Οἱ "τρελοί καναπέδες" 

Ὅλοι λένε πώς βρισκόµαστε καί ζοῦμε σέ ἕναν κόσµο τρέλας. Μόλις πρίν λίγο καιρό γινόταν λόγος γιά τίς τρελές ἀγελάδες καί τό τρελό µολυσμµμένο γάλα τῶν βρεφῶν. Πρόσφατα ὅμως, ὅπως διαβάσαµε στίς ἐφημερίδες, στήν Βρετανία γίνεται λόγος γιά τήν φοβερή ἀσθένεια τοῦ "τρελοῦ καναπέ”. Ἀπό τήν ἀσθένεια αὐτή πλήττονται ὅλοι ἐκεῖνοι πού γιά ὥρες καθηλώνονται σέ ἕναν καναπέ παρακολουθώντας τηλεόραση, καί μάλιστα φθάνουν στό σημεῖο νά ἀποκόπτουν καί αὐτήν τήν ἐπικοινωνία µέ τήν οἰκογένεια καί τούς φίλους τους. Στήν βρετανική ἐφηµεριδα "Ντέιλι Μίρορ" ὑπάρχει "εἰδική στήλη µέ συµβουλές παθολόγων, διαιτολόγων καί ψυχολόγων, γιά τό -πῶς μπορεῖ νά ἀποφευχθεῖ ἡ συγκεκριμένη ἀσθένεια, ἡ ὁποία πάει πακέτο µαζί µέ τά περιττά κιλά, τό διαζύγιο καί τό ἄγχος”. 

Ὁ Ἀμερικανός Ψυχολόγος John Condry, πού δίδαξε σέ Πανεπιστήµιο καί ἦταν συνδιευθυντής τοῦ Κέντρου Ἐρευνῶν γιά τά ἀποτελέσµατα τῆς τηλεόρασης, καί μάλιστα συνέγραψε ἔργο µέ τίτλο "ἡ ψυχολογία τῆς τηλεόρασης", ἔχει ὑποστηρίξει ὅτι χωρίς νά γνωρίζουμε ἐπακριβῶς τήν αἰτιώδη σχέση μεταξύ τῆς τηλεόρασης καί τῆς παχυσαρκίας, ἐν τούτοις μποροῦμε νά ἰσχυρισθοῦμε ὅτι ἡ τηλεόραση δημιουργεῖ εὐνοϊκές συνθῆκες γιά τήν ἀρρώστια αὐτή. 

Γράφει χαρακτηριστικά: "Τό νά βλέπει κανείς τηλεόραση δηµιουργεῖ µεγάλη παθητικότητα σέ σωματικό ἐπίπεδο, ἐνῶ παρακινεῖ συχνά τούς ἀνθρώπους νά καταναλώνουν τρόφιμα καί οἱ ἔρευνες ἔχουν δείξει πτώση τοῦ µεταβολισμοῦ στούς τηλεθεατές, καί ἰδιαίτερα σέ ἤδη παχύσαρκα παιδιά. Ἴσως, ἐπίσης, οἱ διαφημίσεις τῶν διατροφικῶν προϊόντων νά εὐνοοῦν τήν κατανάλωση τροφίμων ἀπό τούς τηλεθεατές καί οἱ διαφηµίσεις στήν τηλεόραση ἀφοροῦν, σέ µεγάλο βαθμό, στά τρόφιμα". 

Φθάνουν μάλιστα οἱ ἐπιστήμονες διαιτολόγοι νά συνιστοῦν, γιά µιά καλή ὑγεία, νά µή τρῶμε ποτέ προϊόντα πού διαφηµίζονται ἀπό τήν τηλεόραση.  Καί ὄχι μόνον στήν παχυσαρκία συντελοῦν οἱ "τρελοί καναπέδες", ἀλλά καί σέ τόσα ἄλλα προβλήματα, ὅπως τό ἄγχος, τούς οἰκογενειακούς διαπληκτισµούς, τήν ἀλλαγή τρόπου ζωῆς καί συμπεριφορᾶς κ.λ.π. 

Οἱ ψυχολόγοι, προσπαθώντας νά ἀντιμετωπίσουν τήν ἀσθένεια αὐτή, συνιστοῦν πολλά πράγματα, τά ὁποῖα ἐντάσσονται µέσα σέ µιά οὑμανιστική κοινωνία, ὅπως τό νά µή χρησιμοποιῆ κανείς τηλεκοντρόλ, ἀλλά νά σηκώνεται ἀπό τόν καναπέ γιά νά ἀλλάξη τά κανάλια, νά µή χειροδικοῦν οἱ τηλεθεατές πάνω ἀπό τό τηλεκοντρόλ, ὅταν ἔχουν διαφορετικές ἐπιλογές, τό ἕνα μέλος τῆς οἰκογενείας νά βοηθᾶ τό ἄλλο στίς δουλειές κ.λ.π. 

Τό γεγονός ὅμως εἶναι ὅτι, γιά νά ἀποφύγη κανείς τήν ἀσθένεια τοῦ "τρελοῦ καναπέ", πρέπει νά ἔχη λόγο στήν ζωή του. Μόνο ὁ λόγος ὕπαρξης θά ἐκδιώκη κάθε ἄλογη τρέλα εἴτε τοῦ καναπέ, εἴτε τῆς καρέκλας, εἴτε...

Ν.Ι.