Τὸ ρίζωμα τῆς πίστης

Ἀπό τίς πρῶτες μέρες τῆς ἐφημερίας τοῦ ὁ πάπα-Δημήτρης φρόντισε γιά τήν ἀνακαίνιση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῆς ἐνορίας του, ὁ ὁποῖος ἦταν παλαιᾶς κατασκευῆς. Μέ τήν προτροπή τοῦ οἱ ἐνορίτες ἐργάστηκαν τότε μέ ἀξιοζήλευτη προσπάθεια καί φροντίδα. Σέ σύντομο χρονικό διάστημα πέτυχαν σπουδαῖο ἔργο. Ἄν καί ἦταν πολυμελής ἡ οἰκογένεια τοῦ πάπα-Δημήτρη, τίς περισσότερες ὧρες τῆς ἡμέρας αὐτός τίς περνοῦσε στόν Ἱερό Ναό. Ὅλοι ἐνθυμοῦνται μέ ἰδιαίτερη ἀνάμνηση τήν ἐργασία τοῦ πάπα-Δημήτρη, πρίν τόν Ἑσπερινό, στόν προαύλιο χῶρο τοῦ Ναοῦ, ὅπου εἶχε φυτεύσει πευκόδενδρα, τά ὁποῖα καί πότιζε κουβαλώντας ἀγόγγυστά «το νεράκι τοῦ Θεοῦ μέ τό ποτιστήρι» καί ψάλλοντας ἀπολυτίκια Ἁγίων της Ἐκκλησίας μας. Βίωνε ἔτσι ὁ πάπα-Δημήτρης τήν ἀγαλλίαση τοῦ ψαλμωδοῦ πού ἐπιβεβαιώνει: «Ὡς ἀγαπητά τα σκηνώματά σου, Κύριέ των δυνάμεων, ἐπιποθεῖ καί ἐκλείπει ἡ ψυχή μου εἰς τάς αὐλᾶς τοῦ Κυρίου...».

Φέτος, τή Μεγάλη Παρασκευή τό ἀπόγευμα, καί πρίν ἀρχίση ἡ Ἀκολουθία τῶν Ἐγκωμίων, πῆγα στόν Ἱερό Ναό, γιά νά προσκυνήσουμε κι ἐκεῖ τόν Ἐπιτάφιο. Ὑπῆρχαν καί ἄλλοι ἐνορίτες, οἱ ὁποῖοι προσκυνοῦσαν τόν Ἐπιτάφιο καί ἀκολούθως κάθονταν γιά λίγη ὥρα στά πεζούλια πού εἶναι φτιαγμένα ἀνάμεσα στά πευκόδεντρα. Φυσικά τα δένδρα αὐτά εἶναι πλέον πελώρια, σάν νά προσπαθοῦν μέ τά κλωνάρια τους νά προφυλάξουν τόν Ἱερό Ναό. Συνάντησα στό χῶρο αὐτό καί τόν ὑπερήλικα πλέον κύριο Θεόφιλο, τόν ὁποῖο γνώριζα ἰδιαίτερα γιατί, ὅταν ἦταν μικρός στήν ἡλικία, βοηθοῦσε στό Ἱερό Βῆμα, ἦταν «παπαδάκι», ὅπως τόν ἀποκαλοῦν ἀκόμα καί σήμερα. Ἀφοῦ μου ἐξιστόρησε ὁ κύρ-Θεόφιλος τίς προσπάθειες τοῦ πάπα-Δημήτρη καί ὅλων των ἐνοριτῶν γιά τήν ἀνακαίνιση τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ καί τόν καλλωπισμό τοῦ ἐξωτερικοῦ χώρου αὐτοῦ, μοῦ διηγήθηκε καί τό ἑξῆς περιστατικό.

Κάποια πολύ ζεστή μέρα τοῦ καλοκαιριοῦ πῆρε ὁ πάπα-Δημήτρης τό ποτιστήρι του καί ἄρχισε νά κουβαλᾶ νερό ἀπό παρακείμενη ἀντλία νεροῦ «τουλούμπα». Βλέποντας τόν πάπα-Δημήτρη ὁ κύρ-Σάββας, ὁ γείτονας, πού καθόταν στό πεζούλι τοῦ σπιτιοῦ τοῦ δίπλα ἀπό τό Ναό, τοῦ εἶπε: «Ἄδικος ὁ κόπος σου πάπα-Δημήτρη! Τό ἔδαφος εἶναι ὅλο πέτρα. Δέν πρόκειται νά πιάσουν τά δένδρα ὅσο κι ἄν τά ποτίζης!».Ὁ πάπα-Δημήτρης πότισε τό πλησιέστερο πευκόδενδρο καί στήν ἐπιστροφή, πρίν ξαναγεμίση μέ νερό τό ποτιστήρι, ἀπάντησε στόν κύρ-Σάββα: «Κι ὁ Προφήτης Ἠλίας ἦταν ἄνθρωπος μέ τήν ἴδια ἀνθρώπινη φύση, ὅπως κι ἐμεῖς. Προσευχήθηκε ὅμως μέ θερμή πίστη γιά νά μή βρέξη καί ὁ Θεός δέν ἔβρεξε πάνω στή γῆ γιά τρία χρόνια καί ἕξι μῆνες. Ὕστερα προσευχήθηκε πάλι ὁ Προφήτης Ἠλίας μέ τήν ἴδια πίστη γιά νά βρέξη καί ὁ οὐρανός ἔδωσε πλούσια βροχή καί βλάστησε καί καρποφόρησε ἡ γῆ». Ὁ κύρ-Σάββας κοίταξε ἀπορημένος τόν πάπα-Δημήτρη καί ρώτησε μέ ἀμηχανία: «Τί θέλεις νά πῆς μέ ὅλα αὐτά;». Σταμάτησε γιά λίγο ὁ πάπα-Δημήτρης καί μέ χαμόγελο συμπλήρωσε: «Κοίταξε νά δῆς γείτονα' γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ, οὔτε ἐκεῖνος πού φυτεύει εἶναι κάτι, οὔτε ἐκεῖνος πού ποτίζει, ἀλλά ὁ Θεός πού μέ τή χάρη Του δίνει τήν αὔξηση», ἀποχωρώντας μάλιστα κατέληξε λέγοντας: «Ἐμεῖς, κύρ-Σάββα, θά κάνουμε τή δουλειά μας μέ πίστη ὅτι ὁ Θεός θά εἶναι βοηθός μας. Ὁ Θεός πού ἔκανε ὅλον τόν κόσμο θά μεγαλώση καί αὐτά τά δένδρα». Ἔφυγε ὁ πάπα-Δημήτρης καί συνέχισε τά «δρομολόγιά» του, νά γεμίζη δηλαδή τό ποτιστῆρι καί νά ποτίζη τά δένδρα. Μετά ἀπό τή συζήτηση αὐτή ὁ κύρ-Σάββας ἄρχισε νά ἔρχεται συχνότερα στόν Ἱερό Ναό. Σταμάτησε νά πηγαίνη στίς δουλειές του τίς Κυριακές καί τίς γιορτές, ὅποτε λειτουργοῦσε ὁ πάπα-Δημήτρης. Μπαίνοντας ὁ καινούριος τότε χρόνος ὁ πάπα-Δημήτρης πρότεινε γιά ἐπίτροπο τόν κύρ-Σάββα, ὁ ὁποῖος πλέον καθότανε στό παγκάρι τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό τά πευκόδενδρα συνέχισαν νά μεγαλώνουν. Μαζί μ’ αὐτά μεγάλωνε καί ἡ πίστη στό Θεό τοῦ κύρ-Σάββα, ὁ ὁποῖος πάντοτε μέ εὐγνωμοσύνη καί ἰδιαίτερη χαρά πρόθυμα ἐξιστοροῦσε ὅλα αὐτά.

Τήν ὥρα πού βγαίναμε ἀπό τό προαύλιο τοῦ Ναοῦ, κάποιος νεαρός πού μᾶς εἶδε νά καμαρώνουμε τά πανύψηλα δένδρα συμπλήρωσε λέγοντας: «Κάθε πρωΐ καί ἀπόγευμα μυριάδες πουλάκια μαζεύονται στά κλωνάρια αὐτά καί τραγουδοῦν. Ὑμνολογοῦν καί αὐτά καί δοξολογοῦν τό Θεό. Σταματοῦν μόλις χτυπήση ἡ καμπάνα. Τά ἔχω μαγνητοφωνήσει κιόλας...». Ὁ κύρ-Θεόφιλός μου σύστησε τό νεαρό λέγοντας ὅτι εἶναι δισέγγονος τοῦ κύρ-Σάββα καί μάλιστα εἶναι φοιτητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς. Βλέποντας τό νεαρό φοιτητή κατάλαβα πόσο βαθιά εἶχε ριζώσει πλέον ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.

Μέσα ἀπό τή διήγηση τοῦ ἁπλοῦ αὐτοῦ γεγονότος ἐπιβεβαιώνεται γιά μία ἀκόμη φορᾶ ἡ δύναμη τῆς πίστης καί τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, πού κρύβει μέσα του τίς δημιουργικές ἐκεῖνες δυνάμεις, οἱ ὁποῖες, ὅταν καρποφορήσουν, δίνουν στόν ἄνθρωπο τή μεγαλοσύνη πού ἐπιζητεῖ. Τρέφουν, ἐλευθερώνουν, ἁγιάζουν καί φωτίζουν τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη καί τήν ὁδηγοῦν στή σωτηρία.

Ι.Τσ.