Γεγονός καὶ Σχόλιο: “Τά παιδιά τῶν μπαλκονιῶν”

Πρίν λίγο καιρό γινόταν διαρκῶς λόγος γιά τά “παιδιά τῶν φαναριῶν”. Ἔβλεπε κανείς μερικά ταλαιπωρημένα παιδιά τήν ὥρα πού τό αὐτοκίνητο στήν Ἀθήνα σταματοῦσε στό φανάρι νά πλησιάζουν τόν ὁδηγό καί νά ζητοῦν οἰκονομική βοήθεια. Λένε ὅτι τώρα πιά δέν ὑπάρχουν “παιδιά τῶν φαναριῶν”, γιατί ἐκεῖνοι πού τά ὁδηγοῦσαν σέ αὐτήν τήν ἐργασία τώρα βρῆκαν ἀποδοτικότερο πόστο!

Τελευταία διάβασα σ’ ἕνα περιοδικό καί γιά “τά παιδιά τῶν μπαλκονιῶν”. Ἔγραφε τό περιοδικό: “Ζοῦν στίς μεγάλες πόλεις. Ζοῦν στριμωγμένα στά στενά μπαλκόνια τῶν πολυκατοικιῶν. Εἶναι τά παιδιά τῶν μπαλκονιῶν. Εἶναι τά παιδιά πού δέν ἔχουν ποῦ νά τρέξουν. Δέν ἔχουν χῶρο ποῦ νά κάνουν ποδήλατο. Δέν ἔχουν χῶρο νά παίξουν ποδόσφαιρο οὔτε κουτσό οὔτε κρυφτό οὔτε σχοινάκι. Τά αὐτοκίνητα σκεπάζουν ἀκόμα καί τά πεζοδρόμια. Καί πάρκα δέν ὑπάρχουν, πιά... Εἶναι οἱ μικροί "φυλακισμένοι" τῶν μπαλκονιῶν... Ποῦ τά ἔχουν ὅλα. Ἀλλά δέν ἔχουν τίποτα. Ποὺ δέν τούς λείπουν τά παιχνίδια, οὔτε κάν ὁ ...ὑπολογιστής! Τούς λείπουν ὅμως οἱ φίλοι του παιχνιδιοῦ... Εἶναι τά παιδιά τῆς μοναξιᾶς”. (Νειάτα, Ἰούλιος - Αὔγουστος 2002).

Βέβαια στίς μεγαλουπόλεις οἱ ἄνθρωποι φροντίζουν νά μετατρέπουν τά μπαλκόνια σέ κήπους, ἀλλά ὅμως αὐτό δέν μπορεῖ νά ἀντικαταστήση τήν ζωή, τήν κίνηση, τό παιχνίδι καί τό φυσικό περιβάλλον πού δίνει ἄλλη αἴσθηση ζωῆς.

Ζοῦμε σέ μιά ἀκοινώνητη κοινωνία, κοινωνία μοναξιᾶς, καί βέβαια ἡ μοναξιά δέν νοεῖται μόνον μέ τήν ἔννοια ὅτι ζοῦμε μόνοι μας, ἀλλά μέ τό ὅτι δέν ἔχουμε δίπλα μας ἀνθρώπους νά μᾶς καταλάβουν καί μέ τό ὅτι δέν μποροῦμε ἐμεῖς νά καταλάβουμε τούς ἄλλους. Ἡ μοναξιά εἶναι ἡ ἀνυπαρξία προσωπικῶν σχέσεων καί ὑπαρξιακῶν ἀναφορῶν. Καί βέβαια αὐτό τό τραγικό γεγονός τό πληρώνουν ὡς συνήθως τά παιδιά. Καί ὅταν αὐτά μεγαλώσουν μέσα σέ αὐτό τό κλίμα τότε θά τό πληρώσουν τά παιδιά τῶν παιδιῶν τους.

Τά παιδιά φυλακισμένα στά μπαλκόνια, οἱ μεγάλοι καί ὅλοι μας φυλακισμένοι στήν κοινωνία τῶν αἰσθήσεων, τῶν αἰσθητῶν, τῶν φαντασιώσεων καί τῶν φαντασμάτων. Ὅταν ἡ ζωή μας δέν ἔχει ἄνοιγμα στόν οὐρανό, ὅταν δέν ὑπάρχει παράθυρο στήν αἰωνιότητα, ὅταν μέσα ἀπό τό παράθυρο δέν περνάει ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, τότε ὅλη μας ἡ ζωή εἶναι μιά φυλακή, ἕνα μπαλκόνι μέ λουλούδια, χωρίς ὅμως παιχνίδι, κίνηση, συντροφιά καί πληρότητα ζωῆς.

Μπορεῖ κανείς νά αἰσθάνεται φυλακή τό σπίτι του, τήν πόλη του, τήν χώρα του, ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ἀκόμη καί τό ἡλιακό μας σύστημα καί τόν Γαλαξία. Ἡ αἴσθηση τῆς φυλακῆς εἶναι στήν πραγματικότητα ἕνα ὑπαρξιακό γεγονός. Γι’ αὐτό πρέπει νά βιώνουμε τό ἐσχατολογικό στοιχεῖο στήν καθημερινή μας ζωή. Ἡ ἐσχατολογική προοπτική, δηλαδή ἡ βίωση ἀπό τώρα καί ἡ ἀναμονή τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, μᾶς βγάζει ἀπό τήν φυλακή τῶν ὁποιωνδήποτε “μπαλκονιών”, στά ὁποῖα ἀργοπεθαίνουμε.

Ν.Ι.