Κύριο θέμα: Μιά πραγματικά ἐκκλησιαστική εἴδηση ἀπό τήν Ἄπω Ἀνατολή - Παράθυρο στήν Ἀνατολή

Ἡ Πατρίδα μᾶς ἔχει δεχθῆ πολλές δωρεές ἀπό τόν Θεό, εἶναι ἀλήθεια. Καί δέν ἐννοοῦμε τόν τόπο, τό κλίμα, τήν θάλασσα, τόν οὐρανό καί τόν ἥλιο μόνον, τά ὁποῖα χρησιμοποιοῦν σχεδόν ἀποκλειστικῶς πολιτικοί ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλλάδας γιά νά ὁρίσουν τήν Πατρίδα μας. Ἡ κατ’ ἐξοχήν δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός τήν Ἑλλάδα εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας.
Ὡστόσο, ἐπειδή ἡ συνήθεια μέ ὕπουλο θράσος τά πάντα ἀμβλύνει, γι’ αὐτό καί παρατηρεῖται στίς ἡμέρες μᾶς ἕνας ἀποπροσανατολισμός τοῦ λαοῦ ἀπό τήν βασική ἐκκλησιαστική προσπάθεια πού ἐπικεντρώνεται στόν ἀγώνα γιά ἄξια –κατ’ ἀνθρωπον– συμμετοχή μας στήν θεία Λειτουργία. Γι’ αὐτό καί ἔχουν πληθύνει οἱ συζητήσεις γιά τό τί εἶναι Ἐκκλησία, γιά τά δικαιώματά μας στήν Ἐκκλησία, γιά τόν “χωρισμό Ἐκκλησίας - Πολιτείας” κλπ. Ἡ ἐκκοσμίκευση βρίσκεται στήν βάση ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνούσιων, εἰδάλλως, συζητήσεων, καθώς καί στήν βάση ὅλων αὐτῶν τῶν λυπηρῶν γεγονότων πού παρουσιάζονται ἀπό τά ΜΜΕ καί μέ ἀναιδῆ παρρησία διεκδικοῦν τόν τίτλο τῶν “ἐκκλησιαστικών” εἰδήσεων.

Ὡστόσο αὐτή καθ’ ἐαυτή ἡ χριστιανική ἀναζήτηση καί ἡ ἐκκλησιαστική βιοτή προϋποθέτει νεανική ἀνησυχία καί –παρά τήν ἐπανάληψη τῶν τύπων– μιά κατάσταση συνεχοῦς ἐκπλήξεως, πού εἶναι στοιχεῖο καί δύναμη τῆς μαθήσεως.
Χρειάζεται λοιπόν μερικές φορές νά ἔλθουμε ἀντιμέτωποι μέ διάφορα ἐξαιρετικά γεγονότα, τά ὁποῖα μᾶς βοηθοῦν νά θυμηθοῦμε καί νά ἐκτιμήσουμε τίς πραγματικές διαστάσεις τῆς Ἐκκλησίας, καθώς καί τά χαρίσματα τά ὁποῖα ἔχουμε δυνάμει καί ἐν τῇ ἀφελεία μας, ἄν μή τί ἄλλο, δέν ἐνεργοποιοῦμε.

Διαβάσαμε τελευταία στό Διαδίκτυο, ἀλλά καί σέ ὁρισμένα Ἱεραποστολικά περιοδικά, τίς περιπέτειες τοῦ πρώτου Ὀρθοδόξου Ἱεραποστόλου στήν μακρινή Ταϊβᾶν.Μᾶς ἔκανε ἐντύπωση ἡ ἐκ τοῦ μηδενός ἀνάπτυξη τῆς ἱεραποστολικῆς του δράσεως, μέ κέντρο τήν θεία Λειτουργία καί μέ βάση μιά μικρή - κυτταρική πρώτη κοινότητα ἀπό χριστιανούς “τῆς διασποράς”, καί βεβαίως οἱ μεγάλες δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζει στήν ἔρημό των μεγαλουπόλεων μέ τίς κινεζικές ἐπιγραφές (“ἴσως ὁρισμός τῆς μοναξιᾶς εἶναι νά περπατᾶς σέ ἕναν δρόμο γεμάτο κινεζικές ἐπιγραφές”, παρατηρεῖ ὁ π. Ἰωνᾶς).

Νομίζουμε ὅτι ἀξίζει ἡ πρώτη θεία Λειτουργία πού τελέσθηκε στήν πολυάριθμη σινική μεγαλούπολη Τάϊπεϊ νά γίνη ἡ πρώτη εἴδηση τῆς Ἐφημερίδος μας. Διότι αὐτές εἶναι οἱ πραγματικές ἐκκλησιαστικές εἰδήσεις.

Τά κείμενα πού θά παραθέσουμε προέρχονται ἀπό τήν γραφίδα –ἔστω τήν ἠλεκτρονική– τοῦ ἱεραποστόλου π. Ἰωνά, καί παραθέτονται στήν ἰστοσελίδα https://theological.asia  καί facebook.com/theological (προσπελάστηκαν 19 Νοεμβρίου 2023) Ἐκεῖ ὑπάρχουν τά τηλέφωνα (2377 23672, 6974 817210) γιά ὅποιον ἐπιθυμεῖ νά ἐπικοινωνήση μέ τούς ἐν Ἑλλάδι συνεργάτες τοῦ π. Ἰωνά γιά νά προσφέρη τήν βοήθειά του.

“Γένεση (ἤ κινέζικες ἱστορίες)”

“Ο ἐρχομός τοῦ καινούριου χρόνου βρῆκε τόν παπᾶ γεμάτο σκέψη καί ἀγωνία. Γιατί ὁ καιρός περνοῦσε καί δέν εἶχε πού νά λειτουργήση....

Πολλές φορές προσευχόταν στόν δρόμο, “ἄχ, Θεέ μου, νά βρῶ ἀνθρώπους νά λειτουργῶ”. Γιατί στήν μικρή πόλη ἔξω ἀπό τήν Ταϊτσούνγκ, μόνο ἕνας ὀρθόδοξος Ἀμερικανός ὑπῆρχε• κανείς ἄλλος στήν Λειτουργία...

Ὅμως τώρα, τόν ἔτρωγε ἡ ἀγωνία. Γιατί εἶχε βάλει ἀγγελία στίς ἐφημερίδες, Λειτουργία γιά τά Χριστούγεννα καί τά Θεοφάνεια...

Τί περιπέτεια καί αὐτή! Ποῦ νά λειτουργήση στήν Ταϊπέι; Θυμόταν, βρῆκε σέ ἕναν τηλεφωνικό κατάλογο γιά ξένους - οἱ Κινέζοι δέν ἔχουν τηλεφωνικούς καταλόγους - ἕνα ὄνομα ἑλληνικό, σήκωσε τό τηλέφωνο. Σκέφτηκε “μισὴ ντροπή δική μου ..” καί! ἀπάντηση στά ἑλληνικά! Πόσο εἶχε χαρεῖ! “Ναί, εἶμαι Ἕλληνας παπάς... ἀλήθεια, μένετε ἐδῶ... α, ὡραία. Θέλω νά σᾶς δῶ, πρέπει νά σᾶς συναντήσω, ναί ἦλθα νά ἀρχίσω στήν ὀρθόδοξη ἱεραποστολή ἐδῶ, θέλετε νά λειτουργήσουμε μαζί; Ναί, στό σπίτι σας ἐννοῶ, μέχρι νά βρῶ ἕνα δωμάτιο, νά τό κάνουμε Ἐκκλησία, νά λειτουργῶ. Θέλω τόσο πολύ νά λειτουργήσω...Ά, καλά, δέν πειράζει, δέν ἔχει σημασία... ναί, ναί, δέν μέ πειράζει πού εἶστε ἄθεος, θά θέλατε νά συναντηθοῦμε. Τέλος πάντων, δύο Ἕλληνες εἴμαστε στήν ἄκρη τοῦ κόσμου, ναί, ναί... Ἄλλωστε εἶμαι καί μηχανικός, ναί ἀλήθεια, ἐκπροσωπῶ τόν ΣΕΠΕ, ναί τόν σύλλογο πληροφορικῆς... Ναί, τί νά κάνουμε εἶμαι παράξενος παπάς• ὡραία θά περιμένω τηλέφωνο σας”.

Παγομάρα, μοναξιά, ἐποχές δύσκολες, λέξη δέν ἤξερε τότε κινεζικά. Σκέφθηκε τά ξενοδοχεῖα. Ἔχει ἐδῶ στήν Ταϊπέι μεγάλα καί πολυτελῆ...

Καί ἀπό ποῦ νά ἀρχίση; “Ας πᾶμε στόν σταθμό”, σκέφτηκε, τό μέρος πού ἤξερε κάπως. Ἄλλωστε γύρω ἀπ’ αὐτόν ὑπάρχουν πολλά ὡραία ξενοδοχεῖα.

Ἄρχισε ἀπό τό πρῶτο. Μπῆκε δειλά μέσα, ρώτησε στήν ρεσεψιόν, δέν κατάλαβε, δέν κατάλαβαν μέ τά μισά ἀγγλικά μισά κινέζικα, τόν ἔστελναν ἀπό τόν ἕνα στόν ἄλλο, τελικά τόν ἔστειλαν στόν 5ο ὄροφο, στήν ἁρμόδια γιά τίς αἴθουσες.

Πῆγε μέ τήν ψυχή στό στόμα καί φορώντας τό χαζό χαμόγελο τῆς ἀμηχανίας στά χείλη, σάν στίς παλιές ἑλληνικές ταινίες καί τά μίκυ-μάους.

- “Ναί, ξέρετε, θέλω μία αἴθουσα γιά μιά συγκέντρωση φίλων, γιά δυό ὧρες, ναί, σάν αὐτή, ἀλλά δέν θά εἶναι δεξίωση, ναί, ἐπαναλαμβάνω, ὄχι τραπέζια γιά φαγητό, μόνο καρέκλες, ναί ἕνα τραπέζι, θά κάνουμε... χμ... Λειτουργία... Ναί, κάτι σάν προσευχή, ναί, μόνο ἕνα τραπεζάκι, τίποτα ἄλλο, ναί, ἅς ποῦμε προσευχή, εἶμαι παπάς, ναί, “σάν φού”...

Ἄχ, θυμᾶσαι στήν Ἑλλάδα... Πόσες Ἐκκλησίες... Πόσες ἰδιωτικές Ἐκκλησίες (ἄν εἶναι δυνατόν!)... Πόση πολυτέλεια γιά τά τέμπλα κλπ!...

Στό τέλος βρέθηκε κάποια ἄκρη, μόνο μιά αἴθουσα ὑπῆρχε στόν 17ο ὄροφο, μέ ὄνομα ἀπρόσμενο!...”kingdom hall”!.... “Εντάξει”, εἶπε μέ ἀγωνία, “σίγουρα γιά τό Σάββατο τό πρωί”;

- “Ναί. 70.000 δρχ. + 4.000 τό ἄτομο, γιατί προσφέρει τό ξενοδοχεῖο καφέ ὑποχρεωτικά”.
- “Εντάξει, ἐντάξει Σάββατο πρωί θά ἔρθω νωρίτερα”.

Σάββατο πρωί μέ τήν μεγάλη βαλίτσα, κρατώντας τήν μέ προσοχή, τά ἅγια σκεύη μέσα...

Ξέρω τό σαράκι τῆς ἀγωνίας πού σου τρυποῦσε βαθιά τήν καρδιά. “Θα ἔρθη, Θεέ μου, κανένας ἤ ὄχι; Πῶς θά λειτουργήσω ἄν δέν ἔρθει; Ξέρω πῶς κρατοῦσες τό προσφοράκι, μαῦρο ψωμάκι (δέν βρίσκεις εὔκολα ἄσπρο ἀλεύρι, ἦταν ὁλικῆς ἀλέσεως), φτιαγμένο στήν Ταϊτσούνγκ, γιατί στό φτωχικό δωματιάκι τῆς φοιτητικῆς ἑστίας πού μένεις, δέν ἐπιτρέπεται νά μαγειρεύης, καί πῶς τό κοιτοῦσες! Δέν κοιμήθηκες τήν προηγούμενη νύχτα.

Ἄνοιξε τήν βαλίτσα, ἄρχισε νά βγαίνουν ἕνα-ἕνα τα ἅγια σκεύη. Τά εἶχε τυλίξει σέ ἕνα φτηνό κόκκινο πανί, ἀγορασμένο ἀπό ‘δῶ, πού χρησιμοποιοῦσε καί γιά κάλυμμα τῆς ἁγίας Τραπέζης, δηλαδή τοῦ μικροῦ τραπεζιοῦ τοῦ ξενοδοχείου...

Πῆρες καιρό μέ τήν καρδιά γεμάτη ἀγωνία, “Θεέ μου, θά ἔρθη κανείς”; Ἄρχισες νά φορᾶς τήν ἱερατική στολή, δῶρο κάποιου φίλου...

Ἑτοίμασε καί μιά λεκανίτσα μέ νερό κι ἕνα μικρό σταυρό, νά κάνη τόν ἁγιασμό τῶν Θεοφανείων. Κρατοῦσε τό πρόσφορο, μά φοβόταν ν’ ἀρχίση, θά ἐρχόταν κανείς; Μηχανικά ἄνοιξε τό μπουκαλάκι μέ τό κρασί, ὥσπου, ὤ! Ἦρθαν οἱ πρῶτοι!

-”Εδώ εἶναι ἡ ὀρθόδοξη Λειτουργία;”
“Ναι ἐδῶ....”
-”Εἴμαστε οἱ..., ἀπό τά Σκόπια”!!

Νά κι ἄλλοι δύο, ἀπό Ρωσία, σιγά-σιγά κι ἄλλοι ἀπό Οὐκρανία, Λευκορωσία. Καί ἡ φίλη, ἡ καθηγήτρια καί μαθήτριά σου στά ἑλληνικά, Κινέζα, ἦρθε κι αὐτή καί ὁ Ἀμερικανός ἀπό τήν Ταϊτσούνγκ.

Γεμᾶτος χαρά ἄρχισες τήν προσκομιδή στό μικρό διπλανό τραπεζάκι.

“Ελᾶτε πιό κοντά”, τούς εἶπε ὁ παπάς, “νά, ἔτσι γίνεται ἡ προσκομιδή, νά, αὐτό θά γίνη Χριστός”.

Ὁ παπᾶς ἄρχισε νά λέη τίς εὐχές τῆς προσκομιδῆς...

Κάποια στιγμή πού γύρισε τό κεφάλι του νά πάρη τό μπουκάλι μέ τό ἐμφιαλωμένο νερό, παρατήρησε μερικούς νά ἔχουν δάκρυα στά μάτια τους. Συνέχισε. -”Και τώρα νά πεῖτε τά ὀνόματά σας, νά, θά βγάλω ψιχουλάκια γιά σᾶς, ναί καί γιά τίς ψυχές τῶν δικῶν σας”. Δέν καταλάβαιναν στήν ἀρχή, δέν εἶχαν ξαναδεῖ, δέν ἤξεραν. Ὕστερα ἄρχισαν νά λένε ἕνας-ἕνας χαμηλόφωνα, συγκινημένα “Ἴσκρα, Ἰλιοῦσα, Ξένια, Πῆτερ, Λιάνα, Ντάγκαν, Ἄγγελ, Νατάσα, ...Βέστνα κεκοιμημένη... Καί ἄλλοι καί ἄλλοι......

Φίλησε τόν μικρό φιλντισένιο σταυρό τοῦ ἀρχιμανδρίτη καί τόν φόρεσε, ὅπως κάθε φορᾶ, πρίν λειτουργήσει, δῶρο καί εὐλογία τοῦ γέροντά του, πατρός Γεωργίου, ἀπό τήν μονή Γρηγορίου Ἁγίου Ὅρους, σάν νά ἔπαιρνε νοερά τήν εὐχή του.

Δέν εἶχε οὔτε θυμιατό, οὔτε κεριά. Ἄρχισε τήν Λειτουργία μέ συγκίνηση. Ἔψαλε ὁ Ἀμερικάνος, εἶπε καί στούς ἄλλους ἕνα ἁπλό “Κύριε ἐλέησον”.

“Του Ἀρχιεπισκόπου ἠμῶν Νικήτα”, εἶπε ὁ παπάς “...

“Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης, προσέλθετε...” Προσῆλθε ὁ Ἀμερικάνος μέ εὐλάβεια. Οἱ ἄλλοι κοιτοῦσαν. Τέλειωσε σύντομα τήν Λειτουργία. Συγκινημένα εὐχαρίστησε καί εἶπε δυό λόγια γιά τήν διπλή γιορτή, ὅπως γιορταζόταν παλιά στήν ἀνατολή, μαζί Χριστούγεννα καί Θεοφάνεια, ἡ συγκίνηση δέν τόν ἄφηνε νά πῆ ἀπό τούς περίφημους λόγους τοῦ ἀγαπημένου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου γιά τήν περίσταση. Ἐξήγησε τί εἶναι ὁ ἁγιασμός καί ἔκανε τόν ἁγιασμό τῶν Θεοφανείων, ἔτσι ταπεινά, χωρίς ψάλτες κλπ. Στό τέλος ἔδωσε σέ ὅλους ἁγιασμό σέ πλαστικά ποτηράκια καί ἄδεια μπουκάλια ἀπό νερό, πού εἶχε φέρει ἡ Κινέζα. Ἀφοῦ μοίρασε τό ἀντίδωρο, πρότεινε νά πάρουν καφέ πού ἦταν ἤδη ἕτοιμος ἤ τσάι καί τά μικρά γλυκά τοῦ ξενοδοχείου (ὑποχρεωτική προσφορά τοῦ ξενοδοχείου, 5.000 δρχ. τό ἄτομο στοίχισε-ἦταν περίπου 18 ἄτομα- ἀλλά ἦταν τόσο εὐτυχισμένος πού θά ἔδινε τά πάντα) μέχρι νά καταλύση τό ἅγιο Ποτήριο.

Τούς ἐξήγησε ὅτι δέ γινόταν νά ἀφήση τήν θεία Κοινωνία. Ἄρχισε νά καταλύη μέ προσοχή. Πάντα φοβόταν, ἔπρεπε νά εἶναι ὅλα μέ τάξη. Δέν εἶχε προσέξει, ὅμως, κάποιον πού τόν κοίταζε μέ ἔκπληξη καί γουρλωμένα μάτια. Δέν κατάλαβε τίποτα, ἄλλωστε δέ φημιζόταν γιά τήν παρατηρητικότητά του.

Τέλειωσε, ξεντύθηκε, τύλιξε τά ἅγια σκεύη γρήγορα στήν βαλίτσα, “δέν ξεχάσαμε τίποτα καί τώρα λίγο νά μιλήσουμε, νά γνωριστοῦμε”, σκέφτηκε.
- “Παιδιά, τί λέτε, νά λειτουργήσουμε τήν ἑπόμενη Κυριακή”;
- “Πού”;
- “Έ, θά δεῖτε στίς ἐφημερίδες, ε, δῶστε καί τά τηλέφωνά σας, θά σᾶς πάρω. Ναί, δέν ξέρω σέ ποιό ξενοδοχεῖο, θά βρῶ, συμφωνοι”;
Ἑτοιμάστηκαν νά κατέβουν. Ὅλοι χαρούμενοι. Ἡ Κινέζα μέτρησε κεφάλια καί πῆρε τά λεφτά, ἔδωσε ἀπόδειξη -εἶχε πάρει καί τίς 70.000 προκαταβολικά....”

Ἀργότερα βρέθηκαν πάλι στό σπίτι ἑνός μέλους τοῦ ἐκκλησιάσματος, ὅπου, γιά νά τούς στηρίξη στήν πίστη, τούς διηγήθηκε γιά κάποιον Χριστιανό πού ἀξιώθηκε νά δή αἰσθητῶς τήν θεία Κοινωνία ὡς Σῶμα Χριστοῦ.

“Τότε δύο τόν πῆραν παράμερα, στό διπλανό δωμάτιο... Τοῦ εἶπαν, “πές μας, εἶναι ἀλήθεια αὐτό πού εἶπες γι’ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, ὅτι εἶδε κρέας καί αἵμα”;

-”Βεβαίως”, τούς εἶπε, “ἄλλωστε μπορεῖτε νά τό ἐλέγξετε, νά σᾶς δώσω διεύθυνση κτλ. Γιατί”; ρώτησε ἀπορημένα, ὁ παπάς.
-”Γιατί, πάτερ, εἶδα κι ἐγώ τό ἴδιο πράγμα” εἶπε- “σέ εἶδα νά τρῶς κρέας ὅταν τέλειωσες, κρέας ἄσπρο, μέ αἷμα καί ἀπόρησα καί εἶπα στόν ἄλλο, “μά τί κάνει αὐτός ἐκεί”; “Που τό βρῆκε, τέλος πάντων, ποῦ τό εἶχε κρύψει”;

Τί νά ἀπαντήσης; -”Παιδί μοῦ, δόξασε τόν Θεό πού σέ ἀγαπάει τόσο καί σού ἔδειξε τό μυστήριο αὐτό, ἐγώ ποτέ δέν εἶδα κάτι τέτοιο”.
-”Τί λές πάτερ, ἐμένα ἀγαπάει ὁ Θεός”;

Δύσκολο εἶναι νά συνεχίσης. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἐξομολογήθηκαν καί κοινώνησαν καί κοινωνοῦν ὡς τώρα.

...Μιά μέρα τό κινητό του παπᾶ χτύπησε καί, κλαίγοντας, μιά γυναίκα ἀπό τήν Οὐκρανία ζήτησε νά μάθη ἄν ὄντως γίνεται ὀρθόδοξη Λειτουργία- μιά φίλη της τῆς ἔδωσε τήν ἀγγελία στίς ἐφημερίδες. Γιατί δυό χρόνια πού εἶναι ἐδῶ προσευχόταν νά βρῆ Ἐκκλησία ὀρθόδοξη. Εἶναι ἡ Ὄλγα ἀπό τήν Σινζού, τήν ἐπιστημονική πόλη πού παράγονται οἱ ὑπολογιστές. Ἔρχεται κάθε Κυριακή, δυό ὧρες μέ τό τρένο, σέ μιά καθολική Ἐκκλησία πού λειτουργοῦμε προσωρινά φιλοξενούμενοι (αὐτό εἶναι ἄλλη ἱστορία), ψέλνει ...

Ναί, ἡ Ἐκκλησία εἶναι καρπός προσευχῆς.

Ἀρχιμανδρίτης Ἰωνᾶς (Λή Λιάνγκ σάν φού)

Ταϊπέϊ.”