Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: «Νέα Τάξη, Ἐκκλησία καί ἀριστερά»

Ὡς ἐπίμετρον γιά τήν ὅλη στάση τῆς Ἐκκλησίας ὡς πρός τήν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες καί τήν πρότασή της γιά διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ὥστε ὁ λαός νά ἀποφανθῆ ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ, θά μποροῦσα νά σχολιάσω ἕνα ἄρθρο τοῦ Δημήτρη Τούμπανη, μέ θέμα «Νέα Τάξη, Ἐκκλησία καί ἀριστερά», πού δημοσιεύθηκε στό περιοδικό «ΑΡΔΗΝ» (Σεπτέμβριος 2001).

Στήν οὐσία τό ἄρθρο αὐτό μέ μιά ἀριστερή προβληματική κρίνει τήν «Ἀριστερά» γιά τήν στάση τήν ὁποία τήρησε πάνω σε αὐτό τό θέμα πού ἀπασχόλησε τόν λαό γιά ἕνα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Βέβαια, δέν συμφωνῶ μέ ὅλες τίς θέσεις τοῦ ἀρθρογράφου, ὅμως εἶναι σημαντικά τα στοιχεῖα πού προσφέρει, γι’ αὐτό καί κάνω αὐτήν τήν ἀνάλυση.

Κατ’ ἀρχάς ὁ ἀρθρογράφος ἐπικρίνει τήν «Ἀριστερά», διότι δέν ἔλαβε σαφῆ στάση ἀπέναντι στό ἠλεκτρονικό φακέλλωμα, στό ὁποῖο περιλαμβάνονται ἡ φυλετική καί ἐθνική προέλευση, τά πολιτικά φρονήματα, οἱ θρησκευτικές πεποιθήσεις, ἡ συμμετοχή σέ σωματεῖα καί συνδικαλιστικές ὀργανώσεις κλπ. Ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ξεσηκωθῆ ἡ «Ἀριστερά» ἐναντίον αὐτῆς τῆς νοοτροπίας «δέν κούνησε οὔτε τό δακτυλάκι της. Ἀντίθετα, βρῆκε ὅτι οἱ ἀντιρρήσεις τῆς Ἐκκλησίας θέτουν σέ κίνδυνο τό ἀπόρρητό των προσωπικῶν μας δεδομένων, καί ἐπιπλέον τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν θρησκευτικῶν μειοψηφιῶν».

Ἔπειτα σαφῶς λέγεται στό ἄρθρο ὅτι ἡ κίνηση ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ξεκίνησε ἀπό ξένα Κέντρα, καί αὐτό ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι ἡ προσπάθεια διαγραφῆς τοῦ θρησκεύματος ἀπό τίς ταυτότητες τέθηκε στήν ἀρχή ἀπό τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, μέ τήν συγκρότηση Εἰδικῆς Ἐπιτροπῆς, τῆς ὁποίας Πρόεδρος ὁρίστηκε ὁ κ. Μιχάλης Σταθόπουλος, πρίν βέβαια γίνει Ὑπουργός Δικαιοσύνης. Φαίνεται σαφῶς ὅτι πρόκειται γιά τήν νοοτροπία τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς Νέας Τάξης πραγμάτων, κατά τήν ὁποία «δέν ὑπάρχει χῶρος γιά ἔθνη, ἐθνικές οἰκονομίες, ἐθνικές νομοθεσίες, ἐθνικές κυβερνήσεις, ἐθνικούς στρατούς, ἐθνικούς πολιτισμούς, ἐθνικές θρησκεῖες κλπ.». Ὁ ἀρθρογράφος ὑποστηρίζει ὅτι εἶναι «ντροπή» γιά τήν «Ἀριστερά» νά στηρίζη αὐτήν τήν νοοτροπία. «Ἀκόμη καί ἡ ἀνοχή καί ἡ οὐδετερότητα ἰσοδυναμεῖ μέ προσφορά ὑπηρεσιῶν στήν νέα τάξη καί καταπρόδωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ».

Ἀκόμη σημειώνει ὁ ἀρθρογράφος ὅτι κατά τήν Νέα Τάξη ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποτελεῖ ἐμπόδιο στήν παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, ἡ ὁποία προωθεῖται. Ἀκριβῶς γιά τόν λόγο αὐτό δέν ἐπιδιώκεται ἡ κατάργηση τῆς θρησκείας καί τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά ἡ παγκοσμιοποίησή της, νά τήν φέρουν στά μέτρα τους. Δηλαδή ἐπιδιώκουν νά ἀπωλέση ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τήν μοναδικότητα καί ἀπολυτότητά της καί νά παγκοσμιοποιηθῆ, γιατί μιά τέτοια παγκοσμιοποιημένη Ἐκκλησία ὑπηρετεῖ κατά τόν καλύτερο τρόπο τούς σκοπούς τῆς Νέας Τάξης.

Ὑποστηρίζεται ἀπό τόν ἀρθρογράφο ὅτι οἱ μαρξιστές δέν πρέπει νά πέσουν στήν παγίδα νά διαιρέσουν τούς ἐργάτες σέ ἄθεους καί πιστούς, ἀλλά νά προχωρήσουν στήν ἀνατροπή τοῦ καπιταλισμοῦ. Μάλιστα, χρησιμοποιώντας ἀπόψεις τοῦ Μάρξ καί τοῦ Ἔγκελς, ἰσχυρίζεται ὅτι ἀλλοῦ πρέπει νά στρέψη τό ἐνδιαφέρον της ἡ «Ἀριστερά» καί ὄχι στήν πολεμική ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία πολεμική μπορεῖ νά ἔχη καί τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Ὅμως «ἡ "Ἀριστερά", δυστυχῶς, κάνει σήμερα τό ἀντίθετο: ὑποτάσσει καί θυσιάζει τήν ταξική πάλη, τῆς ὁποίας κορυφαία στιγμή εἶναι ἡ πάλη ἐνάντια στήν ἰμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση καί τήν νέα τάξη, σέ μιά κάλπικη καί ὑποκριτική πάλη ἐνάντια στήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ὄχι μόνο προκαλεῖ βαθιές διασπάσεις στό μέτωπο τῶν ἐργαζομένων ἀλλά, στήν συγκεκριμένη στιγμή, ὑπηρετεῖ τήν προσπάθεια ἀναμόρφωσης τοῦ θρησκευτικοῦ περιβάλλοντος σύμφωνα μέ τούς σχεδιασμούς καί τίς ἀνάγκες τῆς νέας τάξης».

Ὁ ἀρθρογράφος ἰσχυρίζεται ὅτι θά πρέπη ἡ «Ἀριστερά» νά πρωτοστατήση καί νά προτείνη ἕνα δημοψήφισμα, ἀφοῦ πάγιο αἴτημά της εἶναι νά ἀποφασίζη ὁ κυρίαρχος λαός, ἐκτός βέβαια καί ἐάν «"ὁ κυρίαρχος λαός" εἶναι μιά μπούρδα γιά λαϊκή κατανάλωση καί τίς ἀποφάσεις πρέπει νά τίς παίρνουν κάποιοι "φωτισμένοι" καί νά τίς ἐπιβάλλουν "στήν ἀμόρφωτη καί καθυστερημένη πλεμπάγια"». Ἡ «Ἀριστερά» ἔχασε τήν εὐκαιρία νά μιλήση γιά δημοψήφισμα ἀκόμη καί γιά τόν χωρισμό Κράτους καί Ἐκκλησίας. Ἔτσι ἔχασε «μιά μοναδική εὐκαιρία νά παρέμβει, νά ἀξιοποιήσει τήν λαϊκή διαμαρτυρία καί νά πλατύνει τήν ἀντίσταση...», ἔχασε τήν εὐκαιρία νά ἐπέμβη δυναμικά καί δημιουργικά «νά καταγγείλει τίς ἀσυνέπειες καί τίς ὑποχωρήσεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας, νά ἐξηγήσει στούς Χριστιανούς ἐργαζομένους τίς δικές της θέσεις, μεταχειριζόμενη μέ σεβασμό τίς ὅποιες θρησκευτικές τους πεποιθήσεις».

Ὅμως ἀντί νά κάνη ἕνα τέτοιο ἔργο «ἡ "Ἀριστερά" προτιμᾶ νά κάνει ἀντιθρησκευτικές μπουρμπουλῆθρες ἀντιπαραθέτοντας τά μικρά πρωτοπόρα τμήματα τῆς ἐργατικῆς τάξης καί τῆς νεολαίας στίς λαϊκές μάζες. Καί τί μπορεῖ νά πετύχει μ’ αὐτό; Τίποτ’ ἄλλο άπ’ τό νά περάσουν τά σχέδια τοῦ Σημίτη καί τῶν πατρώνων του. Άπ’ τό νά κερδίσει ἡ νέα τάξη ἀκόμα μιά νίκη.

Αὐτή ἡ στάση εἶναι ἕνας διασυρμός τῆς Ἀριστερᾶς. Ἕνα ἅλμα στήν αὐτό-ἐκμηδένισή της.

Σήμερα δέν εἶναι οἱ θρησκεῖες ἀλλά ἡ νέα τάξη ἡ μέγιστη ἀπειλή, ὁ μέγιστος ἐχθρός της ἀνθρωπότητας. Δέν εἶναι Ἀριστερός, οὔτε δημοκράτης, αὐτός πού δέν ὑποτάσσει κάθε μερικό καί δευτερεῦον ζήτημα ὅπως εἶναι καί ἡ θρησκεία, στό κύριο, πού εἶναι ὁ ἀγώνας ἐνάντια στόν σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο ἰμπεριαλισμό καί τήν νέα του παγκόσμια τάξη, πού καταστρέφει τήν χώρα, τόν λαό της, καί τούς λαούς ὅλου του κόσμου».

Παρουσίασα αὐτές τίς βασικές θέσεις τοῦ ἀρθρογράφου, ὥστε νά δοῦμε καί μιά ἄλλη ὄψη καί μιά διαφορετική προοπτική, ὥστε νά μή ἰσχυριζόμαστε ἄκριτα ὅτι ὁ ὅλος ὁ ἀγώνας πού ἔκανε ἡ Ἐκκλησία γιά τίς ταυτότητες καί τό δημοψήφισμα ἦταν «τρίχες», ὅπως ἐλέχθη δημόσια.

Ἐγώ τουλάχιστον εἶδα τό θέμα μέσα ἀπό τήν προοπτική ὅτι δέν μποροῦμε νά συνεργοῦμε στό νά παγκοσμιοποιηθῆ ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή νά θεωρηθῆ τό δεκανίκι γιά νά κυριαρχήση ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων μέ τήν ὅλη νοοτροπία πού τήν διακρίνει.