μιὰ σαφῆ, εὐκρινῆ καὶ ὁμολογιακὴ καταγραφὴ τῶν θεολογικῶν καὶ ἱστορικῶν πλαισίων ἀπόσχισης τοῦ Παπισμοῦ καὶ συγχρόνως μιὰ θεολογικὴ καὶ ποιμαντικὴ θεμελίωση τῆς ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, καὶ τῆς ἀλήθειας, γιατί ὅταν συγχέεται ἡ ἀγάπη μὲ τὸ συναίσθημα τῆς ἀγάπης, τότε μετατρέπεται σὲ ἀνατριχιαστικὸ ἄλλοθι ὁποιουδήποτε “πολιτεύματος” καὶ συμπεριφορᾶς.