Σταματίου Ἐλευθερίου: Ἡ Διαστροφὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ

Σταματίου Ἐλευθερίου, Λυκειάρχη Θεολόγου - Φιλολόγου

Θὰ πρέπει πρῶτα ἐμεῖς νὰ γνωρίσουμε ἀκριβῶς ποιὰ εἶναι ἡ δυτικὴ θεολογία καὶ στὴν συνέχεια νὰ τὴν διαγγείλουμε ἐν ὄλω τῷ κόσμω.

Ἡ οὐσία τῆς δυτικῆς θεολογίας, βιοθεωρίας καὶ κοσμοθεωρίας συνοψίζεται στὸ ἑξῆς ἔργο τοῦ Ἀνσέλμου ἀρχιεπισκόπου Καντερβουρίας (1033-1109) " γιατί ὁ Θεὸς ἔγινε ἄνθρωπος". Σ’ αὐτὸ τοῦ τὸ ἔργο δὲν χρησιμοποιεῖ οὔτε σὲ ἕνα σημεῖο τὴν Ἁγία Γραφή.

Τὸ περιεχόμενο αὐτοῦ του βιβλίου τὸ ἀποδέχθηκε ὡς αὐτονόητο ἡ σύνοδος τοῦ Τριδέντου (1545-63) καὶ τὸ κατέστησε κανονικὸ δόγμα ἡ Ἃ' σύνοδος τοῦ Βατικανοῦ (1870), τὸ ὁποῖο δὲν ἀμφισβήτησε ἡ Β' τοῦ Βατικανοῦ (1962-65).

Λέει λοιπὸν ὁ Ἀνσελμος καὶ ἡ δυτικὴ θεολογία:

1) Μὲ τὴν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων προσεβλήθη ἡ θεία δικαιοσύνη, ἡ ὁποία ἐπιβάλλει στὸν Θεὸ νὰ τοὺς τιμωρήση μὲ θάνατο καὶ νὰ τοὺς παραδώση στὸ σατανᾶ (π. Ι. Ρωμανίδη, Τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, σ. 17)!

2) Αὐτὴ ἡ δικαιοσύνη ἀπαιτεῖ ἱκανοποίηση τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ μὲ τὸ νὰ εἶναι ὁ Θεὸς ἀμείλικτος δικαστὴς καὶ τιμωρός.

3) Ἐπὶ πλέον σ’ αὐτὴ τὴ “θεολογία” ὁ Θεὸς ὑποτάσσεται σὲ δύο ἄλλες ἔννοιες, τὴν τιμὴ καὶ τὴν τάξη. Ἔτσι ὁ Θεὸς σχεδιάζει καὶ δημιουργεῖ τὴν τάξη τοῦ κόσμου καὶ τῆς κοινωνίας, τίποτα δὲν ἀφήνει νὰ μὴν τὸ κάνει (οὐσιαστικὰ ὅπως ἀκριβῶς τὸ ἐπιθυμοῦν ἐκεῖνοι). Οἱ κοινωνικὲς διακρίσεις κατ’ αὐτοὺς θέλημα Θεοῦ.
Οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ “εὐγενείς” (στρατιωτικὴ ἀλητεία ποὺ λέει ὁ π. Ι. Ρωμανίδης) ἔχουν ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅλα τα δικαιώματα κυριαρχίας, ἐνῶ οἱ δουλοπάροικοι εἶναι τὰ ὑπηρετικὰ ὄντα! Γι’ αὐτὸ αὐτὴ ἡ “θεολογία” ἐπιβάλλει στοὺς κληρικοὺς καὶ “εὐγενείς” τὴν ὑποχρέωση νὰ “θανατώνουν” ὄχι μόνον τοὺς ἀντίπαλούς της τάξης τῶν ἀλλὰ καὶ ὅλους ὅσους θεωροῦσαν μὴ σύννομους πρὸς αὐτούς. “Όποιος θελήσει νὰ διαφύγη ἀπὸ τὴν τάξη ποὺ τοῦ δόθηκε, καταλήγει κάτω ἀπὸ τὴν τιμωρὸ θέληση τοῦ Θεοὺ” (CDH I, 15), λέει ὁ Ἀνσελμος, καὶ στὴν συνέχεια κάτω ἀπὸ τὴν τιμωρὸ θέληση τοῦ Πάπα!

4) Ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης.
Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος, κατ’ αὐτούς, δὲν μπορεῖ νὰ δώση ἄπειρη ἱκανοποίηση, ὁ Θεὸς ἀποστέλλει τὸν Υἱόν Του, ὁ ὁποῖος ὡς Θεάνθρωπος παρέχει ἀντιπροσωπευτικὰ τὴν ἱκανοποίηση. Μάλιστα ἰσχυρίζονται κυνικότατα πῶς ὁ Θεὸς εὐχαριστεῖται τόσο πολὺ μὲ τὸ αἷμα τοῦ Υἱοῦ Τοῦ ὦτε αὐτὸ Τοῦ εἶναι ἀναγκαῖο γιὰ νὰ μπορῆ νὰ συγχρωρῆ τὸν ἔνοχο μετὰ ἀπ’ αὐτὸ τὸν θάνατο (Πρβλ. Δ. Τσελεγγίδη, “ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης κατὰ τὸν Ἀνσελμο”, Ἔκδ. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη, 1995, σ. 46-122)

5) Ἡ “ἀξιομισθία” τοῦ Χριστοῦ
Λένε οἱ δυτικοί, ἐνῶ ὁ Χριστὸς ὀφείλει ὑπακοὴ στὴν δικαιοσύνη καὶ στὴν τιμὴ τοῦ Θεοῦ, δὲν ὀφείλει νὰ πεθάνη, ἐπειδὴ εἶναι ἀναμάρτητος, γι’ αὐτὸ θεωροῦν τὸν θάνατό Του “ὑπερτακτὸ ἔργο”, αὐτὸ ὀνομάζουν “ἀξιομισθία” τοῦ Χριστοῦ! Μετὰ τὴν “ἰκανοποίηση” ὁ Χριστός, λένε, ἀποζημιώνεται ὑποχρεωτικὰ ἀπὸ τὸν Πατέρα μὲ μιὰ ἀμοιβή. Ὅμως, ἐπειδὴ καὶ ὁ Χριστὸς εἶναι Θεάνθρωπος, δὲν τοῦ χρειάζεται ἡ ἀμοιβή. Ἀλλὰ ἂν ὁ “κερδισθεὶς μισθός” δὲ δινόταν σὲ κανέναν θὰ ἦταν ἄχρηστος. Γι’ αὐτὸ ὁ Χριστὸς παρέχει τὴν ἀνταμοιβή, τὴν ἀξιομισθία Του. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα ὅλης αὐτῆς τῆς ἀντιστροφῆς καὶ διαστροφῆς τοῦ εὐαγγελίου καταλήγει στὸν ἑξῆς ἀνείπωτο παροξυσμὸ τοῦ παραλόγου: “Υποχρεωτικά” ἀπὸ τὸν Θεὸ ἡ ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ παραχωρεῖται στὸν πάπα καὶ αὐτὸς “παντοδύναμος” πλέον ρυθμίζει τὰ τῆς σωτηρίας ἢ μὴ τῶν ἀνθρώπων, πουλώντας ἢ δωρίζοντας τὴν ἀξιομισθία τοῦ Χριστοῦ ἀλλὰ καὶ τῶν Ἁγίων. Ἔτσι ἐπῆλθε καὶ τὸ τέλος τοῦ Θεοῦ.

Γι’ αὐτό, πρόσφατα, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Καντερβουρίας ἀλλὰ καὶ πάρα πολλοὶ προτεστάντες καθηγητὲς λένε κυνικότητα ὅτι δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει ἂν ἀναστήθηκε ἢ ὄχι ὁ Χριστός. Γιατί, σύμφωνα μὲ τὸ πιστεύω ὅλων των δυτικῶν, ὁ Χριστὸς τελείωσε οὐσιαστικά το ἔργο Του στὸν Γολγοθᾶ!

Λοιπὸν ὄχι μόνον ἡ “ἀξιομισθία” ἀλλὰ καὶ ὅλη ἡ ἀπόλυτη ἐξουσία στὸν οὐρανό, στὴν γῆ καὶ στὰ καταχθόνια ἔχει ἐκχωρηθῆ ἀποκλειστικὰ στοὺς πάπες.

Ἀξίζει νὰ δοῦμε πῶς περιγράφει ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση τὸν 16ο αἰώνα ἕνας δικός τους, ὃ Ἔρασμος: “Γιὰ νὰ φυλάξουν οἱ ποντίφικες τὸ βασίλειό τους, τὴν κληρονομιά τους... πολεμοῦν μὲ φωτιὰ καὶ σίδερο καὶ χύνουν ποτάμια αἷμα χριστιανικό... Ἁλυσοδένουν τὸν Χριστὸ μὲ νόμους, ποὺ αὐτοὶ ἐκμεταλλεύονται, τὸν προδίδουν ἀλλάζοντας μὲ τὸ ζόρι τὸ νόημα τῆς διδασκαλίας Του καὶ τὸν στραγγαλίζουν μὲ τὴν ἀδιάντροπη ζωὴ τους”! (Μωρίας Ἐγκώμιο, σ. 133-134).

“Ιερό καθῆκον” ὀνομάζουν τὸν θάνατο τῶν αἱρετικῶν, τῶν ἐπιστημόνων, τῶν θρησκευτικῶν καὶ μὴ ἀντιπάλων οἱ παπικοί, ὑποχρέωση ἔναντί του Θεοῦ θεωρεῖ ὁ Λούθηρος τὶς ἐκτελέσεις τῶν χριστιανῶν ἐκείνων ποὺ ζήτησαν ἰσότητα καὶ ἀδελφοσύνη. Μάλιστα προτρέπει τοὺς “ἄρχοντες” νὰ σφάξουν ὅσους πιὸ πολλοὺς μποροῦν καὶ τὸ πρωτάκουστο εἶναι ποὺ τοὺς διαβεβαιώνει ὅτι θὰ κερδίσουν τὸν παράδεισο πιὸ ἄνετα μὲ τέτοιους φόνους παρὰ μὲ τὶς προσευχὲς (Αὐτὰ γράφει ὁ Λούθηρος σ’ ἕνα λίβελλο τοῦ 1525 ποὺ ἀπευθύνει πρὸς τοὺς ἄρχοντες. Ὑπάρχει ἕνα ἐκτενὲς ἀπόσπασμα στὸ ἔργο μου “Ὀρθοδοξία ἢ Βαρβαρότητα” καθὼς καὶ λεπτομερὴς ἀνάλυση αὐτῶν τῶν κακοδοξιῶν ποὺ ἀναπτύσσω σ’ αὐτὸ τὸ ἄρθρο).

Ἄρα ὄχι μόνον οἱ παπικοὶ ἀλλὰ ὅλα τα ἐξουσιαστικὰ κέντρα τῆς Δύσης στηρίζονται πάνω στὴν προηγούμενη “θεολογία”, γι’ αὐτὸ δὲν αἰσθάνονται οὔτε καν τύψεις οὔτε καὶ γιὰ τὶς ἐξοντώσεις ὁλοκλήρων λαῶν.

Ὅλη ἡ νέα τάξη πραγμάτων πάνω σ’ αὐτὴ τὴν “θεολογία” στηρίζεται.

Ὅμως ὅλοι οἱ λαοὶ τῆς ἀνθρωπότητας γνωρίζουν ὅτι αὐτὰ γίνονται ἀπὸ “Χριστιανούς” καὶ στὸ ὄνομα δῆθεν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἐὰν ἐμεῖς δὲν καταγγείλουμε τοὺς δυτικοὺς ὡς πέρα γιὰ πέρα διαστρεβλωτὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ εἴμαστε ἔνοχοι ἔναντί του ἰδίου τοῦ Χριστοῦ.

Δὲν μπορεῖ νὰ ὑβρίζεται ἔτσι ὁ Χριστὸς καὶ ἐμεῖς νὰ “συμπροσευχόμαστε”, νὰ “συλλειτουργοῦμε” καὶ νὰ συγχρωτιζόμαστε μὲ τοὺς “δολοφόνους στὸ ὄνομα τοῦ Θεού”!

Ἄρα εἶχαν ἀπόλυτο δίκαιο ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ὅταν μᾶς προέτρεπε λέγοντας: “Φεύγετε τοὺς παπικοὺς ὡς φεύγει τὶς ἀπὸ ὄφεως” καὶ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ὅταν ὀνόμαζε τὸν πάπα “Ἀντίχριστο”. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ νομίζουν οἱ “οἰκουμενιστές” ὅτι οἱ δυτικοὶ ἔχουν κάπως συνέλθει τοὺς ὑπενθυμίζω μόνο τα ἑξῆς: Τὸ 1949 ὁ πάπας Πίος ὁ 12ος (συνεργάτης τοῦ Μουσολίνι καὶ τοῦ Χίτλερ), πίεζε τοὺς Ἀμερικανοὺς νὰ ρίξουν ἀτομικὲς βόμβες στὴν Ρωσία (A. Manhattan, “Τὸ ὁλοκαύτωμα τοῦ Βατικανοὺ” ἔκδ. Μπίμπης 1992, σ. 172)! Καὶ ὁ σημερινὸς πάπας πρόσφατα “ἁγιοποίησε” τὸ Στέπινατς ἀρχιεπίσκοπο Ζάγκρεπ ὁ ὁποῖος ἀπὸ τὸ 1941-44 πρωτοστάτησε στὴν ἐξόντωση 850 χιλιάδων ὀρθοδόξων Σέρβων καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ἐκδόθηκε ἐκείνη ἡ ἐγκύκλιος ποὺ ἔλεγε: “ὅποιος Σέρβος ἀνήκει στὸ ἑλληνικὸ ὀρθόδοξο δόγμα καὶ δὲν δεχθῆ νὰ γίνη καθολικὸς ἢ προτεστάντης ἢ μουσουλμάνος εἶναι ὑποψήφιο θῦμα” (“Ὀρθοδοξία ἢ βαρβαρότητα”, σ. 51)!