Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου καί τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας

ΜΙΚΡΟ ΣΧΟΛΙΟ ΑΠΟ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΟΙ ΓΚΟΥΡΟΥ, Ο ΝΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ»

Ἡ ἐπιπεδοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν, δηλαδή, περιορίζεται ἁπλῶς στόν βιολογικό τομέα καί τόν κοινωνικό χῶρο, ἀλλά καί ἡ κοινωνικοποίηση τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελοῦν μεγάλα προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας. Ὁ ἄνθρωπος, ὅπως ἔλεγε θαυμάσια ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, εἶναι ἕνα ὅν πού ἔχει ζωή καί εἶναι ‘"ἐνταύθα οἰκονομούμενον καί ἀλλαχοῦ μεθιστάμενον καί πέρας τοῦ μυστηρίου τή πρός Θεόν νεύσει θεούμενον". Ὁ ἄνθρωπος δηλαδή δέν παραμένει στό ἐνταύθα, ἀλλά προχωρεῖ στό ἐπέκεινα, ὅλη ἡ πορεία τοῦ εἶναι μία πορεία μυστηρίου τοῦ ὁποίου τό τέλος εἶναι ἡ θέωση.

Αὐτά σκέφθηκα διαβάζοντας τελευταία ἕνα βιβλίο μέ τίτλο "Οἱ γκουρού, ὁ νέος καί ὁ Γέροντας Παΐσιος" πού ἔγραψε ὁ Διονύσιος Φαρασιώτης, πού προφανῶς πρόκειται γιά ψευδώνυμο ἑνός ἀνθρώπου πού πέρασε μέσα ἀπό τραγικές καταστάσεις καί βρῆκε τόν δρόμο τῆς σωτηρίας.

Καθώς διάβασα τό βιβλίο αὐτό καί βέβαια μέ τό πού τελείωσα τήν ἀνάγνωση σκεφτόμουν συνέχεια τό τί μυστήριο εἶναι ὁ ἄνθρωπος καί τί μυστήριο κρύβει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια ἔχω μερικές ἐπιφυλάξεις γιά τόν τρόπο πού γράφηκαν μερικές σελίδες τοῦ βιβλίου, ἀλλά ὅμως τελικά σέ ὅλο το βιβλίο φαίνεται τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς Ἐκκλησίας.

Πράγματι, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα μυστήριο, ἔχει μέσα του πολλές δυνάμεις, εἶναι δημιουργημένος ἀπό τόν Θεό κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωση, δηλαδή ἀντιμετωπίζεται ὀντολογικά καί ὄχι ἠθικολογικά καί συναισθηματικά. Ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι αὐτό πού βλέπουμε, ἀλλά αὐτό πού εἶναι ἐσωτερικά. Ἔχει πολλές καί μεγάλες κρυμμένες δυνάμεις μέσα του, πού εἶναι ἀθέατες ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ὁ νέος αὐτός εἶχε ἔντονες ἀναζητήσεις, τόν ἀπασχολοῦσαν πολλές ἀπορίες καί ἐρωτηματικά, κυρίως τόν ἀπασχολοῦσε ἡ ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ. Μέ αὐτά τά δεδομένα δοκίμασε τόν ὑπνωτισμό καί εἶχε συνάντηση μέ τούς δαίμονες καί μπόρεσε νά δή τήν μανία τοῦ δαίμονος, γνώρισε τήν μέθοδο Σίλβα, τό γνωστόν ΜαΝD ἀONεROά, μπῆκε σέ Ἄσραμ στήν Ἑλλάδα καί κυρίως στήν Ἰνδία, γνώρισε Γιόγκι καί πέρασε μέσα στόν μυστηριώδη κόσμο τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ. Εἶναι συγκλονιστικές οἱ περιγραφές γιά τά ὅσα συνέβησαν στήν Ἰνδία καί γιά τόν δαιμονισμό πού ὑπέστη ὅταν προσκύνησε τά εἴδωλα, τόν διάβολο.

Στήν συνέχεια ὅμως περιγράφεται μέ ἔντονο καί συγκινητικό τρόπο τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ταλαιπωρημένος ἀπό διάφορες περιπέτειες, γνώρισε τό Ἅγιον Ὅρος σέ δύο περιόδους τῆς ζωῆς του, πρίν πάει στήν Ἰνδία, ἀλλά κυρίως μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τήν Ἰνδία. Εἶχε δαιμονισθῆ καί παρουσιάζει ἐκφραστικά τήν μεγάλη ἀξία τοῦ Ἁγίου Ὅρους, μέσα στό ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι ἀποκτοῦν προσωπική γνώση τοῦ Θεοῦ.

Πρωταγωνιστική θέση στό βιβλίο ἔχει ἡ μορφή καί τό βάθος τοῦ ἀειμνήστου Γέροντος Παϊσίου. Περιγράφεται ἔντονα ἡ χαρισματική του προσωπικότητα, ὅτι ὁ Γέροντας Πά|σιος ἦταν γεμάτος ἀπό τήν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί αὐτό φαίνεται στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιμετώπισε τόν δαιμονισμένο καί ἀνήσυχο αὐτόν νέο. Τόν περιέβαλε μέ πραγματική ἀρρενωπή ἀγάπη, μέ διάκριση καί δύναμη Πνεύματος, τόν ἐλευθέρωσε ἀπό τό δαιμόνιο πού ὑπῆρχε μέσα του, τοῦ ἔκανε πνευματική "ἐγχείρηση", τόν ἀπάλλαξε ἀπό τόν πόλεμο τῶν λογισμῶν μέ πολύ ὡραῖο καί χαριτωμένο τρόπο, τόν βοήθησε νά γνωρίση τά ἐνδότερά της πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλά καί τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας.

Εἶναι συγκλονιστικές οἱ στιγμές ἐκεῖνες, πού ὁ Γέροντας Παΐσιος τοῦ ἔβγαλε τό δαιμόνιο, τό ὁποῖο μπῆκε μέσα του ὅταν προσκύνησε τά εἴδωλα, καθώς ἐπίσης εἶναι σημαντικές ἐκεῖνες οἱ σελίδες, πού περιγράφουν τήν εὐαισθησία καί τήν καθαρότητα τοῦ Γέροντος Παϊσίου. Διαβάζοντας τό βιβλίο αὐτό εἶδα πῶς ἐργάζονται οἱ ἅγιοι γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, τί θά πῆ πνευματικός πατέρας. Ἄν καί ὁ Γέροντας Πά|σιος δέν εἶχε ἱερωσύνη, ὅμως ὡς ἅγιος μοναχός εἶχε τό Ἅγιο Πνεῦμα μέσα του καί βοηθοῦσε τούς ἀνθρώπους.
Ὁ συγγραφεύς τοῦ βιβλίου αὐτοῦ, μέ τήν παράλληλη γνώση καί τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, καί τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως στήν αὐθεντική της ἔκφραση, ἀλλά γνωρίζοντας καί τίς διδασκαλίες τῶν Γκουρού καί τοῦ Γέροντα Παϊσίου, μᾶς δείχνει τήν διαφορά μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἰνδουϊσμού, μεταξύ Χριστιανικοῦ μυστηρίου καί μαγικῆς πράξεως, μεταξύ του διαλογισμοῦ καί τῆς νοερᾶς καρδιακῆς προσευχῆς. Στό βιβλίο αὐτό παρουσιάζονται καί τά συμπτώματα στήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τόν διαλογισμό καί τήν ἐνασχόλησή του μέ ἀνατολικές θρησκεῖες καί παραδόσεις.

Δέν μπορεῖ νά γράψη κανείς πολλά πράγματα σέ ἕνα μικρό σχόλιο. Γενικά ἡ ἀνάγνωση τοῦ βιβλίου δείχνει στόν ἀναγνώστη καί τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι αὐτό πού δείχνουν κάθε μέρα τά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, δέν εἶναι τά σχόλια τῶν δημοσιογράφων καί τῶν ἀναλυτῶν, ἀκόμη δέ καί αὐτῶν τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀναλυτῶν. Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά περικλεισθῆ μέσα στά ἐκκλησιαστικά ρεπορτάζ. Καί ὁ ἄνθρωπος πού ἀναζητᾶ πληρότητα καί ψάχνει νά βρῆ τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο δημιουργήθηκε δέν μπορεῖ νά ἱκανοποιηθῆ μέ ἀνόητα καί δαιμονικά πράγματα.

Στό πρόσωπο τοῦ Γέροντα Παϊσίου φαίνεται ὅλο το μεγαλεῖο των πνευματικῶν πατέρων καί τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς. Γράφει γιά τόν Γέροντα Παΐσιο ὁ ἀνήσυχος αὐτός, ἀλλά θεραπευμένος νέος: "Ὁ Γέροντας εἶχε τόση ταπείνωση, ὥστε κατάπιε ὅλη τήν μεγάλη μου ὑπερηφάνεια καί περίσσεψε. Μέ ἐπίανε στά χέρια του μέ πολλή προσοχή σάν ἕνα πολύ εὔθραυστο ξερό φύλλο. Μέ πολλή ἀγάπη μέ φρόντιζε σάν ἕνα ἑτοιμοθάνατο μωρό. Καί ὄντως ἤμουν πολύ κοντά στήν τρέλλα, στόν ψυχικό, ἀλλά καί τόν πνευματικό θάνατο".

Σκέφθηκα τήν μεγάλη προσφορά τοῦ π. Παϊσίου στήν Ἐκκλησία. Ἀρκοῦσε καί μόνον ἡ βοήθεια πού πρόσφερε στόν ἀνήσυχο αὐτόν νέο γιά νά φανῆ ἡ ἐξαγιασμένη προσωπικότητά του. Πόσους ἄλλους ἀνθρώπους δέν βοήθησε νά ζήσουν τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καί τό μυστήριο τῆς σωτηρίας στά ἔγκατα τῆς ὑπάρξεώς τους!

Ὅσο ὑπάρχουν Γέροντες σάν τόν Γέροντα Πά|σιο καί ὄντως ὑπάρχουν σήμερα, δέν χάνεται ἡ Ὀρθοδοξία καί δέν κλείνεται μέσα στά «γρανάζια» τῆς κοινωνικῆς ζωῆς καί τῶν διαφόρων ἰδεολογικῶν καί κοινωνιολογικῶν συστημάτων.