Κουρά μοναχοῦ καί χειροτονία Διακόνου στήν Ἱερά Μονή Ἀμπελακιωτίσσης

Μέσα σέ κατανυκτική καί πανηγυρική συγχρόνως ἀτμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε τό Σάββατο καί τήν Κυριακή Ἐ' τῶν Νηστειῶν (21-4) ἡ κουρά τοῦ νέου μοναχοῦ της Ἱερᾶς Μονῆς Ἀμπελακιωτίσσης π. Γαβριήλ (κατά κόσμον Γεωργίου Πλάκα).

Ὁ π. Γαβριήλ εἶναι θεολόγος καί γόνος πολύτεκνης οἰκογένειας ἀπό τήν Ἀράχωβα Ναυπακτίας.

Τήν κουρά καί χειροτονία τέλεσε ὁ Μητροπολίτης μας, συμπαραστατούμενος ἀπό τούς Πατέρες τῆς Μονῆς καί ἀπό Ἱερεῖς ὀρεινῶν χωριῶν ἀλλά καί τῶν Ἀθηνῶν, πού γνωρίζουν τόν π. Γαβριήλ.

Ἀρκετοί ἤσαν καί οἱ προσκυνητές πού κατέφθασαν ἀπό τήν Ναύπακτο καί ἀπό τά γύρω ὀρεινά χωριά, ἀνάμεσά τους καί οἱ Δήμαρχοι Ἀποδοτίας κ. Β. Σούζας, Πυλήνης κ. Γ. Σταθόπουλος καί πρ. Πλατάνου κ. Λ. Κωλλέτας.

*

Τόν λόγο τοῦ Σεβασμιωτάτου στήν κουρά τοῦ π. Γαβριήλ δημοσιεύουμε στήν ἑπόμενη σελίδα.

Κατά τήν χειροτονία εἰς Διάκονον ὁ Σεβασμιώτατος προσφώνησε τόν νέο Διάκονο καί ἀφοῦ τόνισε τήν σημασία τῆς κουρᾶς καί τῆς χειροτονίας αὐτῆς γιά τό Μοναστήρι, μίλησε γιά τό ἔργο τοῦ Διακόνου μέσα στήν Ἐκκλησία.

Ἐν συνεχεία ἀναφέρθηκε στό πρόσωπο τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα ἔλαβε ὁ νέος Διάκονος καί μοναχός, καί στό ἔργο τῆς διακονίας πού ἔχει ὁ Ἀρχάγγελος μέσα στήν θεία Οἰκονομία. Ἀναφέρθηκε ἀκόμη καί στό πρόσωπο τοῦ ἀειμνήστου Ἡγουμένου Γαβριήλ Διονυσιάτου, διότι ὁ νέος Διάκονος τρέφει ἰδιαίτερη εὐλάβεια γιά τόν Γέροντα αὐτόν. Μίλησε γιά τήν σοφία, τήν ἁπλότητα, τήν διάκριση, τήν ἀγάπη τοῦ Γέροντα Γαβριήλ, ὅπως τόν γνώρισε ὁ Σεβασμιώτατος ἀπό τά φοιτητικά του χρόνια.

Θυμήθηκε ἐπίσης τήν πρώτη γνωριμία του μέ τόν νέο Διάκονο, ὅταν, κάνοντας περιοδεῖες στήν ὀρεινή Ναυπακτία τό καλοκαίρι, ἔβλεπε τόν π. Γαβριήλ –τόν τότε Γεωργιο– νά βοηθᾶ στήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ του, νά φορᾶ τό ράσο του, ἀπό ὅταν τόν χειροθέτησε ἀναγνώστη, καί νά ψάλη. Ὑπογράμμισε καί ἐπήνεσε τήν ἐπιλογή τοῦ π. Γαβριήλ νά ὑπηρετήση τήν Μητρόπολη Ναυπάκτου καί μάλιστα στά ὀρεινά χωριά, ἐνῶ τοῦ δόθηκε ἡ δυνατότητα νά χειροτονηθῆ σέ μεγάλα ἀστικά κέντρα,

Τέλος, κάλεσε τόν νέο Διάκονο νά μιμηθῆ τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ μέ τό νά μεταφέρη-ἀναγγέλη τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως στούς πονεμένους ἀπό τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο ἀνθρώπους.

Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε ὅσους βοήθησαν τόν π. Γαβριήλ στήν πορεία τοῦ μέχρι τῶν βαθμίδων τοῦ ἱεροῦ Θυσιαστηρίου: γονεῖς, ἀδέλφια, δασκάλους, συγχωριανούς, πνευματικούς ἀδελφούς, Ἱερεῖς, Πνευματικούς πατέρες. Κάλεσε δέ τούς Χριστιανούς νά βοηθοῦν καί νά δίδουν στά παιδιά τούς ἔμπνευση γιά νά ἀκολουθοῦν τόν δρόμο τῆς Ἱερωσύνης. Γιατί ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει ἀναπαυμένη τήν συνείδησή του ὅταν σέ κάθε χωριό τήν Κυριακή το πρωΐ κτυπᾶ ἡ καμπάνα, ἀλλά αὐτό δέν γίνεται μέ θαῦμα, διότι δέν θά κατεβοῦν οἱ ἄγγελοι ἀπό τόν οὐρανό νά γίνουν Ἱερεῖς' «οἱ ἄγγελοι δέν γίνονται διάκονοι, οἱ διάκονοι μπορεῖ νά γίνουν ἄγγελοι καί νά λατρεύουν ἀγγελικῶς τόν Θεό», εἶπε χαρακτηριστικά ὁ Σεβασμιώτατος, καί κάλεσε γονεῖς, δασκάλους, Ἱερεῖς νά βοηθοῦν τόν Ἐπίσκοπο στό ἔργο του νά ἐκλέγη καί νά χειροτονῆ καλούς Κληρικούς γιά τήν λατρεία τοῦ Θεοῦ καί τήν διακονία τοῦ λαοῦ.

Ἐν συνεχεία ἔδωσε τόν λόγο στόν π. Νικόλαο Μασγάλα, ὁ ὁποῖος γνώριζε τόν π. Γαβριήλ ἀπό μικρό παιδί καί παρακολουθοῦσε τήν πορεία του. Ὁ π. Νικόλαος εἶπε, μεταξύ ἄλλων:

«Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι μεγάλη καί ξεχωριστή γιά τήν Ι. Μονή Ἀμπελακιωτίσσης, ἀλλά καί ὁλοκλήρου της περιοχῆς μας, διότι μέ πρωτοβουλία καί ἐνέργεια, ὑπομονή καί ἐπιμονή τοῦ κατά πάντα ἄξιου καί ἀκούραστου Μητροπολίτου μας, ἕνας νέος ἄνθρωπος, γέννημα καί θρέμμα τῆς ὀρεινῆς Ναυπακτίας, ἕνα ἄξιο τέκνο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἕνας νέος θεολόγος, μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ μας Θεοῦ καί μέ τήν ἐπίθεση τῶν ἄξιων χειρῶν τοῦ Μητροπολίτου μᾶς λαμβάνει τόν πρῶτο βαθμό τῆς Ἱερωσύνης καί καθίσταται Διάκονος τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, εἰσέρχεται στά ἐνδότερά του καταπετάσματος, ὅπου ἐπισκοπεῖ τό φῶς τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου.

Ἀδελφέ Γαβριήλ, νιώθω βαθιά συγκινημένος, ἀλλά συγχρόνως καί πολύ χαρούμενος αὐτήν τήν ἱερή στιγμή, ἐνθυμούμενος πρίν μερικά χρόνια, Ἐφημέριος τότε στό χωριό σου, τήν Ἀράχωβα Ναυπακτίας, νά ξεκινᾶς τά πρῶτα παιδικά καί νεανικά σου βήματα στό ἱερό του Ναοῦ, νά βοηθᾶς, νά διαβάζης, νά ψάλλης, καί νά ὑπηρετῆς γενικά τήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ σου. Σέ ἀγάπησα ἀπό τήν πρώτη στιγμή, καί ἡ προσπάθειά μου καί ἡ προσοχή μου ἦταν ἀπό κείνη τήν στιγμή νά σέ βοηθήσω καί νά ἐνθαρρύνω τά πρῶτα βήματά σου στόν θεάρεστο δρόμο πού ξεκίνησες. Συνέχισες τίς σπουδές σου, πῆρες τό πτυχίο σου ἀπό τήν Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί ἦρθε ἡ μεγάλη ἱερή στιγμή στήν ζωή σου, πού θά ἀποτελῆ ὁρόσημο καί θά σηματοδοτῆ τήν περαιτέρω πορεία τῆς ζωῆς σου, νά δεχθῆς τό μέγα της Ἱερωσύνης Μυστήριο καί νά ὑπηρετήσης τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ... Νά γνωρίζης, ἀδελφέ Γαβριήλ, στήν ζωή σου, ὅτι κοντά στά ὄμορφα τριαντάφυλλα ὑπάρχει πάντα καί ἕνα ἀγκάθι, πού ἄν δέν προσέξης θά σέ τραυματίση. Γι’ αὐτό νά πιστεύης πάντοτε καί νά παρακαλῆς τόν Ἀρχηγό τῆς Ἐκκλησίας μας νά σού γνωρίζη τήν ὁδό πού πρέπει νά πορεύεσαι καί τό χέρι τοῦ Δημιουργοῦ μας ἀλλά καί ἡ ἄπειρη ἀγάπη Του πρός τόν ἄνθρωπο νά μή σέ ἀφήση ποτέ νά τραυματιστῆς ἀλλά μόνο νά γευθῆς τήν ἄρρητη εὐωδία τοῦ Παραδείσου. Εὔχομαι, ἀδελφέ Γαβριήλ, ὅπως ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικού Πνεύματος ἴνα "τά ἀσθενῆ θεραπεύση καί τά ἐλλείποντα ἀναπληρώση" καί σέ καταστήση ἄξιον ἐργάτην εἰς τόν Ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄξιος».

Λόγος χειροτονητήριος
τοῦ Διακόνου Γαβριήλ Πλάκα

Σεβασμιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Τίμιον Πρεσβυτέριον, Ἀγαπητοί φίλοι καί συγγενεῖς, Περιούσιε λαέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου.

Ἡ στιγμή αὐτή, ἡ μοναδική καί ἀνεπανάληπτος εἰς τήν ζωήν μου, δέν προσφέρεται διά λόγους μέ ρητορικά σχήματα καί φιλοσοφικούς στοχασμούς. Εὑρίσκομαι ἀπέναντί Σας, Σεβασμιώτατε, καί ἀπέναντί του Θεοῦ ὡς «ἐνώπιος ἐνωπίω» καί ἐπιθυμῶ νά ἐναποθέσω εἰς τούς καθημαγμένους δί’ ἐμέ πόδας τοῦ Κυρίου τήν παράκλησιν καί προσευχήν μου, ἴνα μή ἐγκαταλείπη μέ καί ἴνα πέμψη τόν Παράκλητον ἐπ’ ἐμοί.

Καλοῦμαι ἀπό σήμερα νά ἄρω τόν Σταυρόν τόν βαρύν ἀπό τίς ἁμαρτίες μου καί νά ἀνέβω τόν Γολγοθᾶν μαζί μέ τόν Χριστό καί νά ἀναμένω τήν Ἀνάστασιν τῆς αἰωνίου Βασιλείας Του. Διότι, ἄν ὁ Κληρικός δέν φέρη ἐξ ἀρχῆς νωπά τα σημάδια τοῦ μαρτυρίου, δέν εἶναι δυνατόν νά φθάση εἰς τήν Ἀνάστασιν. Πρέπει νά ἔχη δύναμη γίγαντος, ὥστε «νά χαίρη μετά χαιρόντων καί νά κλαίη μετά κλαιόντων»... Ὅμως «τό δένδρον τό πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων» δέν ἔχει νά φοβᾶται τήν ξηρασίαν, καί αὐτό τό λέγω ὄχι ἀπό ἀλαζονείαν, ἀλλά διότι αἰσθάνομαι ὡς βλαστάρι φυτευμένο στίς ρίζες τίς δικές Σας.

Τήν στιγμήν αὐτήν ἐπικαλοῦμαι καί παρακαλῶ τήν Μεσίτριαν τοῦ παντός κόσμου, τήν Μητέρα τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένην εὐσεβῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τήν Παραμυθίαν τῶν πονεμένων, τήν Δύναμιν τῶν Μοναχῶν, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ σαρκωθέντος Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἴνα μεσιτεύη τῷ Υἱῶ Της καί Θεῶ ὑπέρ τοῦ ἀναξίου καί εὐτελοῦς δούλου Γαβριήλ Μοναχοῦ.

Τήν στιγμήν αὐτήν στρέφω χείλη καί καρδίαν πρός τόν Ἅγιον Πολύκαρπον, Ἐπίσκοπον Σμύρνης, καί θερμῶς ἱκετεύω αὐτόν ὅπως ἀπό τοῦ νῦν ἐπισκιάζη τήν διακονίαν μου καί διαφυλάττη αὐτήν ἄμωμον καί ἀγγελικήν.

Κατά τήν παροῦσαν αἰσθάνομαι ἐπιτακτικῶς τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσω τούς γεννήτοράς μου, Κωνσταντῖνον καί Βασιλικήν, οἱ ὁποῖοι παιδιόθεν μέ ἀνέθρεψαν μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη καί μοῦ ἔδειξαν πρῶτοι τόν δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω τά σαρκικά μου ἀδέλφια, πού ἀπό τήν πρώτη στιγμή στάθηκαν δίπλα μου καί μέ βοήθησαν στόν δρόμο πού διάλεξα.

Θερμές εὐχαριστίες ἀνήκουν στόν Πνευματικό μου Καθοδηγητῆ, Πανασ. Ἀρχιμ. π. Φίλιππο Χαμαργιά, στό πετραχήλι τοῦ ὁποίου ἐκζητοῦσα καί θά ἐκζητῶ τό θεῖον ἔλεος.

Εὐχαριστῶ τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς καί Σεβασμίας Μονῆς ταύτης, Ἀρχιμ. Πολύκαρπο, ὅπως καί τούς Πατέρες πού ἦλθαν ἀπό μακριά γιά τήν προσωπική μου Πεντηκοστή, καί ὅλους τους φίλους καί χωριανούς πού ἦλθαν νά συμπροσευχηθοῦν κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν. Γιά ὅλους θά προσεύχομαι στό Ἱερό Θυσιαστήριο τοῦ Θεοῦ κατά τήν τέλεση τῆς ἀναιμάκτου θυσίας.

Διά τό τέλος ἄφησα τίς πλέον θερμές μου εὐχαριστίες διά τό πρόσωπόν Σας Σεβασμιώτατε.

Ἀπό τήν πρώτη στιγμή πού μέ γνωρίσατέ μου δείξατε ἐμπιστοσύνη καί μέ ἐνθουσίασε τό ἤρεμον καί εὐλαβές του λόγου Σας. Ἡ θεολογική καί ἐκκλησιαστική Σας κατάρτιση μέ ἔκαναν νά ἐπιθυμῶ διακαῶς νά βρεθῶ δίπλα Σας καί νά Σᾶς διακονήσω. Καί αἰσθάνομαι πραγματικά ὑπερήφανος πού δεχθήκατε νά προβῆτε εἰς τήν εἰς Διάκονον χειροτονίαν μου. Ὡς ἄνθρωπος χοϊκός καί γεμάτος ἀπό ἀδυναμίες, τοῦ Θεοῦ συνεργοῦντος, ὑπόσχομαι νά μή σᾶς φέρω ποτέ σέ δύσκολη θέση καί Σᾶς παρακαλῶ νά δέεστε ὑπέρ ἐμοῦ.

Τελειώνοντας ἐπικαλοῦμαι τίς προστασίες τοῦ Ἀρχιστρατήγου Γαβριήλ, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα φέρω, τίς πρεσβεῖες τῆς Ὁσίας Μητρός ἠμῶν Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας καί τοῦ Ὁσίου καί Θεοφόρου Πατρός ἠμῶν Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου, ὧν τήν μνήμην ἐπιτελοῦμεν καί πάντων των Ἁγίων.

Καί νῦν Δέσποτα Ἅγιε, «Καιρός τοῦ ποιῆσαι τῷ Κυρίω». Στρέφω χείλη καί καρδία πρός τόν Ἀρχιποίμενα Χριστόν καί αἰτοῦμαι τό ἄπειρον Αὐτοῦ ἔλεος, ἴνα ἀκούσω καγῶ: «Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, ἐπί ὀλίγα εἰ πιστός ἐπί πολλῶν σέ καταστήσω. Εἴσελθε εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σου». Ἀμήν.