Γεγονός καὶ Σχόλιο: Big Brother ἤ Big Father;

Ἔληξε τό «τηλεοπτικό παιχνίδι» πού παιζόταν ὡς «ριάλιτι σόου» καί θεωρήθηκε ἕνα ρίσκο τοῦ γνωστοῦ τηλεοπτικοῦ καναλιοῦ. Ἔγιναν πολλές κριτικές ἀπό ἔγκυρους δημοσιογράφους καί ἀπό ἄλλους μελετητές πάνω στό νέο φαινόμενο αὐτό, τίς ὁποῖες, φυσικά, δέν πρόκειται νά ἀναφέρουμε ἐδῶ.

Πρίν ἀρχίσει τό «παιχνίδι» αὐτό, εἴχαμε ἐπισημάνει μερικά σημεῖα πού συνδέονται μαζί του. Τώρα ὅμως, ἀπό τίς κριτικές πού ἀκούστηκαν καί τά διάφορα σχόλια, θά θέλαμε νά ὑπογραμμίσουμε καί τά ἀκόλουθα, πού εἶναι καταστάλαγμα τῶν μηνυμάτων πού μετέφερε τό Big Brother στό ἑλληνικό τηλεοπτικό κοινό.

Κατ’ ἀρχάς, ὑπονόμευσε τήν ἑλληνική Ὀρθόδοξη οἰκογένεια, διότι ἔδωσε τό μήνυμα τῆς συνυπάρξεως στό ἴδιο το σπίτι πολλῶν παιδιῶν ἀμφοτέρων τῶν φύλων. Πρόκειται γιά ἕνα παράδειγμα - ὑπόδειγμα γιά τό ὅτι εἶναι δυνατόν νά συζήσουν πολλά ζευγάρια μεταξύ τους στόν ἴδιο χῶρο καί νά περάσουν καλά, ἀφοῦ καί ἡ κοινωνία τό ἀνέχεται. Καταργεῖται ἔτσι ἡ διαδυκότητα τῶν σχέσεων.

Ἔπειτα, ἔδωσε ἕνα δεῖγμα ἀπομόνωσης ἀπό τήν κοινωνία, μέ ἀποτέλεσμα νά περιορίζεται ἡ ἀνθρώπινη σκέψη, μιά καί δέν ὑπῆρχε πληροφόρηση ἀπό τόν ἔξω κόσμο, σέ πολύ χαμηλές συζητήσεις μέ ἀνούσιο περιεχόμενο. Πρόκειται γιά μιά ἰδιότυπη μορφή δικτατορίας, ὥστε νά κάνουν λόγο γιά «Μπίγκ - μπραδερική δημοκρατία» ἀφοῦ «ἡ ὁλοκληρωτική σκηνοθεσία τῆς συμπεριφορᾶς καί τῶν αἰσθημάτων, ὁ βελούδινος στραγγαλισμός τῆς κριτικῆς σκέψης, ὁ ἔλεγχος καί ἡ πλήξη εἶναι συστατικά στοιχεῖα αὐτῆς τῆς παρωδίας δημοκρατίας, πού δέν ἐπιβάλλεται διά ροπάλων, ἀλλά μοιάζει νά ἀποτελεῖ προϊόν ἐλεύθερης ἐπιλογῆς» (Μαριάννα Τζιαντζῆ, Καθημερινή 30-12-2001).

Ἀκόμη, μετέδωσε τήν νοοτροπία του νά ζῆ κανείς μέ τήν αἴσθηση ὅτι κάποιος ἤ κάποιοι τόν παρακολουθοῦν ἀνά πάσαν στιγμή τῆς ὥρας. Αὐτό συνεπάγεται εὐτελισμό τοῦ προσώπου μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται. Γιατί σίγουρα αὐτή ἡ αἴσθηση στήν ἀρχή δημιουργεῖ φόβο πρό τοῦ ἀγνώστου τηλεοπτικοῦ κοινοῦ, ἀλλά στήν συνέχεια δημιουργεῖ μιά θρασύτητα. Ἔτσι μαθαίνει κανείς νά συμπεριφέρεται χωρίς τήν αἰδῶ στήν προσωπική του ζωή. Καί ξέρουμε ἀπό διάφορες ἀναλύσεις ὅτι καί αὐτές οἱ προσωπικές, ἰδιαίτερες σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων, ὅταν ἐκτίθενται σέ κοινή θέα, χάνουν τόν προσωπικό χαρακτήρα καί ἐκλαμβάνονται ὡς πορνικές σχέσεις.

Ἐπί πλέον ἀνέπτυξε ἀκόμη καί τήν ψυχολογική καί πνευματική ἀσθένεια τῆς ἡδονοβλεψίας, μέ φοβερές συνέπειες καί γιά ἐκείνους πού ἔβλεπαν τίς εἰκόνες αὐτές καί γιά ἐκείνους πού «ἔπαιζαν».

Πέρα ἀπό αὐτά καλλιέργησαν σέ μεγάλο βαθμό τό πρόβλημα τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ καί τοῦ εὔκολου κέρδους, καθώς ἐπίσης καί τῆς γρήγορης καί ἀνεξέλεκτης δημοσιότητας, βορά τοῦ μαζανθρώπου Μινώταυρου.

Σημαντική εἶναι ἡ παρατήρηση ὅτι οἱ «πρωταγωνιστές» τοῦ εἴδους αὐτῶν τῶν ἐκπομπῶν «μποροῦν νά θεωρηθοῦν πρῶτες δημόσιες ἐπιδείξεις τοῦ "ἀνθρωποειδικοῦ" τύπου πού ἐπιδιώκει νά παράγει ἡ ἐξουσία: Ἀνθρωποειδές ἤ μαζάνθρωπος» (Κλεάνθης Γρίβας, Ἐλευθεροτυπία, 7 Ἰανουαρίου 2002).

Τέλος, ἀπό ἐκκλησιαστικῆς πλευρᾶς, ἐκεῖνο πού μέ προβλημάτισε εἶναι τό φαινόμενο τοῦ αὐτοαφορισμοῦ. Ἐνῶ ὅσοι συμμετεῖχαν στό «παιχνίδι» αὐτό ἦταν βαπτισμένοι Χριστιανοί, ἐν τούτοις αὐτοαφορίσθηκαν ἀπό τήν ἐκκλησιαστική κοινότητα πάνω ἀπό τρεῖς μῆνες καί ἀπέκοψαν τόν ἑαυτό τους ἀπό τήν δυνατότητα τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, ἀκόμη καί κατ’ αὐτήν τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων. Βέβαια μπορεῖ νά πῆ κανείς ὅτι οὕτως ἤ ἄλλως, ὅπως κάνουν καί ἄλλοι, δέν θά πήγαιναν στήν Ἐκκλησία. Τό πράγμα ὅμως δέν ἀμνηστεύεται γιά τόν λόγο αὐτόν. Κατά τούς ἱερούς Κανόνας ὅποιος δέν ἐκκλησιάζεται χωρίς λόγο γιά τρεῖς συνεχεῖς Κυριακές εἶναι ἀποκεκομμένος ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί αὐτό τό γεγονός δείχνει τό μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Τελικά πρέπει νά μᾶς ἀπασχολή ὄχι τόσο ὁ big brother ὅσο ὁ big Father, δηλαδή ὁ Πατέρας μας πού κατοικεῖ τούς οὐρανούς, πού ἐλέγχει τά πάντα, βλέπει τά κρύφια της καρδίας μας, τά ὁποῖα θά ἀποκαλυφθοῦν ἐνώπιον ὅλων κατά τήν Δευτέρα παρουσία, καθώς ἐπίσης πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήση το πῶς θά γίνουμε τέκνα κατά Χάριν αὐτοῦ του οὐρανίου Πατρός. Καί ἄν θέτουμε τόν ἑαυτό μᾶς κάτω ἀπό πνευματική καθοδήγηση μεγάλων Πατέρων, πού ἔχουν φωτισμό νοῦ, τότε θά γίνουμε ἀδελφοί του μεγάλου ἀδελφοῦ μας, τοῦ Χριστοῦ καί βέβαια «συμπολίται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι του Θεοῦ».

Ν. Ι.