Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου: Τά σκάνδαλα τῶν Παπικῶν

Τά δημοσιεύματα στίς Ἐφημερίδες μᾶς πληροφοροῦν γιά τά σκάνδαλα τῶν Παπικῶν, κυρίως τῆς Ἀμερικῆς, καί περισσότερο γίνεται λόγος γιά μιά κατηγορία σκανδάλων πού ἔχουν σχέση μέ τήν παιδεραστία.

Ἀπό δημοσίευμα τῆς «Ἐλευθεροτυπίας» (28-4-2002) πληροφορούμαστε γιά τά σκάνδαλα πού ἀποκαλύφθηκαν σχετικά μέ τήν κακοποίηση τῶν παιδιῶν ἀπό τούς ἀνωτάτους ἱερωμένους, τά ὁποῖα προκάλεσαν τόσο μεγάλο σόκ στήν Ἀμερική, ὥστε στόν ἀμερικανικό τύπο γίνεται λόγος γιά τήν «11η Σεπτεμβρίου τῆς Ἐκκλησίας». «Μόνο στήν ἐπισκοπική περιφέρεια τῆς Βοστώνης ἔχουν κατατεθεῖ περισσότερες ἀπό 400 μηνύσεις κατά ἱερέων γιά βιασμούς ἀνηλίκων, ἐνῶ ἀνάλογες ὑποθέσεις ἐξετάζονται καί σέ 16 ἄλλες πολιτεῖες τῶν ΗΠΑ». Ἐπίσης γίνεται λόγος γιά τήν λειτουργία στό Μέριλαντ «ἐκκλησιστικής ψυχιατρικῆς μονάδας» στήν ὁποία «τήν τελευταία δεκαετία εἰσήχθησαν γιά θεραπεία λόγω σεξουαλικῶν διαταραχῶν 450 ἱερωμένοι, πού μετά ἐπέστρεψαν στά ποιμαντορικά τους καθήκοντα». Ἡ ἀποκάλυψη τῶν σκανδάλων αὐτῶν εἶχε καί τίς οἰκονομικές ἐπιπτώσεις, ἀφοῦ οἱ Χριστιανοί δέν καταθέτουν χρήματα στίς Ἐκκλησίες μέ ἀποτέλεσμα ἡ οἰκονομική ζημιά νά ξεπερνᾶ τό 1 δισ. δολάρια.

Βέβαια, ὅλοι ἀρκοῦνται νά σημειώνουν τά σεξουαλικά σκάνδαλα τῶν παπικῶν Κληρικῶν, χωρίς νά ἐρευνοῦν τά αἴτια αὐτῆς τῆς καταστάσεως. Μέ ὅσα θά παρατεθοῦν στήν συνέχεια θά καλυφθῆ μιά μόνον πλευρά τοῦ σοβαροῦ αὐτοῦ προβλήματος.

Ἡ Παπική «Ἐκκλησία» ἔχει καθιερώσει, μέ τήν ἐπίδραση τῶν Φράγκων, γιά διαφόρους λόγους τήν ὑποχρεωτική ἀγαμία τοῦ Κλήρου, πού σημαίνει ὅτι γιά νά γίνη κάποιος Κληρικός πρέπει νά εἶναι ἄγαμος. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ζωή τοῦ γάμου νά μή γίνονται Κληρικοί, ὡσάν ὁ γάμος νά ἀποτελῆ κώλυμα γιά τήν Ἱερωσύνη. Συγχρόνως οἱ ὑποψήφιοι ἄγαμοι Κληρικοί προετοιμάζονται σέ ἐκκλησιαστικές Σχολές, μέ αὐστηρό πρόγραμμα σπουδῶν.

Κατά τήν γνώμη μου, τό μεγαλύτερο λάθος τοῦ Παπισμοῦ εἶναι το ὅτι, ἐκτός ἀπό τήν ἀλλοίωση τοῦ δόγματος, ἔχει ἀποβάλει τήν ἡσυχαστική-νηπτική μέθοδο, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος θεραπεύεται, λύνει τά ἐσωτερικά του ὑπαρξιακά προβλήματα, ἀκόμη καί αὐτό τό γενετήσιο ἔνστικτο. Πράγματι, ἡ μέθοδος πού ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία – τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως – εἶναι ἡ μόνη μέθοδος πού δίνει στόν ἄνθρωπο νόημα ζωῆς. Πρόκειται γιά μιά δοκιμασμένη μέθοδο πού ἀνέδειξε μεγάλους ἁγίους καί ὁμολογητὰς τῆς πίστεως.

Ἐπειδή ὁ Παπισμός ἀγνοεῖ αὐτήν τήν μέθοδο, γι’ αὐτό καί δέν μπορεῖ νά βοηθήση τούς ἀνθρώπους στήν θεραπεία τῶν παθῶν, ἤτοι στήν μεταβολή ὅλων των φυσικῶν ἐνεργειῶν, ὥστε ἀπό τήν παρά φύσιν κατάσταση νά πορεύονται στήν κατά φύσιν καί τήν ὑπέρ φύσιν. Σέ ἀντικατάσταση αὐτῆς τῆς μεθόδου εἰσήγαγαν οἱ Παπικοί τόν ἠθικισμό, τόν χριστιανικό στοχασμό, ὅπως τό βλέπουμε σέ διάφορα βιβλία, παπικῆς ἐμπνεύσεως, ἤτοι τήν «μίμηση τοῦ Χριστοῦ», τούς «λόγους χρυσούς» κ.λ.π. Ἐπειδή, ὅμως καί αὐτό δέν ἐπαρκεῖ, γι’ αὐτό στίς ἐκκλησιαστικές Σχολές, ἀλλά ἀκόμη καί σέ παπικά Μοναστήρια εἰσήγαγαν δυό ἄλλες μεθόδους, ἤτοι τόν ὑπερβατικό διαλογισμό, ἀνατολικοῦ τύπου, καί τήν σύγχρονη ψυχολογία. Ὅμως, οἱ νέοι ἀλλά καί οἱ παπικοί μοναχοί δέν μποροῦν νά θεραπευθοῦν μέ αὐτές τίς μεθόδους, γιατί σαφῶς εἶναι ἀνθρωποκεντρικοί μέθοδοι πού δέν ἀναπαύουν τόν ἄνθρωπο.

Ἐπί πλέον οἱ Κληρικοί τοῦ Παπισμοῦ, ἐπιδίδονται στήν ἀπόκτηση μεγάλης μορφώσεως. Καί πράγματι πολλοί ἀπό αὐτούς εἶναι ἀρκετά εὐπαίδευτοι, καθώς ἐπίσης χρησιμοποιοῦνται στήν ἐκκλησιαστική διπλωματία, ἀκριβῶς γιατί ὁ Παπισμός εἶναι καί πολιτική δύναμη στόν κόσμο. Ὅλα αὐτά, μαζί μέ τήν ἱεραποστολή, προσφέρουν μιά ἀπασχόληση καί κοινωνική προβολή στούς Κληρικούς, ἀλλά ὅμως δέν καλύπτουν τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου πού διψᾶ γιά εὕρεση τοῦ Θεοῦ. Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν, κατά φυσικό τρόπο, εἶναι ἡ ἀναζήτηση λύσης τῶν διαφόρων προβλημάτων σέ ἄλλους «χώρους», ὁπότε ἀναπτύσσονται διάφορες διαστροφές.

Μέ ὅσα ἐξέθεσα προηγουμένως φαίνεται καί ἡ μεγάλη ἀξία τῆς ὀρθοδόξου μεθόδου θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι ἡ νηπτική-ἡσυχαστική μέθοδος θεραπείας πού συνίσταται στήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήν θέωση, ἡ ὁποία εἶναι μέθοδος δοκιμασμένη ἀπό τούς ἁγίους μας, ἀλλά καί ἀπό ὅλα τα στοιχεῖα καί τίς μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Καί, βέβαια, μπορῶ νά καταλήξω σέ δυό σημαντικά συμπεράσματα.

Τό πρῶτο ὅτι αὐτό πού παθαίνουν οἱ παπικοί Κληρικοί μέ τήν ἄρνηση τῆς ὀρθοδόξου ἀσκητικῆς μεθόδου μποροῦν νά τό πάθουν καί οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί – Κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί – ὅταν δέν δέχονται, οὔτε ζοῦν αὐτήν τήν ἡσυχαστική μέθοδο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου τήν ὁποία διαθέτει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Τό δεύτερο εἶναι ὅτι, ἄν θέλουμε νά ἐπιτύχουμε τήν λεγομένη ἕνωση τῶν Ἐκκλησιῶν, δηλαδή τήν ἐπαναφορά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὅλων των ἀποσχισθέντων ἀπό αὐτήν, θά πρέπει, ἐκτός ἀπό τόν θεολογικό διάλογο, νά δώσουμε μεγάλη σημασία στήν νηπτική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Δηλαδή ἄν προβάλλουμε καί βοηθήσουμε τούς δυτικούς Χριστιανούς νά ζήσουν αὐτήν τήν φιλοκαλική παράδοση, τότε ἀφ’ ἑνός μέν θά ἀναπαυθοῦν ἐσωτερικά καί δέν θά ἔχουν ἀνάγκη νά καταφεύγουν τόσο στόν ὑπερβατικό διαλογισμό ὅσο καί στήν σύγχρονη ψυχανάλυση καί ψυχοθεραπεία, ἀφ’ ἑτέρου δέ θά καταλήξουν, κατά φυσικό τρόπο, στήν αὐθεντική Τριαδολογία, Χριστολογία καί Ἐκκλησιολογία. Διότι τό πρόβλημα τῆς «Ἕνωσης τῶν Ἐκκλησιῶν» δέν εἶναι θέμα εὑρέσεων μερικῶν ὅρων στούς ὁποίους θά συναντηθοῦμε, ὅπως δυστυχῶς πιστεύουν μερικοί, ἀλλά κυρίως καί πρό παντός ἡ βίωση τοῦ ἰδίου τρόπου ζωῆς καί ἡ χρησιμοποίηση τῆς αὐθεντικῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως πού εἶναι ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη, ὁ φωτισμός τοῦ νοός μέ τήν νοερά προσευχή καί ἡ θέωση, δηλαδή ἡ μέθεξη τοῦ ἀκτίστου Φωτός.

Γίνεται, λοιπόν, ἀντιληπτό ὅτι τό κατ’ ἐξοχήν «σκάνδαλο» τόσο τῶν δυτικῶν ὅσο καί μερικῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν εἶναι ἡ ἄγνοια καί ἡ ἄρνηση τῆς νηπτικῆς-ἡσυχαστικῆς παραδόσεως, ὁπότε ὅλες οἱ ἄλλες διανοητικές, ψυχολογικές καί σωματικές διαστροφές καί διαταραχές, εἶναι συνεπακόλουθα.