Γεγονός καὶ Σχόλιο: Γονίδια καί περιβάλλον

Ὅλοι ἀσχολοῦνται μέ τόν ἄνθρωπο καί προσπαθοῦν νά διερευνήσουν τό μυστήριό του. Αἰῶνες, οἱ ἐπιστήμονες καί οἱ εἰδικοί ἀσχολοῦνται μέ τό μυστήριο τοῦ ἀνθρῶ-πού καί ἀκόμη παραμένει ἕνα ἀνεξερεύνητο μυστήριο. Συχνά ἰσχυρίζομαι ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐν σμικρογραφία ὁλόκληρη ἡ παγκόσμια ἱστορία, μέ τίς πτώσεις καί ἀναστάσεις της, μέ τούς πολέμους καί τίς περιόδους εἰρήνης. Συμβαίνει μέ τόν ἄνθρωπο, ὅ,τι μέ τά κύτταρα, ἀφοῦ μέσα σέ κάθε κύτταρο ὑπάρχει ἡ κυτταρική μνήμη πού καθορίζει τήν ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου.

Τελευταία, Βρεττανοί ἐπιστήμονες προσπαθοῦν νά ξεχωρίσουν τά στοιχεῖα πού κληρονομεῖ ἕνας ἄνθρωπος ἀπό τόν πατέρα του καί τήν μητέρα του καί λέγεται ὅτι συνήθως τήν εὐφυΐα μας τήν κληρονομοῦμε ἀπό τήν μητέρα μας, ἐνῶ ἀπό τόν πατέρα μας κληρονομοῦμε τά αἰσθήματα καί τά ἔνστικτα. Γράφεται σχετικά σέ ἄνταπόκριση:

«Σύμφωνα, λοιπόν, μέ τόν Ἔρικ Κέβερν καί τόν Ἀζίμ Σουζάνι τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Κέϊμπριτζ, τά γονίδια πού κληρονομεῖ κάθε παιδί ἀπό τήν μητέρα τοῦ παίζουν ἀποφασιστικό ρόλο στήν ἀνάπτυξη τοῦ τμήματος τοῦ ἐγκεφάλου πού ἔχει ἄμεση σχέση μέ τόν τρόπο σκέψης καί τήν εὐφυΐα. Ἀντίθετα, τά γονίδια τοῦ πατέρα τοῦ παίζουν μεγαλύτερο ρόλο στήν διαμόρφωση τῆς προσωπικότητας κι’ ἔχουν μεγαλύτερη σχέση μέ τά αἰσθήματα καί τά πρωτόγονα ἔνστικτα (σέξ, ἐπιθετικότητα, πείνα κ.λ.π.)» (Ἐλεύθερος Τύπος 3-5-1997).

Αὐτή εἶναι ἡ μία πραγματικότητα, γιατί ἡ ἄλλη εἶναι ὅτι σπουδαῖο ρόλο στήν ἀνάπτυξη τοῦ παιδιοῦ καί γενικότερά του ἀνθρώπου διαδραματίζει τό περιβάλλον στό ὁποῖο μεγαλώνει τό παιδί καί οἱ ἀρχές ἀπό τίς ὁποῖες διαπνέεται. Εἰδικοί ἐπιστήμονες ὑποστηρίζουν ὅτι μιά κακή κληρονομικότητα θεραπεύεται καί ὑπερβαί-νεται ἀπό ἕνα ἰσορροπημένο περιβάλλον. Γιατί τά ἐρεθίσματα τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου εἰσέρχονται διά τῶν αἰσθήσεων στόν θάλαμο τοῦ ἐγκεφάλου καί ἀπό ἐκεῖ στόν νεοφλοιό καί στήν ἀμυγδαλῆ. Ὅλο αὐτό τό ὑλικό ἐπεξεργάζεται, κυρίως στόν νεοφλοιό, ἀπό τίς ἀναμνήσεις, τίς ἐμπειρίες τοῦ ἀνθρώπου, ἀπό τό περιβάλλον, πού εἶναι ἐκεῖ συσωρευμένα. Ἀντίθετα, θετικά κληρονομικά στοιχεῖα, ὅταν τό περιβάλλον δέν εἶναι ἰσορροπημένο καί ὑγιές, δέν ὠφελοῦν τόν ἄνθρωπο.

Τό γεγονός εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ὡριμάζη πνευματικά, ὅπως τό βλέπουμε στούς ἁγίους της Ἐκκλησίας μας - καί μάλιστα γι’ αὐτό ἔχουμε ἐμπειρίες ἀπό ἁγιασμένους ἠσυχαστᾶς πατέρας - τότε θεραπεύονται τά πρωτόγονα ἔνστικτα ὄχι μόνο ἀπό τό περιβάλλον, ἀλλά καί ἀπό τήν ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ καί ἀποκτᾶ τό χιοῦμορ, τήν εὐφυΐα, τήν εὐαισθησία, τά καθαρά στοιχεῖα τῆς μητέρας καί γι’ αὐτό γίνεται εὐεργετικός στήν κοινωνία. Ἔτσι, ἐκτιμοῦμε καί τόν ρόλο τῆς Παναγίας μας, τήν ἀγάπη μας πού ἔχουμε σέ αὐτήν, ἀλλά καί τήν ἰδιαίτερη ἀγάπη μας πρός τήν μάνα μας.

Ν.Ι.