Γεγονός καὶ Σχόλιο: Ἐποχὴ χωρὶς Ἁγίους

Οἱ τελευταῖες πληροφορίες ἀπὸ τὸν Τύπο μᾶς γνωστοποιοῦν ὅτι γράφηκε ἕνα καινούριο βιβλίο γιὰ τὴν ἀείμνηστη ἠθοποιὸ Μέριλιν Μονρόε ἀπὸ τὴν Τζόις Κὰρλ Ὄουτς, τὸ ὁποῖο στὴν πραγματικότητα παρουσιάζεται ὡς μιὰ ἀντιβιογραφία. Ὅμως ἐκεῖνο ποὺ εἶναι σημαντικὸ στὴν περίπτωση αὐτὴ καὶ χρειάζεται νὰ σημειωθῆ εἶναι ὅτι στὴν συνέντευξη ποὺ παρεχώρησε ἡ συγγραφέας τοῦ βιβλίου αὐτοῦ εἶπε μιὰ χαρακτηριστικὴ φράση. “Στην Ἀμερικὴ ὁ κινηματογράφος εἶναι θρησκεία. Δὲν ἔχουμε ἁγίους, ἀλλὰ ἔχουμε λαϊκοὺς μύθους” (Ἐλευθεροτυπία 6-11-2000).

Ἡ Ἀμερικὴ εἶναι μιὰ νέα χώρα, ὁ λεγόμενος νέος κόσμος, ποὺ δημιουργήθηκε ὕστερα ἀπὸ τὴν μετανάστευση ὁλοκλήρων πληθυσμῶν τῆς Εὐρώπης, κυρίως γιὰ εὕρεση ἐργασίας. Ἔτσι μεταφέρθηκε τὸ πνεῦμα τῆς ἀναγέννησης, τῆς μεταρρύθμισης καὶ τοῦ διαφωτισμοῦ μὲ ὅλες τὶς συνέπειές του στὴν ἀτομικὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή. Ὁπότε τὸ πνεῦμα ποὺ ἐπικρατεῖ εἶναι λογικοκρατικὸ καὶ αἰσθησιοκρατικό. Αὐτὸ ἐπηρεάζει ὅλες τὶς κοινωνικὲς συμπεριφορές, γι’ αὐτὸ ὁ πουριτανισμὸς κυριαρχεῖ στὸν ἀμερικανικὸ χῶρο.

Ὅταν διαβάζη κανεὶς διάφορα βιβλία ἀμερικανῶν συγγραφέων θὰ διαπιστώση ὅτι τὰ παραδείγματα ποὺ χρησιμοποιοῦνται εἶναι ἀπὸ κινηματογραφικὲς ταινίες, οἱ ὁποῖες στὴν βάση τοὺς ἐκφράζουν τὸ ἀμερικανικὸ περιβάλλον καὶ τὴν ἀμερικανικὴ ἀτμόσφαιρα, ὅπου δὲν ὑπάρχει βαθειὰ θεολογικὴ καὶ φιλοσοφικὴ σκέψη. Αὐτὸ δείχνει ὅτι πράγματι ὁ κινηματογράφος στὴν Ἀμερικὴ εἶναι μιὰ θρησκεία, καθὼς ἐπίσης οἱ ἠθοποιοὶ θεωροῦνται πρότυπα καὶ ἰνδάλματα.

Ἐπίσης, ὁ Frank Schaeffer στὸ βιβλίο τοῦ “ἀναζητώντας τὴν ὀρθόδοξη πίστη στὸν αἰώνα τῶν ψεύτικων θρησκειών”, γράφει ὅτι “ἀντίθετα μὲ τὶς ἀρχαῖες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες σὲ διάφορες χῶρες, ὅπως στὴν Παλαιστίνη, στὴν Ἀφρική, στὴν Ἑλλάδα, στὴν Οὐκρανία καὶ στὴν Ρωσία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν βόρεια Ἀμερικὴ (μὲ ἐξαίρεση τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἀλάσκας) εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου Ἐκκλησία τῶν μεταναστῶν. Οἱ ἱδρυτές της δὲν ἦταν μοναχοὶ καὶ ἱεραπόστολοι, ἀλλὰ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦσαν νὰ βροῦν μιὰ καλύτερη ζωὴ” (σὲλ 489).

Στὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία, τὸ λεγόμενο Βυζάντιο ὡς πρότυπα στὶς κοινωνίες μᾶς ἦταν οἱ Ἅγιοι, οἱ θεούμενοι, ὅσοι εἶχαν κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ κατὰ διαφόρους βαθμούς. Ἀκόμη καὶ σήμερα στὴν Ἑλλάδα τιμοῦμε, πανηγυρίζουμε καὶ λιτανεύουμε τοὺς ἁγίους μας. Αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ἡ διαφορὰ μεταξύ της χώρας μας καὶ τῶν ἄλλων χωρῶν, κυρίως τῆς Ἀμερικῆς. Ἂν δὲν κατανοηθῆ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ καταλάβουμε τὴν διαφορὰ ποὺ ὑπάρχει μεταξύ μας. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ἡ Ἑλλάδα καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες τῆς Ἀμερικῆς παίζουν σημαντικὸ ρόλο στὴν ἀλλαγὴ τοῦ κλίματος καὶ τῆς νοοτροπίας στὴν Ἀμερική. Ὅταν μεταφέρονται ἐκεῖ τα ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα τῆς Πατρίδος μας, τῶν ὁποίων ἡ βάση εἶναι ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἀτμόσφαιρα καὶ ζωή, τότε θὰ ἀλλάξη τὸ κλίμα στὴν Ἀμερική, ποὺ ἐπηρεάζεται ἀπὸ τὸν προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὅμως ἀπέρριψε τοὺς Ἁγίους.

Πρότυπό μας πρέπει νὰ εἶναι οἱ Ἅγιοι καὶ ὄχι ἕνα “ἀμερικανικὸ ὄνειρο”, στὸ ὁποῖο δὲν ὑπάρχουν ἅγιοι, ἀλλὰ λαϊκοὶ μύθοι ἀπὸ τοὺς χώρους τῆς τέχνης, τῆς ἐπιστήμης, καὶ τῆς πολιτικῆς.

Ν.Ι.