Ἡ παπαδιά καί ἡ Παναγιά

Ἡ καμπάνα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ εἶχε σημάνει γιά τόν Ὄρθρο στήν γιορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου. Μόλις εἶχε ἀνατείλει ὁ ἥλιος. Ἡ ζέστη ὅμως ἦταν ἔντονη. Δέν εἶχε δροσίσει καθόλου τό προηγούμεο βράδυ, γιατί ἐδῶ καί τρεῖς μέρες ἐπικρατοῦσε καύσωνας. Οἱ ἐνορίτες ντυμένοι στά γιορτινά τους ξεκινοῦσαν ἀπό νωρίς γιά τήν Ἐκκλησία. Γιόρταζε ἡ Παναγιά! Ἦταν Δεκαπενταύγουστος πρίν ἀπό δώδεκα χρόνια.

Ὅταν βγῆκε ὁ ἐγγονός στό κεντρικό δρόμο πού ὁδηγοῦσε στήν Ἐκκλησία, εἶδε μπροστά του τήν κυρά-Μαρία, πού ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἐνορίτες τήν σέβονταν, ὄχι τόσο γιά τήν ἡλικία της, μιά καί ἦταν ἤδη ὀγδόντα πέντε χρονῶν, ἀλλά κυρίως γιατί ἦταν ἡ πρεσβυτέρα τοῦ πάπα-Δημήτρη. Ἄλλωστε σέ δύσκολες συνθῆκες ἔφερε στόν κόσμο ἐννέα παιδιά. Ἀγωνίστηκε γι’ αὐτά καί τά μεγάλωσε μέ χριστιανικές ἀρχές. Πρόκοψαν στή ζωή τους καί δημιούργησαν καλές οἰκογένειες. Καμπουριασμένη ἐλαφρά ἡ κυρά-παπαδιά, ὅπως τήν προσφωνοῦσαν οἱ ἐνορίτες, στηριζόταν στό μπαστούνι της καί περπατοῦσε μέ σχετική δυσκολία. Ὡστόσο κυκλοφοροῦσε ἄνετα σ’ ὅλο το χωριό. Ἐκεῖνο τό πρωϊνό, μέ ἀργό βηματισμό, προσπαθοῦσε νά φθάση στήν Ἐκκλησία.

Βλέποντας ὁ ἐγγονός τήν γιαγιά τοῦ ἐπιτάχυνε τό βῆμα του. Πλησιάζει σέ μία ἀπόσταση δέκα μέτρων καί λέγει: “Κυρά-παπαδιά, τί θέλεις καί πᾶς στήν Ἐκκλησία μέ τέτοια ζέστη;”. Κατάλαβε ἡ κυρά-παπαδιά ὅτι ὁ ἐγγονός ἤθελε νά διασκεδάση μαζί της καί χωρίς νά γυρίση τό βλέμμα της πρός τά πίσω ἀπάντησε μέ ὕφος σοβαρό καί γεμάτο καλωσύνη: “Πειράζεις, βρέ, τήν γιαγιά σου; Σήμερα ποῦ γιορτάζει ἡ Παναγιά θά κάτσω σπίτι;”. Πλησίαζε ἤδη ὁ ἐγγονός πιό κοντά στήν γιαγιά του καί προσπάθησε νά τήν βοηθήση νά περπατήση πιό ἄνετα, κρατώντας τήν ἀπό τό μπράτσο τοῦ ἀριστεροῦ χεριοῦ της. Ἐκείνη, λές καί πῆρε τότε κουράγιο, συμπλήρωσε: “Τόσα καλά μέ χάρισε στήν ζωή ἡ Παναγιά• θέλω νά τήν εὐχαριστήσω γιά ὅλα, ἀλλά καί νά τῆς ζητήσω μία τελευταία χάρη... Τώρα πού εἶμαι τρισευτυχισμένη νά πάρη ἀνώδυνα τήν ψυχή μού”. Φθάσαμε ἤδη στόν Ἱερό Ναό καί ἡ συζήτησή μας σταμάτησε. Γιά τήν κυρά-παπαδιά ὅμως μᾶλλον τότε ἄρχιζε... Στόν ὄρθρο καί τήν θεία Λειτουργία τήν ἔβλεπα προσευχόμενη στό στασίδι της καί στό τέλος τήν καμάρωσα ὅταν κοινώνησε γιά τελευταία φορά στήν ἐπίγεια ζωή της.

Δέν εἶχα δώσει ἰδιαίτερη προσοχή καί σημασία στά τελευταῖα λόγια τῆς γιαγιᾶς. Αὐτή ὅμως πεπεισμένη ὅτι ἡ Παναγιά θά ἐκπληρώση τό αἴτημά της, πέρασε ἀπό τά σπίτια τῶν παιδῶν της, τίς ἑπόμενες ἡμέρες. Συζήτησε μέ τά ἐγγόνια της καί τά παιδιά της. Ἔδωσε σ’ ὅλους τίς συμβουλές καί τίς εὐχές της. Δέκα μέρες ἀργότερα, χωρίς νά ἀντιμετωπίζη κανένα ἀπολύτως πρόβλημα ὑγείας, ξάπλωσε νά κοιμηθῆ καί ξύπνησε στούς οὐρανούς. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω ἀνώδυνα, ὅπως εἶχε ζητήσει ἀπό τήν Βασίλισσα τῶν Ἀγγέλων. Ὁ θάνατος τῆς κυρά-παπαδιᾶς, παρά τήν προχωρημένη ἡλικία της, ἦταν γιά τούς πολλούς ἀπρόσμενος καί ξαφνικός. Ὁ ἐγγονός τῆς ὅμως τότε ἔζησε ἕνα ἀπό τά ἀναρίθμητα θαύματα τῆς Παναγίας.

Πράγματι, ὅπως ψάλλουμε στόν μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα “οὐκ ἐστιν ἀριθμήσασθαι δυνατόν μεγαλεία τα σά, Θεονύμφευτε, καί τόν βυθόν τόν ἀνεξερεύνητον ἐξειπεῖν τῶν ὑπέρ νοῦν θαυμάτων σου...”. Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας οἱ πιστοί βρίσκουμε καταφυγή καί λύση σέ κάθε πρόβλημά μας. Αὐτή εἶναι ἡ ἐλπίδα καί προστασία τῶν πιστῶν, ἡ μεσίστριά μας πρός τόν φιλάνθρωπο Θεό, ἡ ταχινή καί ὀξεία ἀντίληψις πάντων των ἐν συμφοραῖς, ἡ πηγή τοῦ ἐλέους, ἡ βρύση τῶν ἀπείρων θαυμάτων. Τά θαύματα τῆς Παναγίας τελοῦνται διηνεκῶς σ’ αὐτούς πού μέ πόθο τιμοῦν καί πίστη προσκυνοῦν αὐτήν “ὡς ἀληθῆ Θεοῦ λοχεύτριαν”. Μέ τέτοιο πόθο καί πίστη προσκυνοῦσε στήν ζωή της ἡ κυρά-παπαδιά τήν Παναγία καί γι’ αὐτό ἔλαβε “τό δώρημα πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως”.

Πιστεύω ὅτι στήν ζωή πρέπει νά ἔχουμε συνεχῶς μνήμη τοῦ θανάτου μας. Κατ’ ἀρχήν νά ἀγωνιζόμαστε νά μή πεθάνουμε πνευματικά, κάτι πού συμβαίνει ὅταν ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τόν Θεό. Νά προσεύχομαστε ὅμως καί γιά τό σωματικό θάνατό μας, πού εἶναι τό πιό βέβαιο γεγονός στήν ζωή μας. Γι’ αὐτό ἄλλωστε καί στήν θεία Λειτουργία ζητᾶμε ἀπό τό Θεό νά παρέχη “Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἠμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά”. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου θά μᾶς βοηθήση πολύ ν’ ἀνέβουμε πνευματικά, νά ἐλευθερωθοῦμε ἀπό τά πάθη μας καί νά ὁδηγηθοῦμε σέ μετάνοια, ὥστε νά ἔχουμε καλήν ἀπολογίαν ἐπί τοῦ φοβεροῦ Βήματος τοῦ Χριστοῦ.

Ι.Α.Τ.