Γιάννης Γαϊτάνης: Τό κάστρο τοῦ Ἐπάχτου

Κυλοῦν αἰῶνες καί καιροί, σωρό γενιές περνοῦνε,
τ’ ἄστρα πού λάμπουν σβήνουνε, καινούρια το φωτοῦνε.
Μά ἡ θωριά τοῦ ἀγέραστη δέν γίνεται ρημάδια
μές της ἀβύσσου τ’ ἄφεγγα καί τ’ ἀναυγά σκοτάδια...
Μέ πολεμίστρες ἄπαρτες καί τάπιες δοξασμένες,
παληά ἀσκέρια καρτεροῦν, στήν δόξα βουτυγμένες.
Κάποτε Μπρίκια ἀρμένιζαν καί Δόγκικες Μπαρτσέρες,
μά σήμερα στόν Ἄη-Λιά ἀχολογοῦν φλογέρες...
...
Κάστρο τ’ Ἐπάχτου ἄπαρτο, μπαρουτοκαπνισμένο,
ἀραξοβόλι πειρατῶν, προίκα τρανή δοσμένο...
Χρυσή ρομφαία μπήχτηκε μές του θυμοῦ τό στῆθος
κι ἔγινε ὁ θρύλος ξάκουσμα κι ἡ Ἱστορία μύθος....
Κάστρο τ’ Ἐπάχτου, Κάστρο μας, ἀγέραστο θά μείνης,
πευκοντημένη θύμηση, καημούς γιά ν’ ἀνασταίνης
Τά χρόνια πάντα θά κυλοῦν, γενιές στό πέρασμά σου,
κι ἐμεῖς παληοί προσκυνητές στήν πέτρινη ἀγκαλιά σου!...