Γεγονότα καὶ Σχόλια: Τό «κοινωφελές κύκλωμα» - Ἐκκλησία καί «ὄπιο»

Τό «κοινωφελές κύκλωμα»

Δημοσιεύθηκε στόν Ἐπενδυτή τῆς 23ης-6-2002 ἕνα ἄρθρο τοῦ Κωστῆ Παπαγιώργη, μέ κάπως ἀκραῖες ἀπόψεις, στό ὁποῖο θίγεται τό θέμα τῶν ναρκωτικῶν.

Δύο βασικά σημεῖα τοῦ ἄρθρου θέλω στή συνέχεια νά ὑπογραμμίσω.

Πρῶτον, τόν χαρακτηρισμό τῶν ἐθισμένων στίς ναρκωτικές οὐσίες ὡς "ἀσθενῶν". «Κάθε μέρα –ὅπως λένε οἱ ἐπαΐοντες– οἱ δικοί μας [Ἕλληνες] "ἀσθενεῖς" χρειάζονται δύο ἤ τρεῖς τόνους σκόνης». Οἱ συλλογισμοί πού ἀκολουθοῦν εἶναι πολύ καυτοί. Ἄν ὁ ἐξαρτημένος ἀπό τά ναρκωτικά εἶναι «ἀσθενής», τότε ἡ λελογισμένη δόση τοῦ ναρκωτικοῦ ἐπιβάλλεται σ’ αὐτόν «ὅπως περίπου ἐπιβάλλεται ἡ παροχή ἰνσουλίνης στούς διαβητικούς». Εἶναι γι’ αὐτόν «φάρμακο» πού τό ἔχει «ἀνάγκη». Ἄν, λοιπόν, εἶναι ἔτσι τά πράγματα τίθενται πολλά ἐρωτηματικά γιά τόν τρόπο εἰσαγωγῆς «τοῦ διαβόητου σκευάσματος», καθώς καί γιά τήν αἰτιολογία τῆς δίωξης τῶν ἐμπόρων τοῦ «λευκοῦ θανάτου». Σύμφωνα μέ τόν ἀρθρογράφο θά ἔπρεπε ἡ κρατική μέριμνα νά παρέχη σ’ αὐτούς τούς «ἀσθενεῖς» το «φάρμακό» τους. «Μέ ποιά λογική, ὅμως, [τά ναρκωτικά γιά τούς ἐξαρτημένους] εἶναι "φάρμακο" καί "ἀπαραίτητο" ὅταν δέν τό βρίσκει κανείς στά νοσοκομεῖα, ἀλλά μόνο στά στέκια τῆς παράνομης διανομῆς;».

Ὁ φαῦλος κύκλος, καί ἡ τραγικότητα τοῦ πράγματος, φαίνεται στήν ὁλοκλήρωση τῶν παραπάνω συλλογισμῶν. «Μολονότι ποτέ δέν δηλώνεται, ἰσχύει σιωπηρά ἡ συνθήκη: Ἄν συλλάβουμε ὅλα τα βαποράκια, τούς ἐμπόρους καί τίς μεγάλες κεφαλές τοῦ καρτέλ, ποῦ θά βρεῖ ὁ ἀσθενής το φάρμακό του; Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ἡ μαύρη ἀγορά τῆς σκόνης τελικά ἀποβαίνει κοινωφελές κύκλωμα».

Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι μιά «ἐξοργιστική λεπτομέρεια» πού συνδέεται μέ τίς κατά καιρούς συλλήψεις μεγάλων ποσοτήτων ναρκωτικῶν. «Ὅταν τόσες μεγάλες ποσότητες ἐξουδετερώνονται, μέ ἄλλα λόγια βγαίνουν ἀπό τήν ἀγορά, δέν δημιουργεῖται μοιραία ἔλλειψη μέ ἄμεσο ἀποτέλεσμα ἡ ζήτηση νά ὑπερτερεῖ τῆς προσφορᾶς;». Ἔτσι, μέσα στόν ἀνταγωνισμό τῶν κυκλωμάτων, ἡ μαύρη ἀγορά γίνεται πιό μαύρη. Κάποια κυκλώματα πλουτίζουν σέ βάρος ὁμοτέχνων τους.

Αὐτό πού μποροῦμε νά ποῦμε εἶναι ὅτι αὐτός ὁ φαῦλος κύκλος τῶν προβλημάτων συνεχῶς θά μᾶς ζαλίζει, ἐνόσω ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερος νά αὐτοκαταστρέφεται, καί ἐνόσω δέν πολεμοῦμε τίς αἰτίες τῆς «αἰσθένειας» –πού εἶναι ἐσωτερικές, πνευματικές–, ἀλλά ἁπλῶς ἐπιδιώκουμε νά τήν συντηροῦμε σέ «ἐλεγχόμενα» ἐπίπεδα.

Ἐκκλησία καί «ὄπιο»

Ἡ ἀστυνομία δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήση τήν Ἐκκλησία. Ἡ ἀστυνομική ἀπογόρευση τῶν ναρκωτικῶν δέν μπορεῖ νά δώση νόημα ζωῆς σ’ ἕνα ναρκωμανῆ. Τόν ἀπελπίζει ἀκόμη περισσότερο. Νόημα ζωῆς ὑπάρχει ἐκεῖ πού ὑπερβαίνεται ὁ θάνατος.
Ἀπέναντι στό πρόβλημα τῶν ναρκωτικῶν θυμᾶμαι τόν Φόιερμπαχ, πού ὀνόμασε τήν θρησκεία «ὄπιο τοῦ λαοῦ». Πιθανῶς θά διαισθανόταν ὅτι ἡ προοπτική της Ἐκκλησίας εἶναι ἡ μόνη πού μπορεῖ νά ἀπαλλάξη τόν λαό ἀπό τήν ἀνάγκη τοῦ «ὀπίου». Γιατί μόνο σ’ αὐτήν ἡ ζωή ἀποκτᾶ αἰώνιο νόημα.

π.Θ.Α.Β.