Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ Μηνός: Ὅσιος Συμεών ὁ Στυλίτης, 1 Σεπτεμβρίου

Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Ὁ Σεπτέμβριος εἶναι γιά τήν Ἐκκλησία ὁ πρῶτος μήνας τῆς Ἰνδίκτου, ἤτοι τοῦ νέου ἔτους καί ἡ Πρωτη του ἡμέρα εἶναι πρωτοχρονιά. Τήν ἡμέρα αὐτή, δηλαδή τήν Πρωτη του μηνός Σεπτεμβρίου, ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ Ὁσίου Συμεών τοῦ Στυλίτου.

Στήν χορεία τῶν Ὁσίων της Ἐκκλησίας μᾶς συγκαταλέγονται καί οἱ Ἅγιοι ἐκεῖνοι πού ὀνομάζονται στυλίτες. Αὐτοί ἐπέλεξαν σάν τρόπο ἄσκησης τήν διαμονή τους σέ ἕναν στύλο καί γι’ αὐτό ἔλαβαν αὐτήν τήν ἐπωνυμία.

Ὁ ὅσιος Συμεών ὁ Στυλίτης καταγόταν ἀπό ἕνα χωριό πού ὀνομαζόταν Σισᾶν καί τό ὁποῖο βρισκόταν ἀνάμεσα στήν ἐπαρχία τῶν Σύρων καί τῶν Κιλίκων. Ἔζησε τόν 5ο μ. Χ. αἰώνα, ἐπί αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Μεγάλου καί ὅταν Πατριάρχης Ἀντιοχείας ἦταν ὁ Μαρτύριος. Ἀγάπησε τήν προσευχή καί τήν ἄσκηση ἀπό τήν νεαρή του ἡλικία καί μέ τήν βοήθεια τῶν πνευματικῶν του Διδασκάλων ἔφθασε στά ὑψηλότερα σημεῖα τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Ἀφοῦ ἔζησε στήν ἀρχή τήν κοινοβιακή ζωή, στήν συνέχεια πῆγε σέ ἡσυχαστικά μέρη καί ἐγκαταστάθηκε σέ ἕναν λάκκον ἄνυδρο καί ἐκεῖ ἡσύχαζε, δηλαδή ζοῦσε μέ ἄσκηση καί προσευχή. Κατόπιν ἐγκαταστάθηκε σέ ἕνα μοναχικό κελλί καί στήν συνέχεια, ἐπειδή ἀπέκτησε μεγάλη φήμη καί πήγαιναν πολλοί νά τόν δοῦν, μέ ἀποτέλεσμα νά μή βρίσκη ἡσυχία, γι’ αὐτό καί ἔπηξε στήν γῆ ἕνα στύλο ὑψηλόν, τριανταέξι πήχεις καί ἐκεῖ ἔμενε ὄρθιος ἡμέρα καί νύκτα. Κάτω ἀπό τόν στύλο τοῦ Ὁσίου συνέρρεαν πλήθη ἀνθρώπων γιά νά τόν δοῦν καί νά ἀκούσουν τόν θεόπνευστο παρηγορητικό του λόγο καί πολλοί ἀλλόθρησκοι ἐβαπτίζοντο.

«Μιμήθηκε τήν ζωή τῶν ἀγγέλων μέ ὑλικόν σῶμα, τόσον πολύ ὥστε μερικοί νά ἀποροῦν γι’ αὐτόν καί νά διερωτῶνται μήπως ἦταν κάποια ἀσώματη φύση» (Ἄγ. Νικοδήμου Ἀγορείτου, Συναξαριστής, ἔκδ. Σπανός, τόμ. Α, σέλ. 4).

Ἔφυγε ἀπό τήν πρόσκαιρη αὐτή ζωή σέ ἡλικία πενηνταέξι ἐτῶν. Σέ τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ἔφθασε σέ τόσο μεγάλα ὕψη ἀρετῆς, ὥστε ὁδήγησε χιλιάδες λαοῦ στήν Θεογνωσία, εὐεργέτησε καί συνεχίζει νά εὐεργετῆ μέ τίς πρεσβεῖες του καί τό πλῆθος τῶν θαυμάτων πού ἐπιτελεῖ.

Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Στυλίτης μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς τοῦ φανερώνει:

Πρῶτον, τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖον οἱ ἅγιοι ἀσκοῦν ποιμαντικό καί ἱεραποστολικό ἔργο. Καί ὁ τρόπος αὐτός, ὅπως φανερώνουν τά πράγματα, εἶναι καί ὁ ἀποτελεσματικότερος. Διδάσκουν, νουθετοῦν, παρηγοροῦν μέ τόν τρόπο τῆς ζωῆς καί μέ τόν λόγο τους, πού δέν εἶναι ἐγκεφαλικός, ἠθικίστικος, ἀλλά ἀναγεννητικός καί ζωοποιός, ἀφοῦ βγαίνει μέσα ἀπό μιά καρδιά καθαρή, ἀναγεννημένη καί γεμάτη ἀπό τήν χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Δέν ἐπεδίωκε νά ἔχη κοντά του κόσμο καί πολύ περισσότερο δέν ἤθελε νά ἔχη ὀπαδούς. Δέν προσκαλοῦσε τά πλήθη, ἴσα - ἴσα τα ἀπέφευγε καί ἐπεδίωκε τήν ἡσυχία. Ὅσο ὅμως ἐπιθυμοῦσε τήν ἀφάνεια καί τήν ἡσυχία, τόσο ἡ φήμη τόν κατεδίωκε. Κατέβηκε σέ λάκκο νά κρυφτῆ καί τόν βρῆκαν. Ἀνέβηκε σέ ψηλό στύλο καί ἔτρεχαν ἀπό κάτω καί παρέμεναν στήν ζέστη καί τό κρύο, περιμένοντας ἕνα του λόγο, μιά του νουθεσία, πού παρηγοροῦσε, ἔλυνε προβλήματα καί γιάτρευε πληγές. Μέ τήν προσευχή τοῦ θεράπευε τούς ἀνθρώπους σωματικά καί ψυχικά. Τούς ἀναγεννοῦσε, τούς ὁδηγοῦσε στό βάπτισμα καί τήν βίωση τῆς κατά Χριστόν ζωῆς.

Φαίνεται καθαρά ὅτι ἡ ἱεραποστολή πού γίνεται μέ τό παράδειγμα καί τήν ἔνταση τῆς προσευχῆς, μέ τήν αὐταπάρνηση καί τήν θυσιαστική ἀγάπη ἔχει σωτήρια ἀποτελέσματα.

Δεύτερον, ὅτι οἱ Ἅγιοι εἶναι οἱ μεγαλύτεροι εὐεργέτες τῆς ἀνθρωπότητος. Προσφέρουν στόν ἄνθρωπο αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη περισσότερο ἀπό ὅλα. Δηλαδή, ἀπάντηση στά μεγάλα ὑπαρξιακά ἐρωτήματα πού τόν τυραννοῦν, καί τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο θά ἀποκτήση νόημα ζωῆς. Γιατί τό μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου, σήμερα καί πάντοτε, εἶναι το νά βρῆ νόημα στήν ζωή του. Νά πεισθῆ ὅτι ἡ ζωή τοῦ ἔχει κάποιο νόημα, κάποιο σκοπό καί ὡς ἐκ τούτου ἀξίζει νά ζῆ. Καί αὐτό πού δίνει ἀξία καί νόημα στήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ, πού τόν βοηθᾶ νά ὑπερβῆ τόν θάνατο στά ὅρια τῆς προσωπικῆς του ζωῆς καί ἔτσι νά ἀποκτήση «ζωήν καί περισσόν ζωῆς». Νά βιώση τήν νέκρωση τοῦ θανάτου καί νά χαίρεται ἀληθινά τήν ζωή. Νά βγῆ ἔξω ἀπό τήν φυλακή τῶν αἰσθήσεων, ὅπου τόν ἔχουν αἰχμαλωτισμένο καί κλεισμένο τά πάθη καί νά χαρῆ τήν ἐλευθερία του. Τήν ἀληθινή ἐλευθερία ἀπό τήν ὑποδούλωση στήν ἁμαρτία καί τόν διάβολο. Ὁ στύλος τοῦ ἁγίου Συμεών εἶναι τό σύμβολο τῆς πραγματικῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀληθινῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο καί τῆς αὐθεντικῆς ζωῆς, ἡ ὁποία ἔχει νόημα καί σκοπό, ἀφοῦ ἀποβλέπει στήν θέωση, στήν κοινωνία μέ τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό.

Τό τελειότερο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, καί ἀποτελεῖ τήν μεγαλύτερη εὐλογία γιά τήν κτίση, ὅταν παραμένη ἄνθρωπος ἤ καλύτερα, ὅταν προχωρῆ ἀκόμη περισσότερο καί γίνεται κατά χάριν Θεός. Ἀλλά ἐπίσης καί τό μεγαλύτερο καί ἀγριότερο θηρίο πάνω στήν γῆ εἶναι καί πάλιν ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἔχη ὑποδουλωθῆ στά πάθη καί ἔχει χάση τήν ἀνθρωπιά του.

Σέ μιά ἐποχή ὑλιστική, ὅπως ἡ δική μας πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἰδιοτέλεια καί τό ἀτομικό συμφέρον, ἀπό τήν φιλαυτία καί τήν ὑποδούλωση στά πάθη τῆς φιλαργυρίας, τῆς κενοδοξίας καί τῆς φιληδονίας, ὁ βίος καί ἡ πολιτεία τοῦ ὁσίου Συμεών ἀποτελοῦν ἰσχυρό ράπισμα γιά ἀφύπνιση. Τό νά νικήση κανείς τά πάθη του δέν εἶναι σίγουρα εὔκολο πράγμα. Χρειάζεται θέληση, ἰσόβιος ἀγώνας καί προσευχή. Ὅταν ὅμως αὐτό κατορθωθῆ, τότε ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ καί πάλι τήν χαμένη ἀνθρωπιά του καί γίνεται ἀληθινός ἄνθρωπος. Μεταβάλλεται σέ ἀστείρευτη πηγή χαρᾶς καί εὐλογίας γιά τούς ἀνθρώπους γύρω του, γιά ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη.