Γεγονότα καὶ Σχόλια: Το «κοινωφελές κύκλωμα» - Εκκλησία και «όπιο»

Το «κοινωφελές κύκλωμα»

Δημοσιεύθηκε στον Επενδυτή της 23ης-6-2002 ένα άρθρο του Κωστή Παπαγιώργη, με κάπως ακραίες απόψεις, στο οποίο θίγεται το θέμα των ναρκωτικών.

Δύο βασικά σημεία του άρθρου θέλω στή συνέχεια να υπογραμμίσω.

Πρώτον, τον χαρακτηρισμό των εθισμένων στις ναρκωτικές ουσίες ως "ασθενών". «Κάθε μέρα –όπως λένε οι επαΐοντες– οι δικοί μας [Έλληνες] "ασθενείς" χρειάζονται δύο ή τρείς τόνους σκόνης». Οι συλλογισμοί που ακολουθούν είναι πολύ καυτοί. Άν ο εξαρτημένος από τα ναρκωτικά είναι «ασθενής», τότε η λελογισμένη δόση του ναρκωτικού επιβάλλεται σ’ αυτόν «όπως περίπου επιβάλλεται η παροχή ινσουλίνης στούς διαβητικούς». Είναι γι’ αυτόν «φάρμακο» που το έχει «ανάγκη». Άν, λοιπόν, είναι έτσι τα πράγματα τίθενται πολλά ερωτηματικά για τον τρόπο εισαγωγής «του διαβόητου σκευάσματος», καθώς και για την αιτιολογία της δίωξης των εμπόρων του «λευκού θανάτου». Σύμφωνα με τον αρθρογράφο θα έπρεπε η κρατική μέριμνα να παρέχη σ’ αυτούς τούς «ασθενείς» το «φάρμακό» τους. «Μέ ποιά λογική, όμως, [τα ναρκωτικά για τούς εξαρτημένους] είναι "φάρμακο" και "απαραίτητο" όταν δεν το βρίσκει κανείς στα νοσοκομεία, αλλά μόνο στα στέκια της παράνομης διανομής;».

Ο φαύλος κύκλος, και η τραγικότητα του πράγματος, φαίνεται στην ολοκλήρωση των παραπάνω συλλογισμών. «Μολονότι ποτέ δεν δηλώνεται, ισχύει σιωπηρά η συνθήκη: Άν συλλάβουμε όλα τα βαποράκια, τούς εμπόρους και τις μεγάλες κεφαλές του καρτέλ, που θα βρεί ο ασθενής το φάρμακό του; Ούτε λίγο ούτε πολύ, η μαύρη αγορά της σκόνης τελικά αποβαίνει κοινωφελές κύκλωμα».

Τό δεύτερο σημείο είναι μιά «εξοργιστική λεπτομέρεια» που συνδέεται με τις κατά καιρούς συλλήψεις μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικών. «Όταν τόσες μεγάλες ποσότητες εξουδετερώνονται, με άλλα λόγια βγαίνουν από την αγορά, δεν δημιουργείται μοιραία έλλειψη με άμεσο αποτέλεσμα η ζήτηση να υπερτερεί της προσφοράς;». Έτσι, μέσα στον ανταγωνισμό των κυκλωμάτων, η μαύρη αγορά γίνεται πιό μαύρη. Κάποια κυκλώματα πλουτίζουν σε βάρος ομοτέχνων τους.

Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι αυτός ο φαύλος κύκλος των προβλημάτων συνεχώς θα μάς ζαλίζει, ενόσω ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να αυτοκαταστρέφεται, και ενόσω δεν πολεμούμε τις αιτίες της «αισθένειας» –που είναι εσωτερικές, πνευματικές–, αλλά απλώς επιδιώκουμε να την συντηρούμε σε «ελεγχόμενα» επίπεδα.

Εκκλησία και «όπιο»

Η αστυνομία δεν μπορεί να υποκαταστήση την Εκκλησία. Η αστυνομική απογόρευση των ναρκωτικών δεν μπορεί να δώση νόημα ζωής σ’ ένα ναρκωμανή. Τόν απελπίζει ακόμη περισσότερο. Νόημα ζωής υπάρχει εκεί που υπερβαίνεται ο θάνατος.

Απέναντι στο πρόβλημα των ναρκωτικών θυμάμαι τον Φόιερμπαχ, που ονόμασε την θρησκεία «όπιο του λαού». Πιθανώς θα διαισθανόταν ότι η προοπτική της Εκκλησίας είναι η μόνη που μπορεί να απαλλάξη τον λαό από την ανάγκη του «οπίου». Γιατί μόνο σ’ αυτήν η ζωή αποκτά αιώνιο νόημα.

π.Θ.Α.Β.