Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου: Χαιρετισμός γιὰ τὸν Ἐθελοντισμό

Κατά τήν πολιτιστική ἐκδήλωση πού ὀργάνωσαν οἱ Συνοδικές Ἐπιτροπές Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων καί Καλλιτεχνικῶν Ἐκδηλώσεων, γιά τόν ἐθελοντισμό, στό Μέγαρο Μουσικῆς Ἀθηνῶν, τήν Τετάρτη 5 Ἰουνίου 2002.

Κύριο ἔργο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ἡ διατήρηση τῆς ἀποκαλυπτικῆς ἀλήθειας, ἡ ὁποία δίνει νόημα ζωῆς καί ἐλευθερίας στόν ἄνθρωπο, ἀφοῦ τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο, μέ ὅλες τίς συνέπειές τους. Ἐπειδή ὅμως ἡ ἀποκαλυπτική αὐτή ἀλήθεια βιώθηκε στήν ἱστορία καί ἀλλοίωσε τόν ἄνθρωπο, τούς θεσμούς καί τίς παραδόσεις, γι’ αὐτό καί ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοση, αὐτή πού λέγεται Ρωμηοσύνη, ἀποτελεῖ τό ἱστορικό σῶμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά προδώση τήν ἀποκαλυπτική της ἀλήθεια, ἀλλά καί δέν μπορεῖ νά παραθεωρήση τήν μεγάλη πολιτιστική της κληρονομιά μέσα στήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος βρίσκει νόημα ζωῆς. Καί αὐτή ἡ πολιτιστική κληρονομιά ἔχει μιά διαχρονικότητα καί ἀπετέλεσε τήν ὑπόσταση τοῦ Γένους μας.

Ἡ Εἰδική Συνοδική Ἐπιτροπή Προετοιμασίας Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων 2004 (ὑποεπιτροπή Νεότητας), τήν ὁποία συγκρότησε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μέ πρωτοβουλία καί εἰσήγηση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Χριστοδούλου, καί ἀποτελεῖται ἀπό σημαντικά στελέχη τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κοινωνίας καί τῆς ὁποίας ἔχω τήν τιμή νά προεδρεύω, ἐν ὄψει τῆς Πολιτιστικῆς Ὀλυμπιάδος, τήν ὁποία διανύουμε, καί ἐν ὄψει τῆς τελέσεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τοῦ 2004 στήν Ἀθήνα, προτείνει, καί ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀποφασίζει, μιά σειρά πολιτιστικῶν ἐκδηλώσεων, καθώς ἐπίσης καί ἄλλες ἐκδηλώσεις. Σκοπός ὅλων αὐτῶν τῶν ἐκδηλώσεων, πού θά γίνουν μέσα στά ἐκκλησιαστικά καί πολιτιστικά πλαίσια, εἶναι νά φανερωθῆ ὅλος ὁ πλοῦτος τῆς πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς, καθώς ἐπίσης ὅτι οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες δέν πρέπει νά εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀθλητικό γεγονός, ἀλλά ἕνα μεγάλο πολιτιστικό γεγονός, πού μπορεῖ νά βοηθήση στήν ἀναβάθμιση τῆς κοινωνικῆς ζωῆς.

Μία ἀπό αὐτές τίς ἐκδηλώσεις εἶναι καί ἡ σημερινή ἐκδήλωση. Βεβαίως, θά ἀκολουθήσουν καί ἄλλες μέσα στά πλαίσια πού ἀνέφερα καί ἔτσι θά φανῆ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι ἁπλῶς μιά θρησκεία πού ἀσχολεῖται μέ τήν καλλιέργεια τῶν θρησκευτικῶν συναισθημάτων, οὔτε ἕνα μεταφυσικό καί ἰδεολογικό σύστημα, οὔτε μιά μονοφυσιτική καί νεστοριανική ἄποψη τῆς ζωῆς, ἀλλά εἶναι ἡ πνευματική οἰκογένεια πού ἀγκαλιάζει ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο καί τά ἔργα του. Δέν εἶναι μιά θρησκεία, ἀλλά μιά ζωντανή κοινότητα μέ ὅραμα καί προοπτική.