Ἀπὸ τὸ Ἁγιολόγιο τοῦ μηνὸς: Μεγαλομάρτυς Εὐστάθιος, 20 Σεπτεμβρίου

Στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας συναντᾶ κανείς ἁγίους μοναχούς, ἀσκητές καὶ ἀναχωρητές, ἀλλά βλέπει καί ἅγια ἀνδρόγυνα, μητέρες οἱ ὁποῖες μαρτύρησαν μαζί µέ τά παιδιά τους, ὅπως ἡ Ἁγία Σοφία καί οἱ τρεῖς θυγατέρες της, ἡ ἁγία Ἰουλίτα καί ὁ τρίχρονος γιός της Κήρυκος κ.λ.π., ἀλλά καί οἰκογέγειες ὁλόκληρες, πατέρα, µητέρα καί παιδιά, ὅπως ὁ ἅγιος Εὐστάθιος, ἡ σύζυγός του Θεοπίστη καί τά δύο παιδιά τους, ᾽Αγάπιος καί Θεόπιστος. 

Ὁ Πλακίδας, αὐτό ἦταν τό ἀρχικό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Εὐσταθίου, ἦταν ἀνώτερος ἀξιωματικός τοῦ Ρωμαϊκοῦ Στρατοῦ. Ἔζησε γύρω στό 100 μ.Χ. καί ἦταν ξακουστός γιά τήν ἀνδρεία καί τήν γενναιότητά του. Ἄν καί ἦταν εἰδωλολάτρης, εἴχε ψυχή λεπτή καί εὐγενική, ἦταν καλωσυνᾶτος, ἀλλά καί καλοπροαίρετος ἄνθρωπος. Γι αὐτό καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ τόν κυνήγησε καί τόν κατεδίωξε τήν ὥρα πού αὐτός κυνηγοῦσε καί κατεδίωκε ἕνα ἐλάφι. Ὅπως ἀποδείχθηκε ἐκ τῶν ὑστέρων, τό ἐλάφι δέν βρέθηκε τυχαῖα ἐκεῖ τήν ὥρα ἐκείνη, οὔτε ἦταν συνηθισμένο ἐλάφι. Ἄλλωστε τίποτε δέν εἶναι τυχαῖο ἀπό αὐτά πού συµβαίνουν καθηµερινά στή ζωή μας. Ὅλα τά διευθύνει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἄκτιστη πρόνοιά του, πού ἐργάζεται ἀδιάκοπα τήν σωτηρία τοῦ καθενός ἀπό μᾶς, χωρίς ποτέ νά παραβιάζη τήν ἐλευθερία µας. Τήν ὥρα λοιπόν πού ὁ Πλακίδας πλησίασε τό ἐλάφι καί ἦταν ἔτοιμος νά τό σκοτώση, εἶδε ἀνάμεσα στά κέρατά του ἕνα σταυρό νά λάµπη καί ἄκουε µιά Φωνή, ὡς ἄλλος Παῦλος, πού τοῦ ἔλεγε: «Πλακίδα γιατί µέ καταδιώκεις, ἐγώ εἶμαι ὁ Χριστός», καί ἀμέσως χάθηκε ἀπό τά µάτια του. Τό γεγονός αὐτό ἔγινε αἰτία νά βαπισθῆ καί νά γίνη Χριστιανός καί αὐτός, ἀλλά καί ὅλη ἡ οἰκογένειά του. 

Σύµφωνα µέ τήν πατερική διδασκαλία, ἀλλά καί τήν καθημερινή πεῖρα τῆς ᾿Εκκλησίας, αὐτός πού ἀποφασίζει νά στραφῆ στόν Θεό καί νά ζήση σύµφωνα μέ τίς ἐντολές Του δοκιμάζει μεγάλους πειρασμούς ἀπό τόν ἐχθρό τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, τόν διάβολο. Καί ὁ Εὐστάθιος δέν ἔμελλε νά ἀποτελέση ἐξαίρεση σέ αὐτό τόν κανόνα. Ὅπως ὁ ᾿Ιώβ, ἔχασε τά πλούτη, τά παιδιά, ἀλλά καί τήν σύζυγό του, ἀντιμετώπισε ὅμως καί αὐτός, ὅπως ἐκεῖνος, ὅλους τούς πειρασμούς µέ θαυμαστή καρτερία καί ὑπομονή. Οἱ πειρασμµοί προέρχονται εἴτε ἐξ' αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν παθῶν μας (ἑκούσιοι), εἴτε ἀπό διαβολική ἐνέργεια καὶ κατά παραχώρησιν τοῦ Θεοῦ (ἀκούσιοι). Ἐπιτρέπει δέ ὁ Θεός τούς πειρασμούς γιά λόγους παιδαγωγικούς͵ ἀλλά καί γιά τό ὅτι χαλυβδώνεται ἡ θελησή µας, γινόμαστε δόκιµοι ἀθλητές τοῦ πνευματικοῦ στίβου καί τελικά ὡριµάζουμε, ὅπως ψήνονται καί ὠριμάζουν στό δυνατό ἥλιο τά φροῦτα τοῦ καλοκαιριοῦ καί ὅπως ψήνεται στό φοῦρνο τό ζυμάρι καί γίνεται ψωμί. Χωρίς πειρασμούς καί δοκιµασίες ὁ ἄνθρωπος γίνεται πλαδαρός καὶ παραμένει ἀνώριμος. 

Πρίν τούς πειρασμούς, ἀλλά καί κατά τήν διάρκεια τῶν πειρασμῶν, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἐνισχύει τόν ἀθλητή τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, καί ἀφοῦ δείξει ὑπομονή µέχρι τό τέλος τόν εὐλογεῖ πλουσιοπάροχα. Δηλαδή µετά τούς πειρασμούς ἔρχονται οἱ εὐλογίες, ἀλλά καί µετά τίς εὐλογίες ἀκολουθοῦν ἄλλοι πειρασμοί. Καί αὐτό τό παιχνίδι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ συνεχίζεται, µέχρι καταντήσοµεν οἱ πάντες εἰς ἄνδρα τέλειον εἰς µέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος, κατά θείᾳ οἰκονομία, ξαναβρῆκε τήν σύζυγο καί τά παιδιά του καί στήν συνέχεια μαρτύρησαν ὅλοι μαζί. Ἔδωσαν τήν μαρτυρία τους γιά τόν Χριστό καί τήν σφράγισαν μέ τό αἷμα τους. Ἡ μνήμη τους τελεῖται τήν 20ήν Σεπτεµβρίου. Χωρίς ὑπομονή τίποτε δέν µποροῦμε νά κατορθώσουµε στήν ζωή μας. Ἡ εὐλογημένη οἰκογένεια τῶν ἁγίων Εὐσταθίου καί Θεοπίστης ἄς ἀποτελεῖ παράδειγµα πρός µίµηση, ἀλλά καί στήριγμα καί παρηγοριά μας.